Wednesday, December 16, 2009
ဟတ္ခ်ီး
တရက္ၿပီးတရက္ ငါဟာေမာလာၿပီ…
ဖ်က္ဆီးခဲ့တဲ့ အိပ္မက္ေတြ
မျပတ္ခရီးဆက္ေနဆဲ
ငါ့မွာ ဓာတ္မီးတစ္လက္လည္းမပါ
အထက္စီးဆန္တဲ့ စကားလုံးေတြ
ဘဝဂ္မီးလ်ွံတဲ့ အခိုးအေငြ႕ေတြ
ရမၼက္ဖီးလ္ထန္ေစတဲ့ အထိအေတြ႕
ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ေန႔ေတာ့
ငါတို႔အားလုံး လက္ခ်ည္းျပန္ရမွာပဲ..
ထပ္မညည္းခ်င္ျပန္နဲ႔ ဒီဒုကၡကပ္ဆိုးေတြအေၾကာင္း
လက္ခ်္မီးနတ္သမီးလည္း မကယ္ႏိုင္ဘူး
ဓာတ္ႀကီးေလးပါးနဲ႔ တည္ေဆာက္ထားမွေတာ့
ကိုယ့္ဘာသာကို ဝက္ထီးကန္မွာ ဆက္ၿပီး ခံ, စံ
ငါသိတယ္..လူေတြက ခြက္ႀကီးလန္ေအာင္ ဝိုင္းရယ္ၾကဦးမွာ
လက္သီးခ်က္ေတြမ်ားတဲ့ မနက္ျဖန္မွာ
ငါဟာလက္ေဝွ႕အိတ္လို ဖက္တီးဟန္ျဖစ္လာ
မပ်က္စီးပဲက်န္တာဆိုလို႔
ျဖစ္, ပ်က္ ျခင္းပဲရွိတယ္… အဲဒီေတာ့ ထပ္သရီး ဆိုၿပီး ထပ္ၿပီး မမဲ႔နဲ႔
ေျပာရင္းနဲ႔ေတာင္ ေခ်ခ်င္လာၿပီ
ဟတ္ခ်ီး…ဟတ္ခ်ီး…
Thursday, September 3, 2009
မွန္ၾကည့္ျခင္း
မွန္ထဲက ငါမွငါစစ္စစ္…
Thursday, September 25, 2008
ဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္ျခင္း
သူငယ္ခ်င္းေတြက ဒီလိုေခၚတယ္ - လာပါဦး….
ကုိယ္ဒီမွာ ေနတယ္ - ကင္းတဲ..
ကုိယ္႔ဆီဖုန္းဆက္ခ်င္ရင္ - လူႀကီးမင္းနဲ႔အရင္ေတြ႕မယ္
ကိုယ္႔ရဲ႔ အႀကိဳက္ဆုံးေတြက
အေရာင္ဆိုရင္ - ကာလာဘလိုင္း
အ၀တ္အစားဆိုရင္ - ေက်ာက္ေခတ္ဖက္ရွင္
အစားအစာဆိုရင္ - ဘယာေၾကာ္
ပစၥည္းဆိုရင္ - ၂၄ ပစၥည္း
သီခ်င္းဆိုရင္ - မီးေဘးေရွာင္လို႔မေလာင္ခင္တားၾကပါ…
စာေရးဆရာ - ခါးပိုက္ႏိႈက္သတိျပဳ ေရးသူ
Life style - မဂၢဇင္း
ကိုယ္႔ရဲ႔ ၀ါသနာ - အိပ္ျခင္းနဲ႔ စားျခင္း၊ ခရီးသြားျခင္းနဲ႔ အျမည္းစားျခင္း..
အလိုခ်င္ဆုံး လက္ေဆာင္ - လိုတရ ပတၱျမား ၁၇ လုံးေလာက္
ကိုယ္႔ရဲ႔ အခ်စ္ဆုံးသူက - ဘယ္သူပါလိမ့္…
ကိုယ္႔ရဲ႔ အေလးစားဆုံးသူက - မထသလိုင္းကား ဒရိုင္ဘာမ်ား..ကားစုတ္ကိုရေအာင္ေမာင္း၍
ကိုယ္႔ရဲ႔ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းက - မေမြးေသးဘူး
ကိုယ္႔ကို အမ်ားဆုံး နားလည္မွဳေပးႏိုင္သူက - ကိုယ့္နားရြက္..
ကိုယ္႔ရဲ႔ အမုန္းဆုံးသူက - ဟိုလူႀကီး…
ရင္အခုန္ဆုံး အခ်ိန္ - ခရီးသြားရင္း ေပါက္ေတာသြားခ်င္တဲ့အခ်ိန္..
အေၾကာက္ဆုံး အခ်ိန္ - ဓာတ္ေလွကားတို႔ ရထားတို႔ေပၚမွာ ေဘးကလူ ေလလည္တဲ့အခ်ိန္..
အေပ်ာ္ဆုံး အခ်ိန္ - အိပ္ယာထ ေရေသာက္ ဝိတ္ေလွ်ာ့ၿပီးတဲ့အခ်ိန္…
အမွတ္တရေန႔ - သူငယ္တန္းတုန္းက ရည္းစားစာေပးတဲ့ေန႔..
ဆုေတာင္းတိုင္းသာ ျပည္႔မယ္ဆိုရင္ ေတာင္းမဲ႔ဆု - ကမၻာေပၚက လူပ်ိဳႀကီး အပ်ိဳႀကီးေတြ ျမန္ျမန္စြံပါေစ..
အခ်စ္ ဆိုတာ - ရင္ထဲက ကလိကလိျဖစ္ျခင္း..
အမုန္း ဆိုတာ - အရမ္းအရမ္းလို႔ေျပာတာေလ..အမုန္းဆြဲၿပီး ဗုံးၾကဲမယ္တဲ့
အလြမ္း ဆိုတာ - ဘီအီးဆိုင္ရ့ဲနာမည္… လြမ္းတဲ့လူေတြလာေသာက္လြန္းလို႔
သံေယာဇဥ္ ဆိုတာ - အေပါင္ဆိုင္ရဲ႕နာမည္.. သံေယာဇဥ္ေတြက်န္က်န္ခဲ့လြန္းလို႔..
ဘ၀ ဆိုတာ - ဘပိန္မဟုတ္ဘူးေပါ့ဗ်ာ..
သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ - တကယ္ျဗင္းတဲ့ေကာင္ေတြ..
ခ်စ္သူ ဆိုတာ - ျခဴသစ္ေလ.. တာယာပြၿကီး ကာတြန္းဇာတ္ညႊန္းေရးတယ္..
ကိုယ္႔ကုိယ္ကို ဒီလို ထင္တယ္ - တံေတြး တဗ်စ္ဗ်စ္ ေထြးတတ္တဲ့ေကာင္..
ကိုယ္႔ရဲ႔ လက္စြဲေဆာင္ပုဒ္က - မိတ္ေဆြ...မိမိကိစၥၿပီးတိုင္း ေရေလာင္းပါ..
အေျပာခ်င္ဆုံး စကားတခြန္း - လိမၼာရစ္ၾကပါ…(ေသခါနီးအုိက္တင္နဲ႔ေျပာ)
မွတ္ခ်က္…ဘယ္သူမွမတက္ခ္ပဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္တက္ခ္၍ေရးသည္..
Thursday, April 24, 2008
စိမ္းလန္းျခင္း
သမုဒၵရာျပာျပာထဲတြင္ေမ်ာပါေနေသာ ပလတ္စတစ္ ၾကြပ္ၾကြပ္အိတ္မ်ားမွာလည္း ခန္႔မွန္းေျခ တစ္မိုင္ပတ္လည္ကို ေလးေသာင္းေျခာက္ေထာင္မက ရွိလာသည္။ ဒါေတာင္ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္က စစ္တမ္းအရျဖစ္သည္။ ပလတ္စတစ္အိတ္သည္ လူသားမ်ားအတြက္မ်ားစြာအသုံးဝင္သည္။ သို႔ေသာ္ စနစ္တက်စြန္႔ပစ္မႈမရွိလွ်င္ သဘာဝတရား၏ရန္သူျဖစ္လာသည္။ ပင္လယ္ထဲတြင္ေမ်ာပါကာ စားမိသည့္ငါးမ်ား အစာအိမ္ထဲေရာက္၍ အဆိပ္သင့္ကာ ေသေစႏိုင္သည္။
ကားမ်ားမွာလည္း တစ္ေန႔တစ္ျခားတိုးပြားလာေနသည္။ ဘန္ေကာက္ရွိယာဥ္ထိန္းရဲ ၁၄၅ ေယာက္သည္ သားဖြားႏွင့္မီးယပ္သင္တန္းဆင္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ မတန္တဆပိတ္သည့္လမ္းမ်ား၌ ေမြးလူနာပါလွ်င္အေရးေပၚကူညီႏိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ ၄င္းတို႔အိတ္ထဲတြင္ ကေလးမီးဖြားသည့္ ကိရိယာတန္ဆာပလာမ်ား အျမဲတေစ အဆင္သင့္ ပါဝင္သည္။ ဖီးခ်က္ဆိုသည့္ ထိုင္းယာဥ္ထိန္းရဲတစ္ေယာက္တည္းကပင္ သူ႔ ရဲသက္တမ္းတေလွ်ာက္ ကေလးကိုးေယာက္ခန္႔ေမြးဖြားေပးခဲ့့သည္။ ထိုမွ်ကားမ်ားျဖင့္ ျပြတ္သိပ္ေနေသာ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္သည္။ ကားမ်ားသည့္အခါ ကားမ်ားမွထြက္သည့္ ကာဗြန္မိုေနာ့ဆိုဒ္မ်ားလည္း ေလထုထဲတြင္ စိမ့္ဝင္မႈမ်ားျပားလာသည္။ ေနမွလာေသာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္မ်ားကို လူသားမ်ားအတြက္ အကာအကြယ္ေပးေနေသာ ကမၻာ့အိုဇုန္းလႊာသည္ ထိုဓာတ္ေငြ႕မ်ားႏွင့္မတည့္။ ေက်ာင္းေတာ္က ရန္စရွိပုံရသည္။ သို႔ေသာ္ လူႀကီးမင္းမ်ားေျပာသလို Weather မေကာင္းလွ်င္ျဖဳတ္လဲ၊ အိုဇုန္းလႊာမေကာင္းလွ်င္လည္း အလႊာသစ္ႏွင့္ အစားထိုးကုသမရသည္မွာခက္ေနသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ တိုယိုတာကဲ့သို႔ေသာ ဂ်ပန္ကားကုမၸဏီမ်ားအပါအဝင္ အားလုံးမွာ ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆိုဒ္ တတ္ႏိုင္သမွ်နည္းပါေသာ ပိုမိုေကာင္းမြန္သည့္ ဟိုင္းဘရစ္ကားေမာ္ဒယ္အသစ္မ်ား ထုတ္လုပ္ခဲ့၊ ထုတ္လုပ္ဆဲ၊ ထုတ္လုပ္လတၱံ႔ကာ ကမၻာေျမစိမ္းလန္းျခင္းကို ဂရုျပဳလွ်က္ရွိၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္တြင္ ႏိုင္ငံျခားေငြရွာေဖြေရးအတြက္ ဆံပင္အညွပ္ခံထားရေသာ ေတာင္ကတုံးမ်ားျဖင့္ စိမ္းလန္းျခင္းကို ႀကိဳဆိုလို႔ေနသည္။
ေဇာ္ဝင္းထြဋ္၏ ခရီးသြားမီးခိုးတန္မ်ားဆိုေသာ သီခ်င္းအတိုင္း မီးခိုးအူကာထြက္ေနေသာ ေရွးေဟာင္းကားမ်ားျဖင့္ တစ္ၿမိဳ႕လုံးတြင္ “ေဟာင္းေပမယ့္ ေကာင္းေနဆဲဆိုေသာ” ဂႏၱဝင္ရသကိုေပးစြမ္းလို႔ေနသည္။ ကားပါမစ္အသစ္မ်ားကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ဆို႔ထားေသာေၾကာင့္ ကားေစ်းမ်ားႀကီးရာတြင္ ကားတိုးပြားမႈႏႈန္းကို လည္း ကန္႔သတ္ၿပီးသားျျဖစ္ေနသည္။ စည္းကမ္းတက် မစြန္႔ပစ္ေသာ လူတစ္ခ်ိဳ႕၏ ၿပီးစလြယ္စရုိက္ေၾကာင့္ ပလတ္စတစ္ႀကြပ္ႀကြပ္အိတ္မ်ားမွာ စကၠဴပန္းမ်ား ေဖြးေဖြးလႈပ္သလို လွပေနသည္မွာ
မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံတြင္ တစ္ျခားႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္မတူ စိမ္းလန္းေနေသာ သဘာဝတရားမ်ား အေျမာက္အမ်ားက်န္ေနေသးသည္။ ထိုအရာမ်ားအား ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအတြက္ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းေဆာင္ရြက္ရမည္မွာ…..
some sources: TIMES
Monday, April 14, 2008
၂၀၀၈ သႀကၤန္တြင္ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါသည္။
ခုခ်ိန္ဆို….အင္းယားလမ္းမွာလူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….သႀကၤန္မင္းသား ေဇာ္ဝမ္း၏ တူးပို႔သီခ်င္းသံေတြ ေျမသင္းနံ႔ႏွင့္အတူ လြင့္ပ်ံေနေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….အင္းယားလမ္းႏွင့္ ျပည္လမ္းေထာင့္ ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ မ႑ပ္မ်ားမွစီးလာေသာေရမ်ားက စမ္းေခ်ာင္းအေသးစားျဖစ္ေန၍ ကေလးမ်ားက ေရကူးေနၾကေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….မ႑ပ္ေပၚတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ဒီေဂ်၏တီးလုံးမ်ားျဖင့္ ျမဴးေပ်ာ္ေနေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို အရြယ္မေရြးလူမေရြး ေယာက်္ားမိန္းမမေရြး အယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး အလွဆုံးကိုဝတ္၍ ေနကာမ်က္မွန္စြပ္ကာ မီးသက္ပိုက္ဒဏ္၊ ေရျပင္းသည့္ပိုက္မွ ထြက္လာသည့္ေရမ်ားကို အန္တုရင္း ေရပက္ခံေနရေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….ေနေလာင္ခံသည့္ အလွကုန္ လူသုံးကုန္ကအစ စားေသာက္စရာအဆုံး ေစ်းႀကီးေန လိမ့္မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….ဘီယာဗူးခြံေကာက္ေသာ ေရသန္႔ဗူးခြံေကာက္ေသာကေလးမ်ား ပီနံအိတ္အျပည့္ရကာ ေက်ာင္းမုန္႔ဖိုးရေတာ့မည့္အတြက္ ပီတိျဖစ္ေနေတာ့မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….ကုသိုလ္ယူသည့္လူမ်ားကလည္း ေယာဂီဝတ္စုံေလးမ်ားျဖင့္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ဥပုသ္သီလ ေဆာက္တည္ေနၾကလိမ့္မည္။
ခုခ်ိန္ဆို….ပိေတာက္ရနံ႔မ်ားက မနက္ခင္းတစ္ခုလုံးကို ဖုံးလႊမ္းေနလိမ့္မည္။
ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္တိုင္းက သႀကၤန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ရန္ကုန္မွာရွိသည္။
မႏွစ္က….ဒီအခ်ိန္ဆို ရႊဲရႊဲစိုေနၿပီ…
မႏွစ္က….ေဘးတြင္ ငယ္ေပါင္းႀကီးေဖာ္မ်ားရွိသည္။
မႏွစ္က….မ႑ပ္ေပၚကတီးလုံးမ်ားၾကား ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး ေကြးေနေအာင္ က ေနၾကသည္။ ေရပက္ခံသူမ်ားကလည္း မ႑ပ္ေရွ႕ေရာက္သည္ႏွင့္ အလွည့္ၾကရင္ မႏြဲ႕ၾကစတမ္းဆိုၿပီး ေရမႈန္ေရမႊားမ်ားေအာက္တြင္ သူထက္ငါမေရာ့ေစရပဲ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ျဖင့္ တီေကာင္မ်ားအား ဆားႏွင့္ပက္ထားသလို ႏြန္႔ေနသည္။
မႏွစ္က….ဒီအခ်ိန္ဆို မ႑ပ္ေပၚတြင္ ရွက္တာကြဲသူကြဲ၍ လဲသူလဲေနၿပီ။
မႏွစ္က….အဆင္ေျပတာရွိသလို အဆင္မေျပေသာ အေသးအဖြဲမ်ားလည္းရွိသည္။
အခုေတာ့….ငါးရက္က်ေသာ ရွားရွားပါးပါးသႀကၤန္တြင္ ေနေနၾက အခန္းက်ဥ္းထဲတြင္ရွိသည္။ ေရမႈန္ေရမႊားမ်ားမရွိ။
အခုေတာ့….ခါတိုင္းကဲ့သို႔ လုပ္ေနၾက အလုပ္တစ္ခုရွိသည္။
အခုေတာ့….ခႏၶာကိုယ္ထဲက သႀကၤန္ပိုးမ်ားက ရြထလို႔ သႀကၤန္သီခ်င္းမ်ားဖြင့္ရင္း တစ္ေယာက္တည္း ခုိးလိုးခုလုျဖင့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနသည္။
အခုေတာ့….ကၽြန္ေတာ္လိုဘဝတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားေပါင္းကာ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္လုပ္ေသာ သႀကၤန္ကိုသြား၍ ရေသ့စိတ္ေျဖလုပ္ေနရသည္။
အခုေတာ့….ေရပိုက္မွထြက္လာေသာေရအစား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသႀကၤန္တြင္ ကေလးမ်ားပက္ေသာေရျဖင့္ မစို႔တစိုျဖစ္ရသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေရႏွင့္ထိေတာ့ ျမဴးရသည္။
အခုေတာ့….မ႑ပ္ေပၚတြင္ေသာက္မည့္အစား လမ္းေဘးတြင္ ဘဝတူသူငယ္ခ်င္းမ်ားျဖင့္ တစ္ခြက္တစ္ဖလားခ်ီးျမွင့္ရင္း သႀကၤန္အေၾကာင္းကို စားၿမဳံျပန္ေနရသည္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္သႀကၤန္သည္လည္း အခ်ိန္တန္ရင္ ၿပီးေတာ့လည္းၿပီးသြားေပေတာ့မည္။ သို႔ေသာ္ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဒီႏွစ္သည္ ဘဝတစ္ေကြ႔၏ သႀကၤန္မက်ရေသာ အမွတ္တရျဖစ္ရသည္။ ေနာက္ႏွစ္တြင္ေတာ့ ျပန္ႏိုင္ပါေစေၾကာင္း…
ေနာင္ႏွစ္ခါလည္း ဆီးလ႔ိုႀကိဳမည္…ေနာင္ႏွစ္လာပါမည္…လာပါမည္….
ဒီႏွစ္လိုလည္း ဆီးလို႔ႀကိဳမည္….ေနာင္ႏွစ္လာပါမည္….လာပါမည္….
သာယာေစကြယ္…သဒၵါေတြကိုကြယ္ ခြန္းဆိုလို႔ေနမယ္….
ၿပန္ပါဦးမည္…ျပန္ဦးမည္…ႏႈတ္ခြန္းဆက္ပါသည္။
Thursday, March 20, 2008
သတင္းမ်ား
ခုလတ္တေလာတြင္ ေလွနံဓားထစ္သူဦးေရမ်ား အဆမတန္တိုးပြားလာသည့္အတြက္
ေစ်းထဲ၌ ဓားမမ်ားေစ်းေကာင္းကာ ပန္းပဲဖိုမ်ားတြင္လည္း ေန႔မီးညမီး မျပတ္ အလုပ္လုပ္ကိုင္လွ်က္ရွိေၾကာင္း…
က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္လာ
ၿမိဳ႕ေပၚရွိ လက္လုပ္လက္စားေအာက္ေျခလူတန္းစားမ်ားအတြက္္ ေလာင္စာေစ်းတက္ရာမွ ဘတ္စ္ကားခမ်ား ေစ်းႀကီးလာရာတြင္ ေျခက်င္ေလ်ာက္သူဦးေရမ်ား တိုးပြားလာသည့္အတြက္ လူမ်ားစုမွာ က်န္းမာေရးႏွင့္ညီညြတ္လာၾကေၾကာင္း…
ရုံးသြား၊ ရုံးျပန္ခ်ိန္မ်ား၌လည္း လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ ေျခက်င္ေလွ်ာက္သူမ်ားျဖင့္ ေန႔ေစ်းပြဲေတာ္ႀကီးမ်ားအလား ၾကက္ပ်ံမက် စည္ကားလ်က္ရွိေၾကာင္း….
၂၄နာရီ မီးရရွိ
ယခုအခါတြင္ ပြင့္လင္းရာသီေရာက္ရွိလာရာမွအစျပဳ၍ ရပ္ကြက္မ်ား၊ ေက်ာင္းမ်ား၊ ေစ်းမ်ားတြင္ မီးေလာင္မႈမ်ားဆက္တိုက္ျဖစ္ေပၚလ်က္ရွိသည့္အတြက္ ျပည္သူမ်ားအတြက္ ၂၄ နာရီပတ္လုံး ေန႔ဘက္ဆိုလည္း ေနေရာင္မလိုပဲ အလင္းေရာင္ ပိုလွ်ံကာရရွိ၍ ညဘက္တြင္လည္း လ်ွပ္စစ္မီတာခ သက္သာကာ လင္းလင္းခ်င္းခ်င္းေနထိုင္ႏိုင္ၾကေၾကာင္း….
မီးေလာင္သည့္ေနရာတြင္ အိမ္သစ္မ်ား ေဆာက္လုပ္ေရးအတြက္ အေဆာက္အအုံ ကန္ထရုိက္တာမ်ား က အလုအယက္ ေစ်းကြက္လုကာ စီးပြားျဖစ္ထြန္းေနၾကေၾကာင္း….
ကားေစ်းမ်ားက်
အရင္တစ္ခါက လကမၻာအထိေစ်းတက္သြားေသာ ကိုယ္ပိုင္ကားအစုတ္မ်ား ႏွပ္ေခ်းပိတ္ကာ ျပန္လည္ေရာင္းခ်ေသာ အေရာင္းအဝယ္ေစ်းကြက္တြင္လည္း ေလာင္စာေစ်းႏႈန္းတက္ရာတြင္ ဝယ္လိုအားမ်ားလည္း က်ဆင္းသြားသည့္အတြက္ အေရာင္းအဝယ္ထိုင္းရာမွ အစျပဳ၍ ကားပြဲစားမ်ား လဘၻက္ရည္ဆိုင္တြင္ထိုင္ကာ ေလပစ္ၾကသျဖင့္ လဘၻက္ရည္ေစ်းႏႈန္းမ်ားတက္ကာ၊ ဟံသာဝတီကားပြဲစားတန္းတစ္ေလွ်ာက္ ေန႔စဥ္လိုလို တံေတြးမိုးႀကီးမ်ား၊ ေလႀကီးမ်ားက်ေရာက္လ်က္ရွိေၾကာင္း….
ရဟႏၱမ်ားေပါမ်ား
ကမၻာႀကီးတြင္ေလာင္စာမ်ားရွားပါးရာမွ အစျပဳ၍ ေလာင္စာဆီေစ်းမ်ားတက္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ အေျခခံစားသုံးကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ားလည္းတက္ကာ လူအမ်ားသည္လည္း အစားအစာမ်ားၿခိဳးျခံေခၽြတာရာမွ ဒုကၡစရိယာက်င့္ႀကံသူဦးေရမ်ားျပားလာသည့္အတြက္ ပုထုစဥ္အမ်ားအျပား မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺန္သို႔ ၾကားကားစီးစရာမလိုပဲ လ်င္ျမန္စြာေရာက္ရွိကုန္ၾကေၾကာင္း…
သုိ႔ရာတြင္ ေကာင္းကင္ယံ၌ စ်န္ၾကြသူဦးေရမ်ားျပားလာရာမွ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မေတာ္တဆထိခိုက္မႈမ်ားတိုးပြာလာရာ သက္ဆိုင္ရာက မိုးေပၚမီးပြိဳင့္မ်ားအား တိုင္းရင္းသား အတတ္ပညာရွင္မ်ားအကူအညီျဖင့္ ဝါးလုံးျငမ္းဆင္၍တစ္မ်ိဳး ေလွကားေထာင္၍တဖုံ တပ္ဆင္ေပးရန္အတြက္ ဆိုင္းျပင္းေနၾကေၾကာင္း….
ႏို႔ဆီခြက္ဂ်ီအက္စ္အမ္
ႏွစ္ကိုယ္ၾကားစကားေျပာလိုသူ သမီးရည္းစားမ်ား၊ လင္မယားမ်ားအတြက္ေတာ့ ခါေတာ္မွီကုမၸဏီမွထုတ္လုပ္ေပးထားေသာ သစ္ပင္ေအာက္တြင္သာမက အခန္းေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကား၊ အိမ္သာထဲပါမက်န္ လိုင္းမိကာစကားေျပာႏိုင္မည့္ ႏုိ႔ဆီခြက္ဂ်ီအက္စ္အမ္ဖုန္းမ်ား အေရာင္းအဝယ္သြက္လ်က္ရွိေၾကာင္း…
ထုိ႔ျပင္ ညမထြက္ရအမိန္႔ေၾကာင့္ သမီးရည္းစားမ်ား တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အလြမ္းသယ္ကာ တစ္ညလုံးမအိပ္ပဲ ဖုန္းေျပာမႈမ်ားေၾကာင့္ ၿမိဳ႕ေပၚဧရိယာတြင္ ညဘက္၌ ဖုန္းလိုင္းမ်ားမွာ အဆက္အသြယ္အခက္အခဲ အနည္းငယ္ရွိေၾကာင္း…ထို႔ေၾကာင့္ သတိေပးႏႈိးေဆာ္ခ်က္တြင္ မအိပ္မေနရည္းစားစကားေျပာသူမ်ားအား ရွာေဖြေရးအစီအစဥ္တြင္ ထည့္သင့္မထည့္သင့္ကိစၥအား သက္ဆိုင္ရာက ေခါင္းခ်င္းရုိက္၍တစ္မ်ိဳး ဒူးခ်င္းတိုက္၍တစ္သြယ္ ေလးေလးနက္နက္ေဆြးေႏြးေနၾကေၾကာင္း…
ကြန္ျပဴတာပညာရွင္မ်ားတိုးပြားလာ
ဒါမလုပ္ႏွင့္..ဟိုဟာမစားႏွင့္ဆိုလွ်င္ လုပ္ခ်င္၊ စားခ်င္ေသာ လူ႔သဘာဝအရ သံကြန္ျခာ၁၇ ထပ္ မကအုပ္၍ ကာဆီးထားေသာ္လည္း နည္းပညာအမ်ိဳးမ်ိဳးသုံးကာ ေဖာက္ထြက္၍ အင္တာနက္သုံးရန္ မအိပ္မေနစိတ္ရွည္လက္ရွည္ ႀကိဳးစားေနၾကသည့္အတြက္ ယေန႔ေခတ္လူငယ္မ်ားအၾကား ဘန္းေက်ာ္နည္းပညာမ်ားႏွင့္ ေနာက္ဆုံးေပၚခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ကြန္ျပဴတာပညာရပ္မ်ား ေရပန္းစားလွ်က္ရွိေၾကာင္း…
သတင္းအသစ္မ်ားကိုလည္း အခါအားေလ်ာ္စြာ ေဖာ္ျပသြားမည္ျဖစ္ေၾကာင္း...
ဤအထက္ေဖာ္ျပပါသတင္းမ်ားကို ခိုင္လုံေသာ အမည္မေဖာ္လိုသည့္ အင္တာေနရွင္နယ္အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာပတတ္ကေရာက္သတင္းဌာန၏ ျပည္တြင္းေျမေအာက္သတင္းရပ္ကြက္မွဖမ္းယူရရွိပါသည္။
Friday, March 7, 2008
ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သႀကၤန္
ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္မိသည့္အခ်ိန္မွာ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာၾကက္ကို ဝိုးတိုးဝါးတားေတြ႔ရသည္။ အိပ္ယာႏိုးႏိုးျခင္း အသိစိတ္ဝင္သည့္အခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေသၿပီဟုထင္ထားေသာ္လည္း အသက္ရွိေသးသည္ကို သိရသျဖင့္ ေပ်ာ္မိသည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိုးရိမ္စိတ္က ခ်က္ျခင္းဝင္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီနည္း။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း အတက္ေန႔ေက်ာ္လြန္ကာ သႀကၤန္ၿပီးသြားၿပီလား? လက္ေကာက္ဝတ္တြင္လည္း နာရီမရွိ။ အခုအခ်ိန္တြင္ အသိခ်င္ဆုံးအရာမွာ ရက္စြဲျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္းထဲသို႔ အလင္းေရာင္ဝင္ေနသည့္အတြက္ မနက္ခင္းတစ္ခုဆိုသည္မွာေတာ့ ေသခ်ာေနသည္။
ကိုယ့္ကိုကုိယ္ ကုန္းရုန္း၍ထသည္။ ေခါင္းထဲက ေနာက္က်ိကာ အုံ႔ခဲေနေသာေၾကာင့္ မေန႔ညက အေသာက္လြန္သြားသည္မွာေတာ့ေသခ်ာသည္။ သို႔ေသာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္မွာ အေတာ္ကိုၾကာေနၿပီဟု ခံစားရသည္။ ရုတ္တရက္ဘာကိုမွ စဥ္းစားမရ။ ေလာေလာဆယ္တြင္ ဒီေန႔ဘာေန႔လည္းဆိုတာ သိရန္ အေရးႀကီးေနသည္။ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့သလဲက အေရးမႀကီး။ ကၽြန္ေတာ္ ေမ်ာ္လင့္တႀကီးျဖင့္ ျပန္လာခဲ့ရေသာ သႀကၤန္ရက္မ်ား ကုန္ဆုံးသြားၿပီလား? သတိရ၍ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အတုံးအရုံး ကုလားေသကုလားေမာ ေသေနေသာ (သို႔) အိပ္ေမာက်ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား။ ေဘးခ်င္းကပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ပြဲစား (နာမည္ေျပာင္) ကို ထုံးစံအတိုင္း ညင္ညင္သာသာ ကန္၍ႏႈိးလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူကမထ။ တအင္းအင္း တအဲအဲ ညည္းကာ တစ္ဘက္ေစာင္း၍ ျပန္အိပ္သြားသည္။
သူ႔ေဘးတစ္္ေယာက္ေက်ာ္တြင္အိပ္ေနေသာ ေအာင္လင္းက အိပ္ယာက ေငါက္ကနဲထကာ ထထိုင္သည္။ ထုံးစံအတိုင္းဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲတြင္ ေအာင္လင္းသည္ အအိပ္မက္ဆုံးေကာင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သႀကၤန္အႀကိဳေန႔မွစကာ သူက အေစာဆုံးႏိုး၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးအိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း မနက္ ၆နာရီ မွစ၍ ေစာင္မ်ားကိုလွန္၍တမ်ိဳး အသံေသးအသံေၾကာင္ျဖင့္ေအာ္၍ တဖုံ နည္းမ်ိဳးစုံျဖင့္ မထမျခင္းဒုကၡေပးေသာေကာင္ျဖစ္သည္။ အခုလည္း
“ေဟ့ေကာင္ေတြ (ေအေပးေတြ) ထ ထ၊ အတက္ေန႔ေရာက္ၿပီ ေဟ… သႀကၤန္ေနာက္ဆုံးေန႔ေရာက္ၿပီ…ထၾကဟ…မင့္အဘသႀကၤန္ၿပီးေတာ့မယ္”
ဟုေအာ္ကာ ေစာင္မ်ားကိုလိုက္ဆြဲသည္။ ဟူး….ေတာ္ပါေသးသည္။ အတက္ေန႔တဲ့…သႀကၤန္တစ္ရက္က်န္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း သႀကၤန္ မၿပီးဆုံးေသး….
ပြဲစားႏိုးလာသည္။ ထို႔ေနာက္ေလာရွည္။ ေနာက္ၿပီး ဗလႀကီး။ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ႏိုးလာသည္။ တစ္ေယာက္ႏိုးလာတိုင္း “ေဟ့ေကာင္ မင္းမေန႔ညေနက ဘာျဖစ္လဲမွတ္မိလား” ဟု ေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အလိုက္သင့္ေခါင္းခါျပရသည္။ ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ အရက္ေသာက္သည့္သမိုင္းတြင္ တစ္ခါမွ ဘလက္ေအာက္(လူမွန္းသူမွန္းမသိမူးျခင္း) မျဖစ္ဘူးေသး။ သူငယ္ခ်င္းေတြေျပာျပ၍ သိရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မ႑ပ္ေပၚက ဝိုင္းခ်ီ၍ ခ်ရသည္တဲ့။ ေနာက္ၿပီး ပလက္ေဖာင္းေမႊ႔ယာတြင္ အိပ္စက္ေစကာ ကားေပၚသို႔လည္း တြဲတင္ရသည္တဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခ်ိန္တြင္လည္း အိမ္ေပၚသို႔ လူ ၃ေယာက္ခန္႔ဝိုင္း၍ တြဲရသည္တဲ့။ သူငယ္ခ်င္း၏ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ေလာရွည္ အိမ္ေပၚမတက္ခင္ မူးရူးကာ ကားဂိုေဒါင္ထဲ၌ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ကို ဓာတ္ပုံရုိက္ထားသည္တဲ့….သြားၿပီ…ရွိသမွ် သိကၡာေတြကေတာ့ သႀကၤန္ေရႏွင့္အတူ ေျမာင္းထဲေရာက္ၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ေျပာသမွ်ကို ၿပဳံးၿဖီးၿဖီးသာလုပ္ျပေနရသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ခါမွမျဖစ္ဘူးေသာ လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေသာခံစားမႈ တစ္ခုေတာ့ ခံစားရေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ မွန္သည္ မွားသည္ေတာ့ မေဝခြဲခ်င္ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံးနာက်င္ကိုက္ခဲေနသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သႀကၤန္တစ္ရက္က်န္ေသးသည္ဟူေသာအသိျဖင့္ ခႏၶာကိုယ္က ေဝဒနာအကုန္လုံးေပ်ာက္သြားကာ လူက ျပန္လည္လန္းဆန္းတက္ၾကြသြားသည္။ သို႔ျဖင့္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔အားလုံး ေရမိုးခ်ိဳး အဝတ္အစားလဲ၍ မ႑ပ္သို႔ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။ မ႑ပ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ ေတြ႔သမွ် ေကာင္မေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးစိစိျဖင့္ၾကည့္ၾကသည္။ လူႀကီးတစ္ေယာက္ကလည္း မွာတမ္းေျခြသည္။ “သား ေသာက္ေတာ့ေသာက္၊ ေျခလြန္လက္လြန့္ မေသာက္နဲ႔ ေပ်ာ္တာလည္းေပ်ာ္ေပါ့ကြာ…သတိလက္လြတ္မျဖစ္ေစနဲ႔..ၾကားလား? ” ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာင့္သက္သက္ျဖင့္ ေတြ႔သမွ်လူကိုသာ ၿပဳံးျပေနရသည္။
မ႑ပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မသိေသာတစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားကလည္း တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္လာႏႈတ္ဆက္ကာ သူတို႔လက္ထဲက ေရသန္႔ဗူးထဲတြင္ စပ္ထားေသာ အရက္မ်ားအတင္းတိုက္သည္။ သူတို႔ေျပာေတာ့ မေန႔ညေနက ကၽြန္ေတာ္က လက္ထဲတြင္ အရက္ပုလင္းကိုင္ကာ ေတြ႔သမွ်လူလိုက္တိုက္သည္တဲ့။ အဲသည့္အတြက္ လက္စားေခ်ကာ အတင္းတိုက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ဒီေန႔သိပ္မေသာက္ဟုေျပာေသာ္လည္းမရ။ အတင္းတိုက္သည္။ အားနား၍ တစ္ငုံႏွစ္ငုံေသာက္လုိက္ရသည္။
တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အက်ၤီအတင္းခၽြတ္ခိုင္းသည္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ မေန႔ညေန (အၾကတ္ေန႔ညေန)က ကၽြန္ေတာ္က မ႑ပ္တြင္ရွိေသာ ေယာက်္ားေလးမွန္သမွ် အက်ၤိခၽြတ္ရမည္ မခၽြတ္လွ်င္အေျခာက္္ဟုေျပာကာ ေတြ႔သမွ်လူခ်မ္းသာမေပးေသာေၾကာင့္ ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္စားေခ်ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္က ညေနေစာင္းလွ်င္ခၽြတ္ပါမည္ဟု ေျပာမွ လက္ေလွ်ာ့ကာ ထြက္သြားၾကသည္။ ဟူး..အၾကတ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ဘာေတြမ်ားထပ္လုပ္ထားပါလိမ့္…
အၾကတ္ေန႔က…
အၾကတ္ေန႔မနက္ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔သာမန္သာျဖစ္သည္။ ေရပန္းေအာက္ဝင္လုိက္ ဒီေဂ်တီးလုံးမ်ားအၾကားေမ်ာလြင့္လိုက္ ကလုိက္ စလိုက္ေနာက္လိုက္္သာလုပ္ေနသည္။ ျပႆနာက ထိုေကာင္မေလးညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ကစသည္။ အမွန္ေတာ့ သူတို႔ႏွင့္ကၽြန္ေတာ္လည္းမရင္းႏွီးပါ။ သူတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အငယ္မကို ေအာင္လင္း၏ ဝသီအရ အီစီကလီရုိက္သည္။ ထိုေကာင္မေလးႏွင့္လည္း ဒီေကာင္ႏွင့္ ဘာကလိုတိုတိုျဖစ္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္ ေအာင္လင္း၏ထုံးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္တည္းမထား။ အက်ေန႔က ထိုေကာင္မေလးႏွင့္တြဲ၍ အၾကတ္ေန႔ၾကေတာ့ သူမေရွ႕တြင္ပင္ေနာက္တစ္ေယာက္ႏွင့္တြဲသည္။ ဒါလည္းျပႆနာမဟုတ္ေသး။ ဟိုကလည္း သူ႔ကို ဂ်င္းစိမ္းႏွင့္မိႆလင္လိုသေဘာထားသည္။ ထို႔ေန႔ေန႔လည္ပိုင္း ထမင္းစားနားခ်ိန္ၾကေတာ့ ထိုညီအစ္မ၏ အစ္ကိုက မ႑ပ္ကိုေရာက္လာသည္။ ထိုအစ္ကိုႏွင့္ ေအာင္လင္းသည္ ထိုေကာင္မေလးကိစၥျဖင့္ပင္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ ဖုန္းထဲမွာကတည္းက ေနာင္ဂ်ိန္ပေလးထားေသးသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း မ႑ပ္ေရာက္လာသည္အထိ့ ျပႆနာမရွိေသး။ ေကာင္မေလးက သူ႔အစ္ကိုႏွင့္ ေအာင္လင္းကို မိတ္ဆက္ေပးကာ အားလုံးအိုေကေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲမွ အစ္မက သူ႔ေကာင္ေလးႏွင့္ ေနာက္မ႑ပ္ ကိုလိုက္သြားမည္ဟုေျပာသည္။ အဲဒီအခ်ိန္၌ သူ႔အစ္ကို ကဘာေတြေပါက္ကြဲမွန္းမသိ ေပါက္ကြဲကာ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္တြင္အစ္မကို ပါးရုိက္သည္။ ေမာင္ႏွမကိစၥ ဆုံးမသည္မွန္ေသာ္လည္း မ႑ပ္လူလယ္ေခါင္အမ်ားေရွ႕တြင္ျဖစ္ေနသည့္အတြက္ ေကာင္မေလးကရွက္ကာငိုသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ေအာင္လင္းက ထုံးစံအတိုင္းၾကားဝင္ကာ သူ႔အစ္ကိုကိုေတာင္းပန္ လူေရွ႕သူေရွ႕တြင္ မဆုံးမသင့္ေၾကာင္း အိမ္ျပန္ေရာက္မွဆုံးမသင့္ေၾကာင္း ေျပာျပသည္။ သို႔ေသာ္ဟုိကမရ။ ေအာင္လင္းကိုပါျပႆနာရွာသည္။ အတိုခ်ဳပ္ရေတာ့ ေအာင္လင္းႏွင့္ ထိုလူႏွင့္ ၿငိသည္။ လုံၿခဳံေရးကလည္း ကိုယ့္လူကိုထိန္းကာ ေအာင္လင္းကို မ႑ပ္အေနာက္ဘက္က ၿခံထဲတြင္ထားသည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္းေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မ႑ပ္ေပၚျပန္မတက္ရပဲ ေအာက္တြင္ ေနရသည့္အတြက္ စိတ္မေကာင္း။ ေအာင္လင္းမ႑ပ္ေပၚျပန္တက္ခြင့္ရေအာင္ ဟိုလူကို ေျပရာေျပေၾကာင္း ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာမည္ဟုဆိုကာ မ႑ပ္ေပၚျပန္တက္လာခဲ့သည္။
သို႔ေသာ္မရ။ ကၽြန္ေတာ္ကေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာသည္ကိုပင္ သူကဆဲသည္။ အဲဒီမွာကၽြန္ေတာ့္
လက္သီးကလည္းသူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ၿပဳိဆင္းသြားသည္။ ထုိ႔ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကို သူငယ္ခ်င္းမ်ားကဝင္ ဆြဲသည္။ ပြဲၿပီးသြားသည္။ လုံၿခဳံေရးက ထုိသူကို မ႑ပ္ေပၚကဆြဲခ်သြားသည္။
ထိုသို႔ရန္ျဖစ္ၿပီးသည့္ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ သူမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို တုိက္သမွ်အရက္ေသာက္သည္။ ထို႔ေနာက္လက္ထဲတြင္လည္း အရက္ေရာထားေသာပုလင္းကိုင္ကာ ေတြ႔သမွ်လူကိုတိုက္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ညေနေစာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘလက္ေအာက္ျဖစ္သြားသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အက်ၤီမ်ားလည္းေပ်ာက္သည္။ တစ္ကိုယ္လုံးလည္း ျခစ္ရာရွရာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။
ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမမွတ္မိေတာ့။ လူက မလြတ္စဘူး လြတ္သြားေလေတာ့သည္။
အတက္ေန႔…နိဂုံး…
အတက္ေန႔မနက္က ထိုညီအစ္မကို ကၽြန္ေတာ္တို႔မ႑ပ္ေရွ႕တြင္ေတြ႔သည္။ အမွန္က သူတို႔ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္စလုံး သႀကၤန္ေလးရက္စာ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ႑ပ္တြင္ လက္မွတ္ဝယ္ထားၿပီးသားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ထိုျပႆနာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မ႑ပ္သို႔မလာေတာ့။ မ႑ပ္ေရွကျဖတ္ေလွ်ာက္တာေတာင္ ေမာ့မၾကည့္ေတာ့။ သူတို႔ေၾကာင့္ျပႆနာျဖစ္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ လြန္သြားေၾကာင္းေတာင္းပန္ခ်င္ေသာ္လည္းခြင့္မရေတာ့။
အတက္ေန႔ညေနေစာင္းေနလည္း ဝင္သြားၿပီျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အေမွ်ာ္လင့္ႀကီးေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ သႀကၤန္လည္း ၿပီးဆုံးသြားၿပီ။ ဘာမွေရေရရာရာမရွိလွ။ ထင္သေလာက္ေပ်ာ္လိုက္ရလားဆိုေတာ့လည္း မယ္မယ္ရရမရွိလွ။ အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ တံလွ်ပ္လို စိတ္အေပ်ာ္ကိုလိုက္ရွာရင္း အေပ်ာ္အစစ္ကို ေပ်ာက္ဆုံးေနသူမ်ားျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သႀကၤန္ဆိုသည္မွာကေတာ့ ဗမာျပည္တြင္ ႏွစ္တိုင္းစည္ကားေနဦးမည္သာျဖစ္သည္။ အရက္အတုအမ်ားလည္း ေရာင္းေနၾကဦးမည္။ ေစ်းအဆမတန္ႀကီးထားေသာ မုန္႔ပဲသေရစာကအစ အကင္ဆိုင္ ဘီယာဆိုင္အဆုံး ေခါင္းရြက္ဗ်တ္ထိုး သာမက ဆိုင္ႀကီးကႏၷားႀကီးျဖင့္ လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ားလည္း ႏွစ္တိုင္းစီးပြားျဖစ္ေနဦးမည္။ မ႑ပ္ စပြန္ဆာမစြတ္မပြတ္ေပး၍ သႀကၤန္တြင္းလူသိမ်ားေအာင္ ေၾကာ္ျငာခ်င္ေသာ ကုမၸဏီမ်ားလည္း အလုပ္ျဖစ္ဦးမည္။ ဘီယာဘူးခြံေကာက္သူ၊ ေသာက္ေရသန္႔ဘူးခြံ ေကာက္သူ လူမမယ္မ်ားလည္း တြက္ေခ်ကိုက္ေနဦးမည္။ မိန္းကေလးမ်ားလည္း တရားဝင္အရက္ေသာက္ခြင့္ရကာ မူးရူးကာ မ႑ပ္ေပၚတြင္ မနက္ေစာေစာစီးစီး အန္ေနၾကဦးမည္။ သိၾကားမင္းလည္း လူ႔ျပည္သို႔ႏွစ္တိုင္းအလည္လာေနဦးမည္။ ေခြးပုရပိုက္ႏွင့္မဆံ့၍ လက္ပ္ေတာ့ပ္ပိုက္၍ ဆင္းလာဦးမည္။ ေနာက္ဆုံးအေနႏွင့္ အဝါေရာင္ခႏၶာကိုယ္မ်ား စြင့္ကားထားေသာ ေရႊဝါေရာင္ပိေတာက္မ်ားလည္း သႀကၤန္ေရာက္တိုင္း သစၥာရွိစြာျဖင့္တစ္ႏွစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ အက်ည္းတန္ေသာ လူ႔ေလာကျမင္ကြင္းမ်ားအား တပိုင္တႏိုင္ အလွဆင္ေနဦးမည္သာျဖစ္ေတာ့သည္။
Monday, February 11, 2008
ကၽြန္ေတာ့္၏ ၾကက္ယာဖင္ (သို႔) ၾကင္ယာဖက္
တစ္အခ်က္ - မိန္းကေလးျဖစ္ရမည္။ အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒီ၊ သမၺဳလ
ေတာ္ေလးဝတြင္ သုံးဝေလာက္ဝင္လည္းျဖစ္ပါသည္။
ရွာရာပိုဗာေလာက္
ပပဝတီေလာက္ေခ်ာရင္ အျပစ္မေျပာပါ။
မီးမလာသည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ခုႏွစ္ေဆာင္တိုက္ခန္း
မီးမထြန္းပဲလင္းေနမည့္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုး မီးစက္ဖိုး ဓာတ္ဆီဖိုး
သက္သာမည္။
ႏွစ္အခ်က္ - အိမ္ေဖာ္ကို လက္ထပ္ျခင္းမဟုတ္သည့္အတြက္
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက မထြက္ပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ စသည့္
ဗာဟီရကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခိုင္း ထားမည္မဟုတ္ပါ။ အိမ္ရွင္မ ပီသရင္
ေက်နပ္ပါမည္။
သုံးအခ်က္ - ဒီေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းဖို႔လိုပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က
လက္သီးဆုပ္ျပလွ်င္ သူက လက္ဝါးတစ္ခါတည္းျဖန္႔ျပတတ္ေသာ
အရည္အခ်င္းရွိရမည္။
ပညာအရည္အခ်င္းကၽြန္ေတာ့္ထက္သာလည္း အေရးမႀကီးပါ။
အဓိက က ဆပ္ျပာမႈန္႔ အဲ..ေလ..
တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ တိုးတိုးေဖာ္ျဖစ္ရပါမည္။ မွတ္ခ်က္။ ။နားမေလးရပါ..
ေလးအခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တြင္ အရက္ေသာက္သည့္အခါ အျမည္းမလုပ္ခိုင္းပါ။
သူ႔အသိစိတ္ဓာတ္ကိုသာ တန္ဖိုးထားေလးစားပါမည္။
သူလည္းေသာက္ခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ဝိုင္ ေသာက္ခြင့္ေပးမည္။
ငါးအခ်က္ - အိမ္တြင္တစ္ေယာက္တည္းေသာက္ရသည္မွာပ်င္း၍ အျပင္မွာထြက္၍
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဆယ္ခြက္ဆယ္ဖလားခ်ီးျမွင့္သည့္အခါ
ဖုန္းတတီတီဆက္၍ အိမ္ေစာေစာျပန္ရန္ေခၚျခင္း၊
ညဥ္႔နက္ ျပန္လာခ်င္သည့္အခ်ိန္တြင္ လာသည့္အခါတြင္လည္း
အိမ္တံခါးမဖြင့္ေပးပဲႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအသံတိတ္ ဆႏၵျပျခင္း
ညလယ္စာမေကၽြးျခင္းမ်ားကို အထူးတားျမစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥရပ္မ်ားကို
နားဖာကေလာ္သည့္ သံတုတ္လက္နက္ကိုင္၍ အၾကမ္းဖက္ေခ်မႈန္းသင့္လွ်င္
ေခ်မႈန္းမည္။ ထို႔ျပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္အခါမ်ားတြင္
အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိပ္ငိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း
ကၽြန္ေတာ့္အားေစာင့္ေနရန္မလိုပါ။ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ ညလယ္စာျပင္၍
ထမင္းပူပူအား ယပ္ခတ္ေပးရင္းေစာင့္ေနရင္ လက္ခံပါမည္။
ေျခာက္အခ်က္ - ကေလးခ်စ္တတ္ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားျဖင့္ အနည္းဆုံး
ဖူဆယ္ (Fusal – Street Soccer) ေဘာလုံးအသင္း ၅ေယာက္
တစ္သင္းဖြဲ႕ႏိုင္လွ်င္ လုံေလာက္ပါၿပီ။
ခုႏွစ္အခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္လွ်င္လည္း အနားတြင္ေန၍
ႏွာေခါင္းရႈံ႕ပြရႈံ႕ပြလုပ္ျပျခင္း၊ လက္ျဖင့္ အေငြ႕မ်ားကိုခပ္ကာ
မ်က္ႏွာကိုရႈံ႕မဲ့ထားျခင္းမ်ား မလုပ္ရပါ။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ကင္းေဝးရာသို႔
ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခြာခြင့္ျပဳသည္။ ဆရာဝန္သုံးသည့္
ႏွာေခါင္းအုပ္သည့္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားလည္း အလိုရွိသေလာက္
ဝယ္ထားခြင့္ျပဳမည္။
ရွစ္အခ်က္ - ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ အေမကို သူ၏ အေဖ အေမအရင္းကဲ့သို႔
သေဘာထားရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေဖအေမကို ေယာကၡထီး၊
ေယာကၡမ အေနျဖင့္ ရုိေသေလးစားပါမည္။
ကိုးအခ်က္ - အလုပ္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေကာ္လာကို စစ္ေဆးျခင္း၊
မိန္းကေလးေရေမႊးန႔ံရမရ အယ္ေဇးရွင္းကဲ့သုိ႕ အနံ႕ခံျခင္းအား ကန္႔ကြက္သည္။
ထိုအရာမ်ားအစား သနပ္ခါးလူးထားေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္
အာပြားရွလူးေပးကာ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုရမည္။ (ေဟး..ေဟး…ငါကြ)
တစ္ဆယ္အခ်က္ - ပိုက္ဆံရွာရသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘအားလစဥ္ေထာက္ပ့ံ၍
က်န္သည့္ပိုက္ဆံအား အကုန္အပ္ခ်င္သည့္အခါတြင္ အပ္မည္။
တစ္ခါတစ္ေလတြင္ ရန္ဘုံးေငြထား၍ ဒိုရွိင္ သုံးစရာရွိသည့္အရာမ်ားကို
ကပ္ဒိုးေလးအသုံးခ်မည္ျဖစ္သည္။
ေနာက္ဆုံးအခ်က္အေနႏွင့္ မယားဝတ္တရားငါးပါး၊
ေကာင္းျခင္းအဂၤါမွန္သမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံကုံလုံစရာမလိုအပ္ပါ။ တစ္ပါးႏွစ္ပါး
ခ်ိဳ႕ယြင္းေနလွ်င္လည္း သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ ခြင့္လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။
အထက္ပါအခ်က္မ်ားအျပင္ ကၽြန္ေတာ္အခါအားေလွ်ာ္စြာ ထပ္မံျဖည့္စြက္သည့္အခ်က္မ်ားကို ခံတန္တန္မလုပ္ပဲ လိုက္နာႏိုင္သည့္သူျဖစ္ရမည္။
(ကဲ..ေလးမေရ တက္ဂ္လုပ္ထားတာ ဒီေလာက္ဆိုရၿပီလား… ဟား ဟား)
Friday, December 21, 2007
ေျခသုတ္ခုံ အခ်စ္
ဗ်ာ...အခ်စ္? ေရခဲျခစ္၊ ခ်စ္ခ်စ္ ယိုစုံ၊ ဦးခ်စ္၊ မီးျခစ္၊ ခ်စ္စမ္းေမာင္၊ ျခစ္သည္ ညွစ္သည္...အစရွိသျဖင့္ေပါ့...ဒီအခ်စ္ေတြပဲ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ဗ်ာ...
မခ်စ္ရင္မေနႏိုင္တာကလြဲလို႔ ...ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ား ထမင္းမစားရဘူးေပါ့ဗ်ာ... မိဘေတြက ခ်မ္းသာရင္ေတာ့ အားအားယားယား အားရပါးရ ခ်စ္ႏိုင္ပါတယ္။ (အေပါစား အခ်စ္ဝတၱဳေတြလည္း ဝယ္ဖတ္ေပါ့ဗ်ာ..တစ္အုပ္မွ တစ္ေထာင့္ငါးရာတည္းရယ္)
သူက...ဆက္ေျပာေသးတယ္...
ခင္ဗ်ားတို႔ သီခ်င္းေရးဆရာေတြ၊ ေတြ႕..ႀကိဳက္...ျငား...အခ်စ္ဝတၱဳေရးတဲ့ စာေရးဆရာေတြေရးသလို တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား မိဘကကားတစ္စီးဝယ္ေပးထား အတန္းမတက္ လပ္ယား လပ္ယား(စာလုံးေပါင္းမွန္ မမွန္မသိ) အေၾကာ္ဆိုင္ထိုင္၊ ကန္ေဘာင္သြား၊ သူငယ္ခ်င္းမေတြနဲ႔ တဟီးဟီးတဟားဟား အဲဒီထဲကမွ အေခ်ာဆုံးေကာင္မေလးနဲ႔ႀကိဳက္၊ ဝတၱဳဆန္တဲ့ ဒိုင္ယာေလာခ့္ေတြ ရြတ္ျပ၊ မိဘခ်င္းကလည္းငယ္သူငယ္ခ်င္းမို႔ သေဘာတူ၊ သူငယ္ခ်င္းဇာတ္ပို႔ေတြကလည္း အတင္းေလွာ္၊ ဇာတ္ဝင္သီခ်င္းေလးဆို ပန္းျခံထဲေလွ်ာက္သြား... ဒါမ်ိဳးေတြက ျမန္မာ ဗီဒီယိုလားလို႔ ေမးရမေလာက္ေအာင္ ခင္ဗ်ားတို႔ပဲခ်စ္ၾကဗ်ာ။ (အဲလို ဘဝမ်ိဳးကၽြန္ေတာ္မရခဲ့လို႔ အဆိုးျမင္တယ္လို႔ေျပာရင္လည္းေျပာဗ်ာ)
ခင္ဗ်ားတို႔ကဗ်ာဆရာေတြဆိုပိုဆိုး...ဒီဘာမဟုတ္တဲ့ စိတ္ခံစားခ်က္ေလးကိုပဲ တခမ္းတနား စာေတြစီ၊ စကားလုံးေတြနဲ႔ မြမ္းမံ၊ အေတြးအေခၚေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ ခင္ဗ်ားမွာ တစ္ျခားလုပ္စရာမရွိေတာ့ဘူးလားဗ်ာ... ဥပမာ..ယားလို႔ကုတ္သလိုမ်ိဳးပဲ ဆိုပါေတာ့...မိန္းမဆိုတာက အခ်ိန္တန္ရင္ ခင္ဗ်ားမလိုခ်င္လည္း သူ႔အလုိလိုကို ရလာမယ့္ ျပႆဒါးနံတစ္နံလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တယ္။
တစ္ကယ္ခ်စ္တယ္ေျပာလည္း ခင္ဗ်ားလိမ္ေနတာဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကိုယ္ခႏၶာ အတၱေဘာႀကီးေလာက္ တစ္ျခားအပုပ္ေကာင္ရုပ္ေဆာင္ေတြကို ခင္ဗ်ားမခ်စ္ဘူးဗ်...မယုံရင္ေလာင္းမလား? ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားေကာင္မေလးကို မ်ားမ်ားမဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ...ေရသုံးရက္ေလာက္မခ်ိဳးဘဲနဲ႔ သြားေတြ႕ႀကည့္ပါလား? ဒါမွမဟုတ္ သူက ေရသုံးရက္ေလာက္မခ်ိဳးထားတဲ့အခ်ိန္ ခင္ဗ်ားက သြားေတြ႕ၾကည့္ပါလားဗ်ာ... လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္တို႔ခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး...
တကယ္က အာရုံငါးပါးကိုပဲခ်စ္ေနၾကတာဗ်ာ (ဆရာေတာ္ႀကီးေလသံျဖင့္)
တစ္ကယ္ခ်စ္ပါတယ္ဆိုတဲ့ခင္ဗ်ား ဘဝမွာဗ်ာ...ဥပမာ။ ။ေငြတစ္ျပားမွမရွိဘူး.ပါတိတ္ဖုိးလည္းမရွိဘူး ..ေပးစရာလည္းတစ္ျပားမွမရွိဘူး...အဲဒါမ်ိဳးဆို ခင္ဗ်ား ေယာကၡမနဲ႔ေတြ႔ဖို႔သာျပင္ေပေတာ့... ဂ်ာလကီးေဂ်ာင္းပဲ... ခင္ဗ်ားမိန္းမကို ႏြားမရႊံ႕ပိတ္လုပ္ၿပီးေတာ့ ဗုိက္ရႊဲ အဆီျပန္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ပရာဒိုေပၚကဆင္းလာမယ့္ သားသတ္ရုံပိုင္ရွင္တစ္ေယာက္ေယာက္ဆီမွာ သမီးျပန္တိုးေပးစားလိမ့္မယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကရင္ ခင္ဗ်ားဘာလုပ္မလဲ? ခ်စ္လွပါခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ခင္ဗ်ားမိန္းမလည္း ေရႊေတြစိန္ေတြ ေတြ႕ရင္ ခင္ဗ်ားဆိုတာ ဘယ္ႏွစ္ရတီရွိလဲဆိုတာေမ့သြားလိမ့္မယ္ ကိုယ့္လူ...မယုံမရွိနဲ႔ဗ်... ဒါကို ငဝိုင္းသီအိုရီလို႔ေခၚတယ္...
အခ်စ္အေၾကာင္း သီခ်င္းလိုေပါ့ဗ်ာ..ေနရာတကာမွာ ခ်စ္ခ်စ္ေနၾကေတာ့ခက္တယ္....တစ္ကယ္တမ္း ဘဝဆိုတဲ့ စာလုံးႏွစ္လုံးနဲ႔ယွဥ္လာရင္ အခ်စ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးက ဆင္နဲ႔ဆိတ္လိုျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္တယ္ဗ်... ဥပမာဗ်ာ။ တစ္ကယ္တမ္းဘဝအတြက္ရုန္းကန္ေနရသလို...ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႔
ေက်ာင္းစာေတြက်က္.... ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ စေကာ္လာရွစ္လည္းရ ႏိုင္ငံျခားမွာလည္းေက်ာင္းသြားတက္မယ့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ားကဘယ္ေလာက္ပဲေၾကြျပေၾကြျပ ခင္ဗ်ားဆိုတာ သူ႕ဘဝထဲမွာ မရွိဘူးဗ်ာ...ခင္ဗ်ားက သူ႔ဘဝ သူ႔ပညာေရး အတြက္ နားလည္မႈဘယ္ေလာက္ပဲေပးေပး ခင္ဗ်ားက တစ္ကယ္ခ်စ္ေတာ့ သူ႔အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲစဥ္းစား.... ေကာင္မေလး ေပ်ာ္ေအာင္လို႔ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို မနက္ေစာေစာ ပန္းကေလးေတြသြားေပး..ကဒ္ကေလးေတြေပး.....လက္ေဆာင္ေလးေတြေပး....ကဗ်ာေလးေတြစပ္ေပး...ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ေၾကာင္း ဘယ္ေလာက္ျမတ္ႏုိးေၾကာင္း သူဘယ္ဘဝေရာက္ေရာက္ ဘယ္ႏုိင္ငံသြားသြား တစ္ေန႔သူျပန္လာမယ့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း၊ ဘာညာေပါ့ဗ်ာ... သြားေျပာၾကည့္ “ေခါင္းရႈပ္တယ္...ဒီအခ်ိန္မွာဒါေတြမစဥ္းစားခ်င္ဘူးလို႔” ခင္ဗ်ားကိုျပန္ေျပာလိမ့္မယ္ဗ်ာ...ေနာက္ၿပီး “သူ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွာေက်ာင္းတက္ေနတဲ့အခ်ိန္ ခင္ဗ်ားက ဆတ္ဆလူးထရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ...အဲလိုမ်ိဳးေတြ မပူပန္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျမႀကီးလတ္ခတ္လြဲေျပာလိမ့္မယ္ဗ်ာ.”.. ခင္ဗ်ားမွာပဲ သူနဲ႔အတူတူ သူငယ္ခ်င္းမက် ရည္းစာမက် ေပ်ာ္ေနရတဲ့အခ်ိန္ေတြကိုျပန္စဥ္းစားလုိက္ သြက္ခ်ာပါဒလိုက္သလို ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္နဲ႔ ဆတ္ဆလူးထတဲ့ ငါးေျပမ ေရထတဲ့အခ်ိန္ ကုန္းေပၚေရာက္ၿပီး ေရက်ေတာ့ေရထဲျပန္မဆင္းႏိုင္သလို ဟစိ ဟစိ ဆန္႔တငင့္ငင့္နဲ႔ က်န္ခဲ့ေစရမယ္ဗ်ာ... ေနာက္ၿပီး ခင္ဗ်ားသူငယ္ခ်င္းေတြကလည္း အခ်စ္ရူူး၊ ေစာက္ေပါ.... မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔ စိတ္ေလ ၿပီး ဘဝအတြက္အခ်ိန္ေတြကိုစေတးေတာ့ ဂရုဏာေဒါေသာနဲ႔ ဝိုင္းဆဲၾကလိမ့္မယ္ဗ်... အျဖစ္မရွိတဲ့ ေစာက္တုံး၊ ေစာက္အ စသျဖင့္ေပါ့ဗ်ာ...
ကဲ..ကၽြန္ေတာ့္အခ်စ္ဋီကာလည္း ေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီဗ်ာ...ခင္ဗ်ားကြန္ျပဴတာကေနဖတ္ေနေတာ့ မ်က္စိေညာင္းလွေရာေပါ့....
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ ေျခသုတ္ခံုလို၊ အမဲအူျပဳတ္တစ္ပြဲလို၊ ပါကင္ဖြင္ရင္ေတာ့ ေမႊးေမႊးပ်ံ႕ပ်ံ႕နဲ႔ သုံးၿပီးရင္ မည္းတူးသြားတတ္တဲ့ တစ္ခါသုံးစႏုိးတာဝါတစ္ခုလို၊ ေနာက္ၿပီး ေရာင္းမကုန္တဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္စားပြဲေပၚက ယင္နားေနတဲ့ လမုန္႔တစ္ခုလို၊ ေျပာရရင္ေတာ့အမ်ားႀကီးဗ်ာ...အဲလိုပါပဲ မယ္မယ္ရရမရွိလွပါဘူး...တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ အခ်စ္ဆိုတာ “ဘာမွမရွိတဲ့ ဆုပ္ကိုင္လို႔မရတဲ့ လိုက္ဖမ္းရင္ေမာတဲ့” ေလလို၊ေရလို စိတၱဇနာမ္တစ္ခုပါပဲ...ခင္ဗ်ားလိုက္ရင္ေျပးေပမယ့္ ခင္ဗ်ားကမလိုက္ရင္ေတာင္မွ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းခလုတ္တိုက္တတ္တယ္ဗ်ာ... ေျခသည္းမလန္ေအာင္ေတာ့သတိထားေပါ့ ကိုယ့္လူရာ...ဒါပါပဲ..
Tuesday, November 13, 2007
နထၱိအိတ္
ကၽြန္ေတာ့္အိတ္ထဲတြင္ ေအာက္ပါပစၥည္းမ်ားပါရွိသည္။ ၄င္းတို႔မွာ-
၁။ အသစ္က်ပ္ခၽြတ္မနက္ခင္းမ်ား (ခဏခဏ ေနျမင့္မွထျဖစ္ေသာ)
၂။ သန္းေဝတတ္သည့္ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ (ခဏခဏ ေနာက္က်မွေရာက္ေသာ)
၃။ စက္ရုပ္လူသားမ်ား (အလုပ္သြား....အိမ္ျပန္ ရစ္သမ္ထဲတြင္ လကုန္ရက္ႏွင့္ ေသာၾကာေန႕ကိုေစာင့္ေမ်ွာ္ေနေသာ)
၄။ ေမ့လုိ႔မရျခင္းမ်ား (ေလေအးစက္မတပ္ထားေသာ)
၅။ ဘယ္လက္တစ္ဘက္ (နာရီဝတ္ဆင္ မထားေသာ)
၆။ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္ (ခဏခဏ ဆာတတ္ေသာ)
၇။ ျပတ္ေရြ႕အလုပ္မ်ား (တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေရႊ႕ခဲ့ေသာ)
၈။ ဟုိးမား၏ lliad ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ (တစ္ခါမွ မဖတ္ဖူးေသးေသာ)
၉။ ဂစ္တာတစ္လုံး (မႈိတက္ေနေသာ)
၁၀။ ေမ်ွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ (ေျမျမႈပ္ခံလိုက္ရေသာ)
၁၁။ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာက်က္တစ္ခု (ၾကယ္အတုမ်ားတလက္လက္ထေနေသာ)
၁၂။ စားလက္စ ပဲနီေစ့မ်ား (ေရခဲေသတၱာထဲတြင္ စည္သြပ္ထားေသာ)
၁၃။ ဓားတစ္လက္(အာခီးလိစ္၏ ေဒါသရည္သုတ္ထားေသာ)
၁၄။ ဘူးခြံတစ္ခု (အထဲတြင္ ဘာမွမထည့္ထားေသာ)
၁၅။ ပန္းသီးတစ္လုံး (အာဒမ္ႏွင့္ ဧဝ မစားခင္ခိုးယူလာေသာ)
၁၆။ အုတ္နီခဲေရာင္ ညေနခင္းမ်ား (မေပါ့တေပၚမိန္းမမ်ား လမ္းသလားေသာ)
၁ရ။ ကတၱရာလမ္းမ်ား (ေဒါခ်ာစိုင္းကာ ျပန္လာေလ့ရွိေသာ)
အစရိွသျဖင့္ တစ္ဆယ့္ခုႏွစ္မ်ိဳးမက ပါဝင္ပါသည္။
Thursday, September 20, 2007
အင္တာဗ်ဴး
ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္...(တံခါးေခါက္သံ)
လာပါ...ဝင္ခဲ့ပါ..(ေခၚသံ)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္....(ေအာက္သိုးသိုးမ်က္ႏွာထား (ဝါ) ပုပ္ေနေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္)
ေျဖသူ ။ ။ ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့. (ဇေဝဇဝါျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ားနာမည္ “.........” ေနာ္။
ေျဖသူ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ...နာမည္အျပည့္အစုံကေတာ့“............” ပါ။
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ား ဒီစားက်က္ကိုေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား?
ေျဖသူ ။ ။ ဗ်ာ...စားက်က္? ေၾသာ္...သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိေရာေပါ့....(မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသအေထာက္အထား?
ေျဖသူ ။ ။ မွတ္ပုံတင္ဒီမွာပါ.....(လူကိုယ္တိုင္က သူ႔ေရွ႕တြင္ငုတ္တုတ္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေအးဗ်ာ... ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလွ်ာ ခဏေလာက္ထုတ္ျပပါလား? (ေအးေဆးစြာျဖင့္)
ေျဖသူ ။ ။ ဗ်ာ...လွ်ာ ထုတ္ျပရမယ္? (အံ့ၾသဟန္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ား ဖိနပ္ ခြာေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ေျမွာက္ျပပါလား?...
ေျဖသူ ။ ။ ခြာ? (စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေအးေလဗ်ာ....ခြာနာ လွ်ာနာရွိမရွိေပါ့... စစ္ ႏုိင္မွေတာ္ကာၾကတာ....ေနာက္ၿပီး သြားေလးေစ့ျပပါဦး?
အင္း မဆိုးပါဘူး...ခင္ဗ်ားက ဂ်ိဳေလးေတာ့ နည္းနည္းေထာင္ခ်င္တယ္..... ဒူးကေတာ့ ကုပ္ပါရဲ့ ဒါေပမယ့္
အမာရြတ္ေတြ၊ ခ်ဳပ္ရာေတြနဲ႔..... အင္း... ေက်ာကေတာ့ မဆိုးပါဘူး...ေျပာင္ ပါတယ္....
အရင္ကေရာ ခဏ ခဏ ေဝွ႔ ဘူးလား? ခင္ဗ်ား သခင္ရဲ့ ေထာက္ခံစာေရာ?
ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာသုံးတတ္လား?
အရင္စားက်က္က ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထြက္ခဲ့တာလဲ? ခင္ဗ်ားမွာ အေတြ႔အၾကဳံမရွိပဲကိုး....
ႏြားေနာက္၊ ႏြားသိုး၊ ႏြား ဘာသာစကားေရာ ေျပာတတ္လား? ႏြားရူးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးေရာ ထိုးထားလား?
********************************************************************
ေျဖသူူ ။ ။ (ခဏၾကာတိတ္ဆိတ္ၿပီးမွ) ထိုလူ၏ ႏြားေသးနံ႔နံေသာ မ်က္ခြက္ႀကီး အားထိုး၍ ျပန္လာခဲ့သည္။
Monday, September 3, 2007
လိပ္္ႀကီး
မအိမ့္ရဲ့ တက္ခ်က္ကေတာ့ ရက္စက္လိုက္ျပန္ၿပီဗ်ိဳ႕။ ေျခမခ်ိဳးလည္းမမွီတဲ့အျဖစ္ပါဗ်ာ။ ၅ ခု။ အင္း အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္စာေရးအားကို ကိုယ္သေဘာမက်ေသးပါဘူး။ တက္ေတာ့လည္း ခ်ိဳးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေျခမ...ေျခမ။ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အားလုံးႀကိဳက္လို႔ပါ...ဟီး ဟီး (ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္လိပ္ပါ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ပဲယက္ပါတယ္ း)
အရွိန္မနည္း သတ္ထားရတယ္။ ႀကိဳက္တာ ကေတာ့ အကုန္ပဲ... ကိုယ္ေရးတာကိုး... း)
ဒါနဲ႔ ဒီလိပ္သီခ်င္းေလးဆိုျပခ်င္တယ္ဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္လိပ္ပါ
ကိုယ့္ဘက္ကိုပဲ ယက္ပါတယ္
အေဖကေတာ့ ဦးဦးလိပ္ေပါ့
ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ပါတယ္
အေမကေတာ့ ေဒၚေဒၚလိပ္ေပါ့
လိပ္ဥ ေတြကို ဖြက္ပါတယ္...
ေရညွိထုပ္ေတြ ခိုးခိုးစားရင္
တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရိုက္တယ္...
Monday, August 27, 2007
ထိန္းခ်ဳပ္မရျခင္း
လူတုိင္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖူးပါလိမ့္မည္။ စားခ်င္သည့္အရာကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မစားျခင္း။ ဆႏၵကို သိကၡာႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း။ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနေသးေသာ္လည္း ထိ္န္းခ်ဳပ္၍ အလုပ္ေနာက္မက်ေအာင္ အိပ္ယာထျခင္း စသည့္ထိ္န္းခ်ဳပ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔သည္ ေလာကႀကီး၏ မနက္ခင္းမ်ားစြာကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိုထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားသည္ လူတိုင္း လုပ္ႏုိင္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈျဖစ္၍ ေလာကတြင္ လူတိုင္းမလုပ္ႏုိင္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ား (သို႔) တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ဳပ္တည္းရန္အလြန္ခက္ခဲေသာ ကိစၥမ်ားရွိသည္ ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ခက္သည့္ ကိစၥမ်ားမွာ
၁) ႏွာေခ်ျခင္း
၂) ဝမ္းႏႈတ္ေဆးေသာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ထိုအခ်ိန္ကို ေစာင့္စားေနရျခင္း
၃) ထမင္းစားရင္းႏွင့္ ေလခ်ဥ္တက္ျခင္း၊ ေလျပိဳျခင္း
၄) ခရီးသြားေနရင္း (သို႔) အခန္႔မသင့္၍ လမ္း၌ အေပါ့၊ အေလးသြားလုိျခင္း
၅) ခႏၶာကိုယ္၌ ေလဓာတ္လြန္ကဲကာ အျပင္သို႔ မႈတ္ထုတ္ျခင္း (ပီ သို႔ ဘူ ကနဲ)
၅) သံခ်ေဆးစားၿပီး သည့္ေနာက္တြင္........ဒန္တန္တန္တန္.....
စသည္ စသည့္ ထိန္းခ်ဳပ္မရမႈမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔တိုင္းႀကဳံေတြ႔ေနရပါေၾကာင္း ေအာက္က သာဓကေလးျဖင့္ လူစံုတုန္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။
ထိုေန႕ကမွတ္မွတ္ရရ ၁၀ တန္း ပထမဆုံး တက္ရသည့္ေန႔ေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း ၃ လေလာက္ကြဲကြာ ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ ၾကသည္ဆိုေတာ့လည္း အတန္းထဲတြင္ လက္ပံပင္ ဇရက္ၾကသည့္အလား တစ္တန္းလုံး ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနေတာ့သည္။ ေက်ာင္းပထမဦးဆုံး စတက္သည့္ ေန႔ဆိုေတာ့လည္း စာသင္ခ်ိန္တိုင္းကို ဆရာမ မ်ားမဝင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပြဲေတာ္ေပါ့။ ေလပန္းရသည္မွာ လည္း မကုန္ႏုိင္။ အခ်ိန္တိုင္းကတန္ဖိုးရွိေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ျပႆနာက ညေနမုန္႔စား ဆင္းၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္ကစသည္။ မစားရတာၾကာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ေရာင္းသည့္ အသုတ္စုံ၊ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္မေရမတြက္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္စားၿပီး ဗိုက္ကျပႆနာရွာေတာ့သည္။ ရစ္၍ ရစ္၍ ကိုေအာင့္လာသည္။ ကိစၥမရွိ ေျဖရွင္းလိုက္လို႔ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုန္႔စားေက်ာင္းတက္ခါနီးအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာ ဘက္ကိုထြက္ခဲ့သည္။
အား...လား....လား......ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႔ အေဆာင္သစ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္သာအခန္းတိုင္းမွာ ရစရာမရွိ။ အိမ္သာတက္ဖို႔ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္ကုန္သည္။ ဘယ္အမ်ိဳးေကာင္းသားေတြမ်ား ပစ္မွတ္မထိေအာင္ ပစ္ထားမွန္းမသိ။ ေခ်ျခစရာပင္ ေနရာမရွိ။ သာမန္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္း၌ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္သာမသြား။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွသာ ထိုကိစၥကို ေဆာက္ရြက္သည္။ အခုေတာ့ မရေတာ့ ကိစၥက ထိ္ပ္ဝေရာက္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆုတ္လည္းဆူး၊ စားလည္းရူး မတက္လို႔ကလည္းမျဖစ္ျပန္ တက္ရမည္ဆိုေတာ့လည္း မရ။ အီလည္လည္ႀကီးႏွင့္ အတန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့သည္။
အုိ..ေယာက်္ားဘသား ေတာင့္ခံမယ္ကြ ဟု မဟာဇနကထုံးႏွလုံးမူ၍ စိတ္ကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ကာ အတန္းထဲ၌ ျပန္ထိုင္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကုန္ဆုံးရန္လည္း ၁ နာရီသာသာေလာက္သာလိုေတာ့၏။
ဒီလိုႏွင့္ ခုံမွာျပန္ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၏ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ရေတာ့၏။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္အထိ အျဖစ္မဆုိးစဘူး။ နာရီစကၠန္႔ တံမ်ားမွာ လည္းေႏွးလြန္းလွသည္ဟုထင္မွတ္ရသည္။ ပထမ ဗိုက္ထဲက ရစ္၍ ရစ္၍ ေအာင့္ကာ အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ေတာ့ ေဇာေခၽြးမ်ားပါ ျပန္လာသည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီတစ္ခုလုံး ရႊဲနစ္ေနသည္။ ဆရာမေရွ႕က ဘာေျပာေနမွန္းလည္းမသိေတာ့။ နာရီကိုသာၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးေနသလားေအာင္ေမ့ရေအာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေလေတာ့သည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ခုနကေျခခ်စရာမရွိေသာ အိမ္သာကိုသာေျပးေျပးျမင္ေယာင္ေနေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ စကၠန္႔ကေန မိနစ္ ျဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းရန္ ၁၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ၁၅ မိနစ္မွာ ကမၻာပ်က္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။
၁၀ မိနစ္ကုန္ဆုံးသြားၿပီ။ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖို႔ ၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပန္းတုိင္မွာ အေရးႀကီးလြန္းေသာ ပန္းတိုင္ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင့္ခံသည္။ အံႀကိတ္၍ ခ်ဳပ္သည္။ တစ္သက္လုံးစုစည္းထားသည့္ အတြင္းအားႏွင့္ပိတ္သည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့.....ေနာက္ဆုံးေတာ့.....
မရ...ခႏၶာကိုယ္၏ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သဘာဝတရားကို လက္ေျမႈာက္အ႐ႈံးေပးလိုက္ရေတာ့၏။
ဘူကနဲႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲသို႔ ထြက္က်ကုန္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေနရေသာ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသံထြက္ေပၚလာေလသည္။
ေအာင္ႏုိင္သူႀကီး တစ္ေယာက္လို တစ္ခ်က္ေတာ့ျပဳံးမိလုိက္ေသးသည္။ ေတာ္ေသး၏ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမထြက္။ အန႔ံကေတာ့ ေထာင္းခနဲ။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႐ႈံ႕ပြ႐ႈံ႕ပြလုပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔လို ႐ႈံ႕ပြရႈံ႕ပြလုပ္ကာ အနံ႔ရေၾကာင္း ဘယ္နားကရမွန္းမသိေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးလုပ္ျပရ၏။ သူတို႔ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ၿပဳံးၿပဳံးျပရသည္မွာလည္းအေမာ။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံး သူတို႔ပစၥည္းမ်ားကို လြယ္အိတ္မ်ားထဲထည့္ကာ ေက်ာင္းဆင္းၾကေတာ့၏။
ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သည့္ခုံ၏ေနာက္တြင္ ကပ္ရက္ခုံမရွိ။ ရွိသည့္ခုံကလည္း တံခါးမႀကီးတစ္ေပါက္စာေလာက္ျခားထားသည္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္က တံခါးမအေပါက္ဝနားမွာ ထိုင္ေသာ ေထာင့္ဆုံးလူ။ အဲဒီေတာ့ သိပ္မသိသာ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နားကတံခါးကေန တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အခန္းအျပင္ထြက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မထေသး ေယာင္ေပေပႏွင့္ထိုင္ေနေလသည္။ ထလို႔မျဖစ္ ထလိုက္မွ သူငယ္တန္းမွစ၍ ၁၀ တန္းအထိ ထိန္းသိမ္းလာေသာ သိကၡာမ်ား ေအးခ်မ္းေမလို တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ကုန္လိမ့္မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတန္းထဲ မထြက္က်။ ၁၀ တန္းေရာက္မွ အေျပာခံရလွ်င္မျဖစ္။ အမည္းစက္ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။
စကၠဴႏွစ္ရြက္ေလာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခုံႏွင့္ တင္ပါးေအာက္တြင္ အနံံ႔အသက္စုပ္ေစရန္သေဘာႏွင့္ အခုအခံလုပ္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ျဖတ္သြားမိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕၏ ေျပာေသာစကားမ်ားက
“ ဟဲ့ ဒီနားက အီးနံရတယ္ဟဲ့” ဟုေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္က လည္းမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္စာအုပ္ကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားသည့္ဟန္ျဖင့္ ဖတ္ေနေလ၏။ မျဖစ္ဘူး....မွင္နဲ႔ေနမွ....
ခါတုိင္းေက်ာင္းဆင္းရင္ေရွ႕ဆုံးက ဆင္းေသာကၽြန္ေတာ္ တစ္တန္းလုံးက ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္သည္အထိေစာင့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းလွ၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဘာျဖစ္လဲဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ျပန္ကာနီး ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကေသးသည္။ နည္းမ်ိဳးစုံ သရုပ္ေဆာင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သရုပ္မွန္ကိုဖုံးအုပ္ထားရသည့္ဒုကၡမွာလည္းမေသးလွ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အကယ္ဒမီေပးပြဲလုပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရမလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ အမူအရာမ်ားမွာ မင္းသားရႈံးေအာင္ကို သရုပ္ေဆာင္ေနရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအခ်ိန္ကို ေရာက္ၿပီေလ။ အတန္းသားအားလုံးကုန္ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ရဲ၏။ အား...လား...လား....ကိုယ့္အနံ႔ပင္ကိုယ္မခံႏုိင္။ ကိစၥမရွိ လြယ္အိတ္ကိုဒီအတိုင္းထား။ ေျခခ်စရာမရွိေသာ အိ္မ္သာသို႔သာေျပးရေလေတာ့သည္။
ဘဝဆိုသည္မွာ ဒီလိုပါပဲ....အတင္းေအာင့္အည္းသည္းခံပါေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါေၾကာင္း။ း)
မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံကို ဘာသာျပန္ပါသည္။
Monday, August 6, 2007
ကိုစက္နဲ႔ SP Myanmar Culture Show
ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ ေမာင္စက္တစ္ေယာက္ ၿပီးခဲ့တဲ့ တနဂၤေႏြေန႔က SP ေက်ာင္းေတာ္ႀကီးက္ို ေရာက္ရွိခဲ့ျပန္သည္ တမုံ။ ေက်ာင္းသားဘဝကတည္း က ဘယ္ေက်ာင္းရဲ့ပြဲမွ မလြတ္တမ္းအားေပးေသာကိုစက္ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း အရိွန္ကမေသ။ ပြဲႀကိဳက္တဲ့ေမာင္ေပါ့ဗ်ာ။
စကၤာပူေပၚလီေက်ာင္းေတာ္ႀကီးကိုေရာက္ပါၿပီ။
အာလား လား လန္ထြက္ၿပီး ပ်ံတက္ေနတဲ့ စက္ရုပ္မေလးေတြ၊ ျမန္မာရိုးရာဝတ္စုံေလးေတြနဲ႔ စက္ရုပ္ယဥ္ယဥ္ေလးေတြ အားလုံးက တက္ၾကြတဲ့ ၾကက္ဖေတြ စက္မေတြျဖစ္လို႔ေပါ့။ သူ႔တာဝန္ကိုယ့္တာဝန္နဲ႔ ရႈပ္ရွက္ခက္ေနသူေတြနဲ႔ အက္စ္ပီ ေအာ္ဒီ နားတဝိုက ္ပ်ားပန္းခတ္မွ်ေပါ့…
ထုံးစံအတိုင္း ကိုယ္စက္မေရာက္ခင္ကတည္းက….
ပြဲကစပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ဒီထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ခုံေပ်ာက္ပါတယ္။ ျဖစ္ပုံကဒီလို။ ေအာ္ဒီထဲမဝင္ခင္ လက္မွတ္ကို အေရွ႕ကေကာင္တာမွာ Register လုပ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္က်ေနတာ့ ဝင္ခ်င္ေဇာနဲ႔ လက္မွတ္ကိုပဲကိုင္ထားၿပီး ခုံနံပါတ္မယူရေသးလုိ႔ အထဲလည္းေရာက္ေရာ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲမွာ ဘုံေပ်ာက္ပါေတာ့တယ္။ အနားက အက္စ္ပီ အက္ရွာ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္ကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ခုံနံပါတ္မရွိရင္ အထူးတန္း ေလွကားေပၚမွာထုိင္တဲ့။ ဗုဓ္ေဒါ….မရွိမဲ့ရွိမဲ့ ကိုးက်ပ္ေပးထာတာေလ။ သာဖိုးကို ဒါမ်ိဳးလာလုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေပါက္ဝကိုျပန္ထြက္ လက္မွတ္ေလးကိုင္ၿပီး ေယာင္ခ်ာခ်ာျဖစ္ေနတုန္း ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာကို ေျဖခဲ့ရပါတယ္။ ငါ့ညီ ဘယ္သြားမလို႔လဲ။ လက္မွတ္ျပ။ ရုံထဲကထြက္ရင္ ဒီနံပါတ္ေလးယူပါ။ ရႈပ္ယွက္ေတြကို ခတ္ေနတုန္း ကယ္တင္ရွင္တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ပါတယ္။ သူမကဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေၾကာင္းစုံရွင္းျပ ေအာ္ဒီထဲကေတာင္မထြက္ခိုင္းဘဲ လက္မွတ္ေနာက္ေက်ာမွာ ခုံနံပါတ္သြားယူေပးပါတယ္။ သူမ ကယ္ေတာ့မွပဲ ခုံနံပါတ္ရပါတယ္။ ေက ၁ တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အေပါက္ဝမွာ ျပဴတစ္ျပဴတစ္ဝင္လုိက္ထြက္လိုက္နဲ႔ ခုံနံပါတ္ရေတာ့မွ ေမွာင္မဲမဲမွာ လိုက္ရွာရျပန္သည္ တမုံ….။ (အား လူ႔တို႔လူ႔ျပည္က မီလြယ္ပါလား။ ဝတို႔စက္ျပည္မွာဆို ဖ်ာေပၚမွာ အပီ ထုိင္ၾကည့္ မိုးလင္းေပါက္ၾကည့္လို႔ရတယ္။ ရုံဆိုရင္လည္း ေလမီလုံ မိုးမီလုံ ဖ်ာရုံံ။ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ေအာ္ဒီေတြနဲ႔ အဲယားကြန္းဆိုလည္း ေလတီ ျဖဴးျဖဴး ကံံေကာင္းရင္ မိုးေရေတာင္က်ိဳးလို႔ရေသး…ဒီလို သီဘာဝတရားထဲမွာ ဘီေလာက္မိုက္လဲ…ဟူး…. အီခုေတာ့ ခုံတီခုံရဖို႔ေတာင္…..မီလြယ္ပါလား)
ခုံေပၚမွာ ထုိင္ထုိုင္ခ်င္းပဲ ေတြ႔ရတာက….
ျမန္မာ့စိတ္ရင္း ျမန္မာ့ရႈခင္းသီခ်င္း ေလးနဲ႔ ျမန္မာေတြရဲ့ ေရွးေဟာင္းအေမြအႏွစ္ျဖစ္တဲ့ ေစတီပုထိုးေတြ၊ ျမင္သူတိုင္း ေငးမိႈ္င္ေလာက္တဲ့ ရႈေမွ်ာ္ခင္းေတြရယ္ စုံလို႔စုံလို႔ပါပဲဗ်ာ…. ကိုစက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ပုစဥ္းဖင္ၾကားညွပ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတာင္ေပါက္လာပါတယ္ဗ်ာ…
အဲဒီသီခ်င္းေလးကေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္.. ဝင္းဦးအသံနဲ႔ဆိုရင္ ပိုေကာင္းမလားပဲ။
ေနာက္ၿပီး ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ္စီ အစ္မႀကီးေတြက ဘုိလုိကို ပတြတ္ပတြတ္မႈတ္ၿပီး အခမ္းအနားအစီအစဥ္ကို ေၾကျငာပါတယ္။ (အစီအစဥ္ေတြေတာင္ အစအဆုံးျပန္ေခၚလို႔မရေတာ့ဘူး၊ စက္မမ္မိုရီ အဲဒီညက ေဖာ္မတ္ခ်လိုက္လို႔) မွတ္မိသေလာက္ပဲ ေရးရတာပ။
ေရႊမင္းသားအက မွာ ျမန္မာ့အသံရဲ့ဆိုင္းသံတီလုံးရယ္ ေနာက္ၿပီး ၿပီးခါနီးမွာ ခုန္ပ်ံသြားတဲ့သူ႔ရဲ့ကကြက္ ကလည္း လက္ခုပ္သံေတြတေျဖာင္းေျဖာင္းပဲ။
ၿပီးေတာ့ သႀကၤန္ေတးသရုပ္ေဖာ္ အဲဒီမွာ အစကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္ဗ်။ ဖလားေလးေတြကိုင္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာ့ရုိးရာ ဟန္နဲ႔…သီခ်င္းအလည္ေလာက္က်မွ ရက္ပင္ ေကာက္ရြတ္ပါေလေတာာ့တယ္ဗ်ာ။ ျမန္မာဝတ္စုံနဲ႔ ရက္ပ္ပါ အထာ ကိုးယို႔ကားရားနဲ႔ေကာင္မေလး တစ္ျခားနုိင္ငံျခားသားမ်က္လုံးထဲမွာေတာ့မသိဘူး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲမွာ ကန္႔လန္႔ႀကီးဗ်ာ။ ဘယ္လိုမွတည့္လို႔မရဘူး။
ျမန္မာအက ဦးေရႊရုိး ေဒၚမိုး။ ေဒၚမိုး ဆာဖူးခီ တာကေတာ့ မေျပာနဲ႔ေတာဗ်ာ… စင္ေပၚကိုတက္ၿပီး မပဒါေျမလူးသလို ဖ်တ္ဖ်တ္ကို လူးေနတာပဲ။ ဦးေရႊရုိးေတာင္ လက္မိႈ္င္ခ်ရတယ္။ ေတာ္ေတာ္ရီရတယ္ဗ်။ အိုးစည္ဒိုးပတ္အဖြဲ႔ကလည္း ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္။ သီခ်င္းေလးဆိုလိုက္တီးလိုက္နဲ႔ဗ်ာ ရြာဘုရားပြဲျပန္ေရာက္သြားလား ေအာင့္ေမ့ရတယ္။ တကယ့္ျမန္မာ့ရုိးရာ သီခ်င္းေလးေတြပါပဲ။
ေနာက္ကရင္ဒုံးယိမ္း ကလည္း ရဲကနဲရဲကနဲေနေအာင္ ကလို႔။ ညီညီညာညာပါပဲ။ ဒီပြဲအတြက္ ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားၾကပုံရတယ္ဗ်။
ကရင္ဒုံးၿပီးေတာ့ ေသြးစည္းညီအစ္ကိုမ်ား ဆိုတဲ့ ေဇာ္ဝင္းထြဠ္ရဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ မြန္၊ ဗမာ၊ ရခိုင္၊ ရွမ္း၊၊ တိုင္းရင္းသားဝတ္စုံေလးေတြနဲ႔ ကၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ဒီအစီအစဥ္က ကိုစက္တို႔ေက်ာင္းတုန္း ပထမႏွစ္ကလည္း လုပ္ဖူးလု႔ိ ေက်ာင္းသားဘဝကိုေတာင္ ေျပးျမင္လိုက္မိပါေသးတယ္။ လူမရွိလို႔ အိုင္အက္စီက စလုံးေတြ၊ တရုတ္မေတြ၊ တရုတ္ေတြ၊ လူမ်ိဳးေပါင္းစုံကို ျမန္မာရုိးရာဝတ္စုံေတြဝတ္ခိုင္း။ ပုဆိုးေတြကၽြတ္တဲ့သူနဲ႔၊ ဆိုင္ကတိုက္ပုံ ကေသးလို႔ ၾကပ္ၾကပ္ထုပ္ထုပ္ ဝတ္ရတဲ့လူနဲ႔။ ထမိန္စြန္ေတာင္ဆြဲတဲ့လူကဆဲြြ။ ထမိန္မဝတ္တတ္လို႔ ျပႆနာတတ္တဲ့လူနဲ႔ စုံလိုပါပဲဗ်ာ။
ေၾသာ္…ေက်ာင္းသာဘဝ ေက်ာင္းသားဘဝ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ျပဇာတ္။ ေဒါက္တာခ်က္ေဖာင္းရဲ့ ေစတနာေကာင္းခ်က္ေတြရယ္၊ သူနာျပဳ ဆရာမရဲ့ စိတ္ရွည္သည္းခံ (ေျပာင္းျပန္) ေတြၾကားမွာ လူနာမ်ား ဒုကၡနဲ႔လွလွနဲ႔ေတြ႔တာကို တင္ျပထားတာပါ။ လူနာ ၃ေယာက္၊ ကုေ႒ကု႒ာဟိန္းဆိုတဲ့ေပါင္က်ိဳးတဲ့ လူနာရယ္၊ နန္းဆုေရလည္ဆိုး ဆိုတဲ့ ဗိုက္နာတဲ့ အဆိုေတာ္ရယ္၊ ငါလူမိုက္သီခ်င္းနဲ႔ တက္လာတဲ့ ရက္ပ္ပါ ရယ္။ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံးလူနာကေတာ့ နန္းဆုေရလည္ဆိုးပဲ။ စလာကတည္းက Avril ရဲ့ Girlfriend ဆိုတဲ့သီခ်င္းနဲ႔ ငါးေျပမဆားပက္္သလို စင္ေပၚမွာ ဒြန္႔ဒြန္႔ကိုလူးေနတာ။ ပရိတ္သတ္ရဲ့ အားေပးသံကလည္း ဝက္ဝက္ကြဲပဲေပါ့။ (ျပဇာတ္ၿပီးေတာ့ ဘာပါလိမ့္)
ေအာ္…ျပဇာတ္ ၿပီးေတာ့ ၁၅ မိနစ္နားခ်ိန္။ ကိုစက္မွာ အဲဒီက်မွ ဖြာေတာ္ကို ကမန္းကတန္း ေက်ာင္းဝင္းအျပင္ထြက္ၿပီး ဖြာရတယ္။ အားလပ္ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ အၿငိမ့္ဗ်။ လူရႊင္ေတာ္ေတြကေတာ့ ၿပီးခဲ့တဲ့ သႀကၤန္တုန္းကလူရႊင္ေတာ္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ သာဂိ၊ စုတ္ခၽြန္း၊ လန္ဘား နဲ႔ ေတာက္တဲ့ တို႔ေပါ့။ ပြဲအတြက္ေသခ်ာျပင္ဆင္ထားပုံရတဲ့အတြက္ အပိုအလိုမရွိ အေပးအယူအခ်ိတ္အဆက္မိမိနဲ႔ ပရိတ္သတ္ကို ဟာဒယရႊင္ေဆးတိုက္ေကၽြးႏုိင္တဲ့ လူရႊင္ေတာ္ေတြပါပဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕ျပက္လုံးေတြေလာက္ပဲ ဗီဒီယိုအၿငိမ့္ေတြနဲ႔ ထပ္ေနတာကိုေတြ႕ရတယ္ဗ်။ ခြန္းေတာက္တစ္ခ်ိဳ႕ရယ္ အဲဒီျပက္လုံးေတြရယ္ ျပင္လိုက္ရင္ေတာ့ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အၿငိမ့္ကစားလို႔ရၿပီဗ်။ အဲဒီေလာက္အထိကို ေကာင္းပါတယ္။ ပရိတ္သတ္ရဲ့ အားေပးသံကလည္း ရုံျပည့္ရုံလွ်ံပါပဲ။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ကံစမ္းမဲမဟုတ္ေသာ နံပါတ္မဲ။ ကိုယ့္ဆီမွာရွိတဲ့ ကဒ္နံပါတ္ထဲက ပထမဆုံးဂဏန္းရယ္၊ ေနာက္ဆုံးဂဏန္းရယ္ ေပါင္း။ ရလာတဲ့နံပါတ္က အမ္စီေတြေျပာတဲ့ နံပါတ္နဲ႔ကိုက္ရင္ ဆုရ အဲဒီနည္းပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့သႀကၤန္တုန္းကလည္း သူတို႔လုပ္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ နံပါတ္တူသူႏွစ္ေယာက္တို႔ဘာတို႔ ေပၚလာလို႔ ဒုကၡေရာက္တာရွိသလို၊ ပရိတ္သတ္ထုိင္ခုံတန္းကေန အမ္စီေတြရွိရာ စင္နားကို ေျပးဆင္းၾကတဲ့အတြက္ ဘယ္သူေခ်ာ္လဲမလဲဆိုၿပီး ပရိတ္သတ္ကေန ရင္တမမနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ေနရပါတယ္။ ဒီနည္းကိုေတာ့ ေျပာင္းသင့္ေနပါၿပီဗ်ာ။ ေနာက္တစ္ျခား ပရိတ္သတ္နဲ႔ Interactive ျဖစ္တဲ့အစီအစဥ္ေလးနဲ႔ဆို ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္။
အဲဒါၿပီးေတာ့။ ထုံးစံအတိုင္း စတိတ္ရႈိး။ အဆိုေတာ္ေတြအားလုံးထဲမွာ ခပ္ပိန္ပိန္နဲ႔ လူေတြက အဆိုအေကာင္းဆုံးပါပဲ။(ေျပာင္းျပန္) တီးဝိုင္းလည္း ေကာင္းပါတယ္။ ဒရမ္ရုိက္ခ်က္ေတြရယ္၊ လိဒ္ဂစ္တာရစ္ ရဲ့ ကုပ္ခ်က္ေတြက အမွန္ေတြခ်ည္းပဲ။ စင္ေပၚတက္ဟဲခြင့္ မရွိတဲ့ကိုစက္ကေတာ့ ကိုယ္ရတဲ့ သီခ်င္းတုိင္းလိုလို ထိုင္ခုံေပၚမွာပဲ တမုန္းဟဲရတာေပါ့။
နားဒုကၡ၊ ဟုတ္ေပါင္ ေတးဂီတအစီအစဥ္လည္းၿပီးေရာ အင္းေလးရဲ့ ပါေလကာ ထမင္းေလးကိုၾကက္သားဆီအႏွစ္မ်ားမ်ားနဲ႔ ၿမိန္ရည္ရွက္ရည္ သုံးေဆာင္ခဲ့ရပါတယ္။ မနက္ကတည္းကေန ည ခုႏွစ္နာရီခြဲအထိ ေတာင့္ခံထားတဲ့ကိုစက္ရဲ့ ဗိုက္ကလည္း သံစုံတီးလို႔။ ထမင္းကနည္းေတာ့ တစ္ပြဲတည္းနဲ႔ ဟတ္ဖီးႀကီးတစ္ကာ စကၤာပူေပၚလီေက်ာင္းေတာ္ကေန ကိုစက္လမ္းေၾကာင္းဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္။ တစ္ပြဲလုံးကေတာ့ ေအာင္ျမင္စြာနဲ႔ ၿပီးဆုံးသြားပါၿပီ။ Organize ျဖစ္တဲ့ပြဲတစ္ပြဲလို႔ဆိုရမွာေပါ့ဗ်ာ။ အေခြထြက္ရင္လည္း အားေပးလိုက္ၾကပါဦး။ ဝယ္ၿပီးေတာ့ သိမ္းထားသင့္ပါတယ္။ ေၾကာ္ျငာခကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေအာ္ဂႏိုက္ဇာေတြက ၿမိဳးၿမိဳးျမက္ျမက္ေပါ့ တစ္ျပားမွေပးပါဘူး။ း)
ဒါနဲ႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္တုန္းက စကၤာပူေပၚလီရဲ့ ျမန္မာပြဲရဲ့ တစ္ခ်ိဳ႕အစီအစဥ္ေတြကိုေတာ့ အခုထိသတိရဆဲ။ အဲတုန္းက ျပဇာတ္ကသိပ္မေကာင္းဘူး က်န္တဲ့ အစီအစဥ္ေတြျဖစ္တဲ့ ဝါးညွပ္အက၊ ရွင္ေလာင္းလွည့္ျခင္း၊ အေၾကာက္တရားၿပဇတ္ စတဲ့ အစီအစဥ္ေတြကေတာ့ ကို္စက္ရဲ့ မန္မိုရီမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ရမွာ မဟုတ္ပါေၾကာင္း။
Wednesday, August 1, 2007
ကိုစက္ေပ်ာက္ဆုံးျခင္း
အင္း…ကၽြန္ေတာ္ေမာင္စက္ ေတာင္တက္ေနသျဖင့္ အာမဟုတ္ေပါင္…
စီးပြားေရးအေျခအေနမေကာင္းလို႔ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေရာင္း အာ ပိုဆိုးေနၿပီ…
အလုပ္မ်ားတာ(အဓိကကေတာ့ အပ်င္ႀကီးတာရယ္) ၿပီးေတာ့ အလုပ္ထြက္ၿပီး သႀကၤန္ရန္ကုန္ျပန္ကာ ေသာင္းက်န္းေနပါေသာေၾကာင့္ မတ္လေနာက္ပိုင္း ဧၿပီလတစ္လလုံးႏွင့္ ေမလတစ္လုံး ေပါင္းႏွစ္လလုံး ဘေလာခ္ေလာကမွ ေပ်ာက္ျခင္းမလွေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ပါသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ။ လူေပ်ာက္မႈျဖင့္ ရဲတိုင္စရာမလိုပါ)
မေလးကေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုၿပီး စိတ္ပူ၍ ေမးမဆုံးပါ။
ျမန္မလာ ျမန္မာ ဂ်စ္စ္ ဆိုရင္ ေရႊစိတ္ေတာ္ညိဳး၍ ျပန္ေရာက္လာၿပီး (အသံဝင္ေနေသာေၾကာင္)့ စကားကို ေကာင္းေကာင္းမေျပာပါ။ (အခုမွ မွန္ခ်ိဳစား၍ ပုံမွန္ျပန္ျဖစ္လာပါသည္)
အမည္မေဖာ္လိုသူ ကိုတက္စ္ဆိုရင္လည္း ဖိုရမ္မွာရင္ဖြင့္၍တဖုံ၊ ျပန္လာတာသံေခ်ာင္းမေခါက္လို႔ဆူတာ တစ္မ်ိဳးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမတၱာပို႔ပါသည္။
အခုလို အစ္ကိုႀကီးအစ္မႀကီးတို႔၏ ေစတနာေမတၱာ သေဘာထားအမွန္ကို
မသိပဲ ေလွ်ာက္သြားကာ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္မိသည့္အတြက္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အျမည္းမစားပဲ ဘီယာႏွစ္ခြက္ဆင့္ေသာက္၍ အျပစ္ေပးလုိက္ပါသည္။
တင္ပါးကိုလည္း အရႈိးရာထင္သည္အထိ ေကာက္ရုိးႏွင့္နာနာ ရုိက္လိုက္ပါသည္။
ညလယ္စာစားၿပီးသည့္ေနာက္ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္မွအပ က်န္သည့္အစာမစားဘဲ အစာငတ္ခံ၍ အိပ္လုိက္ပါသည္။
ညဆိုလည္းအအိပ္ပ်က္ခံကာ ေန႔လည္ေနဖင္ထဲဝင္ သည့္အထိသာအိပ္ပါသည္။
အျပစ္ေက်ေအာင္ ကဗ်ာေတြ၊ စာေတြလည္း အတိုးခ်၍တင္ေနပါသည္။
ေနာက္တစ္ခါ အျပစ္ေပးမခံရေအာင္ အလုပ္မ်ားရင္(အပ်င္းႀကီးရင္)၊အင္တာနက္ နပ္မမွန္ရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ ဘြတ္ကင္လုပ္မည့္အေၾကာင္း…အသိေပးအပ္ပါသည္ခင္ဗ်ား…..
ဆီေဝ…ဆီေဝ….ဆီေဝ….၊ကုန္ၿပီ….ကုန္ၿပီ….ကုန္ၿပီ….
Wednesday, January 10, 2007
ဘာညာ
ဒီေန႔မွ အင္တာနက္ကြန္နက္ရွင္ ျပန္ရတယ္… ဘာစာမွ မတင္ျဖစ္တာလည္းၾကာၿပီ….
အလုပ္ကလည္းထြက္လိုက္ၿပီ… အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ အားအားယားယား ေလွ်ာက္ေရးဦးမွပါပဲ…
ကိုစက္ကို လည္းဆက္ၿပီးအသက္မသြင္းရ႔ေသးဘူး…အၿမီးေျမွာက္လိုက္…အီးေပါက္လိုက္လုပ္ေနတာၾကာၿပီပဲ…