စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔က ပထမ
စည္းကမ္းရွိဖုိ႔က ဒုတိယ
က်န္းမာဖို႔က တတိယ
သန္႔ရွင္းဖို႔က စတုထၱ
အစားအေသာက္တတ္ဖို႔က ပဥၥမ
အဝတ္အစားတတ္ဖို႔က ဆဠမ
အေနအထိုင္တတ္ဖို႔က သတၱမ
အသြားအလာတတ္ဖို႔က အဠမ
စကားလိမၼာဖို႔က နဝမ
စာတတ္ဖို႔က ဒႆမ
ဒါက ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာ ခဏခဏဆိုရတဲ့ကဗ်ာေလးပါ။ လူ႔ဘဝထဲဝင္ကာနီး လူေတြၾကားထဲသြားကာနီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ပညာသင္ေပးတဲ့ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ပါပဲ။
“ဒီကဗ်ာကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ အတန္းစာတတ္ဖို႔ ေက်ာင္းစာသင္ဖို႔က ေနာက္ဆုံးေရာက္ေနတာကိုေတြ႕ရပါမယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိဖို႔က အဓိကအက်ဆုံးလို႔ဆိုထားပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္က အတန္းပညာမတတ္ေပမယ့္လည္း စိတ္ေကာင္းရွိရင္ႀကီးပြားႏိုင္တယ္။ ရုိးရုိးသားသားႀကိဳးစားရင္ ထိပ္ဆုံးေရာက္ႏုိင္တယ္။ ပညာေတြမိုးေလာက္ႀကီးတတ္ၿပီး စိတ္ေကာင္းမရွိရင္ အလကားပဲ။ လူေတာ္ေတာ့ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ လူေကာင္းေတာ့ျဖစ္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ လူေတာ္လူေကာင္းျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔ကအေရးႀကီးတယ္။ လူမေတာ္ လူေကာင္း နဲ႔ လူေတာ္ လူမေကာင္း မွာ ပထမအရာက အဖိုးတန္ေသးတယ္။ ဒုတိယအရာက သူ႔အတၱႀကီးရင္ႀကီးသလို ပတ္ဝန္းက်င္ကုိဒုကၡေပးႏို္င္တယ္္”
ေတာသူေတာင္သား ဆင္းရဲသားေတြပညာမတတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ဘဝဆိုတာကို သူတို႔ရႈေထာင့္ကၾကည့္ၿပီး စိတ္ထားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ရုိးရုိးေအးေအးလုပ္ကိုင္စားေသာက္တတ္ၾကပါတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြ ရြာကိုအလည္လာရင္လည္း အိမ္ကရွိတဲ့ၾကက္ကိုရုိက္သတ္ခ်က္ၿပီး အသားဟင္းတစ္ခြက္ ဖန္တီးေပးကာ ဧည့္ဝတ္ေက်တတ္ပါေသးတယ္။ ၿမိဳ႕ေပၚမွာေတာ့ လူေတြက အၿမဲတမ္းတစ္ခုခုကို စိုးရြံ႕ေနသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ လမး္ေတြ႕ရင္ေတာင္ မေခၚမေျပာခ်င္သလို မ်က္ႏွာေပးနဲ႔…ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေတာတြင္းဥပေဒသက တစ္မ်ိဳး….ေတာမွာဆိုရင္ မ်က္ႏွာစိမ္း မ်က္ႏွာက်က္မေျပာနဲ႔ ရြာထဲဝင္တာနဲ႔ ခင္ဗ်ားကို ကေလးကအစ ေခြးအဆုံးေတြ႕တဲ့လူတုိင္းကႏႈတ္ဆက္လိမ့္မယ္…ဗမာျပည္ကိုျပန္ သူငယ္ခ်င္းေတြစု ကားတစ္စီးနဲ႔ တစ္ျပည္လုံးက ေနရာအႏွံ႕ကိုေလွ်ာက္သြားခ်င္တယ္ဗ်ာ…
