ၿပိဳင္ပြဲ

ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္သားမည္းမည္းမ်ားက တရိပ္ရိပ္ တက္လာေသာအခါ ေလကတျဖည္းျဖည္းထန္လာသည္။ ရြက္ထဲသို႔ ေလအျပည့္တိုးဝင္လာေသာေၾကာင့္ သူ႔ေလွကလည္း အရွိန္တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာသည္။ သူ႔အာရုံတြင္ လက္ထဲက တက္ကို ၿမဲၿမံစြာကိုင္၍ ေလွကို ေလအားႏွင့္အတူ ပန္းတိုင္သို႔ ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေရာက္္ရန္သာ အေရးႀကီးေနသည္။ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ဗိုလ္စြဲအႏိုင္ရရန္ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ႔ကဲ့သို႔ ပင္ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွ ၿပိဳင္ဘက္မ်ားကလည္း သူ႔အား ေက်ာ္တက္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ အေနာက္မွ တေဝါေဝါျဖင့္ ကပ္လိုက္လွ်က္ရွိသည္။ ဒီႏိုင္ငံကာၿပိဳင္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရ ဗုိလ္စြဲမွ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ဆုဖလားကို ရယူသိမ္းပိုက္ႏိုင္သလို တိုင္းျပည္အတြက္လည္း တာဝန္တစ္ခုေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ရွိသမွ် ႀကြက္သားမ်ားကို ဖ်စ္ညွစ္၍ ေလွမတိမ္းေစာင္းေစရန္ အရွိန္အေကာင္ဆုံးရေစရန္ ႀကိဳးစားလွ်က္ရွိသည္။

သူေနာက္ထပ္ ဘြိဳင္(buoy) တစ္ခုကို ပတ္ၿပီးလွ်င္ ပန္းဝင္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ ေလကလည္း ျပင္းသထက္ျပင္းလာကာ ေလွတစ္ခ်ိဳ႕မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ ေမွာက္ကုန္ေလေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သဘာဝကို အန္တုကာ ပန္းတိုင္သို႔သာ အေစာဆုံးဝင္ရန္ အားခဲလွ်က္။ ထိုအခိုက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အရာတစ္ခု ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူပတ္ခဲ့ေသာ ဘြိဳင္သို႔မေရာက္ခင္ ေလျပင္းလြန္း၍ ေလွေမွာက္ေနသည္။ သူ႔ေလွက ထိုေကာင္မေလးေလွအနားမွအျဖတ္တြင္ လွိဳင္းႀကီး ေလႀကီးလြန္းသျဖင့္ သူမဘာသာ ေလွျပန္မေထာင္နိင္။ ေမွာက္ေနေသာ ေလွကို ကိုင္ကာ အားကိုးရာမဲ့ ေအာ္ငိုေနသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမ အသက္ က အခု မွ ၁၀ ႏွစ္ပင္မရွိေသး။ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ တာဝန္ယူထားေသာ အသက္ကယ္အဖြဲ႕မွာလည္း ေမွာက္ေသာ ေလွမ်ားမ်ားလြန္းသည့္အတြက္ သူမဆီသို႔ေရာက္မလာႏိုင္။ ေရကလည္း ေရခဲမွတ္နားကပ္ေနသည့္ အေျခအေန ေအးစက္လြန္းေနသည္။ သူ႔ Wetsuit (အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရန္ဝတ္ေသာ လည္ပင္းမွ ေျခေထာက္အထိလုံၿခံဳေစသာ အက်ၤီ) အတြင္းမွပင္ သူအေအးဓာတ္ကို ခံစားသိရွိေနရသည္။ ေရခဲတမွ်ေအးေသာ ေရထဲတြင္ အားကိုးရာမဲ့ ေအာ္ငိုေနေသာ မ်က္ႏွာ။ အေရးႀကီးေသာ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲ။ ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ လွ်ပ္စီးမိုးႀကိဳးလက္သလို အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာသည္။

စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူ႔ေလွမွႀကိဳးကို ေျခေထာက္တြင္ခ်ည္္၍ ေရထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေကာင္မေလးရွိရာသို႔ ကူးခတ္သြား၍ ေလွကို ကၽြမ္းက်င္စြာျပန္ေထာင္မတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ေရထဲမွာေန၍ သူမကို ေလွေပၚသို႔ျပန္တြန္းတင္ေပးလိုက္ကာ ေလွထဲတြင္ရွိေသာေရမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ခပ္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ကယ္ေလွအဖြဲ႕ ေရာက္လာကာ သူမကို ကမ္းစပ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ ငိုေနတုန္းပင္။

ထို႔ေနာက္ သူ႔ေလွေပၚသို႕ ျပန္တက္လိုက္ကာ ၿပိဳင္ပြဲကို ဆက္ၿပိဳင္ေလသည္။ ခရာ မႈတ္သံႏွင့္အတူ ပန္းဝင္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူအလိုခ်င္ဆုံးေသာ ပထမေနရာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ ဆုေပးပြဲတြင္လည္း သူအလိုခ်င္ဆုံးေသာ ဆုဖလားကို တစ္ျခားႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ရယူသြားေသာအခါတြင္လည္း သူအားရပါးရၿပဳံးလိုက္မိေတာ့သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚမိေသာ ပီတိမွာကား ထိုပြဲတြင္ အႏိုင္ရဗိုလ္စြဲရျခင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာလြန္ေၾကာင္း သူ႔ကိုယ္တိုယ္သိရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

လက္ေဆာင္

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ဖူးေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု...အမွတ္တရ ဘေလာခ့္မွာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ...ေဗြမယူေလာက္ပါဘူးေနာ္..

(၁)

လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ခရီးဆက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါ့အတြက္ဒီခရီးက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကမ္းဆုံးပဲ….

ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ဘဝစာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလဆိပ္ထဲဆိုက္ကပ္ခဲ့တယ္္။ သူမရဲ့ သာယာေလးနက္တဲ့ အသံရယ္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈေတြရယ္၊ ဝိုးတဝါးနဲ႔သူမပံုရိပ္ေတြကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီ။ အဲဒီဓာတ္ပုံကိုင္ၿပီးပဲ ကၽြန္ေတာ္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အလင္းခ်ိဳးတဲ့တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး က်က္သေရရွိတဲ့ဝတ္စုံနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားေတြက်ိန္းသြားတယ္…. ေဘးမွာလည္းအစ္ကိုတစ္ေယာက၊္ သူတို႔ အျပံဳးခ်င္းခ်ိတ္လို႔။ ဘုရား…ဘုရား…သူမအရင္ကေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသတၱာထဲတည့္ၿပီး လာလမ္းကိုပဲျပန္လွည့္ရမလား? ခရီးဆုံးကိုလွမ္းရမလား? ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတုန္းပဲ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အငတ္မြတ္ဆုံး အၿပံဳးတစ္ခုကိုလွစ္ဟလို႔….. ကၽြန္႔ေတာ့္ဘဝတစ္ခုစာ ေပ်ာ္ဝင္ေစေလာက္တာေပါ့့။ သူမကစကားဆိုတယ္….

“ကိုဒီပါလင္း ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္…ဟုတ္ပါတယ္” သူမနဲ႔ေတြ႔မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြ အက္ရွကုန္တယ္္။

“အင္း…ဓာတ္ပုံထဲကထက္ ပိုငယ္တယ္ထင္ရတယ္ေနာ္။” အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံနဲ႔တင္ ေသေလာက္ရဲ့။ သူမကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေျပာလို္က္ပုံမ်ား… အမွန္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္က ဥဳံဖြဆိုၿပီး အသက္ပိုႀကီးခ်င္ေနတာ သူမမွ မသိပဲ။

“ထင္လို႔ပါ…မ…။ ဒါနဲ႔…” ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးရဲ့အဓိပၸါယ္ကိုသူမသိတာေပါ့။

“ေၾသာ္ဒါက… ကိုေအာင္ထြန္းပါ။ မ….ရဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္းေပါ့။” ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ အရာအားလုံးခဏရပ္တန္႔သြားတယ္။ သူကေအာင္ျမင္စြာျပဳံးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နကၡတ္ကို ဂဠဳန္ခြစီးလိုက္သလိုပါပဲ။

“ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္…” ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဝမ္းအနည္းဆုံး အခိုက္အတန္႔ဆုိတာေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚေစရပါဘူး။

“ဟုတ္ကဲ့ အကူအညီလိုရင္လည္းေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကဒီေရာက္ေနတာၾကာၿပီ။”

လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဂဠဳန္ႀကီးက ျပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းဇာနည္က ေနာက္ၾကျခင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အလာပသလာပ ေျပာၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းခြဲခဲ့ပါတယ္။

သူ႔အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့သလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပယ္ခံရတဲ့ေနာက္ေတာ့ လာလမ္းအတိုင္းျပန္မယ္ စိတ္ကူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံႏုိင္ရည္ေမြးၿပီး ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္တဲ့ အသံလည္း နားထဲမွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါ့။ ေသြးပ်က္ေလာက္ရဲ့။

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
သစ္ပင္ေတြလည္းဖ်ားလို႔…..
ငွက္ေတြလည္းအေတာင္က်ိဳး….
ေနဝင္ခ်ိန္လည္း အေရာင္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။





(၂)

လူဆိုတာကေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုမျဖစ္ရင္၊ ျငင္းပယ္ခံရရင္ စိတ္ဓာတ္က်တတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္လဲလူထဲကလူပါပဲ ဒါေပမယ့္ အရႈံးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနပါၿပီ…..

ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္း သူမကိုေတြ႔ခြင့္မရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿမိဳ႕မွာ အသက္ဆက္ခဲ့တယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့မာနကိုပိုက္ ကၽြန္ေတာ္ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မွာအျမဲတမ္းခ်မ္းသာတာဆိုလို႔ ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ခြက္တစ္ခြက္ရယ္၊ ေဆးလိပ္တစ္ဘူး နဲ႔ ဇစ္ပိုမီးျခစ္တစ္လုံးရယ္ ကၽြမ္းေနတဲ့ႏွလုံးသားတစ္ခုရယ္ပါပဲ။ ေၾသာ္..သူမအတြက္ စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြရယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဇကာေပါက္အဆုတ္ပါ အဆစ္တိုးလာတယ္တဲ့ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ရက္ေတြကို ေရတြက္ေနပါတယ္။ ထြက္ေျပးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တာပါ။

အဲဒီေန႔က….
ေကာင္းကင္ကေမွာင္မည္း
အနက္ေရာင္အဆုပ္လို္က္တိမ္ေတြရယ္
ေလျပင္းေတြက ေတြ႔သမွ်ကိုဝါးၿမိဳလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ကိုိထမ္းထုတ္မယ့္ေန႔ေပါ့

ျပတင္းေပါက္ကဝင္လာတဲ့ ေလျပင္းကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလို္က္လို႔ အခန္းထဲက ျပကၡဒိန္က ျပဳတ္ထြက္မတတ္။ ျပာခြက္ထဲကေဆးလိပ္ျပာ ေတြကလည္း စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ။ နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ ဂစ္တာကလည္း ႀကိဳးေတြျပတ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ ဖရုိဖရဲနဲ႔ေပါ့။ တံခါးသံၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ…။ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ အျပဳံးထူထူေလးဆင္ျမန္းၿပီး တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လို႔…
ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့….

“ေနပါေစ..မဝင္ေတာ့ပါဘူး… ဖိတ္စာလာေပးတာ”

“ဗ်ာ…လာဖိတ္တာ?”

“လာမည့္စေနေန႔မွာ မ…ရဲ့မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္ေလ… ဘုရားေက်ာင္းမွာ…” သူမစကားအဆုံး ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔သြားရမလဲ? ေတြးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ လက္နဲ႔ပါးစပ္ကိုပိတ္လို႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုး လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းအရွိန္ကို သိေတာ့ သူမက

“ဟာ မင္းေခ်ာင္းေတြေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာပဲ….မ်က္ႏွာကလည္းအားမရွိဘူး…ေဆးေရာေသာက္ရဲ့လား?”

“ဟုတ္…ေသာက္ပါတယ္…မ…” တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆုံးေနၿပီီ။

“ေရာ့…….ေခ်ာင္းဆိုးရင္သုံးဖို႔…” ေျပာေျပာဆုိဆုိသူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါျဖဴေလးကို ထုတ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတာေပါ့။

“အထဲဝင္ဦးေလ…မ…..”

“မဝင္ေတာ့ဘူး….ေအာက္မွာ အထြန္း ေစာင့္ေနတယ္။ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္…သြားေတာ့မယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့” ေျပာေျပာဆိုဆိုသူမလွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူမရဲ့ ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ပဲကၽြန္ေတာ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့။
သူမတို႔ ကားေလးမီးခိုတန္းသြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေလျပင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္အဆုတ္ထဲကလည္း ေလေတြေရာ အနီေရာင္ေတြေရာ တလေဟာၿပိဳက်လာပါေတာ့တယ္။ သူမေပးခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလး ခ်င္းခ်င္းနီတဲ့အထိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ေနာက္ဆုံးျပင္ဆင္ျခင္းအျဖစ္ ဇာနည္ရယ္ ေနာက္ၿပီးရင္ခြဲရုံရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ခ်ခ်လိုက္ျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အထဲက ရွိသမွ်အရာေတြ ဆန္တက္ ထြက္ၾကလာေလာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးလိုက္တယ္။ ေထြးခံတင္မက၊ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာခင္းအျဖဴလည္း ခ်င္းခ်င္းနီသြားတာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ခဏ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္ေနတုန္း ကင္းဗတ္စ္ အျဖဴတစ္ခ်ပ္ကို ပိတ္စအမည္းေရာင္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာအေမွာင္အတိက်သြား။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စ်ာပနကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဒီၿမိဳ႕ကအပယ္ခံလူေတြပဲတက္ေရာက္လာပါတယ္။
သူတို႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခၽြးနဲစာထဲက လိုအပ္မယ့္အသုံးအေဆာင္ေလးေတြ ျပန္ေပးလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
တစ္ျခားသိတာဆိုလို႔ ဇာနည္ရယ္။ ရင္ခြဲရုံက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္ပါပဲ။

မပူပါနဲ႔ မ…ရယ္ မရဲ့မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေေပါ့။





(၃)

လူေတြက လက္ေဆာင္အတြက္ေငြကိုေပးတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမအတြက္ႏွလုံးသားကုိပဲ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ…

လမ္းေပၚမွာမာက်ဴရီလည္း အစြမ္းကုန္အသက္လုေနတယ္။
လျခမ္းပဲ့ကလည္း ကုန္ခါနီးမီးစာလုိ ဟုန္းခနဲေတာက္ၿပီး ၿငိမ္းေတာ့မလို။
ပုရစ္ေတြကရဲ့ တတြီတြီနဲ႔ အာျခစ္ေနသံက
နားထဲမွာ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ့ ရက္ပ္ ရြတ္သံအလား….
ေလေအးတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တို္င္း အသည္းထဲအထိစိမ့္ကနဲ…

အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ ဒီခရီးဒီလမ္းကို အခ်ိန္မေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းလာဖို႔ ဇာနည့္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ စိတ္ကူးမိမွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဇာနည္ကမေၾကာက္တတ္ဆုံး။ ဒါေတာင္ဘာမွန္းမသိ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ဇာနည္ရြံ႕ ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။

“ေအးကြာငါ့ကိုကူညီပါဦး…. မင္းခို္င္းတဲ့အတိုင္းငါလုပ္ပါ့မယ္။
အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ မတန္ဘူးကြာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔မ်ား…အ့ံပါ့။
မင္းလိုငေပါေတြေၾကာင့္ မိန္းမေတြေစ်းတက္တာကြ…”

ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဇာနည္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ခြဲရုံကအျပန္ ကားေမာင္းရင္းေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရည္ရြယ္ၿပီးေပါ့။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းးႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းေရာယွက္ၿပိဳင္ေနေလရဲ့။
ဒါမွလည္းသူစိတ္သက္သာရာရမွာေပါ့ ေျပာပါေစ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဇာနည္ကလည္းမျမင္ေတာ့။ ဘယ္သူကမွမျမင္ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆုံး ဆိုသည့္အရာသည္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ ထိေတြ႔ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့။ ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ေသာဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မနက္ျဖန္ဆိုတာက နထိၱ။ တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေလတစ္ခ်က္ခြ်န္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလခၽြန္တာကို ဇာနည္ၾကားသြားၿပီး

“ငဒီ မင္းပါလာလား။ ေအးကြာ ငါနဲ႔စကားေလးဘာေလးေျပာပါဦး… ငါတစ္ေကာင္တည္းကားေမာင္းပ်င္းတာ မင္းလည္း သိသားနဲ႔။”

ကၽြန္ေတာ္လည္းသိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူႏွင့္ အခုအခ်ိန္မွာ စကားေျပာလုိ႔မရမွန္း။ ဒါေတာင္သူ႔ဝသီအတိုင္း ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္္။
ကၽြန္ေတာ္ ကားကက္ဆက္ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွႏွိပ္လို႔မရ။ ထိ္လို႔မရ။ အာရုံေတြကိုစုစည္း ကၽြန္ေတာ္ထပ္ႏွိ္ပ္တယ္။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ စိတ္ေတြကစုစည္းလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိသမွ်အာရုံကိုစုစည္း စိတ္ကိုတတ္ႏုိင္သေလာက္အၿငိမ္ဆုံးထား ကက္ဆက္ခလုတ္တစ္ခုတည္း ကိုသာေဆာင့္ႏွိပ္ခ်လိုက္တယ္။
“အုုန္း….”စပီကာအသံ မတိုးရေသးသည့္အတြက္ သီခ်င္းသံကအက်ယ္ႀကီး ထျမည္ေလေရာ။

ဟဲ့ ေသာက္ေခြး… ဇာနည္လန္႔သြားတယ္။ သူလန္႔တာကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္အားရပါးရ ရယ္မိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ရယ္ေမာျခင္း။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရယ္သံက ေရတြင္းပ်က္ထဲက အသံတစ္ခုလို တိုးဝင္ႏြမ္းလ်သြား...

သူ႕ကို ထိတ္လန္႔ေအာင္လုပ္မိသည့္အတြက္ ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆဲတယ္။ သူဆဲသည့္အသံမွာ အခုအခ်ိန္မွာ အသာယာဆုံးအသံဟုကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဇာနည့္ကိုကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္သည္။ ေတာ္ရုံလူေသြးပ်က္မည့္ အလုပ္ကိုစိတ္ေစတနာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဇာနည့္ထံမွ ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ေပ။ ေသခ်ာပါသည္။ ကားစပီကာကလြင့္ပ်ံ႕ေနေသာ “သတိ” ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းသံၾကားရင္း ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

မနက္ျဖန္ေတြ႔ဖို႔ေရာက္ေအာင္လာပါ မင္းမေမ့နဲ႔ဦး
ငါ့ကိုခ်ိန္းၿပီးအဲဒီ ေန႔ကတည္းက
ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မေတြ႕ရေတာ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

လက္ျပၿပီးေတာ့ကားေပၚတက္သြား ေဆးလိပ္ျဖတ္ဦးတဲ့
က်န္းမာေရးကသိပ္ခ်ဴခ်ာတာ
ငါ့ကို သတိေပးသြား
ေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္တဲ့ေန႔တုန္းက

ခဏခဏ ေမ့ထား
ေသျခင္းေသျခင္းရဲ့တရား
သတိ သတိ သတိေတာ့ထား
ေသျခင္း ေသျခင္းရဲ့တရား

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သီခ်င္းမွာေမ်ာပါေနတုန္း ဇာနည္ကကားစက္ကုိသတ္လိုက္သည္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ္သူမကိုလြမ္းရင္ လာေမွ်ာ္ေလ့ရွိေသာ သူမတို႔အိမ္အေနာက္ဖက္ကိုေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီဲ။
အျဖဴေရာင္ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးကေတာ့ အေမွာင္ေအာက္မွာသူမဟုတ္သလို ၿငိမ္ကုပ္လို႔။ ညမီးအနီေရာင္မွိန္မွိန္ေလးထြန္းထားတဲ့အခန္းထဲက အေပၚထပ္ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းက သူမအခန္းကိုၾကည့္မိ။ အရာအားလုံးလွပစြာ သူမနဲ႔အတူ အိပ္ေမာက်ေနမွာပါ။ အိမ္ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္မွာ သူမကိုယ္တိုင္စိုက္ထားေသာ ပန္းရနံ႔မ်ိဳးစုံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေရာက္လာေလသည္။ ဇာနည္ကကားေပၚမွဆင္း၍ ကားေနာက္ဖုံးထဲမွ အထုပ္တစ္ခုကိုယူလုိက္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ဟာခနဲျဖစ္သြားေလသည္။ အထုပ္ကိုသတိႀကီးစြာထား၍ကိုင္ရင္း ဇာနည္ကျခံကိုေက်ာ္တက္ဖို႔အတြက္ ေနရာရွာေနသည္။
အထုပ္ထဲကဘူးကေလးထဲမွာေတာ့ သူမအတြက္ကၽြန္ေတာ္စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို အနီေရာင္စြန္းေနတဲ့သူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလးနဲ႔ထုပ္လို္႔…..ေနာက္ၿပီး……ေနာက္ၿပီး…….

ညကလည္း ႏွင္းျမဴေတြသုတ္လိမ္းလို႔
ပန္းရနံ႔ေတြထုံေနတုန္း
ဒါေပမယ့္ လမင္းနဲ႔အတူ ၾကယ္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငုိေၾကြးေနလားမေျပာတတ္…
အေရာင္ေတြမေတာက္ မွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ…





ဇာတ္သိမ္း

အာဒမ္ကအရာရာကို အံတုၿပီး ဘုရားသခင္က သူ႔ဘယ္ဘက္နံရုိးနဲ႔ သြန္းလုပ္ေပးထားတဲ့ ခ်စ္သူ ဧဝ အတြက္ ပန္းသီးတစ္လုံးဆြတ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကမၻာေပၚမွာမရွိေသးတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္အသစ္တစ္ခု ႏွလုံးသားနဲ႔ ဖန္ဆင္းေပးခ်င္တာပါ။

အေရွ႕ဆီမွာေရာင္နီႏိုးလာၿပီ။ ညအေမွာင္ထုကိုခြဲၿပီး ပထမအလင္းတန္းေတြထိုးထြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ အမည္းနဲ႔ အျပာေရာင္ကေဘာင္အနားကြပ္လို႔ ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းဆီေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အဝါေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္အျပင္ မနက္ခင္းအေရာင္စုံက ေနမင္းႀကီးထြက္အလာကို ခစားေနၾကတယ္။
ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ထိုးလို႔။
သာယာလိုက္တာ…..

ဇာနည္ျပန္သြားၿပီ္။ ကၽြန္ေတာ္ျခံအေနာက္ဘက္က ဒန္းေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း မနက္ခင္းရဲ့သံစဥ္ကို ႀကိဳးညို္ေနမိတယ္။ တစ္ျခားပန္းပင္ေတြ ဝိုင္းအုံေနတဲ့အလယ္ ဇာနည္ခုနကတူးဆြသြားတဲ့ေနရာကို မမိွတ္မသုန္စိုက္ၾကည္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဆုေတာင္းေတြျပည့္ၿပီေပါ့။

ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ အနမ္းထိုေျမျပင္ေပၚကိုေရာက္ရွိတာနဲ႔ ပင္စည္ေလးတစ္ခုေျမႀကီးထဲကထိုးထြက္လာတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပင္စည္ကေနႀကီးထြားလာလုိက္တာ အကိုင္း၊ အခက္၊အလက္၊ အရြက္ေတြနဲ႔ခဏခ်င္းေဝဆာလို႔ေပါ့။
အပင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ခါးအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးမိွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိသမွ် စိတ္စြမ္းအားေတြ စုစည္းၿပီး အပင္ေလးထဲ မွာ အာရုံစူးႏွစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ခဏအၾကာ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတဲ့ရနံ႔ေလးတစ္ခုရလိုက္လို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ခုနကအပင္ေလးထိပ္က အရြက္ေလးေတြၾကားထဲမွာပြင့္လို႔။
သူ႔အေရာင္အဆင္းက မနက္ခင္းအေရာင္လိုပါပဲ။ စုတ္ခ်က္ပိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ႏူးညံ့တဲ့ အေရာင္အားလုံးကိုစပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အနုစိတ္ျခယ္ထားလိုက္ေတာ့ နာမည္တပ္လို႔မရသလို ကၽြန္ေတာ္အရင္က မျမင္ဘူးေသးတဲ့အေရာင္ပါ။ သူ႔ရနံ႔ကလည္း ေကာင္ကင္အထိကိုပ်႕ံလြင့္ၿပီး ရနံ႔ရသူတိုင္း သူတို႔ငယ္ဘဝကေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ျပန္ေတြးမိသလိုမ်ိဳး စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတာေပါ့။ သူ႔ရနံ႔ရလို႔လားမသိဘူး ျခံထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ျခားအပင္ေပါင္းစုံကလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပြင့္လာၾကတာ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သလို ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး သင္းထုံလို႔ေပါ့…..

ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကိုေပ်ာ္ျမဴေနတုန္း သစ္ရြက္ေျခာက္နင္းသံၾကားေတာ့ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ သူမ…..ေသခ်ာေတာ့ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး….အပင္ေတြကိုမနက္ခင္းအေစာပိုင္းေရေလာင္းေနက် သူမ….. ညအိပ္ဝတ္စုံအျဖဴေရာင္ ေလးနဲ႔ ေရပုံးနဲ႔ေရခြက္ေလးကိုကိုင္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရပ္ေနတယ္။ သူမဆံႏြယ္ရွည္ေတြကလည္း ကပိုကယိုနဲ႔ပုခုံးကိုမွီလို႔…မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့အလွကို သိခ်င္ရင္ မနက္ခင္းအိပ္ယာထတဲ့ အခ်ိန္ကိုၾကည့္တဲ့။ တကယ္လို႔သာအဲဒီလိုၾကည့္ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးကအလွဆုံးေနမွာပါ။ က်က္သေရရွိတဲ့သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝုိင္းစက္အေရာင္ေတာက္တဲ့မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ပိုေတာက္လို႔ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေလးကိုင္းလိုေကြးညႊတ္လို႔ အံ့ၾသေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ၿပီးသူမနာမည္ကို လွမ္းေခၚမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိသလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာရွိတဲ့ေနရာကို တိုး…ဝင္…ခြဲ…ထြက္ ၿပီး ပန္းပြင့္ရွိရာကိုေျပးသြားေလရဲ့။ ေနာက္ပန္းပြင့္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္တည္း…

“ဟယ္…လွလိုက္တာ….အန႔ံေလးကလည္းသင္းလို႔”

“ေနပါဦး…ဒီပန္းပင္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ီျခံထဲကိုေရာက္ေနပါလိမ့္?” သူမတစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျမဴးေပ်ာ္ေနေလရဲ့…

“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီ ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ဆိုရင္ ဒီပန္းေလးကအရမ္းလွမွာ….”

“ဟာ… တစ္ျခားပန္းေတြလည္းပြင့္လို႔ပါလား……..”

သူမအရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ပန္းေလးေတြၾကားမွာ ခုန္ေပါက္ေနတာေပါ့၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနရင္းကၽြန္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းျခင္းရယ္လြန္ဆြဲေနတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရရင္ ငုိရတတ္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ေတြကိုပဲ သိမ္းပိုက္ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းၿပီး သူမတို႔ျခံထဲကေနလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္မွာ သူမဒီေန႔အစြမ္းကုန္ကို လွေနမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းသံေတြေဝဆာေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲက ေတြ႔သမွ်လူေတြကလည္း သူမကိုေငးေမာေနမွာေပါ့။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝတစ္သက္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ထြက္ျပဴစေနမင္းႀကီးဆီကိုဦးတည္လို႔….
အလင္းတန္းေတြေရာျပြမ္းေနတဲ့ေနရာဆီကို ေလျပည္ကိုဆန္ရင္း ကူးခတ္ဆဲေပါ့…
စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳးႀကီးရဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုဆုိညည္းရင္း….

ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘဝမွာ ေသတဲ့အထိဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အတြက္တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာေနထိုင္ဆဲ
ေသသည့္တိုင္ဒီဘဝထဲ ငါမင္းသာအခ်စ္ဆုံးပဲ
ဒီမွာအသက္နဲ႔အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ဆုံမွတ္တို႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့
ဘယ္ဘဝမွတို႔ျပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရွိႏုိင္မလဲ အခုေတာ့
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ…..

(D’vine)

ကုိတိုးႀကီး

ေဟး…ပင္လယ္..
ေဟး…လွဲအိပ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
အခုထစမ္း..သင့္ဆီငါလာတယ္..
(တာရာမင္းေဝ)

အဲဒီလိုနဲ႔ပဲ..လူတစ္ေယာက္ဟာ ပင္လယ္ရဲ႕ၾကမ္းျပင္ေအာင္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့တယ္။
သူနဲ႔အတူ ပူေလာင္ျခင္းေတြလည္းပါရဲ႕၊ သစၥာေဖာက္ခံရမႈအတြက္ တႏုံႏုံေဆြးေျမ့မႈေတြလည္းပါရဲ႕၊
တစ္ဘဝလုံးအတြက္ပုံေအာထားသမွ်ေတြ..အားလုံး..အားလုံးပါပဲ၊ အႏွစ္ႏွစ္အလလ နဖူးကေခၽြး
သေဘၤာၾကမ္းျပင္ေတြ၊ ဖုန္မႈန္႔ေတြ၊ သံမႈန္႔၊ သဲမႈန္႔ေတြအေပၚက်ထားခဲ့ရသမွ်..
ဒီလမ္းကိုလုိက္တဲ့အတြက္ က်န္ရစ္သူတစ္ခ်ိဳ႕က ေပ်ာ့ညံလွခ်ည္လားလို႔ စုတ္သတ္ၾကလိမ့္မယ္၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာမွာ က်င္လည္ ရေတာ့မွာပဲဆိုၿပီး ကရုဏာ သနားၾကမယ္၊
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း သတၱိရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္..ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာၾက..သူကေတာ့
ပင္လယ္ၾကမ္းျပင္ေအာက္ကို ေရာက္ရွိသြားခဲ့ေတာ့တယ္..

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ေဟ့လူႀကီး..ခင္ဗ်ားမိန္းမမယူေသးဘူးလား…
အဲဒီလိုေမးလိုက္တိုင္း ကိုတိုးတစ္ေယာက္အျမဲတမ္းျပဳံ: ျပတတ္တယ္.. ေအးေပါ့ဗ်ာ..လာမယ္ၾကာမယ္ေပါ့..
သူ႔ပုံစံအတုိင္း ေျဖးေျဖးနဲ႔ေအးေအးေလးျပန္ေျပာတတ္တယ္။
သူ႔ဘဝက သေဘၤာက်င္း၊ ဒီသေဘၤာက်င္းႀကီးကသူ႔ဘဝ။ မနက္ဆို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ဥၾသဆြဲသံနဲ႕အတူ အလုပ္တက္၊ သံမႈန္၊ဖုန္မႈန္႔ေတြၾကားမွာ… ေမွာင္ေမွာင္မိုက္မိုက္ ေအာက္ဆီဂ်င္လုံလုံေလာက္ေလာက္ မရွိတဲ့ သေဘၤာတစ္စီးရဲ႕ ဝမ္းဗုိက္ထဲမွာ… ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားထဲမွာ…စက္သံ..ေအာ္သံ..လႊတိုက္သံ..ဂေဟေဆာ္သံေတြၾကားမွာ.. အသက္နဲ႔ နပန္းလုံး၊ ေန႔လည္ မွာ၂ က်ပ္ဖိုးျဖစ္သလိုစား၊ စီးကရက္တစ္လိပ္ေသာက္၊ တစ္ေရးမွိတ္၊ အလုပ္ျပန္လုပ္၊ ညေနဥၾသဆြဲတဲ့ အသံနဲ႔အတူ ေျခလက္မသယ္ခ်င္သယ္ခ်င္ အလုပ္ျပန္၊ ၈ေယာက္အတူတူေနတဲ့တစ္ခန္းထဲဝင္ ျဖစ္သလိုစား ပုတီးစိပ္၊ အိပ္…အဲဒါက ကိုတိုးရဲ႕သမၼစဥ္..
တစ္ျခားလူေတြလို အရက္မေသာက္၊ ပိုကာမဆြဲ၊ အခ်ိန္ပို ရရင္ တရားထိုင္ရင္ထိုင္ မထုိင္ရင္စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႔ ေအးေအးလူလူေနတတ္တဲ့လူ။
တစ္ရက္ၾကေတာ့ ဓာတ္ပုံေလးတစ္ပုံကိုင္ရင္း ငိုင္ေနေလရဲ႕။ အခန္းေဖာ္ေတြကေတာ့ ဒီလူႀကီးမရုိးသားဘူးေပါ့။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ေဟ့ညီေလး.. ငါသႀကၤန္ျပန္လိုက္ဦးမယ္..
ေဟာဗ်ာ..ဆိုင္းမဆင့္ဗုံမဆင့္..
ေအးကြာ..အေမနဲ႔ရြာကိုလြမ္းလို႔..ေနာက္ၿပီး ငါမျပန္ျဖစ္တာလည္း ၄ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီကြ..
ဟိုဓာတ္ပုံေလးနဲ႔ေရာဆိုင္လား
ဟားဟားဟား..မင္းကေတာ့ေတာ္ေတာ္အကင္းပါးတဲ့ေကာင္..နဲနဲ႔ေတာ့ဆိုင္တယ္..
ကၽြန္ေတာ္အကင္းပါးတာမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ..ကိုတိုးႀကီးက ေပၚတင္ႀကီး..
ကၽြန္ေတာ္အဲဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့.. အရင္ကလို တစ္ခါမွမျပဳံးဘူးတဲ့အျပဳံးနဲၿပဳံးရင္း…
အခ်စ္ေလကြာ
အခ်စ္..ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္တာေပါ့ကြာ…

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ႏွစ္ေဟာင္းကုန္လို႔ ႏွစ္သစ္ေရာက္ၿပီ..ပိေတာက္ပင္ေတြလည္း အက်ၤီလဲဝတ္ၿပီးၿပီ..ကိုတိုးတစ္ေယာက္ျပန္မလာေသး။
ျပန္လာတဲ့လူေတြေျပာတာေတာ့ သူ႔ရြာမွာထမင္းရည္ေခ်ာင္းစီးအလွဴေပးၿပီး ကိုတိုးတစ္ေယာက္မိန္းမယူၿပီ။ ေဂၚမစြံလူပ်ိဳႀကီးမဟုတ္ေတာ့။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးကိုတိုးႀကီးျဖစ္ၿပီ။
ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာမွ ကိုတိုးေရာက္လာသည္။ အရင္ကကိုတိုးမဟုတ္ေတာ့။ ၾကည့္လိုက္တိုင္းၿပဳံးၿပဳံးရႊင္ရႊင္ ရီရီေမာေမာ..အလုပ္ထဲမွာဆိုရင္လည္း တက္တက္ၾကြၾကြ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း အလုပ္ကိုလည္း ႏွစ္ဆတိုးလုပ္လာလို႔ အလုပ္သမားေခါင္းကေတာင္ ေလွ်ာ့လုပ္ဖို႔တားရသည္။
ေၾသာ္…အခ်စ္ကလည္း ကိုတိုးတစ္ေယာက္ကို အက်ၤီလဲဝတ္ေပးလိုက္ေလၿပီ၊

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ကိုတိုးတစ္ေယာက္ အရင္ကလို တရားလည္းမထိုင္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔အတူ တစ္ခြက္တစ္ဖလားခ်ရင္း စကားကုိလည္း အာဝဇၹန္းရႊင္ရႊင္ျဖင့္ေျပာတတ္လာသည္။ နဂိုထဲက စာဖတ္မ်ားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူ႔စကားမ်ားကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အားလုံးအတြက္ အသစ္ေတြခ်ည္း။ ေမးၾကည့္ေတာ့ သူနဲ႔သူ႔ရဲ႕မမအေၾကာင္းကိုလည္းေျပာျပသည္။
ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္က အြန္လိုင္းမွာေတြ႕တာကြ။ ငါထက္ေတာ့အသက္ကေလးမဆိုသေလာက္ႀကီးတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ မင္းသိတဲ့အတိုင္း အခ်စ္မွာ မ်က္စိမွမရွိတာ။ အသက္ဆိုတာကေတာ့ ေဝလာေဝး…
ညအိပ္ခါနီးလာရင္ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ ဖုန္းတစ္လုံးနဲ႔အလုပ္ရႈပ္ေနၿပီ။
မရယ္..ေမာင္လည္းလာခ်င္တာေပါ့..ေရွ႕ေရးအတြက္ … မရယ္..
မ…ေမာင့္ကိုခ်စ္တယ္မလား…
စသည္ျဖင့္ ဖုန္းႀကီးကိုကိုင္ရင္း မ်က္ရည္ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္က်သည့္အခါက်သည္။ သေဘာက်ရင္း ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္လည္း ေအာ္ရီခ်င္ရီေနတတ္သည္။
ရူးသြားၿပီ။ ေလလႈိင္းေတြၾကားထဲမွာ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ အႀကီးအက်ယ္ အခ်စ္ရူးရူးသြားေလၿပီ။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

တစ္ညေတာ့ ကိုတိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ဖုန္းကို ငိုင္ၿပီး အခန္းေထာင့္မွာ ငူငူႀကီးထုိင္ေနသည္။
စကားလည္းမေျပာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမးေတာ့လည္း မထူး။ အဲဒီေန႔မွစ၍ ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း စကားမေျပာေတာ့။
အလုပ္ထဲတြင္လည္း အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့။ အားလုံးကိုလည္း ေရွာင္ေနတတ္ေလသည။္ သူ႔ဝသီဆိုေပမယ့္ ၾကာလာသည့္အခါ မသကၤာေတာ့။ ကိုတိုးႀကီးဘာျဖစ္ျပန္သနည္း။
တစ္ျခားလူေတြေျပာတာေတာ့ သူ႔ဇနီးအသစ္စက္စက္ေလးက ေဖာက္ျပန္သြားသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ ကိုတိုးစုထားသည့္ ပိုက္ဆံမ်ားလည္း ေနာက္ထပ္တစ္ေယာက္နွင့္ ကုန္ေအာင္သုံးၿဖဳန္းပစ္သည္။
ကိုတိုး၏ လက္ရွိအျဖစ္ကိုၾကည့္ ရင္းျဖစ္ႏိုင္ေခ်ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူပို၍ စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေအာင္ တမင္တကာ မေမးမိ။ သူကလည္း လူေတြနဲ႔ ၾကာလာေလ ေဝးေဝးေနေနသည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ဟ..ရွာၾကပါဦးဟ…ခုခ်ိန္ထိ မေတြ႕ေသးဘူး။
အလုပ္ထဲတြင္ ကိုတိုးေပ်ာက္သြားသည္။ လူေတြခြဲ၍ လိုက္ရွာသည္။ သေဘၤာက်င္း၏ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားမွန္သမွ် သူသြားတတ္ေသာေနရာမွန္သမွ်။ မေတြ႕။
ေန႔လည္ ထမင္းစားခ်ိန္ကေတာင္ ေနာက္ဆုံး ေတြ႕လိုက္ေသးတယ္။
ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုတိုးရဲ႕ အလုပ္သမားဦးထုပ္၊ မ်က္မွန္၊ ဖိနပ္၊ အလုပ္သုံး ပစၥညး္အားလုံးကို ေဆာက္လက္စ သေဘၤာတစ္ခုရဲ႕ အေနာက္ပိုင္းမွာ စနစ္တက် ပုံထားသည္။ ေဘးတြင္ေတာ့ ဖုန္ေတြၾကားထဲမွာ ထင္းေနသည့္ ေျခရာမ်ား၊ ေျခရာေတြဦးတည္ေနသည္က ပင္လယ္။

ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ ကိုတိုးတစ္ေယာက္ခံစားမႈ႔အဆုံးအစြန္သို႔ေရာက္ရွိသြားၿပီ။ အဆုံးသတ္မလွေသာဘဝတစ္ခု နိဂုံးခ်ဳပ္ခဲ့ေလၿပီ။
အေနာက္ဘက္တြင္လည္း ပင္လယ္ေအာက္သို႔ ေနလုံးဝင္ေရာက္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေတာ့သည္။


XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ေဟး…ပင္လယ္..
ေဟး…လွဲအိပ္ေနတဲ့ ပင္လယ္
အခုထစမ္း..သင့္ဆီငါလာတယ္..
(တာရာမင္းေဝ)

တစ္ခါက မဝါ

တစ္ခါကအေဆာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ သည္ ၆၆၅ ျဖစ္သည္။ တစ္ည ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုုမအိပ္ပဲႏွင့္ အေဆာင္သစ္ေဆာက္လက္စ တန္းလ်ားရွိ ကြမ္းယာဆိုင္သုိ႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ အသစ္ေဆာက္ေနေသာ အေဆာင္သစ္မွ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းတြင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစု မီးပိတ္အိပ္ခ်ိန္တြင္ မအိပ္ပဲ အေဆာင္မွလစ္ကာ ခဏ ခဏ လာေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ သေဘာေကာင္းေသာ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးက ညပိုင္းတြင္လည္း အအိပ္ပ်က္ခံကာ ဖြင့္လွစ္ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုအတြက္ေတာ့ မဟာအခြင့္အေရးပင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ကြမ္းမစားရ၊ ဂစ္တာမတီးရ၊ ညဘက္လူ ၅ေယာက္ထက္ပိုမစုရ၊ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စသည့္ စည္းကမ္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ၾကားထဲမွ ထုိကြမ္းယာဆိုင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး၏ ညခင္းဘက္အိုေအစစ္ေလးပင္ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔တာပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသမွ် ထုိဆိုင္ေလးေရာက္သည္ႏွင့္ အေမာေျပေလသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သူကေသာက္၊ ကြမ္းယာစားခ်င္သူကစား၊ လက္ဖက္သုပ္စားရင္း ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ေလေပါသူကေပါ၊ ဆိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ မုန္႔မ်ိဳးစုံထဲမွ တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္စားခ်င္သူကစား၊ ဂစ္တာတီးခ်င္သူက တီး၊ ဆိုခ်င္သူကဆို စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး၏ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းသမွ် အပန္းေျဖလို႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရီသံက အေမွာင္ထုထဲသို႔ တိုးထြက္လာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး အေမာေျပရသည့္ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီး၏သမီး မဝါျဖစ္သည္။ သူမသည္ လွသည္။ တစ္ေန႔လုပ္စာ တစ္ေန႔စားရေသာ သူမတို႔ မိသားစုတြင္ အလွအပအတြက္ အခ်ိန္ေပးရန္မရွိသလို အင္အားလည္းမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတြင္လည္းဘာမွ လိမ္းျခယ္ေလ႔မရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း မဝါသည္လွသည္။ ပင္ပန္းေနေသာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာအၿပဳံးတစ္ခုေတြ႕ရျခင္းျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ မဝါသည္ လမိုက္ည၏ လမင္းတစ္စင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအလင္းေၾကာင့္ပင္ သူမကို မဝါဟုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက နာမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။


သူမသည္ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ အေဖ၏ကြမ္းယာဆိုင္တစ္ပုိင္း ကုန္စုံဆိုင္ဝိုင္းကို ဦးစီးသလို္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဂိုက္လည္းလုပ္သည္။ ညခင္းဘက္တြင္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္တြင္ ဂ်ပန္ဘာသာသင္ေနသည္။ ထို႔အတူ LCCI level 3 လည္းေအာင္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ စကားေျပာၾကည့္ျခင္းျဖင့္လည္း သူမသည္ ေခသူမဟုတ္ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလည္းသိသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္မွဖြင့္ဟ မေျပာၾကေသာ္လည္း မဝါသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး အတည္ျပဳထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ညခင္းမ်ားစြာမွာ အိမ္ဆိုင္၏ ဝါက်င့္က်င့္ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မဝါႏွင့္ သူ႔ထက္ငါ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ရင္း ကုန္လြန္ခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္တစ္ညတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုထိုကဲ့သို႔ လစ္လစ္ေနေၾကာင္းကို ကင္းသမားက အေဆာင္မႈးအားသတင္းပို႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မနက္တန္းစီလူစစ္ခ်ိန္တြင္ ထိုကိစၥကိုေရွ႕တန္းတင္၍ တာဝန္ခံက မလိုအပ္ပါပဲႏွင့္ ရင့္ရင့္သီးသီးစကားလုံးမ်ားျဖင့္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုလည္း သုံးပတ္ အိမ္ျပန္ခြင့္ အပိတ္ခံရသည္။ မလိုအပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို ခဏခဏ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္က ကိစၥမရွိ။ မဝါတို႔ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ အႏွင္ခံလိုက္ရေလသည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးက သာ၍စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ရိုးရုိးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာ မိသားစုအတြက္ ထိုအျပစ္ေပးမႈသည္လြန္လြန္းေနသည္။ ထို႔အတူ တာဝန္ခံပါးစပ္မွထြက္သည့္စကားလုံးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးအား ခံျပင္းေစေလသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး မတတ္ႏိုင္။

ဤသို႔ျဖင့္ မဝါသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးႏွင့္ တိကနဲ အစိမ္းသက္သက္ေဝးခဲ့ရသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတစ္ေျပာင္ျဖင့္ျဖစ္ေနေလာက္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္းူ မိသားစုအတြက္ ရုန္းကန္ဆဲပင္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မီးတိုင္မွိန္မွိန္ၾကားမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျပဳံးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္ရင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔တတ္သည့္ လမိုက္ည၏ လမင္းတစ္စင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္သလို သတိရေနဦးမည္ျဖစ္သည္။

အဘိုးအို

အဘိုးအိုတြင္ အိမ္ (သို႔) တဲတစ္လုံးရွိသည္။ သူ႔တဲ၏ေဘးပတ္ဝန္းက်င္တြင္ စမ္းေခ်ာင္းတစ္ခုက တသြင္သြင္စီးဆင္းလွ်က္… သူစိတ္ညစ္ညဴးသည့္အခါတိုင္း စီးဆင္းေနေသာစမ္းေခ်ာင္းထဲတြင္ ေရစိမ္ေလ႔ရွိကာ သူ႔စိတ္အစဥ္ကို ျပန္လည္သန္႔စင္တတ္သည္။ စကၠန္႔တိုင္းတြင္ စီးဆင္းခဲ့ေသာေရမ်ားသည္ အတိတ္၊ အခုသူ႔ကိုယ္ကို ပြတ္တိုက္ထိေတြ႕ေနေသာ ေအးစက္ေနသည့္အေတြ႕သည္ ပစၥဳပၸန္၊ အနာဂတ္ကေတာ့ စမ္းေခ်ာင္း၏အထက္ပိုင္းမွ သူ႔ဆီသို႔ေျဖးညွင္းစြာတိုးဝင္စီးဆင္းလာမည္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ ဘာမွစိုးရိမ္ပူပန္ေနစရာမလိုသလို စီးဆင္းခဲ့ေသာအတိတ္မ်ားအတြက္လည္း ႏွေျမာတသျခင္းမျဖစ္မိ လက္ရွိသူ႔ကိုယ္အား ပြတ္တိုက္ေနေသာေရထုသည္သာလွ်င္ သူ႔ဘဝျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ သူ႔၏စိတ္အစဥ္သည္ျပန္လည္ လန္းဆန္းကာၿငိမ္းခ်မ္းသြားေလ့ရွိသည္။

သူ႔တြင္ ၿခံမခတ္ထားေသာ ဥယ်ဥ္တစ္ခုလည္းရွိသည္။ ထိုဥယ်ဥ္ထဲတြင္ သူ႔၏ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းမ်ားကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း အရုဏ္ဦး၏ေရာင္ျခည္အခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ပ်ိဳးေထာင္ေပးေလ႔ရွိသည္။ သူ႔ဥယ်ာဥ္ထဲတြင္ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ ေမ်ွာ္လင့္ျခင္း၏ အသီးအပြင့္မ်ားႏွင့္ ပန္းေပါင္းစုံ၏ အလွတရားမ်ားကို လိပ္ျပာမ်ား၊ ငွက္ငယ္မ်ား၊ ရြာထဲရွိမိန္းမပ်ိဳမ်ား၊ ကာလသားမ်ား၊ မုဆိုးမ၊ ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုးေစ်းသည္မ်ား၊ ရြာ၏ အပယ္ခံမ်ားသာမက အရူးအဆုံး မည္သူမဆို အလုိရွိသလို ယူငင္ အသုံးခ်ေစသည္။ မည္သည့္ပညတ္ခ်က္မွမထား။ ထို႔အတြက္လည္း တံခါးႏွင့္ဓားမရွိေစရန္အတြက္ ၿခံမခတ္ထားျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔၏ဥယ်ာဥ္သည္ နတ္တို႔ဖန္ဆင္းေသာဥယ်ာဥ္အလား ျမင္သူတိုင္း စိတ္ၾကည္ႏူးျခင္းတစ္မ်ိဳးကို ျဖစ္ေပၚေစသည္။ ထိုသို႔ ျဖစ္ေပၚလာေသာ ပီတိတစ္ခ်ိဳ႕ႏွင့္ ဥယ်ာဥ္ထဲမွ ရာသီသီးႏွံတစ္ခ်ိဳ႕ကို သူ႔ဘဝ၏ ေန႔စဥ္အာဟာရအျဖစ္စားသုံးေလ့ရွိသည္။ ဤနည္းျဖင့္ သူရွင္သန္သည္။

သူ၏ပန္ဝန္းက်င္တြင္္ ေရးဆြဲၿပီးခဲ့ေသာ ေရးဆြဲလက္စႏွင့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ကာ ဘာမွမဆြဲရေသးေသာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ထိုကားမ်ားအတြက္ မည္သည့္နည္းျဖင့္ေရးဆြဲမည္ဟု သူ႔စိတ္ထဲတြင္ သတ္မွတ္မထား၊ သူ႔စိတ္ထဲတြင္ေပၚလာေသာ နည္းစနစ္ျဖင့္ တစ္ခါတစ္ေလ ကင္းဗတ္စ၊ တစ္ခါတစ္ေလ ေတာင္နံရံမ်ား၊ တစ္ခါတစ္ေလ သစ္ပင္မ်ားတြင္ ဓားျဖင့္ခ်ိဳင္၍ လည္းေကာင္း တစ္ခါတစ္ေလ ေလွကားေထာင္၍ သစ္ပင္ေပၚမွ သစ္ရြက္မ်ားကုိ အေပါက္ကေလးမ်ားေဖာက္၍ လည္းေကာင္း သူစိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေရးဆြဲေလ့ရွိသည္။ ေနေရာင္ထုိးေသာအခါ ထိုသစ္ရြက္မ်ားကို ေဖာက္၍ ေျမျပင္ေပၚသို႔က်ေနေသာ အရိပ္မ်ားမွာ သူ႔အိမ္ (သို႔) တဲ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ေလေဝွ႕တိုင္း ယိမ္းထိုးေနျခင္းျဖင့္ ကင္းဗတ္စေပၚတြင္ ၿငိမ္သက္ေနေသာ Static Art အျပင္ Dynamic Art တစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း သူဖန္တီးတတ္သည္။ သဘာဝအလွတရားသည္ သူ႔အသက္ရႈသံျဖစ္၍ ေသြးေၾကာမ်ားထဲတြင္ စိမ့္ဝင္စီးဆင္းလွည့္ပတ္လွ်က္ရွိသည္။ ထိုနည္းျဖင့္ သူအသက္ရႈသည္။

ညေနခင္းမ်ားတြင္ေတာ့ သူ႔၏ အိမ္ပတ္ဝန္းက်င္ရွိ အမႈိက္သရုိက္မ်ားကုိ လွည္းက်င္းသန္႔စင္ေလ့ရွိကာ ရြာအဝင္အထြက္လမ္းရွိ ေရအိုးစင္ကိုလည္း ေရပုံမွန္ျဖည့္ေပးေလ့ရွိသည္။ ထိုေရအိုးတြင္ထားေသာ အုန္းမႈတ္ေသာက္ေရခြက္၏လက္ကိုင္ကိုလည္း ကႏုတ္ပန္းႏြယ္ပန္းလက္မ်ား ျဖစ္ေစရန္ သူကိုယ္တိုင္ ဓားျဖင့္အႏုစိတ္ထားသည္။ ထိုေသာက္ေရခြက္သည္လည္း ခဏခဏေပ်ာက္တတ္သလို ရြာသားတစ္ခ်ိဳ႕ကလည္းဖ်က္ဆီးတတ္ၾကသည္။ ထို႔သို႔ေပ်ာက္သြားတိုင္း က်ိဳးပဲ့သြားတိုင္း အဘိုးအိုကဘာမွမေျပာ မညည္းတြားပဲ ေနာက္ထပ္အသစ္တစ္ခုကိုသာျပန္လည္ ထုလုပ္ေလ့ရွိသည္။ ထို႔အတြက္ စိတ္အားခိုင္းစရာ အလုပ္တစ္ခုအသစ္တစ္ဖန္ျပန္လည္ရေစသည့္အတြက္ ေပ်ာ္ပင္ေပ်ာ္မိေသးသည္။ သူ႔အုန္းမႈတ္ခြက္ လက္ကိုင္၏လက္ရာမွာလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခားပိုမိုေကာင္းမြန္လာေလ့ရွိသည္။

ညေနေစာင္းလွ်င္ေတာ့ ေတာင္ေပၚရွိ ထုံးသုတ္ထားေသာေစတီျဖဴျဖဴေရွ႕တြင္ တရားထုိင္ကာ ဝတ္ျပဳေလ့ရွိသည္။ ထို႔ေနာက္ ဆည္းလည္းတို႔၏ ပြတ္တိုက္ရုိက္သံမ်ားကို နားဆင္ရင္း တိမ္တို႔ဘာသာဘာဝ ဆည္းဆာေနာက္ဆုံးအခ်ိန္တြင္ ေရာင္စုံျခယ္ကာ ကြန္႔ျမဴးေနၾကျခင္း သူရိန္ေနမင္း၏ အေနာက္ယြန္းယြန္းတြင္ က်ဆုံးျခင္းအေၾကာင္းကို ႏွလုံးသြင္းသည္။ ေရသည္စီးဆင္းေနသလို၊ ေနသည္လည္း နိစၥဓူဝ စီးဆင္းေနသည္ပဲ။ ထို႔အတူ လူမ်ား၊ တိရစာၦန္မ်ား၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ က်ရႈံးျခင္း၊ တဏွာ၊ တပ္မက္မႈ၊ တြယ္တာမႈ၊ ပိုင္ဆိုင္လိုမႈ၊ ေပးဆပ္ျခင္း စသည္စသည္ျဖင့္ အရာအားလုံးသည္ သဘာဝယႏၱရားႀကီးတစ္ခုပမာ စီးဆင္းေနၾကသည္ပဲ။ ဆည္းဆာခ်ိန္တြင္ ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ပေနေသာ လယ္ခင္းမ်ားအေပၚတြင္ ဇရာဆိုေသာ အေမွာင္အစက္အေျပာက္မ်ား တျဖည္းျဖည္းမင္းမူလာခ်ိန္၊ တျခမ္းပဲ့လက အျပာေရာင္ေနာက္ခံေရးေရးတြင္ ေခါင္းျပဴၾကည့္ေနခ်ိန္၊ ေရခပ္ရာမွျပန္လာေသာ လုံမမ်ားရြာဝင္ခ်ိန္၊ ႏြားရိုင္းသြင္းခ်ိန္တြင္ေတာ့ အဘိုးအိုလည္း ေတာင္ေအာက္သို႔ျပန္လည္ဆင္းလာေလ့ရွိသည္။

ထို႔ေနာက္ သစ္သီး၊သစ္ဥတစ္ခုခုျဖင့္ သူ၏ တစ္ေယာက္တည္းေသာ ညစာစားပြဲကို က်င္းပရင္း၊ တစ္ခါတစ္ရံညစာကိုေရွာင္၍ ဥပုသ္ေဆာက္တည္ျခင္းျဖင့္ သူ၏ ဝမ္းမီးကို ၿငိွမ္းသတ္ေလ့ရွိသည္။ ထိုသို႔စားေသာက္ၿပီးခ်ိန္မ်ား၌ ရြာအစြန္ဆုံးဘက္အျခမ္းတြင္ရွိေသာ သူ႔တဲဆီသို႔ ေရာက္လာေသာ ကေလးမ်ားအား ၾကယ္ေရာင္စုံေအာက္ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ဘီလူး၊ နတ္သမီး၊ သူရဲေကာင္း အစရွိသည့္ ဒ႑ာရီပုံျပင္မ်ားကိုေျပာျပေလ့ရွိသည္။ အဘိုးအို၏ ပုံျပင္မ်ားမွာလည္း တစ္ပုဒ္ႏွင့္တစ္ပုဒ္ ထပ္သည္ဟူ၍ မရွိပဲ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေသာေၾကာင့္ ကေလးမ်ားက သေဘာက်ၾကသည္။ ထို႔အတူ ကေလးသဘာဝေမးေသာ ေမးခြန္းမ်ားအားလည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္ျဖင့္ ျပန္ေျဖေလ့ရွိသည္။ လသာသည့္ညမ်ားတြင္ေတာ့ သူ႔၏တေယာအိုကိုထိုး၍ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကုိ ညည္းဆိုေနတတ္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အဘိုးအို၏ တေယာသံႏွင့္အတူ ညသည္ အသက္ဝင္ကာ ႏုပ်ိဳေနတတ္သည္။ သက္ႀကီးေခါင္းခ်ခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူ၏ ေခါင္မလုံေသာ အမိုးက ၾကယ္ပြင့္မ်ားကို ေရတြက္ရင္း အရာအားလုံးကိုေမ့ကာ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခ်ိက္အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။

ညစာ

နိဒါန္း

အႏုပညာဆိုသည္မွာ ႏြားမထံမွ ညွစ္ယူရရွိေသာႏို႔ရည္ကဲ့သို႔ ျဖဴျပစ္ျပစ္အေရာင္နဲ႔လား? ဒါမွမဟုတ္ ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ေရးဆြဲထားေသာ ခပ္ညံ့ညံ့ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ထဲမွ မညီမညာေကာက္ေၾကာင္းလား? ဒါကေတာ့ ေမ်ာက္တစ္ေကာင္ရဲ့အၿမီးတြင္ စုတ္တံခ်ိတ္ေပးလိုက္ရင္ ကိစၥၿပီးႏိုင္ ဟု သူထင္သည္။ သံစဥ္မညီမညာျဖင့္ ေရးစပ္ထားေသာ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လား? လူေတြေျပာၾကေသာ အႏုပညာ၊ သူလိိုက္ရွာေနေသာ အႏုပညာဘယ္မွာနည္း? ေလာက၏ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ သဘာဝအလွတရားတစ္ခုလား? အျမဲတမ္းႏူးညံ့သိမ္ေမြ႔ေနေသာ ရႈ႕ေမ်ာ္ခင္းမ်ား၊ ေတာင္စဥ္ေတာင္တန္းမ်ား၊ မိုနာလီဆာရဲ့အၿပဳံးလို ရီယယ္လစ္ဇင္အရာဝတၱဳမ်ားအေၾကာင္းလား?

အပိုင္းအစ ၁..

ထိုၿမိဳ႕ေလးတြင္ယခုလတ္တေလာျဖစ္ပြားေနေသာ သတင္းမွာေရပန္းစားလွသည္။ ပန္းခ်ီအႏုပညာ ျပပြဲ ၿပိဳင္ပြဲတဲ့။ အႏုပညာဆိုေသာအရာမွာ အားကစားလို ယွဥ္ၿပိဳင္လို႔ရေသာ ကိစၥတစ္ရပ္လား? လူတစ္ေယာက္၏ ခံစားမႈ ကထြက္ေပၚလာေသာ အျမင္ ဘဝအေတြ႕အႀကဳံ၊ ဘဝ၏ အစိတ္အပိုင္းျဖစ္ေသာ လက္ရာမ်ားကို အဘယ္ကဲ့သို႔ေသာ စံမ်ားျဖင့္ အမွတ္ေပးကာ ေရႊတံဆိပ္ခ်ီးျမွင့္ၾကမည္နည္း? အႏိုင္၊ အရႈံးကို အဘယ္သို႔သတ္မွတ္မည္နည္း? အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ အႏုပညာရွင္မ်ားသည္ ခ်ီးက်ဴးျခင္း၊ ကဲ့ရဲ့ျခင္းကို လူ႔သေဘာ လူ႔သဘာဝ ခႏၶာကိုယ္ထဲတြင္ျပည့္က်ပ္ေနေသာ မေကာင္းသည့္ ေလမ်ားျပင္ပသို႔ထြက္လည္္ေသာ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္ ကိစၥကဲ့သို႔သာသေဘာထားသည္။ အဓိကအရာမွာ ဖန္တီးသူ၏ စိတ္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚေသာ တဂၤဂ လက္ကနဲလင္းလက္သြားေသာ ခံစားမႈႏွင့္ သူတို႔ရႈ႕ေထာင့္မွ ျမင္ေတြ႕ရေသာ ေလာကသဘာဝကို အရွိအရွိအတိုင္း အျမင္အတိုင္း လွည့္စားမႈမရွိ ပကတိရုိးစင္းစြာတင္ျပၾကႏုိင္ျခင္းကိုပင္ အႏုပညာရွင္မ်ားပီတိျဖစ္ၾကသည္။ အေရာင္မ်ားကိုႏိုင္နင္းေသာ ပန္းခ်ီဆရာက ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ သံစဥ္မ်ားျဖင့္ေမြ႔ေလ်ာ္သူက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ပန္းပုဆရာက သစ္သားတုံး ၾကားခံနယ္တစ္ခုျဖင့္လည္းေကာင္း၊ ကေခ်သည္က သူ၏ ပဥၥလက္ ကႀကိဳးမ်ားျဖင့္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ရင္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚလာေသာ စကားလုံးမ်ားကို ပရိတ္သတ္၏ ရင္ထဲသို႔အေရာက္ပို႔ေပးၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ မည္သည့္အတိုင္းအတာအထိ သူတို႔ခင္းက်င္းျပသေသာ ၾကားခံနယ္မ်ားကို ပရိတ္သတ္က ဘာသာျပန္ႏိုင္သနည္း ဆိုသည့္အခ်က္အေပၚတြင္မူတည္၍ အေကာင္းအဆိုးကို လက္ခံသူက ခြဲျခားၾကေပလိမ့္မည္။

ခက္သည္မွာ သူတို႔အႏုပညာ ေက်ာင္းဆင္းပြဲႏွင့္အတူ က်င္းပမည္ျဖစ္ေသာ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္ ပန္းခ်ီျပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ သူေခါင္းစားေနျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ေက်ာင္း၏ လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္အတိုင္း ေက်ာင္းဆင္းလက္မွတ္က ဒီၿပိဳင္ပြဲတြင္ပါဝင္သူမွရမည္ဟု ဆရာကေျပာသည္။ အမွန္တစ္ကယ္ေတာ့ “လုပ္ရုိးလုပ္စဥ္၊ သမာရုိးက်၊ ျဖစ္ရုိးျဖစ္စဥ္” ထိုစကားလုံးမ်ားကို သူနားၾကားျမင္းကပ္သည္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ လက္မွတ္ကအေရးမႀကီးေပ။ ဒီေက်ာင္းတက္ခဲ့သည္မွာလည္း အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းထမင္းစား လက္မွတ္တစ္ခုလိုခ်င္၍မဟုတ္။ သူ႔တြင္ရွိေသာဗီဇတစ္ခု အဘယ္မ်ွထက္သန္သနည္းဟု မိမိကိုယ္ကို တိုင္းတာကာရွာေဖြခ်င္၍ သင္တန္းကိုတက္ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

သူ႔ပန္းခ်ီတန္းမွ အခန္းေဖာ္မ်ားက ရႈ႕ေမ်ာ္ခင္းမ်ားအေၾကာင္း၊ မနက္ခင္းအရုဏ္တက္ခ်ိန္တြင္ ပြင့္ဖူးေနေသာ ပန္းကေလးတစ္ပြင့္အေၾကာင္း၊ ညေနရီရီအခ်ိန္ ေတာင္တန္းမ်ားတြင္ေမးတင္ေနေသာ အေရာင္စုံတိမ္တိုက္မ်ား၏ အလွတရားမ်ားအေၾကာင္း၊ ေရခ်ိဳးဆိပ္တစ္ခုတြင္ေရခ်ိဳးေနေသာ ကာယလုပ္သားမ်ား၏ ပုံတူပန္းခ်ီတစ္ခုအေၾကာင္း၊ အခ်ိဳးအစားက်နေျပျပစ္ေသာ ပန္းခ်ီကိုယ္ဟန္ျပအလွျပမယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ဝတ္လစ္စလစ္ ခႏၶာကိုယ္္ပုံတူတစ္ခုအေၾကာင္း၊ ေဆးေရာင္မ်ားျဖင့္ စပ္ကာ စိတ္၏ ခံစားမႈကို ေရာင္ျပန္ဟပ္ ေဖာ္ျပေသာ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီကားမ်ားအေၾကာင္း စသည္စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားျဖင့္ ေရးဆြဲကာၿပိဳင္ပြဲဝင္ၾကမည္။

သူအတြက္ေတာ့ ထိုအရာမ်ားမွာ အက္ေၾကာင္းထပ္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားဟု ပင္ျမင္သည္။ ဟိုးေရွးတုန္းကလူမ်ားလည္း ခံစားခဲ့ၿပီးၿပီ။ ထို႔ေနာက္ ထိုအရာမ်ားတြင္လည္း တစ္ကယ့္အလွအပ အစစ္ကိုသူခံစား၍မရ။ သူ႔အျမင္အရ တကယ့္အလွတရားသည္ ၾကမ္းတမ္းသည့္ဘဝႏွင့္ အခက္အခဲမ်ား ေရာျပြန္းေနေသာ ဘဝ၏ စိတ္ဓာတ္အလွအပမ်ားတြင္ ကိန္းဝပ္ေနသည္ဟု ထင္သည္။ ဥပမာ။ ။ဒႆဂီရိလို ၾကမ္းတမ္းသည့္ ဘီလူးတစ္ေကာင္၏ မယ္သီတာအေပၚတြင္ထားရွိေသာ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕သည့္ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာလိုမ်ိဳး၊ အဝတ္အစားေတြစုတ္ျပတ္ေပေရေနေသာ လမ္းမေပၚမွ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ဝမ္းအဆာခံ၍ အစာမစားပဲစုထားေသာပိုက္ဆံျဖင့္ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္တစ္ေကာင္ကိို ဝယ္ကာ လႊတ္ေပးေနသည့္ ျမင္ကြင္းပန္းခ်ီကားမ်ိဳး စသည့္တို႔ကို စိတ္ဝင္စားသည္။ ထို႔အျပင္ လူတစ္ခ်ိဳ႕ မျမင္ႏိုင္ေသာ ဗီလိန္ဆန္ဆန္အလွတရားမ်ားကို လည္း စိတ္ဝင္စားသည္။ ဥပမာ။ ။ ဒုတိယကမၻာစစ္တုန္းက နာဇီမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္လြန္း၍ လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းအေပၚ၌ ကိုယ္က်ိဳးရွာလြန္းသည္ဟုနာမည္ႀကီးေသာ၊ သူ႔လူမ်ိဳးမ်ားစြာက ရြံရွာမုန္းတီးေသာ၊ ဂ်ဴးလူမ်ိဳးသူေဠးႀကီး ရွင္းဒလားက သူ႔စည္းစိမ္မ်ားအကုန္ခံ၍ နာဇီတို႔ထံမွတစ္ဘက္လွည့္ႏွင့္္ အသက္ခံရေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ဂ်ဴးမ်ားကိုဝယ္ကာ ရထားေပၚတင္ေနပုံ… စသည့္အေၾကာင္းအရာမ်ားကို သူအမိအရခ်ယ္မႈန္းခ်င္သည္။

ခက္္သည္မွာ ထိုၿပိဳင္ပြဲအတြက္ သူဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုေရးဆြဲရမည္ဟု သူကိုယ္တိုင္စဥ္းစား၍မရ။ ၿပဳိင္ပြဲဝင္ရမည့္ရက္က နီးကပ္လာၿပီ။ သူၿပိဳင္ပြဲမွ ႏုတ္ထြက္ခြင့္ျပဳပါရန္ ဆရာ့ကိုသြားေတြ႕သည္။ ဆရာက သူ႔လက္ရာဒီၿပိဳင္ပြဲတြင္ ပါဝင္မွျဖစ္မည္ဟုအတင္းအၾကပ္တိုက္တြန္းသည္။ အႏွစ္ႏွစ္အလလ သူ႔အေပၚတြင္ထားေသာ ဆရာ့၏ေစတနာ သူဘဝတစ္ခုလုံး ပန္းခ်ီတြင္ႏွစ္၍ အနစ္နာခံကာ သင္ၾကားေပးခဲ့ေသာ ဆရာ့၏ ပန္းခ်ီပညာ ထိုအရာမ်ားကိုသူေလးစားသည္။ ထိုအရာမ်ားေၾကာင့္ပင္ ဆရာ့စကားကို လက္ေျမွာက္အရႈံးေပးကာ အိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။

သူလမ္းတစ္ေလွ်ာက္လုံးစဥ္းစားသည္။ ေနကလည္းဝင္သြားၿပီ။ သူျပန္လာရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလး၏ ျမင္ကြင္းမ်ားကလည္း အရင့္အရင့္အတိုင္းပင္ မထူးျခားလွ။ ညဘက္ေရာင္းသည့္ ဘုံဆိုင္ကေလးထဲတြင္ေတာ့ လူစည္ကားေနသည္။ အာေခါင္ထဲမွ ေျခာက္ကပ္လာကာ သူ႔လည္းတစ္ခြက္တစ္ေလေလာက္ ဝင္ေသာက္ခ်င္သည့္စိတ္ေပၚလာသည္။ ေခ်ာင္က်က် စားပြဲသို႔သြားကာ တစ္ေယာက္တည္းေသာက္ေနမိသည္။ တစ္ခြက္….ၿပီးေနာက္တစ္ခြက္….

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

အပိုင္းအစ ၂…

ဆိုင္ထဲမွထြက္၍ အိမ္ျပန္လာသည့္အခါေတာ့ သူအနည္းငယ္ရီေဝေနၿပီ။ အိမ္ျပန္ရာလမ္းတစ္ေလွ်ာက္ လမ္းမေပၚတြင္ ေခြးေလေခြးလြင့္မ်ားမရွိ။ ေၾကာင္ေလေၾကာင္လြင့္မ်ားသာ လမ္းမီးေရာင္မ်ားက်ဲျဖန္႔ကာပက္ျဖန္းထားေသာ လမ္းေပၚတြင္ေပ်ာ္ျမဴးေနၾကသည္။ ဒါကေတာ့ သူေရာက္ရွိကာ ေနထိုင္ေနေသာၿမိဳ႕၏ ထူးျခားခ်က္ျဖစ္သည္။ ေၾကာင္မ်ားမွာ အရြယ္စုံဆိုဒ္စုံရွိသည္။ ေမြးကင္းစ ေၾကာင္ေပါက္စကေလးမ်ားမွ ေၾကာင္အို၊ ေၾကာင္နာ၊ ေၾကာင္ဝဲထူ အစုံရွိသည္။ အေရာင္အေသြးမ်ားမွာလည္း အစ၊ုံ အနက္အျဖဴကြက္ၾကားမ်ား၊ အဝါေရာင္မ်ား၊ မီးခိုးေရာင္မ်ား၊ အနက္ေရာင္ေတာက္ေတာက္ေၾကာင္စုန္းမ်ား စသည္ျဖင့္။ ဘာအေၾကာင္းေၾကာင့္မွန္းမသိ ဒီၿမိဳ႕က လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ေၾကာင္ကို ရန္သူလိုသေဘာထားသည္။ မခ်စ္တတ္ၾက။ တစ္ခ်ိဳ႕က အလကားေနရင္း ေၾကာင္အၿမီးကို ျဖတ္တတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ၿမီးတိုမ်ားျဖစ္သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင္ခ်စ္တတ္တဲ့လူမ်ားလည္းရွိပါသည္။ ဤၿမိဳ႕တြင္ ေၾကာင္မ်ားကို အစာေကၽြးခ်င္ရင္ေတာင္ ညဘက္လူေျခတိတ္ခ်ိန္ၾကမွ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ျဖင့္ေကၽြးၾကရသည္။ အမ်ားစုကေတာ့ ေၾကာင္ကို ေၾကာက္ၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေၾကာင္မ်ား၏ဘဝမွာ အိမ္ေမြးေခြးမ်ား၏ ဘဝႏွင့္ စာလွ်င္ ဆီႏွင့္ေရကဲ့သို႔ကြာသည္။ လမး္မေပၚတြင္အိပ္၊ ေကၽြးေသာလူရွိလွ်င္ႀကဳံရာစား၊ မိုးရြာရင္ ေျမာင္းႀကိဳေျမာင္းၾကားမွာေန၍ မိုးခိုု စသည္ျဖင့္ လမ္းေပၚမွာေန၍ လမ္းေပၚမွာေသေသာ လမ္းေပ်ာ္လူဆိုးမ်ားျဖစ္သည္။

သူ႔အိမ္နားအေရာက္ လမ္းေထာင့္ခ်ိဳးတစ္ခုတြင္ တစ္စုံတစ္ရာထူးျခားေနသည္ဟု သတိျပဳမိသည္။ ေမြးကင္းစေၾကာင္ေပါက္စေလးေကာင္ခန္႔က တစ္စုံတစ္ခုကို ဝိုင္း၍ၾကည့္ေနၾကသည္။ ထို႔ျဖင့္ ေၾကာင္ေလးမ်ားအနားသို႔ကပ္သြားမိသည္။ အနီးကပ္မွၾကည့္သည္တြင္ လသားခန္႔ေၾကာင္ေပါက္ကေလးမ်ားျဖစ္ေနသည္။ ေတာ္ရုံအားျဖင့္ လူစိမ္းသူတို႔နားကို အကပ္မခံ၊ ထို႔အျပင္ သူတို႔အရြယ္သည္ မည္သည့္အခါမွ်အၿငိမ္မေန၊ တစ္စုံတစ္ခုႏွင့္ အၿမဲတမ္းလိုလို ေဆာ့ကစားေနတတ္သည္။ အခုေတာ့ သူအနားကပ္ခံသည္ကို ထြက္မေျပးသည့္အျပင္ ၿငိမ္ကုပ္ေပကပ္၍ ထိုအရာကိုဝိုင္းၾကည့္ေနၾကေလသည္။ ျမင္ကြင္းက သူ႔အားဆြဲေဆာင္သြားေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္သူလည္း အိမ္ကို ျပန္ ကင္းဗတ္၊ စုတ္တံ၊ ေဆးစပ္သည့္ပ်ဥ္ျပား၊ ေဆးဗူး စသည့္ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ားကို ယူ၍ ထိုေနရာသို႔ျပန္လာကာ တစ္ညလုံးအလုပ္လုပ္ေလေတာ့သည္။ မိုးစင္စင္လင္း၍ ေနထြက္လာေသာအခါမွ ထိုအရာကို ေကာင္းမြန္စြာ ေျမၿမႈပ္၍ သူအိမ္ျပန္လာခဲ့သည္။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားလည္း ဘယ္ေရာက္သြားၿပီ မသိ။

ထို႔ေနာက္ သူရက္သတၱ္ပတ္လုံး အခန္းထဲမွအခန္းအျပင္မထြက္ပဲ ကင္းဗတ္စ္ေရွ႕တြင္ ပုံၾကမ္းေလာင္းထားေသာ ပန္းခ်ီကို အေခ်ာသပ္ျခင္း အလုပ္ဆက္လုပ္သည္။ ေန႔ေတြညေတြလည္းမသိ၊ ထမင္းစားခ်ိန္လည္းမရွိ။ သူ႔အျမင္အာရုဏ္ေတြ၊ စိတ္ခံစားမႈမ်ားလည္း ထိုေန႔ညက ျမင္ကြင္းထဲတြင္သာရွိသည္။ အရမ္းအိပ္ခ်င္လြန္းသည့္အခါတြင္လည္း ပန္းခ်ီကားေရွ႕တြင္ပင္ ခဏတစ္ျဖဳတ္ အိပ္စက္သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္လည္း ပန္းခ်ီဆက္ဆြဲေနသည္။ ထို႔ျပင္ရုတ္တရက္ အိပ္မက္ကလန္႔ႏိုး၍ ေငါက္ကနဲ႔ထထိုင္ခ်ိန္တြင္ပင္ ပန္းခ်ီကား၏ျမင္ကြင္းက သူ႔အာရုံငါးပါးကို ဆြဲေဆာင္ေခၚယူသြားျပန္သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔မ်ားတြင္ စုတ္တံသည့္သူ႔ခႏၶာကိုယ္အစိတ္အပိုင္းျဖစ္သြားကာ စုတ္ခ်က္မ်ားသည္ သူ႔အသက္ရႈသံနရီမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ အရမ္းေမာပန္းႏြမ္းနယ္လြန္းသျဖင့္ စုတ္တံကိုေတာင္လက္က မႏိုင္ေတာ့ေသာ အခိုက္အတန္႔မ်ားတြင္ အခန္းထဲတြင္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ေလွ်ာက္ရင္း သူ႔၏ဆြဲလက္စ ပန္းခ်ီကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္မိသည္။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ေန႔ေန႔ညညေရးခ်ယ္ရင္းျဖင့္ပင္ သူ႔ပန္းခ်ီကားၿပီးဆုံးသြားေလၿပီ။ ေရးဆြဲၿပီးၿပီးခ်င္း၌ပင္ သူ႔ပန္းခ်ီကားကို္ သူမၾကည့္ရက္ေတာ့ေပ။ အနက္ေရာင္အဝတ္စတစ္ခု လ်င္ျမန္စြာအုပ္မိုးေပးလိုက္ရေတာ့သည္။

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

နိဂုံး

ေနသာေသာေန႔တစ္ေန႔တြင္ ျပပြဲစတင္ေလၿပီ။ သူတို႔ၿမိဳ႕ကေလး၏ နာမည္ႀကီးေသာ အႏုပညာသင္တန္းေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းဆင္းျပပြဲ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ လူအမ်ားက ဝတ္ေကာင္းစားလွမ်ားဝတ္၍ စိတ္ဝင္တစားလာေရာက္ၾကည့္ရႈ႕ၾကသည္။ အႏုပညာအေၾကာင္းနကန္းတစ္လုံးမွ နားမလည္သူမ်ားကလည္း လူတတ္ႀကီးမ်ားလုပ္၍ ဟိတ္ဟန္ႀကီးတစ္ခြဲသားျဖင့္ ေတြ႔သမွ်ျမင္သမွ် ပန္းခ်ီကားမ်ား၌ မွတ္ခ်က္မ်ားလိုက္ေရးေနသည္။ သူေဠးမ်ား၊ လူကုံတန္မ်ားကလည္း ေဖာင္းကားေနေသာ သားေရအိတ္မ်ား ပိုက္၍ သူတို႔ဧည့္ခန္းတြင္ သို႔ အိမ္တြင္ အလွခ်ိတ္ရန္အတြက္ ရႈခင္းပန္းခ်ီမ်ား၊ နာမည္ႀကီးသူတို႔၏ ပုံတူပန္းခ်ီကားမ်ား စသည္စည္ျဖင့္ “ဒီကားေလးက မဆိုးဘူး..”ဟု ဆိုကာ ေသေသခ်ာခ်ာပင္ မၾကည့္ ေကာင္တာေပၚသို႔ ပိုက္ဆံပစ္တင္၍ ပန္းခ်ီကားကို ေစ်းထဲမွ ဟင္းရြက္ကန္စြန္းလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္းကိုင္တြယ္၍ ဝယ္သြားတတ္ၾကသည္။ အမွန္ေတာ့သူတို႔ဝယ္ယူသြားသည္မွာ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ဘဝအစိတ္အပိုင္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ပန္းခ်ီဆရာ၏ ႀကိဳးစားမႈ၊ ပန္းခ်ီကားေရးဆြဲေနခ်ိန္အတြင္း ျဖစ္ေပၚေနေသာ စိတ္ခံစားမႈ ေပ်ာ္ရႊင္ဝမ္းနည္းမႈ၊ စိတ္ဓာတ္တက္ၾကြမႈ၊ စိတ္ဓာတ္က်မႈ စသည္ျဖင့္ အခုိက္အတန္႔ကာလ၏ သူ႔ဝိဥာဥ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ရပ္ကို ေငြေပး၍ ဝယ္ယူသြားၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထိုျမင္ကြင္းမ်ားကို မျမင္လိုလွသျဖင့္ သူ၏ ပန္းခ်ီကားအားအုပ္ထားသည့္ အဝတ္အနက္အား ခြာခ်ေပးၿပီးသည္ေနာက္တြင္ ခန္းမ၏အေဝးဆုံးသို႔ေက်ာခိုင္းလာခဲ့ေတာ့သည္။

ကဲေနခဲ့ေပဦးေတာ့ကြာ…ပန္းခ်ီထဲက ေၾကာင္ေလးေတြေရ….မင္းတို႔ရဲ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔လူေတြကို သတင္းစကားတစ္ခုေလာက္ေပးလိုက္ၾကပါ။ လူကုံတန္ေတြရဲ့ ထမင္းစားခန္းထဲက နံရံေပၚမွာေနၿပီး မင္းတို႔ကို ၾကည့္သမွ်လူေတြအားလုံးရဲ့ စိတ္ေတြကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ရဲ့ အဇၥ်တၱေတြကို ေျခာက္လွန္႔လႊတ္လိုက္စမ္းပါ။ မင္းတို႔ဘဝေတြဘယ္ေလာက္ဆုိးေနတဲ့အေၾကာင္း၊ လူသားဆိုတဲ့လူေတြရဲ့ စာနာျခင္းငတ္မြတ္မႈကိုခံစားေနရၿပီး အပယ္ခံေတြျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္း ပန္းခ်ီကားထဲကေန အသံကုန္ ေအာ္ေျပာၾကလိုက္စမ္းပါ။

ေနာက္ဆက္တြဲ…

ကၽြန္ေတာ္သည္ ပန္းခ်ီေဝဖန္ေရးဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕ေလး၏ ပန္းခ်ီ ပန္းပုေက်ာင္းရွိဆရာမ်ား၏ ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ ေက်ာင္းဆင္းပန္းခ်ီျပပြဲ၊ ၿပိဳင္ပြဲသို႔ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ျပပြဲခန္းမထဲရွိ္ ပန္းခ်ီကားမ်ား အေရာင္အေသြးစုံလင္စြာျဖင့္ အစီအရီခင္းက်င္းထားသည္မွာ ေရာင္စုံကမၻာတစ္ခုထဲသို႔ေရာက္သြားသည့္အလားခံစားရသည္။ ရႈေမ်ွာ္ခင္းပန္းခ်ီမ်ား၊ အရုဏ္တက္အလင္းေရာင္မ်ားျဖင့္ လန္းဆန္းတက္ၾကြေနေသာ ပန္းေပါင္းစုံပန္းခ်ီမ်ား၊ ေလွဆိပ္တြင္ဆိုက္ကပ္ထားေသာ သေဘၤာမ်ား၏ သက္ၿငိမ္အလွမ်ား၊ အခ်ိဳးအစားက်နေျပျပစ္လြန္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္၏ ပုံတူပန္ခ်ီကား၊ စသည္ျဖင့္ အေတာ္ဆုံးပန္းခ်ီေက်ာင္းသားမ်ား၏လက္ရာျဖင့္ ျပခန္းက ေလာက၏ သဘာဝအလွမ်ားခင္းက်င္းျပသရာ ဘုံဗိမာန္တစ္ခုျဖစ္ေနသည္။ ပန္းခ်ီဆရာမ်ားအားလုံးနီးပါးမွာလည္း သူတို႔ဆြဲထားေသာပန္းခ်ီကားေဘးတြင္ရပ္၍ လာသမွ်လူမ်ားအားႏႈတ္ဆက္ေနသည္။ သုိ႔ေသာ္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္မွာမႈ ပိုင္ရွင္ကင္းမဲ့ေနသည္။ ခန္းမပတ္လည္တြင္ရွိေသာ ႏူးည့ံသည့္အလွတရားမ်ား၏ အလယ္ေခါင္တြင္ ေနာက္ခံေဆးအနက္သုတ္ထားေသာနံရံေပၚမွ ထိုပန္းခ်ီကားက ၾကည့္မိသမွ်လူမ်ားအားလုံး သက္ျပင္းခ်ကာ မွင္သက္ေငးေမာေနေစသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုပန္းခ်ီကားေရွ႕သို႔ေရာက္သြားမိသည္။

ပန္းခ်ီကားမွာ ညဥ့္နက္နက္အခ်ိန္ ရႈပ္ပြေပေရေနေသာ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားထဲမွ လမ္းမီးေရာင္မွိန္မွိန္ေအာက္တြင္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ အေၾကာင္းအရာကို ခ်ယ္မႈန္းထားသည္။ ထိုပန္းခ်ီထဲတြင္…

“ေၾကာင္ကေလး ေလးေကာင္၊ တစ္ေကာင္ကို အေရာင္တစ္မ်ိဳးစီျဖင့္ျဖစ္သည္။ အျဖဴအနက္ၾကား၊ အဝါ၊ မီးခိုး၊ မဟူရာ အေရာင္စသည္ျဖင့္”

သူတို႔၏ ဗဟိုတြင္ ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္မိန္းေမာေနေသာ (သို႔) ေသေနေသာ ေၾကာင္မႀကီးတစ္ေကာင္၊ သူမဒဏ္ရာမ်ားမွ ေသြးမ်ားက ေျခာက္ကပ္ကာ အိုင္ထြန္းေနသည္။ သူမေရွ႕တြင္ ဘယ္အိမ္မွဝင္ခိုးလာမွန္းမသိေသာ အသားတစ္တုံး၊ သူမ၏ ကေလးမ်ားအား ခ်ေၾကြးထားေသာ္လည္း တစ္ေကာင္မွမစား၊ သူမအားဝိုင္းရံ၍ ၾကည့္ရႈေနၾကေသာ ျမင္ကြင္းျဖစ္သည္။ ေၾကာင္မႀကီး၏ ေဝဒနာခံစားေနရေသာ္လည္း ပီတိျဖစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ၊ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္ျခင္းစီ၏ မ်က္ႏွာတြင္ျဖစ္ေပၚေနေသာ ဝမ္နည္းမႈ၊ ဆာေလာင္မႈ၊ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားမႈ၊ အံ့ၾသမႈ၊ ၾကင္နာမႈစသည့္ ခံစားမႈမ်ားကိုလည္း ပန္းခ်ီဆရာက အမိအရ ဖမ္းမိေအာင္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစား၍ ဖန္တီးထားသည္။ စုတ္ခ်က္မ်ားမွာၾကမ္းသည္။ ညစ္ပတ္ေပေရေနေသာ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကား၊ စုတ္ခ်က္မ်ားကို ၾကည့္ရင္းျဖင့္ ရင္ထဲတြင္ ေအာ္ကလီဆန္လာကာ အနံ႔အသက္ဆိုးတစ္ခု ႏွာေခါင္းထဲေရာက္လာသလို ခံစားရသည္။ အေရာင္အစပ္အဟပ္မွာ ပိုင္ႏိုင္လြန္းလွသည္။ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လုံးရွိ အေရာင္မ်ားကို ခပ္မွိန္မွိန္ျဖင့္ ေျခာက္ကပ္၍ထားေသာ္လည္း ေသြးႏွင့္ အသားတုံးအား အနီေရာင္အျပင္းစားသုံးထားသည္။

ထိုကားအားကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနမိသည္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားမွန္းမသိေတာ့….ထိုပန္းခ်ီကားထဲမွ ပန္းခ်ီဆရာေပးခ်င္ေသာ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုျခင္းစီကို ဘာသာျပန္ၾကည့္မိသည္။ မက္ေဆ့ခ်္တစ္ခုျခင္းဆီကို ဘာသာျပန္ရင္နားလည္သလိုရွိေသာ္လည္း အားလုံးၿခဳံၾကည့္မိသည့္အခါ ေဝဝါးေနျပန္သည္။ စုတ္ခ်က္ၾကမ္းမ်ား အေရာင္အစပ္အဟပ္မ်ားမွာၾကမ္းလြန္းသည့္အတြက္ သူ႔ စိတ္ေရအလ်ဥ္အတိုင္း ေရးဆြဲထားေသာ ေမာ္ဒန္ပန္းခ်ီတစ္ခ်ပ္လား? ေလာကထဲတြင္ပကတိတည္ရွိေနေသာ ျမင္ကြင္းအစစ္တစ္ခုကို ခ်ျပထားသည့္အတြက္ ရီယယ္လစ္ဇင္လား? ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အေတြးထဲတြင္ရွိေသာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ဖန္တီးထားျခင္းလည္းျဖစ္ႏိုင္၍ အိုင္ဒီယယ္လစ္ဇင္ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္လား? ဘယ္လိုတံဆိပ္ကပ္ရမလဲ…ကၽြန္ေတာ္မသိေတာ့…

ကၽြန္ေတာ္မွတ္မွတ္ရရသိ၍ မွတ္မိသည္မွာ ပန္းခ်ီကား၏ အမည္နာမပင္ျဖစ္သည္။ ထိုကား၏

အမည္မွာ “ညစာ” ဟူ၍……

အလင္းႏွစ္မ်ား၏ရာဇဝင္

ပန္းပုနတ္သားစ်ာန္ဝင္စား၍ အခ်ိဳးအစားက်နစြာသြန္းလုပ္ထားေသာ ေခါမနတ္ဘုရားမ ရုပ္ထုတြင္ သူမ ဝိဥာဥ္ကိန္းေအာင္းေနေလမလား? အာေခါင္ျခစ္၍ ပါးျပင္းအေမာက္မ်ားေထာင္ကာ မာန္ဖီေနေသာ တိမ္မည္းမ်ားေနာက္ကြယ္တြင္ေရာ? ေနေရာင္ျခည္မ်ားျဖာက် စီးဆင္းေနေသာ ပင္လယ္ေရျပင္ေအာက္က ေက်ာက္စြယ္ ေက်ာက္ခက္မ်ားၾကားတြင္ေရာ? အစိမ္းေရာင္ခပ္ပါးပါး ျဖင့္ေလယူရာယိမ္းေနေသာ ျမက္ပ်ိဳပင္မမ်ားၾကားတြင္ေရာ? ရီဟားနား၏ ခ်ိဳရွရွ အသံမ်ားၾကားတြင္ေရာ? ေျဖရွင္းရခက္ေသာ သခ်ၤာပုစာၦမ်ားတြင္ေရာ? တဂိုး၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တြင္ေရာ? ……..? ……….? ........?

“…………”

နာမည္(သို႔) ပညတ္တစ္ခုကို ေအာ္ေခၚရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏြမ္းလ်စြာလဲက်သြားခဲ့သည္။ နာမည္ေၾကာင့္လူမ်ားကိုေခၚေနရသည္လား? လူမ်ားေၾကာင့္ အမည္နာမမ်ားမွည့္ေနရသည္လား? သူကိုယ္တိုင္ေရာက္ေနသည့္ေနရာကလည္း သဲကႏၱာရတစ္ခု၏ ဗဟိုတစ္ခုတြင္လိုလို…ပင္လယ္ကမ္းစပ္က သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္လို…သို႔ေသာ္ သဲမ်ားက အနက္ေရာင္သဲပြင့္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အတူ ေကာင္းကင္ကလည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္မဲေနေလသည္။ ေသခ်ာသည္ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲတြင္ သူပိတ္မိေနေလၿပီ။

“အား”

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ၾကြင္းက်န္ရစ္ေနေသးေသာ အားအင္မ်ားကုန္သြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲေရာက္ေနသည္ေလာက္ ေလာကတြင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အခ်ိန္မရွိဟု မသိစိတ္က သိေနေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ကင္းမဲ့စြာ အနက္ေရာင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့ရေလသည္။ ဝမ္းဟာ၍စားေတာ့လည္း အေမွာင္ထဲတြင္ ရမ္းသမ္း၍စမ္းမိေသာ အနက္ေရာင္ေတာက္ေတာက္သစ္သီးမ်ား…၎တို႔၏အရသာမ်ားမွာလည္း တူးခါးလြန္းလွသည္။ အာသာေျပတစ္ကိုက္ႏွစ္ကိုက္ကိုက္၍ ျပန္ေထြးထုတ္ပစ္ရသည္။ ေသာက္ေတာ့လည္း အနက္ေရာင္မင္ေရကဲ့သို႔ ေရမ်ား သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲကတဆင့္ ဝမ္းဗိုက္အစာအိမ္ ကလီစာမ်ား သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းမ်ား အထိအနက္ေရာင္အရည္မ်ား စိမ့္ဝင္သြားၾကသည္။ သူ႔အသားအေရမ်ားလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွင့္ အနက္ေရာင္ေျပာင္းေနေလၿပီ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးအား အနက္ေရာင္ေမွာ္ဆရာမတစ္ေယာက္က သူမ၏ဝတ္ရုံနက္ျဖင့္လႊမ္းျခဳံလိုက္ေလၿပီ….

ထိုဝတ္ရုံနက္ကိုျခဳံရင္းျဖင့္ပင္ ဘာမွ်မျမင္ရေသာ စမ္းတဝါးဝါးခရီမ်ားေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ေသြးရူးေသြးတန္းေျပးလႊားရင္း အနက္ေရာင္ေက်ာက္ခဲ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားျဖင့္ ပြန္းပ့ဲျခစ္ရွကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္မွ ေသြးမည္းမည္းမ်ား သဲပြင့္နက္မ်ားတြင္းသို႔ စိမ့္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းအလင္းေရာင္ေတြ႔လိုေတြ႕ျငား ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေျပးလႊားလာခဲ့သည္။ ထို႔သို႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျပးလႊားရင္းျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ထင္ေနေသာ္လည္း နဂိုေရာက္ခဲ့ဘူးေသာေနရာမ်ားသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ေရာက္လာေလသည္။ သြားၿပီ အနက္ေရာင္ဝကၤဘာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ပိတ္မိေနေလၿပီ….

“…………..”

ထိုနာမည္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံ၍ တိုးတိုးေလးညည္းတြားမိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ အနက္ေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္၌ အျဖဴစက္ေလးတစ္စက္ေပၚထြက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနေသာ ပန္းခ်ီကားေပၚတြင္အုပ္ထားေသာ အဝတ္ကို တစ္ဘက္မွလူတစ္ေယာက္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွန္ၾကည့္လိုက္သလိုမ်ိဳး အလင္းတစ္စႏွစ္စမွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး လင္းခ်င္းလာကာ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံျဖင့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ အရိပ္တစ္ခုက ထိုအလင္းေရာင္ထဲတြင္ ထင္ဟပ္လာေလသည္။

“ဟင္……ျမတ္” အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ျဖဴစင္စြာ ျမတ္ႏိုးရေသာ သူမျဖစ္ေနေလသည္။ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားအတြင္းပိုင္းမွ လူတစ္ေယာက္က သူမအားလွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို သိမွသိပါေလစ။ ပါးႏွစ္ဘက္တြင္ ပါးကြက္ၾကားေလးႏွစ္ခုျဖင့္ ပါးခ်ိဳင့္မ်ားေပၚလြင္ေအာင္ ပန္ဆင္တတ္သည့္ အၿပဳံးတစ္ခုကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ၏အေနာက္ဘက္မွ လူတစ္ေယာက္၏ ရုပ္ပုံေပၚလာကာ သူမ၏ပခုံးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံမွ ေခတ္စားေနေသာ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းပုံစံသို႔ေျပာင္းသြားကာ ထိုလူႏွင့္လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္းကင္လည္း ရုတ္ခ်ည္းအေမွာင္ျပန္ဖုံးသြားေလသည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္ကာ အနက္ေရာင္ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ေျခေရာလက္ေရာပစ္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေမွာင္မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးအား မိႈင္ေတြေတြႏွင့္ေငးၾကည့္ေနတုန္း အလင္းေရာင္ပါးပါးေလးတစ္ဖန္ျပန္လည္ သမ္းလာသည္ကို ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ပန္းခ်ီကားကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ က်က္သေရရွိေသာေကာက္ေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ထာဝစဥ္ေက်ာ့ရွင္းလွပေနတတ္ေသာ “မ” ျဖစ္ေနေလသည္။ ထုံးစံအတိုုင္း သူမအလွက မဟာဟန္ျဖင့္ ကဗ်ာဆန္လြန္းလွသည္။ ခရမ္းရင့္ေရာင္ရင္ဖုံး အက်ၤီႏွင့္ အနက္ေရာင္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္ထားေသာ ခ်ိတ္ထမီကို ေျခမ်က္စိဖုံးေအာင္ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။ သူမ၏ အျမဲလိုလို စိုးရိမ္မကင္းတတ္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အက်ဥ္းခ်ခံထားရေသာ ပန္းခ်ီကားကိုစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အထဲတြင္ရွိေနသည္ကို မ..သိမ်ားသိသြားၿပီလား? ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မ…မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္မ်ားေတာက္ပလာသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဖန္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားျပန္ကာ သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားသံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္။ “တို႔ေတြအသက္ကကြာလြန္းပါတယ္ကြာ…ေနာက္ဘဝဆိုတာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့….” ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ “ဟုပ္…” ဆိုသည့္အသံဲျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမႈတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ျပန္လည္အေမွာင္က်သြားေလေတာ့သည္။

တစ္ခါေတာ့ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကား၏ သစ္ပင္ေပၚတြင္ မနက္ခင္း၏ ျပာလဲ့လဲ့အလင္းတန္းတစ္ခုႏွင့္အတူ အစိမ္းေရာင္ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ လာေရာက္ခုိနားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ပဲႏွင့္ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားျပန္သည္။ အစကတည္းက အေတာင္ပံပါလာခဲ့တာပဲ….တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ပ်ံသန္းသြားမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ႏွင့္ အေမွာင္မ်ားႏွင့္ျပန္လည္ေနသားၾကလာခဲ့သည္။ အနက္္ေရာင္ ေျခာက္ကပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ကခုန္တတ္လာခဲ့သည္။

အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္…..

အနက္ေရာင္ တိမ္တိုက္မ်ား….

အနက္ေရာင္ ေတာင္တန္း…..

အနက္ေရာင္ စမ္းေရစီးသံမ်ား…

အနက္ေရာင္ ေက်ာက္ေဆာင္….

အနက္ေရာင္ ငွက္ဆိုး….

အနက္ေရာင္ ပင္လယ္….

အနက္ေရာင္ သဲေသာင္ျပင္….

အနက္ေရာင္ …….

အနက္……..

အ……….

…..….

….

..

မိတ္ေဆြ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သင့္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ပါ။

ဝထၲ

ဗီးနပ္စ္လက္က လြတ္က်သြားတဲ့ည

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို အုတ္ခုံေပၚ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ အပိုင္းအစၿပိဳကြဲျခင္းသီအိုရီ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အေတြးအေခၚျဖစ္တည္မႈ၊ ခပ္က်က် လဘၻက္ရည္တစ္ခြက္၊ စားပြဲေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ မင္းခိုက္စိုးစန္၊ ကမ္းေျခ၌ ၂၄ ပစၥည္း(ဘုရားစာမဟုတ္) ပါဝင္ေသာဗီရုိတစ္လုံးထမ္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ျမတ္သစ္၊ ပန္းခ်ီႏွင့္ အႏုပညာ၊ လႊဲေနေသာ ခ်ိန္သီးမ်ား၊ စီးကရက္ျပာခြက္၊ ဖုံမႈန္႔ေတြကပ္ညိွေနေသာ ေခါင္းထက္က မေရရာျခင္းက တမႊတ္မႊတ္လည္ေနသည္။ စကားေတြေျပာေနျခင္းလား၊ စိတ္ကေျပာေနျခင္းလား စကားေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုေျပာေနျခင္းလား? မသိစိတ္က စကားေတြကိုေျပာေနျခင္းလား? အေတြးေတြက ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနျခင္းလား? ဦးေႏွာက္က အေတြးေတြကို အလုပ္ေပးျခင္းလား?

ရီသံတစ္ခ်ိဳ႕ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ဟီလာတိုက္သည့္ ရီျခင္းမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၍ ရီေနျခင္းလား? သူတို႔ဘာသာရီေနျခင္းလား? ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတစ္စု၏ ပက္ပက္စက္စက္ ရီသံၾကားတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလုံမလဲ ျဖစ္တတ္သည္ မွာ လူ႔သဘာဝ ျဖစ္မည္။ ေဘးခုံက အမည္မေဖာ္လိုသူ တရုတ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသာဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ သူတို႔ဆက္ေျပာေနၾကသည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္အေၾကာင္းလား၊ ကဏန္းေလးလုံးစလုံးလြဲသြားေသာ ေလးလုံးထီအေၾကာင္းလား၊ မဟာရံတံတိုင္းအေၾကာင္းလား၊ ဆိုးလြန္းေပလြန္းေသာသား သမီးေတြအေၾကာင္းလား? ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေလာက္လိမၼာေၾကာင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျပိဳင္ေနျခင္းလား? ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္၊ စပ္စုလိုေသာ စိတ္ႏွင့္သာ။

ရုတ္တရက္ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု အစာအိမ္ထဲေရာက္လာသည္။ ဆာလာသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုင္မ်ားကပိတ္ေနၿပီ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေရာင္းသည့္ တရုတ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔သည္။ အဆီျပန္ေနေသာမ်က္ႏွာတစ္ခု၊ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရသတဏွာ ရနံ၊႔ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဝမ္းမီး၊ ဗလာအိတ္ကပ္ကို စမ္းမိ၍ ပိုက္ဆံမထုတ္ရေသးေၾကာင္းသတိရသည္။ ေငြထုတ္စက္၊ ကိန္းကဏန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားသြားကာ ေငြႏွစ္ဆယ္ထြက္က်လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆာေလာင္လြန္း၍ ေအာ္ငိုသံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။ ေမွာင္မည္းကာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ အိမ္လို႔ပင္ အမည္မတပ္ႏိုင္ေသာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ တဲတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚရွိ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ အစာေရဆာျပတ္ကာ မိန္းေမာေနသူမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔အပဲ့စမ်ား၊ ဆန္ကြဲၾကမ္းခဲမ်ား၊ ထမင္းရည္ပုလင္းခြံမ်ား၊ ထိုထဲကထြက္ၾကေသာ ထမင္းရည္စက္မ်ား ၾကမ္းက်ဲက်ဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ ေခြးမ်ိဳးေကာင္းတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ စားပြဲေပၚမွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာအစုံအလင္နဲ႔ လူတစ္စု က ဒင္နာ ပါတီပြဲေပးေနသည္။ စိန္ေတြညႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ထားေသာ လူမ်ား၏ ေလာဘေၾကာင့္ စားႏိုင္သေလာက္အျပင္ အပိုယူ၍ အစားအေသာက္မ်ားစြာ အလဟႆျဖစ္ကာ ေလလြင့္ကုန္သည္။ ေခြးခ်င္းပင္ မတူညီတာကေတာ့ ထိုနားအမိႈက္ပုံက ဝဲစားက တစ္ျဖဲႏွစ္ျဖဲစားျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဗန္ဂိုး၏ အာလူးတစ္လုံးေရာက္လာသည္။

ကၽြန္ေတာ္ မစား ထိုေခြးဝဲစားကို လွမ္းေပါက္လိုက္သည္။ သမရုိးက် “ကိန္ ကိန္ ကိန္” ဟု မေအာ္ “ေအာင္မေလးေၾကာက္ပါၿပီဗ်” ဟုေအာ္၍ ထိုေခြး နန္းေတာ္ေအာက္သို႔ဝင္ေျပးသည္။

ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ေရွ႕ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာသည္။ ေလာဘ၊ ရသာ၊ ေလာင္္ျမိဳက္ျခင္း၊ တပ္မက္မႈ၊ မြတ္သိပ္မႈ တစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားသည္။ မေရရာျခင္းေတြစားလိုက္ရ၍ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။ ဝမ္းတထြာအတြက္ ေရတခြက္ျဖည့္လိုက္သလို။ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း ဗီးနပ္စ္ေရာက္လာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြ ဝတ္သလို ဟိုၾကပ္ ဒီၾကပ္မေပၚ့တေပၚ အဝတ္အစားႏွင့္ အႏၱရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ သေဘာ။ ဒါနဲ႔ သူမက အက္ဒီဆင္ထံကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားေသာ လက္အတုရၿပီလားဟုလာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တပ္ေပးလိုက္သည္။ ေစတနာႏွင့္ပါ။ သူမ အိမ္သာတက္ရာတြင္ အခက္ေတြ႔ေနမွာစိုးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေအာ္ဒါမွာေပးထားေသာလက္၊ သူမႏွင့္ကြက္တိ။ သို႔ေသာ္ သူမက မယူဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပးသည္။ လက္မရွိျခင္းသည္ပင္ သူမ၏တန္ဖိုးဆိုလား? ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာသည့္အဆုံး ဂ်ပန္မ်ားထံသို႔ လွမ္း၍ ေအာ္တိုမက္တစ္ ကမုတ္တစ္လုံး သူမအတြက္ ထပ္မွာရျပန္သည္။

ရႈး....

တိုး....

တိုး....

ကၽြန္ေတာ့္ EOS ၄ ထပ္ေျမာက္တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။