ေဟး…ပင္လယ္..
ေဟး…လွဲအိပ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
အခုထစမ္း..သင့္ဆီငါလာတယ္..
(တာရာမင္းေဝ)အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ..လူတစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေအာင္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့တယ္။
သူနဲ႔အတူ ပူေလာင္ျခင္းေတြလည္းပါရဲ႕၊ သစၥာေဖာက္ခံရမႈအတြက္ တႏုံႏုံေဆြးေျမ့မႈေတြလည္းပါရဲ႕၊
တစ္ဘဝလုံးအတြက္ပုံေအာထားသမွ်ေတြ..အားလုံး..အားလုံးပါပဲ၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ နဖူးကေခၽြး
သေဘၤာၾကမ္းျပင္ေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြ၊ သံမႈန္႔၊ သဲမႈန္႔ေတြအေပၚက်ထားခဲ့ရသမွ်..
ဒီလမ္းကိုလုိက္တဲ့အတြက္ က်န္ရစ္သူတစ္ခ်ိဳ႕က ေပ်ာ့ညံလွခ်ည္လားလို႔ စုတ္သတ္ၾကလိမ့္မယ္၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမွာ က်င္လည္ ရေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ကရုဏာ သနားၾကမယ္၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သတၱိရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္..ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာၾက..သူကေတာ့
ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေတာ့တယ္..
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ေဟ့လူႀကီး..ခင္ဗ်ားမိန္းမမယူေသးဘူးလား…
အဲဒီလိုေမးလိုက္တိုင္း ကိုတိုးတစ္ေယာက္အျမဲတမ္းျပဳံ: ျပတတ္တယ္.. ေအးေပါ့ဗ်ာ..လာမယ္ၾကာမယ္ေပါ့..
သူ႔ပုံစံအတုိင္း ေျဖးေျဖးနဲ႔ေအးေအးေလးျပန္ေျပာတတ္တယ္။
သူ႔ဘဝက သေဘၤာက်င္း၊ ဒီသေဘၤာက်င္းႀကီးကသူ႔ဘဝ။ မနက္ဆို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဥၾသဆြဲသံနဲ႕အတူ အလုပ္တက္၊ သံမႈန္၊ဖုန္မႈန္႔ေတြၾကားမွာ… ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္ ေအာက္ဆီဂ်င္လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိတဲ့ သေဘၤာတစ္စီးရဲ႕ ဝမ္းဗုိက္ထဲမွာ… ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထဲမွာ…စက္သံ..ေအာ္သံ..လႊတိုက္သံ..ဂေဟေဆာ္သံေတြၾကားမွာ.. အသက္နဲ႔ နပန္းလုံး၊ ေန႔လည္ မွာ၂ က်ပ္ဖိုးျဖစ္သလိုစား၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ေသာက္၊ တစ္ေရးမွိတ္၊ အလုပ္ျပန္လုပ္၊ ညေနဥၾသဆြဲတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေျခလက္မသယ္ခ်င္သယ္ခ်င္ အလုပ္ျပန္၊ ၈ေယာက္အတူတူေနတဲ့တစ္ခန္းထဲဝင္ ျဖစ္သလိုစား ပုတီးစိပ္၊ အိပ္…အဲဒါက ကိုတိုးရဲ႕သမၼစဥ္..
တစ္ျခားလူေတြလို အရက္မေသာက္၊ ပိုကာမဆြဲ၊ အခ်ိန္ပို ရရင္ တရားထိုင္ရင္ထိုင္ မထုိင္ရင္စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ေအးေအးလူလူေနတတ္တဲ့လူ။
တစ္ရက္ၾကေတာ့ ဓာတ္ပုံေလးတစ္ပုံကိုင္ရင္း ငိုင္ေနေလရဲ႕။ အခန္းေဖာ္ေတြကေတာ့ ဒီလူႀကီးမရုိးသားဘူးေပါ့။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ေဟ့ညီေလး.. ငါသႀကၤန္ျပန္လိုက္ဦးမယ္..
ေဟာဗ်ာ..ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္..
ေအးကြာ..အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းလို႔..ေနာက္ၿပီး ငါမျပန္ျဖစ္တာလည္း ၄ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီကြ..
ဟိုဓာတ္ပုံေလးနဲ႔ေရာဆိုင္လား
ဟားဟားဟား..မင္းကေတာ့ေတာ္ေတာ္အကင္းပါးတဲ့ေကာင္..နဲနဲ႔ေတာ့ဆိုင္တယ္..
ကၽြန္ေတာ္အကင္းပါးတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..ကိုတိုးႀကီးက ေပၚတင္ႀကီး..
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့.. အရင္ကလို တစ္ခါမွမျပဳံးဘူးတဲ့အျပဳံးနဲၿပဳံးရင္း…
အခ်စ္ေလကြာ
အခ်စ္..ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္တာေပါ့ကြာ…
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ေရာက္ၿပီ..ပိေတာက္ပင္ေတြလည္း အက်ၤီလဲဝတ္ၿပီးၿပီ..ကိုတိုးတစ္ေယာက္ျပန္မလာေသး။
ျပန္လာတဲ့လူေတြေျပာတာေတာ့ သူ႔ရြာမွာထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီးအလွဴေပးၿပီး ကိုတိုးတစ္ေယာက္မိန္းမယူၿပီ။ ေဂၚမစြံလူပ်ိဳႀကီးမဟုတ္ေတာ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးကိုတိုးႀကီးျဖစ္ၿပီ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာမွ ကိုတိုးေရာက္လာသည္။ အရင္ကကိုတိုးမဟုတ္ေတာ့။ ၾကည့္လိုက္တိုင္းၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ရီရီေမာေမာ..အလုပ္ထဲမွာဆိုရင္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း အလုပ္ကိုလည္း ႏွစ္ဆတိုးလုပ္လာလို႔ အလုပ္သမားေခါင္းကေတာင္ ေလွ်ာ့လုပ္ဖို႔တားရသည္။
ေၾသာ္…အခ်စ္ကလည္း ကိုတိုးတစ္ေယာက္ကို အက်ၤီလဲဝတ္ေပးလိုက္ေလၿပီ၊
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ကိုတိုးတစ္ေယာက္ အရင္ကလို တရားလည္းမထိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ တစ္ခြက္တစ္ဖလားခ်ရင္း စကားကုိလည္း အာဝဇၹန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ေျပာတတ္လာသည္။ နဂိုထဲက စာဖတ္မ်ားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔စကားမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ အသစ္ေတြခ်ည္း။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ရဲ႕မမအေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပသည္။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လိုင္းမွာေတြ႕တာကြ။ ငါထက္ေတာ့အသက္ကေလးမဆိုသေလာက္ႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းသိတဲ့အတိုင္း အခ်စ္မွာ မ်က္စိမွမရွိတာ။ အသက္ဆိုတာကေတာ့ ေဝလာေဝး…
ညအိပ္ခါနီးလာရင္ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ။
မရယ္..ေမာင္လည္းလာခ်င္တာေပါ့..ေရွ႕ေရးအတြက္ … မရယ္..
မ…ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္မလား…
စသည္ျဖင့္ ဖုန္းႀကီးကိုကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည့္အခါက်သည္။ သေဘာက်ရင္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လည္း ေအာ္ရီခ်င္ရီေနတတ္သည္။
ရူးသြားၿပီ။ ေလလႈိင္းေတြၾကားထဲမွာ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ အခ်စ္ရူးရူးသြားေလၿပီ။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
တစ္ညေတာ့ ကိုတိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းကို ငိုင္ၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ငူငူႀကီးထုိင္ေနသည္။
စကားလည္းမေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးေတာ့လည္း မထူး။ အဲဒီေန႔မွစ၍ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း စကားမေျပာေတာ့။
အလုပ္ထဲတြင္လည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့။ အားလုံးကိုလည္း ေရွာင္ေနတတ္ေလသည။္ သူ႔ဝသီဆိုေပမယ့္ ၾကာလာသည့္အခါ မသကၤာေတာ့။ ကိုတိုးႀကီးဘာျဖစ္ျပန္သနည္း။
တစ္ျခားလူေတြေျပာတာေတာ့ သူ႔ဇနီးအသစ္စက္စက္ေလးက ေဖာက္ျပန္သြားသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကိုတိုးစုထားသည့္ ပိုက္ဆံမ်ားလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္နွင့္ ကုန္ေအာင္သုံးၿဖဳန္းပစ္သည္။
ကိုတိုး၏ လက္ရွိအျဖစ္ကိုၾကည့္ ရင္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူပို၍ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ မေမးမိ။ သူကလည္း လူေတြနဲ႔ ၾကာလာေလ ေဝးေဝးေနေနသည္။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ဟ..ရွာၾကပါဦးဟ…ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႕ေသးဘူး။
အလုပ္ထဲတြင္ ကိုတိုးေပ်ာက္သြားသည္။ လူေတြခြဲ၍ လိုက္ရွာသည္။ သေဘၤာက်င္း၏ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမွန္သမွ် သူသြားတတ္ေသာေနရာမွန္သမွ်။ မေတြ႕။
ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ကေတာင္ ေနာက္ဆုံး ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုတိုးရဲ႕ အလုပ္သမားဦးထုပ္၊ မ်က္မွန္၊ ဖိနပ္၊ အလုပ္သုံး ပစၥညး္အားလုံးကို ေဆာက္လက္စ သေဘၤာတစ္ခုရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းမွာ စနစ္တက် ပုံထားသည္။ ေဘးတြင္ေတာ့ ဖုန္ေတြၾကားထဲမွာ ထင္းေနသည့္ ေျခရာမ်ား၊ ေျခရာေတြဦးတည္ေနသည္က ပင္လယ္။
ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ခံစားမႈ႔အဆုံးအစြန္သို႔ေရာက္ရွိသြားၿပီ။ အဆုံးသတ္မလွေသာဘဝတစ္ခု နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ေလၿပီ။
အေနာက္ဘက္တြင္လည္း ပင္လယ္ေအာက္သို႔ ေနလုံးဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။
XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX
ေဟး…ပင္လယ္..
ေဟး…လွဲအိပ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
အခုထစမ္း..သင့္ဆီငါလာတယ္..
(တာရာမင္းေဝ)
