မျှော်လင့်ချက်

ကျွန်တော်ဟာ ခင်ဗျားကို ချစ်မိတာမဟုတ်ပါဘူး မျှော်လင့်ချက်တွေကို ချစ်မိတာပါ ခင်ဗျားနဲ့အတူ ဘဝတစ်ခုကို စချင်တဲ့ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေပေါ့ ခရီးတွေအတူထွက် ကမ္ဘာတစ်ပတ် ပတ်ချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ မိုးရွာရွာနေပူပူ ဘဝတစ်ခုကို အတူရင်ဆိုင်ချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ အဘိုးအဘွား အရွယ်အထိ ခင်ဗျားလက်ကလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ မြေးတွေနဲ့အတူ ပြုံးရယ်နေမယ့် ခင်ဗျားကို တွေ့ချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ကိုယ့်အကျိုးကျေးဇူးမပါ ခင်ဗျားပျော်နေတာကို ပဲမြင်ချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ မနက်တိုင်း ခင်ဗျားပါးလေးကို နမ်းချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ ဘဝနိဂုံးချုပ်ချိန် ခင်ဗျားထက်အရင် ထွက်ခွာသွားချင်တဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေ အဲလို မျှော်လင့်ချက်တွေကို ချစ်မိနေတဲ့လူပါ... ခင်ဗျားမုန်းမယ်ဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်ကိုတော့ မေ့မိနေသူတစ်ယောက်ပေါ့... ဒီလောက်ပါပဲ

အတြက္

ဖိနပ္တစ္ရံ ခႏၶာကိုယ္အခြံလြတ္တစ္ခုနဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေက်ာပိုးရင္း မိုင္တိုင္ေတြ တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့ျပီ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာေတာင္ ကပ္ ပါမလာခဲ့ဘူး အခ်ိန္ဆိုတာက ယႏၱရားတစ္ခုဆို ကံၾကမၼာဆိုတာက ေခြးသြားစိတ္ေတြေပါ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရႈံးနိမ့္ျခင္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးပဲ အခ်ိ္န္ေတြကုန္ခဲ့ျပီ တန္ဖိုးထားခဲ့ဖူးသမွ်က သုညေတြကိုျဖစ္လို႔ အခ်စ္ဆိုတာ မရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေတြလား ရင္ခုန္ျမတ္ႏိုးမႈဆိုတာ ဘာမဆို ေပးဆပ္ရျခင္းတဲ့လား သူ႔ဆီပို႔ထားတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးေတြလား ျပန္လာႏိုးႏိုးေစာင့္ရတာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၾကာသလိုပဲ ဘဝါခါးခါးေတြၾကားမွာ ေသနတ္ေျပာင္းဝကို ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ထိုးစိုက္ခ်လုိက္ခ်င္သလိုမ်ိဳး ႏွလုံးသားေျမဆီလႊာမွာ သူမပန္ဖို႔ ပန္းတစ္ခင္းပ်ိဳးေပးေနခ်င္သူပါ ခုလက္ရွိအခ်ိန္ကိုမပိုင္သလို အနာဂတ္ကိုလည္းမပိုင္ဘူး သတိရျမဲရေနျခင္းေတြပဲ ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈရွိတယ္ ဒါေပမဲ့ မေသမခ်င္းၾကိဳးစားရျခင္းဆိုတာလည္း နိစၥဓူဝ ဝတ္ရြတ္စဥ္တစ္ခုလိုေပါ့ အိပ္ခါနီးတိုင္း မ ရဲ႕နာမည္ကိုတိုးတိုးရြတ္ဆိုလို႕ အေမွာင္ေတြၾကားက အလင္း ဒဏ္ရာေတြၾကားက နားခိုရာ ဘဝရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းျဖစ္စဥ္ေလး ညစဥ္ ေကာင္းေသာအိပ္စက္အနားယူျခင္းရွိပါေစ မ အိပ္မက္ေတြဆီ မဆုတ္မနစ္လွမ္းလာရင္းေပါ့ “အာမင္”

မင္းနဲ႕

လမ္းထိပ္က မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္လည္း မင္းနဲ႔အတူ မသြားခ်င္ဘူး နိဗၺာန္အထိလည္းမင္းနဲ႔ အတူ မသြားခ်င္ဘူး နိဗၺာန္ဆိုကတည္းက ငါဆိုတာေတာင္ မပါေတာ့ဘူး…..

ဒြိဟ

ေကာင္းတာနဲ႔ ဆိုးတာၾကား နယ္နမိတ္မ်ဥ္းက ခပ္ပါးပါးေလး ဖ်တ္ကနဲ ေျခအစုံက စည္းကို တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ ရပ္မိလ်က္သား ဘယ္ဘက္လား ညာဘက္လား

လက္သည္းခၽြန္ၾကားက “ည”

အဲဒီေဆးမဆိုးထားတဲ့ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြေပါ့
ငါ့အေတြးေတြထဲအထိ
ဝင္ေရာက္ ကုတ္ျခစ္ပစ္ႏိုင္စြမ္းရွိတယ္…

ဟိုဘုရင္က လက္နဲ႔ထိရင္ေရႊျဖစ္သတဲ့
အဲဒီလက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေလးေတြနဲ႔ ထိရင္
အၾကင္နာအတိ…ငါ့ရင္မီးေတြ
တဟုန္းဟုန္းၿငိမ္းခဲ့ရေပါ့….

ေနာက္ၿပီး အဲဒီ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေတြရဲ႕
ဆြဲငင္မႈမွာ
ေနဝင္မီးၿငိမ္း
တိမ္ေတြတဖ်ပ္ဖ်ပ္ခတ္ ခဲ့ရေပါ့

အဲဒီ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေတြပိုင္ရွင္က
ၾကယ္ေတြကို ဇယ္ေတာက္ရင္း
လမင္းကို ပြတ္သပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးသတဲ့ေလ

ကလီယိုပက္ထရာရဲ႕လက္တြင္း
ေရာမအင္ပါယာအရွင္
ဆီဇာဘုရင္ သက္ဆင္းရသလိုမ်ိဳး
ဧကရီဘုရင္မရဲ႕ လက္သည္းခၽြန္ခၽြန္ေတြေပၚမွာ
ငါ့ေနမဝင္အင္ပါယာတစ္ခုလုံး
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္း
အတုံးအရုံးက်ဆုံးလို႔ေပါ့
ရုန္းထြက္ခြင့္ေတာင္ မရလိုက္မိဘူး…

ဧၿပီအရူး

ေႏြတန္ခူးမို႔
ေလရူးတို႔
ေသြစို႔ျပန္သေနာ္

ေျဖေလွ်ာ့ကာပူ
ေနေတာ့မူ
ႀကံယူေသာ္လည္း

ခါသႀကၤန္မာန္
လာျပန္ဟန္
တစ္ဖန္ႏႊဲရပါ့

ေျမသင္းနံ႔ေတး
ပိေတာက္ေမႊး
ခုိင္ေလးညွာတံငယ္ကို

မေလးေကသာ
ပိတုန္းျဖာ
ဆံဗ်ာစမွာပ
ပန္လိုက္ကဲ့ေလး…

(ျမန္မာသံေပါက္ကဗ်ာပါ...ကာရန္ကဗ်ာ စပ္ရတာေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတယ္)

ကစဥ့္ကလ်ား ဝိဥာဥ္

ေန႔နဲ႔ညေတြ က စဥ့္ က လ်ား

အိပ္မက္ေတြ က စဥ့္ က လ်ား

သေကၤတေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ေတြးေခၚ၊ေခ်ာင္းဆိုး၊ သလိပ္ခတ္သံ က စဥ့္ က လ်ား

ေဆးလိပ္ျပာေတြ က စဥ့္ က လ်ား

အခ်စ္၊ အမုန္းေတြ က စဥ့္ က လ်ား

နာရီ၊ရာသီဥတု၊ အဟာရ က စဥ့္ က လ်ား

ဆံပင္ေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ေရသံ မီးသံ တြန္သံ က စဥ့္ က လ်ား

ရစ္သမ္မမွန္ေသာ ဂီတသံ က စဥ့္ က လ်ား

မိုးဦးေလသံ၊ ေျမသင္းနံ႔ က စဥ့္ က လ်ား

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုတ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ က စဥ့္ က လ်ား

ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အထိအေတြ႕ က စဥ့္ က လ်ား

ပါးျပင္ေပၚျပဳတ္က်က်န္ခဲ့ေသာ အနမ္းတပြင့္ က စဥ့္ က လ်ား

စကားလုံးေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ဒီကဗ်ာလည္း က စဥ့္ က လ်ား….