Monday, August 31, 2009

တနဂၤေႏြမနက္ခင္း

ကုိယ့္အခန္းထဲကိုယ္ေနရင္းက
ငါဟာ တာေဝးအေျပးသမားတစ္ေယာက္လို
နံရံေတြေျပာတဲ့စကားသံေတြ
နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ႀကားရမယ္မထင္ဘူး…

စာေမးပြဲေမးခြန္းက
အခ်စ္ဆိုတာ
ခဲသတၱဳခြံေလးထဲက
ရာဘာပစၥည္းေလးတစ္ခုမဟုတ္ေၾကာင္း
အေထာက္အထားနဲ႔ သက္ေသျပပါတဲ့

ရာသီဥတုသာယာပါတယ္
နာမ္ထဲမွာ မုန္တိုင္းက်ေနတာတစ္ခုပဲ

ဘဝဆိုတာ
စိတ္ႀကိဳက္ေခၚၿပီး
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းပြတ္ၾကည့္
ေနာက္ဆုံး
“ျဗန္း” ကနဲ ရိုက္ခ်လိုက္ကာမွ
ဗလာဖဲတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ေနတတ္တယ္
အဲဒီလိုလည္း သင္အံတတ္ေျမာက္ခဲ့

မီးစိမ္းအျပ
ေလအေဝွ႕
ခိုတစ္ေကာင္ ေတာင္ပံအခတ္မွာ
သစ္ရြက္ေတြ လြင့္သြားၾက
စကပ္အနားကဇာျဖဴတစ္စ လြင့္သြား
လူေတြၿပိဳဆင္းသြားၾကတယ္
မီးစိမ္းေနၿပီ….

ေဘာလ္ပင္ေတြ
ေဘာလ္ပင္ေတြ
တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းစမ္းေပမယ့္
ဘယ္ေဘာလ္ပင္မွ
မင္ မထြက္လာခဲ့ဘူး…
ေကာင္မေလးေတြဟာ ေဘာလ္ပင္ေတြဟုတ္ပါသလား?

ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ
ျပည့္တန္ဆာတန္းမွာ
မနက္ေစာေစာ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရတဲ့အခါ
ညကအစြမ္းကုန္ ကျပအသုံးေတာ္ခံထားတဲ့
ျပဇာတ္ရုံတစ္ခုလို
ေစ်းေပါင္က်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕နဲ႕
အမိႈက္သရိုက္တစ္ခ်ိဳ႕ကလြဲရင္
ခင္ဗ်ားကိုဘယ္သူမွဆြဲမွာမဟုတ္ပါဘူး…
ေအးေအးလူလူပါပဲ

ေဟာ..ဟိုမွာ
မိုးဖြားေတြက်လာၿပီ
ေကာ္ဖီေရာင္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ကိုေသာက္
စက္ရုပ္လူအုပ္ထဲဝင္ၿပီး
မိုးမရြာခင္…ေနမပူခင္…မိုးမခ်ဳပ္ခင္
ခပ္သုတ္သုတ္ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္ေလ…

Saturday, August 29, 2009

ဗီလိန္ေတြေနတဲ့ရြာ

ဟိုး…ေရွးေရွးမနီးမေဝးေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာလုံးက လူဆိုးေတြပဲေနၾကသတဲ့။ သူတို႕ကလူဆိုးဆိုေတာ့ ရိုင္းစိုင္းတယ္၊ ရက္စက္တတ္တယ္။ ဲဒါေပမယ့္ ေကာက္က်စ္တဲ့အလုပ္ကိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ရြံရွာသတဲ့။ အဲဒီရြာကိုအမ်ားက……….အဲလိုသမုတ္ၾကတယ္.။

အိမ္နံပါတ္(၁)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္…

ေျမေခြး။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…(အိမ္ထဲမွေန၍)

ဧည့္သည္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝက္သုံးေကာင္ပုံျပင္ထဲက အငယ္ဆုံးဝက္ကေလးပါဗ်ာ…

ေျမေခြး။ ။ ဟာ..မင္းဘာလာလုပ္ျပန္တာလဲ..မင္းေနာက္ကိုငါ မလိုက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ..မင္းအသားကိုလည္း ငါစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး…စားရတာနည္းနည္းဲ..ငါ့ကိုလူမုန္းတာကမ်ားမ်ား…သြား..သြား..
သြား…

ဝက္ငယ္။ ။ ဟာဗ်ာ..ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာက္က်စ္ၿပီးဖ်ားေယာင္း..ၿပီးေတာ့ မွ သတ္စား ဒါမွ ပုံျပင္ထဲက အတုိင္းျဖစ္မွာေလဗ်ာ..လုပ္ပါ..က်ဳပ္ကို လူေတြသနားလာေအာင္လို႔..

ေျမေခြး။ ။ ဒီေကာင္ကေတာ့..ငါ့ဟာငါ သတ္သတ္လြတ္သာစားမယ္ေဟ့..မင္းလိုေကာင္မ်ိဳး လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ဘူး…ၾကြမွာသာ ျမန္ျမန္ၾကြ

ဝက္ငယ္။ ။ လုပ္ပါဗ်ာ…ေရေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ တိုက္ပါ..အထဲဝင္ပါရေစ…

ေျမေခြး။ ။ ဟာ..ေျပာေလဆိုးေလ..မန္းေလျပဲေလ ေကာင္ပါလား..ငါ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဦးဇီးကြက္ကိုေခၚလိုက္ရမလား..

ဝက္ငယ္။ ။ခင္ဗ်ားက ေျမေခြးငေၾကာက္ႀကီးပဲ… ေျပာေျပာဆိုဆို ဝက္က ျခံတံခါးကို ေဆာင့္ကန္ကာ ထြက္သြားေလသည္။

ေျမေခြး။ ။ မင္းေၾကာက္တယ္လို႔ထင္ခံရတာ အေရးမႀကီးဘူး…အလကားေနရင္းငါ့မွာ ရာဇဝင္ထဲမွာ လူမုန္းမ်ားရတယ္…မင္းလိုဝက္မ်ိဳး ဖ်ားေယာင္းစရာေတာင္မလိုဘူး..ေျမေခြး သိကၡာက်တယ္… လမ္းမွာေတြ႕ ဘယ္သူမွမသိခင္ ကြိခနဲ ေနေအာင္စားလိုက္လို႔ရတယ္..ကြ…
အိမ္ထဲမွေန၍ ႀကဳံးဝါးေျပာလိုက္ေလသည္။


အိမ္နံပါတ္ (၂)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္…

ဦးအ့ံေက်ာ္္။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…

ဧည့္သည္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ရႈတင္မန္ေနဂ်ာပါဗ်ာ…အစ္ကိုႀကီးအလုပ္မဆင္းလို႔ လိုက္လာေခၚတာပါ…

ဦးအ့ံေက်ာ္။ ။ ေၾသာ္…လာလာ…ဝင္ကြာ ထိုင္..ဘာေသာက္ဦးမလဲ…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ မေသာက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..အစ္ကို ကို႔ ဒါရိုက္တာက အေခၚေတာ္လႊတ္လိုက္လို႔..ေနာက္တစ္ကားအတြက္…

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေၾသာ္…ဘယ္လိုဇာတ္မ်ိဳးလဲကြ…ထုံးစံအတိုင္းပဲလား…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ အစ္ကိုႀကီးရာ..အစ္ကိုႀကီး အက္ရွင္အတိုင္း အပီအျပင္ သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္အခန္းေတြႀကီးပဲ…ၾကမ္းရမယ္..ရမ္းရမယ္…မိုက္ရမယ္..ဖိုက္ရမယ္…
ဆြဲရမယ္..ရဲရမယ္…

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေအာ္..အင္း..ဒါဆိုလည္း ငါမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မင္းတို႔ဆရာသမားကို ေျပာလိုက္ပါကြာ။ အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ ပုတီးစိပ္ တရားထုိင္ ငါလည္းကုသိုလ္ဘာဝနာပြားမ်ားခ်င္လို႔…ဒီေန႔ေတာင္ ဥပုသ္ေစာင့္ေနတာကြ…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ ခင္ဗ်ာ..ဒါဆို တစ္ျခား အစားထိုးဖို႔ လူၾကမ္းေတြေရာ…သူတို႔မွမရွိရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်….

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေအာ္..သူတို႔လဲ..ေခၽြးႏွဲစာေလးေတြစုၿပီး ဒီေန႔ပဲ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုံကထိန္လုပ္တယ္…ဒါနေလးေျမာက္သြားေအာင္ မင္းလဲ သြားစားလိုက္ပါဦး…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ (ေခါင္းကေလးကုတ္၍) …ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့..ကၽြန္ေတာ္ မသြားေတာ့ပါဘူး..လက္ဖက္ေျခာက္ယူၿပီးပဲ ျပန္ေတာ့မယ္..ဒါမွ ဒါရိုက္တာႀကီးဆူရင္ တန္းခပ္လို႔ရေအာင္....ေျပာေျပာဆိုဆို မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ဒီေန႔အလုပ္မျဖစ္ေပဘူးဆိုသည့္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္သြားပါသည္။

အိမ္နံပါတ္ (၃)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္….

အိမ္ရွင္။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…ေဘးကပတ္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကိုလာခဲ့…

ဧည့္သည္။ ။ ဟား…ကိုေရႊယုန္က ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္းဗ်…ေျပာေျပာဆိုဆို အိပဲ့အိပဲ့ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ဖိုးေရႊလိပ္က အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ေရာက္သြာသည္။

ေရႊယုန္။ ။ ေရႊယုန္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ…ရြာပတ္ အေျပးေလ့က်င့္ၿပီး အိမ္နားမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ…

ေရႊလိပ္။ ။ အေတာ္ပဲဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီကိစၥလာတာ…ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ ေနာက္အပတ္မွာ ထပ္ႏႊဲလိုက္ရေအာင္….

ေရႊယုန္။ ။ ေတာ္ပါၿပီကြာ…မင္းက လိပ္သူေတာ္လုပ္၊ ငါ့ကို ႏိုင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ငါက ဟန္ေဆာင္အရႈံးေပး… အဲဒါအလုပ္ေကာင္းတာ အခု ငါ့အမ်ိဳးေတြက ငါ့ကို သတ္ခ်င္ေနၾကၿပီ…
ငါတို႔ ယုန္မ်ိဳးမွာ လိပ္ကိုရႈံးတဲ့ေကာင္ မရွိဘူးတဲ့…ဒီၾကားထဲလူေတြကပါ ငါတို႔အမ်ိဳးကို ငပ်င္းေတြလို႔ထင္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါ..မင္းလုပ္တာ…

ေရႊလိပ္။ ။ ေအးပါကြာ…ဒီတစ္ခါ ငါႀကိဳက္တဲ့လိပ္မေလးက မင္းကို ငါႏိုင္ေအာင္ေျပးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ လက္ထပ္မယ္တဲ့…ကူညီပါသူငယ္ခ်င္းရာ..ပထမတစ္ခါတည္းက ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီပဲဟာ…လုပ္ပါ…

ေရႊယုန္။ ။ ေတာ္ၿပီသူငယ္ခ်င္းေရ…ေနာ္..မင္းကို အကူေကာင္းတာ ငါအေမြျဖတ္ခံရေတာ့မယ္…မျဖစ္ဘူး…

ေရႊလိပ္။ ။လုပ္ပါကြာ..မင္းကလည္း ငယ္ငယ္တည္းက ေပါင္းလာတာ ေဘာ္ဒါအကန္႔ကိုမရွိဘူး… မင္းအတြက္ မုန္လာဥနီ ဝမ္းေတဘယ္လ္နဲ႔ ႀကိဳက္တာခ်ကြာ..ငါျပဳစုမယ္…ဒီတစ္ခါ ၿပိဳင္ရင္ သိကၡာရွိေအာင္ မင္းေျခေခ်ာ္လဲလို႔ ေျခေထာက္ေခါက္ၿပီး ငါ့ကို ရႈံးသြားဟန္ေဆာင္မယ္..ကဲဘယ္လိုလဲ

ေရႊယုန္။ ။ (တခ်က္စဥ္းစားၿပီးမွ…) ေအးေလ အဲဒါဆိုလည္းၾကည့္က်က္လုပ္ၾကတာေပါ့…ဒီတစ္ေခါက္ ငါ့သိကၡာမက်ရင္ၿပီးတာပဲ…ကေလးေတြက အစ ငါ့ကိုေတြ႕ရင္ မခန္႔ေလးစားနဲ႔..အေျပးခ်န္ပီယံအမ်ိဳးကြ…

ေရႊလိပ္။ ။ အဲလိုလုပ္ပါကြ…..ကဲကဲ..ေနာက္တစ္ပတ္ေတြ႕မယ္…
သူ႔အခြံႀကီးကို မႏိုင္တႏိုင္မ၍ အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ျပန္သြားေလသည္။ ေရႊယုန္ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရင္း က်န္ရစ္သည္။

အိမ္နံပါတ္ (၄)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္….

ကုေဠရွစ္ဆယ္သူေဠးသား။ ။ ဘယ္သူလဲကြ….

ဆားေတာင္(တုံ)ဆရာေတာ္။ ။ငါကြ.မင္းအေၾကာင္းေရးတဲ့သူ…မင္းငါ့ ဖတ္စာအုပ္ထဲက ေပ်ာက္သြားလို႔…

သူေဠးသား။ ။ ေၾသာ္…အရွင္ဘုရား…တင့္ပါ့ဘုရား တပည့္ေတာ္ လူဆိုးလူမိုက္ဘဝနဲ႔ ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ…

ဆားေတာင္ဆရာေတာ္။ ။ ဟ…ဘယ္ျဖစ္မလဲဟ..မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြကိုျပၿပီးမွ ငါက ေနာက္လူေတြကိုပညာေပးရမွာေလ။ မင္း ငါ့စာအုပ္ထဲကထြက္ေျပးလို႔ဘယ္ရမလဲ။

သူေဠးသား။ ။ ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏပါဘုရား…. တပည့္ေတာ္လည္းအျမင္မွန္ရၿပီး ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္လုပ္စားေနပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာေနၿပီး လူတကာ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး တံေတြးပင္လယ္ထဲပက္လက္မေျမာခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။

ဆားေတာင္ဆရာေတာ္။ ။ အိမ္း…အိမ္း..ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မင္းကိုယ္တိုင္ေတာင္ အျမင္မွန္ရၿပီပဲ။ ငါလည္းေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လူေတြအတြက္ ဆုံးမဖို႔ရာ သူေဠးသားတစ္ေယာက္လိုက္ရွာရေတာ့တာေပါ့ကြာ….


အဲလိုနဲ႔ ရြာထဲမွာ ေန႕စဥ္ေနထုိင္သြားၾက။ သူတို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေတြက သူတို႔အလုပ္ေတြကိုဆက္လုပ္ၾကနဲ႕ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီဗီလိန္ရြာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။

Wednesday, August 26, 2009

ေမွာက္ဖဲတစ္ခ်ပ္ႏွင့္ စီးခ်င္းထိုးၾကည့္ျခင္း

ေတာမီးစေလာင္သလို
အသားစိုင္အခ်င္းခ်င္း
လႈပ္ခတ္ပြတ္တိုက္ျခင္းကို
တစ္ခ်ိဳ႕က အခ်စ္လို႔ေခၚတယ္

ခ်စ္တယ္…ခ်စ္တယ္…
ေရငတ္တဲ့
ကုလားအုတ္ေမာင္ႏွံ
အိုေအစစ္ထဲျပဳတ္က်သလို
ေအာ္ေနေလရဲ႕….
အဲဒီစကၠန္႕ေတြမွာပဲ
မ်က္လုံးကိုမွိတ္…
အသံတိတ္ေအာ္ေနလိုက္ၾကပုံမ်ား
ကမၻာၿပဳိက်မတတ္…
ခ်စ္တယ္….ခ်စ္တယ္…

ပေလတိုးနစ္ အခ်စ္
ကာမအခ်စ္
ဝတ္ေက်တန္းေက်အခ်စ္
တစ္ပင္လဲ တစ္ပင္ထူအခ်စ္
တစ္ပင္မလဲ တစ္ပင္ထူအခ်စ္
သူငယ္ခ်င္းအခ်စ္
၂ အခ်ိဳး ၁
ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ ေမာင္ဘခ်စ္

တစ္ခ်ိဳ႕လဲ မုန္းေနရာက ခ်စ္သြားသလို
ခ်စ္ေနရာက မုန္းသြားၾက…
ဒါသဘာဝပါပဲ

တစ္ခ်ိဳ႕က ကိုက္ဆြဲ
တစ္ခ်ိဳ႕က ကုတ္ဖဲ့
တစ္ခ်ိဳ႕က ညည္းညဴ
တစ္ခ်ိဳ႕က ေအာ္ဟစ္
တစ္ခ်ိဳ႕က ေမွးစင္း
ကမၻာဦးကတည္းက
ရစ္သမ္မိေနတဲ့ သံဝါသမီးေတာက္မီးပြင့္မ်ား
လူသားေတြကို ဝါးၿမိဳ ေန..ခဲ့…ဆဲ

ေတာမွီရဟန္းေတြအတြက္အပူ
လူသားေတြအတြက္ ေဆးေပးမီးယူ…
ဘုရားသြားေက်ာင္းတက္
ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္
အားကိုးရွာရန္အတြက္
အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုခုအတြက္..

ဒီမွာသူငယ္ခ်င္း
ခင္ဗ်ား ျမင္ျမင္ခ်င္းခ်စ္ ရိုမန္တစ္လား
Unconditional Love နဲ႔
ခ်စ္သူလက္ကို ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ဆုပ္ကိုင္ရင္း
တစ္ဘဝစာ လက္တြဲခ်င္သူလား
ေရရွည္လား
ေရတိုလား
ေရလတ္လား
အိုင္ေတြ႕လို႕ေျခေဆးတာလား
ေျခေဆးခ်င္လို႔ အိုင္ေတြ႕တာလား
ေရလာလို႔ ေျမာင္းေပးတာလား
ေျမာင္းရွိလို႕ ေရလာတာလား

ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္
က်ဳပ္အတြက္ကေတာ့
တစ္ဦးကို တစ္ဦးခြ်င္းခ်က္မရွိ
နားလည္ယုံၾကည္ျခင္းနဲ႔
အတၱကင္းမဲ့စြာ
သစၥာရွိရွိ
ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ရင္း
ဘဝႏွစ္ခုထပ္တူေပါင္းစပ္ၿပီး
ဘုရားသခင္ရဲ႕ တစ္ခ်ပ္ေမွာက္ထားတဲ့ဖဲတစ္ပြင့္
အတူတူဖြင့္ၾကည့္ဖို႔အတြက္လို႕
ျမင္တယ္…..
ခင္ဗ်ားေရာ….??

Tuesday, August 18, 2009

ပုတ္သင္ညဳိ



ငယ္စဥ္က စိတ္ေတြက
အျဖဴေရာင္လက္လက္

ေဒါသထြက္တဲ့အခါ
အနီေရာင္ရဲရဲ

ကဗ်ာေတြရြတ္တဲ့အခါ
လိေမၼာ္ေရာင္ထူထူ

အတိတ္ေတြကို တူးေဖာ္ၾကည့္ေတာ့
အဝါေရာင္လြင္လြင္

အသည္းကြဲလိုက္တိုင္းမွာ
အစိမ္းေရာင္ရင့္ရင့္

ႏႈတ္ခမ္းထက္က အနမ္းဟာ
အျပာေရာင္လဲ့လဲ့

ဘာသာတရားဟာ
ခရမ္းေရာင္ပါးပါး

ေနာက္ဆုံး စီရင္ခ်က္ခ်ခံလိုက္ရေတာ့
အနက္ေရာင္မိႈင္းမႈိင္း

ငါဟာ လူရိုင္းတစ္ေယာက္သာ...

လက္ေဆာင္

ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ဖူးေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု...အမွတ္တရ ဘေလာခ့္မွာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ...ေဗြမယူေလာက္ပါဘူးေနာ္..

(၁)

လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ခရီးဆက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါ့အတြက္ဒီခရီးက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကမ္းဆုံးပဲ….


ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ဘဝစာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလဆိပ္ထဲဆိုက္ကပ္ခဲ့တယ္္။ သူမရဲ့ သာယာေလးနက္တဲ့ အသံရယ္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈေတြရယ္၊ ဝိုးတဝါးနဲ႔သူမပံုရိပ္ေတြကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီ။ အဲဒီဓာတ္ပုံကိုင္ၿပီးပဲ ကၽြန္ေတာ္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အလင္းခ်ိဳးတဲ့တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး က်က္သေရရွိတဲ့ဝတ္စုံနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားေတြက်ိန္းသြားတယ္…. ေဘးမွာလည္းအစ္ကိုတစ္ေယာက၊္ သူတို႔ အျပံဳးခ်င္းခ်ိတ္လို႔။ ဘုရား…ဘုရား…သူမအရင္ကေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသတၱာထဲတည့္ၿပီး လာလမ္းကိုပဲျပန္လွည့္ရမလား? ခရီးဆုံးကိုလွမ္းရမလား? ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတုန္းပဲ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အငတ္မြတ္ဆုံး အၿပံဳးတစ္ခုကိုလွစ္ဟလို႔….. ကၽြန္႔ေတာ့္ဘဝတစ္ခုစာ ေပ်ာ္ဝင္ေစေလာက္တာေပါ့့။ သူမကစကားဆိုတယ္….

“ကိုဒီပါလင္း ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္…ဟုတ္ပါတယ္” သူမနဲ႔ေတြ႔မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြ အက္ရွကုန္တယ္္။

“အင္း…ဓာတ္ပုံထဲကထက္ ပိုငယ္တယ္ထင္ရတယ္ေနာ္။”
အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံနဲ႔တင္ ေသေလာက္ရဲ့။ သူမကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေျပာလို္က္ပုံမ်ား… အမွန္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္က ဥဳံဖြဆိုၿပီး အသက္ပိုႀကီးခ်င္ေနတာ သူမမွ မသိပဲ။

“ထင္လို႔ပါ…မ…။ ဒါနဲ႔…” ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးရဲ့အဓိပၸါယ္ကိုသူမသိတာေပါ့။

“ေၾသာ္ဒါက… ကိုေအာင္ထြန္းပါ။ မ….ရဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္းေပါ့။”
ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ အရာအားလုံးခဏရပ္တန္႔သြားတယ္။ သူကေအာင္ျမင္စြာျပဳံးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နကၡတ္ကို ဂဠဳန္ခြစီးလိုက္သလိုပါပဲ။

“ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္…” ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဝမ္းအနည္းဆုံး အခိုက္အတန္႔ဆုိတာေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚေစရပါဘူး။

“ဟုတ္ကဲ့ အကူအညီလိုရင္လည္းေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကဒီေရာက္ေနတာၾကာၿပီ။”


လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဂဠဳန္ႀကီးက ျပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းဇာနည္က ေနာက္ၾကျခင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အလာပသလာပ ေျပာၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းခြဲခဲ့ပါတယ္။

သူ႔အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့သလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပယ္ခံရတဲ့ေနာက္ေတာ့ လာလမ္းအတိုင္းျပန္မယ္ စိတ္ကူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံႏုိင္ရည္ေမြးၿပီး ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္တဲ့ အသံလည္း နားထဲမွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါ့။ ေသြးပ်က္ေလာက္ရဲ့။

အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
သစ္ပင္ေတြလည္းဖ်ားလို႔…..
ငွက္ေတြလည္းအေတာင္က်ိဳး….
ေနဝင္ခ်ိန္လည္း အေရာင္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။






(၂)

လူဆိုတာကေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုမျဖစ္ရင္၊ ျငင္းပယ္ခံရရင္ စိတ္ဓာတ္က်တတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္လဲလူထဲကလူပါပဲ ဒါေပမယ့္ အရႈံးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနပါၿပီ…..


ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္း သူမကိုေတြ႔ခြင့္မရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿမိဳ႕မွာ အသက္ဆက္ခဲ့တယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့မာနကိုပိုက္ ကၽြန္ေတာ္ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မွာအျမဲတမ္းခ်မ္းသာတာဆိုလို႔ ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ခြက္တစ္ခြက္ရယ္၊ ေဆးလိပ္တစ္ဘူး နဲ႔ ဇစ္ပိုမီးျခစ္တစ္လုံးရယ္ ကၽြမ္းေနတဲ့ႏွလုံးသားတစ္ခုရယ္ပါပဲ။ ေၾသာ္..သူမအတြက္ စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြရယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဇကာေပါက္အဆုတ္ပါ အဆစ္တိုးလာတယ္တဲ့ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ရက္ေတြကို ေရတြက္ေနပါတယ္။ ထြက္ေျပးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တာပါ။

အဲဒီေန႔က….
ေကာင္းကင္ကေမွာင္မည္း
အနက္ေရာင္အဆုပ္လို္က္တိမ္ေတြရယ္
ေလျပင္းေတြက ေတြ႔သမွ်ကိုဝါးၿမိဳလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ကိုိထမ္းထုတ္မယ့္ေန႔ေပါ့


ျပတင္းေပါက္ကဝင္လာတဲ့ ေလျပင္းကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလို္က္လို႔ အခန္းထဲက ျပကၡဒိန္က ျပဳတ္ထြက္မတတ္။ ျပာခြက္ထဲကေဆးလိပ္ျပာ ေတြကလည္း စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ။ နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ ဂစ္တာကလည္း ႀကိဳးေတြျပတ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ ဖရုိဖရဲနဲ႔ေပါ့။ တံခါးသံၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ…။ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ အျပဳံးထူထူေလးဆင္ျမန္းၿပီး တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လို႔…
ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့….

“ေနပါေစ..မဝင္ေတာ့ပါဘူး… ဖိတ္စာလာေပးတာ”

“ဗ်ာ…လာဖိတ္တာ?”

“လာမည့္စေနေန႔မွာ မ…ရဲ့မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္ေလ… ဘုရားေက်ာင္းမွာ…”
သူမစကားအဆုံး ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔သြားရမလဲ? ေတြးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ လက္နဲ႔ပါးစပ္ကိုပိတ္လို႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုး လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းအရွိန္ကို သိေတာ့ သူမက

“ဟာ မင္းေခ်ာင္းေတြေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာပဲ….မ်က္ႏွာကလည္းအားမရွိဘူး…ေဆးေရာေသာက္ရဲ့လား?”

“ဟုတ္…ေသာက္ပါတယ္…မ…”
တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆုံးေနၿပီီ။

“ေရာ့…….ေခ်ာင္းဆိုးရင္သုံးဖို႔…” ေျပာေျပာဆုိဆုိသူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါျဖဴေလးကို ထုတ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတာေပါ့။

“အထဲဝင္ဦးေလ…မ…..”

“မဝင္ေတာ့ဘူး….ေအာက္မွာ အထြန္း ေစာင့္ေနတယ္။ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္…သြားေတာ့မယ္ေနာ္…”

“ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့” ေျပာေျပာဆိုဆိုသူမလွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူမရဲ့ ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ပဲကၽြန္ေတာ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့။
သူမတို႔ ကားေလးမီးခိုတန္းသြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေလျပင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္အဆုတ္ထဲကလည္း ေလေတြေရာ အနီေရာင္ေတြေရာ တလေဟာၿပိဳက်လာပါေတာ့တယ္။ သူမေပးခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလး ခ်င္းခ်င္းနီတဲ့အထိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ေနာက္ဆုံးျပင္ဆင္ျခင္းအျဖစ္ ဇာနည္ရယ္ ေနာက္ၿပီးရင္ခြဲရုံရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ခ်ခ်လိုက္ျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အထဲက ရွိသမွ်အရာေတြ ဆန္တက္ ထြက္ၾကလာေလာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးလိုက္တယ္။ ေထြးခံတင္မက၊ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာခင္းအျဖဴလည္း ခ်င္းခ်င္းနီသြားတာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ခဏ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္ေနတုန္း ကင္းဗတ္စ္ အျဖဴတစ္ခ်ပ္ကို ပိတ္စအမည္းေရာင္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာအေမွာင္အတိက်သြား။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။

ကၽြန္ေတာ့္စ်ာပနကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဒီၿမိဳ႕ကအပယ္ခံလူေတြပဲတက္ေရာက္လာပါတယ္။
သူတို႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခၽြးနဲစာထဲက လိုအပ္မယ့္အသုံးအေဆာင္ေလးေတြ ျပန္ေပးလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
တစ္ျခားသိတာဆိုလို႔ ဇာနည္ရယ္။ ရင္ခြဲရုံက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္ပါပဲ။

မပူပါနဲ႔ မ…ရယ္ မရဲ့မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေေပါ့။






(၃)

လူေတြက လက္ေဆာင္အတြက္ေငြကိုေပးတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမအတြက္ႏွလုံးသားကုိပဲ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ…


လမ္းေပၚမွာမာက်ဴရီလည္း အစြမ္းကုန္အသက္လုေနတယ္။
လျခမ္းပဲ့ကလည္း ကုန္ခါနီးမီးစာလုိ ဟုန္းခနဲေတာက္ၿပီး ၿငိမ္းေတာ့မလို။
ပုရစ္ေတြကရဲ့ တတြီတြီနဲ႔ အာျခစ္ေနသံက
နားထဲမွာ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ့ ရက္ပ္ ရြတ္သံအလား….
ေလေအးတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တို္င္း အသည္းထဲအထိစိမ့္ကနဲ…


အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ ဒီခရီးဒီလမ္းကို အခ်ိန္မေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းလာဖို႔ ဇာနည့္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ စိတ္ကူးမိမွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဇာနည္ကမေၾကာက္တတ္ဆုံး။ ဒါေတာင္ဘာမွန္းမသိ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ဇာနည္ရြံ႕ ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။

“ေအးကြာငါ့ကိုကူညီပါဦး…. မင္းခို္င္းတဲ့အတိုင္းငါလုပ္ပါ့မယ္။
အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ မတန္ဘူးကြာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔မ်ား…အ့ံပါ့။
မင္းလိုငေပါေတြေၾကာင့္ မိန္းမေတြေစ်းတက္တာကြ…”


ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဇာနည္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ခြဲရုံကအျပန္ ကားေမာင္းရင္းေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရည္ရြယ္ၿပီးေပါ့။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းးႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းေရာယွက္ၿပိဳင္ေနေလရဲ့။
ဒါမွလည္းသူစိတ္သက္သာရာရမွာေပါ့ ေျပာပါေစ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဇာနည္ကလည္းမျမင္ေတာ့။ ဘယ္သူကမွမျမင္ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆုံး ဆိုသည့္အရာသည္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ ထိေတြ႔ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့။ ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ေသာဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မနက္ျဖန္ဆိုတာက နထိၱ။ တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေလတစ္ခ်က္ခြ်န္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလခၽြန္တာကို ဇာနည္ၾကားသြားၿပီး

“ငဒီ မင္းပါလာလား။ ေအးကြာ ငါနဲ႔စကားေလးဘာေလးေျပာပါဦး… ငါတစ္ေကာင္တည္းကားေမာင္းပ်င္းတာ မင္းလည္း သိသားနဲ႔။”


ကၽြန္ေတာ္လည္းသိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူႏွင့္ အခုအခ်ိန္မွာ စကားေျပာလုိ႔မရမွန္း။ ဒါေတာင္သူ႔ဝသီအတိုင္း ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္္။
ကၽြန္ေတာ္ ကားကက္ဆက္ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွႏွိပ္လို႔မရ။ ထိ္လို႔မရ။ အာရုံေတြကိုစုစည္း ကၽြန္ေတာ္ထပ္ႏွိ္ပ္တယ္။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ စိတ္ေတြကစုစည္းလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိသမွ်အာရုံကိုစုစည္း စိတ္ကိုတတ္ႏုိင္သေလာက္အၿငိမ္ဆုံးထား ကက္ဆက္ခလုတ္တစ္ခုတည္း ကိုသာေဆာင့္ႏွိပ္ခ်လိုက္တယ္။
“အုုန္း….”စပီကာအသံ မတိုးရေသးသည့္အတြက္ သီခ်င္းသံကအက်ယ္ႀကီး ထျမည္ေလေရာ။

ဟဲ့ ေသာက္ေခြး… ဇာနည္လန္႔သြားတယ္။ သူလန္႔တာကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္အားရပါးရ ရယ္မိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ရယ္ေမာျခင္း။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရယ္သံက ေရတြင္းပ်က္ထဲက အသံတစ္ခုလို တိုးဝင္ႏြမ္းလ်သြား...

သူ႕ကို ထိတ္လန္႔ေအာင္လုပ္မိသည့္အတြက္ ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆဲတယ္။ သူဆဲသည့္အသံမွာ အခုအခ်ိန္မွာ အသာယာဆုံးအသံဟုကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဇာနည့္ကိုကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္သည္။ ေတာ္ရုံလူေသြးပ်က္မည့္ အလုပ္ကိုစိတ္ေစတနာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဇာနည့္ထံမွ ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ေပ။ ေသခ်ာပါသည္။ ကားစပီကာကလြင့္ပ်ံ႕ေနေသာ “သတိ” ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းသံၾကားရင္း ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။

မနက္ျဖန္ေတြ႔ဖို႔ေရာက္ေအာင္လာပါ မင္းမေမ့နဲ႔ဦး
ငါ့ကိုခ်ိန္းၿပီးအဲဒီ ေန႔ကတည္းက
ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မေတြ႕ရေတာ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္

လက္ျပၿပီးေတာ့ကားေပၚတက္သြား ေဆးလိပ္ျဖတ္ဦးတဲ့
က်န္းမာေရးကသိပ္ခ်ဴခ်ာတာ
ငါ့ကို သတိေပးသြား
ေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္တဲ့ေန႔တုန္းက

ခဏခဏ ေမ့ထား
ေသျခင္းေသျခင္းရဲ့တရား
သတိ သတိ သတိေတာ့ထား
ေသျခင္း ေသျခင္းရဲ့တရား


ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သီခ်င္းမွာေမ်ာပါေနတုန္း ဇာနည္ကကားစက္ကုိသတ္လိုက္သည္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ္သူမကိုလြမ္းရင္ လာေမွ်ာ္ေလ့ရွိေသာ သူမတို႔အိမ္အေနာက္ဖက္ကိုေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီဲ။
အျဖဴေရာင္ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးကေတာ့ အေမွာင္ေအာက္မွာသူမဟုတ္သလို ၿငိမ္ကုပ္လို႔။ ညမီးအနီေရာင္မွိန္မွိန္ေလးထြန္းထားတဲ့အခန္းထဲက အေပၚထပ္ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းက သူမအခန္းကိုၾကည့္မိ။ အရာအားလုံးလွပစြာ သူမနဲ႔အတူ အိပ္ေမာက်ေနမွာပါ။ အိမ္ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္မွာ သူမကိုယ္တိုင္စိုက္ထားေသာ ပန္းရနံ႔မ်ိဳးစုံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေရာက္လာေလသည္။ ဇာနည္ကကားေပၚမွဆင္း၍ ကားေနာက္ဖုံးထဲမွ အထုပ္တစ္ခုကိုယူလုိက္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ဟာခနဲျဖစ္သြားေလသည္။ အထုပ္ကိုသတိႀကီးစြာထား၍ကိုင္ရင္း ဇာနည္ကျခံကိုေက်ာ္တက္ဖို႔အတြက္ ေနရာရွာေနသည္။
အထုပ္ထဲကဘူးကေလးထဲမွာေတာ့ သူမအတြက္ကၽြန္ေတာ္စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို အနီေရာင္စြန္းေနတဲ့သူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလးနဲ႔ထုပ္လို္႔…..ေနာက္ၿပီး……ေနာက္ၿပီး…….

ညကလည္း ႏွင္းျမဴေတြသုတ္လိမ္းလို႔
ပန္းရနံ႔ေတြထုံေနတုန္း
ဒါေပမယ့္ လမင္းနဲ႔အတူ ၾကယ္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငုိေၾကြးေနလားမေျပာတတ္…
အေရာင္ေတြမေတာက္ မွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ…






ဇာတ္သိမ္း

အာဒမ္ကအရာရာကို အံတုၿပီး ဘုရားသခင္က သူ႔ဘယ္ဘက္နံရုိးနဲ႔ သြန္းလုပ္ေပးထားတဲ့ ခ်စ္သူ ဧဝ အတြက္ ပန္းသီးတစ္လုံးဆြတ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကမၻာေပၚမွာမရွိေသးတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္အသစ္တစ္ခု ႏွလုံးသားနဲ႔ ဖန္ဆင္းေပးခ်င္တာပါ။


အေရွ႕ဆီမွာေရာင္နီႏိုးလာၿပီ။ ညအေမွာင္ထုကိုခြဲၿပီး ပထမအလင္းတန္းေတြထိုးထြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ အမည္းနဲ႔ အျပာေရာင္ကေဘာင္အနားကြပ္လို႔ ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းဆီေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အဝါေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္အျပင္ မနက္ခင္းအေရာင္စုံက ေနမင္းႀကီးထြက္အလာကို ခစားေနၾကတယ္။
ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ထိုးလို႔။
သာယာလိုက္တာ…..

ဇာနည္ျပန္သြားၿပီ္။ ကၽြန္ေတာ္ျခံအေနာက္ဘက္က ဒန္းေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း မနက္ခင္းရဲ့သံစဥ္ကို ႀကိဳးညို္ေနမိတယ္။ တစ္ျခားပန္းပင္ေတြ ဝိုင္းအုံေနတဲ့အလယ္ ဇာနည္ခုနကတူးဆြသြားတဲ့ေနရာကို မမိွတ္မသုန္စိုက္ၾကည္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဆုေတာင္းေတြျပည့္ၿပီေပါ့။

ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ အနမ္းထိုေျမျပင္ေပၚကိုေရာက္ရွိတာနဲ႔ ပင္စည္ေလးတစ္ခုေျမႀကီးထဲကထိုးထြက္လာတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပင္စည္ကေနႀကီးထြားလာလုိက္တာ အကိုင္း၊ အခက္၊အလက္၊ အရြက္ေတြနဲ႔ခဏခ်င္းေဝဆာလို႔ေပါ့။
အပင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ခါးအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးမိွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိသမွ် စိတ္စြမ္းအားေတြ စုစည္းၿပီး အပင္ေလးထဲ မွာ အာရုံစူးႏွစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ခဏအၾကာ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတဲ့ရနံ႔ေလးတစ္ခုရလိုက္လို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ခုနကအပင္ေလးထိပ္က အရြက္ေလးေတြၾကားထဲမွာပြင့္လို႔။
သူ႔အေရာင္အဆင္းက မနက္ခင္းအေရာင္လိုပါပဲ။ စုတ္ခ်က္ပိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ႏူးညံ့တဲ့ အေရာင္အားလုံးကိုစပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အနုစိတ္ျခယ္ထားလိုက္ေတာ့ နာမည္တပ္လို႔မရသလို ကၽြန္ေတာ္အရင္က မျမင္ဘူးေသးတဲ့အေရာင္ပါ။ သူ႔ရနံ႔ကလည္း ေကာင္ကင္အထိကိုပ်႕ံလြင့္ၿပီး ရနံ႔ရသူတိုင္း သူတို႔ငယ္ဘဝကေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ျပန္ေတြးမိသလိုမ်ိဳး စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတာေပါ့။ သူ႔ရနံ႔ရလို႔လားမသိဘူး ျခံထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ျခားအပင္ေပါင္းစုံကလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပြင့္လာၾကတာ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သလို ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး သင္းထုံလို႔ေပါ့…..

ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကိုေပ်ာ္ျမဴေနတုန္း သစ္ရြက္ေျခာက္နင္းသံၾကားေတာ့ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ သူမ…..ေသခ်ာေတာ့ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး….အပင္ေတြကိုမနက္ခင္းအေစာပိုင္းေရေလာင္းေနက် သူမ….. ညအိပ္ဝတ္စုံအျဖဴေရာင္ ေလးနဲ႔ ေရပုံးနဲ႔ေရခြက္ေလးကိုကိုင္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရပ္ေနတယ္။ သူမဆံႏြယ္ရွည္ေတြကလည္း ကပိုကယိုနဲ႔ပုခုံးကိုမွီလို႔…မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့အလွကို သိခ်င္ရင္ မနက္ခင္းအိပ္ယာထတဲ့ အခ်ိန္ကိုၾကည့္တဲ့။ တကယ္လို႔သာအဲဒီလိုၾကည့္ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးကအလွဆုံးေနမွာပါ။ က်က္သေရရွိတဲ့သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝုိင္းစက္အေရာင္ေတာက္တဲ့မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ပိုေတာက္လို႔ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေလးကိုင္းလိုေကြးညႊတ္လို႔ အံ့ၾသေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ၿပီးသူမနာမည္ကို လွမ္းေခၚမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိသလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာရွိတဲ့ေနရာကို တိုး…ဝင္…ခြဲ…ထြက္ ၿပီး ပန္းပြင့္ရွိရာကိုေျပးသြားေလရဲ့။ ေနာက္ပန္းပြင့္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္တည္း…

“ဟယ္…လွလိုက္တာ….အန႔ံေလးကလည္းသင္းလို႔”

“ေနပါဦး…ဒီပန္းပင္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ီျခံထဲကိုေရာက္ေနပါလိမ့္?” သူမတစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျမဴးေပ်ာ္ေနေလရဲ့…

“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီ ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ဆိုရင္ ဒီပန္းေလးကအရမ္းလွမွာ….”

“ဟာ… တစ္ျခားပန္းေတြလည္းပြင့္လို႔ပါလား……..”


သူမအရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ပန္းေလးေတြၾကားမွာ ခုန္ေပါက္ေနတာေပါ့၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနရင္းကၽြန္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းျခင္းရယ္လြန္ဆြဲေနတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရရင္ ငုိရတတ္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ေတြကိုပဲ သိမ္းပိုက္ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းၿပီး သူမတို႔ျခံထဲကေနလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္မွာ သူမဒီေန႔အစြမ္းကုန္ကို လွေနမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းသံေတြေဝဆာေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲက ေတြ႔သမွ်လူေတြကလည္း သူမကိုေငးေမာေနမွာေပါ့။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝတစ္သက္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။

ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ထြက္ျပဴစေနမင္းႀကီးဆီကိုဦးတည္လို႔….
အလင္းတန္းေတြေရာျပြမ္းေနတဲ့ေနရာဆီကို ေလျပည္ကိုဆန္ရင္း ကူးခတ္ဆဲေပါ့…
စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳးႀကီးရဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုဆုိညည္းရင္း….

ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘဝမွာ ေသတဲ့အထိဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အတြက္တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာေနထိုင္ဆဲ
ေသသည့္တိုင္ဒီဘဝထဲ ငါမင္းသာအခ်စ္ဆုံးပဲ
ဒီမွာအသက္နဲ႔အမွ် ရွင္သန္ဆဲ

ဆုံမွတ္တို႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့
ဘယ္ဘဝမွတို႔ျပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရွိႏုိင္မလဲ အခုေတာ့
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ…..

(D’vine)

Monday, August 17, 2009

သတင္းေခါင္းစဥ္

အဲဒီသတင္းၾကားၾကားျခင္း
ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုလုံး
ကေျဗာင္းကျဗန္ျဖစ္ကုန္
ကေျဗာင္းကျဗန္ျဖစ္ကုန္
ေတာအုပ္ႀကီးတစ္ခုလုံး

ပုရြက္ဆိတ္အခ်င္းခ်င္းရဲ႕
ေန႔စဥ္သတင္းစာထဲမွာလည္းပါတယ္

ေတာက္တဲ့နဲ႕
တစ္တီတူးမေတြ
သစ္ေခါင္းကို
တေတာက္ေတာက္ေခါက္ကာလည္း
အတင္းေျပာၾကတယ္

ေမ်ာက္မေတြသန္းတုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့
ေမ်ာက္မအလင္းအတင္းေတြျဖစ္ကုန္ျပန္ေရာ

မနက္အစာရွာထြက္တဲ့ေနရာ
ညေနေရေသာက္ဆင္းတဲ့ေခ်ာင္းစပ္
သားရဲတြင္းေခ်ာင္ေတြထဲအထိ
ေနရာတကာမွာ ေဟာ့တ္ျဖစ္ေနတယ္

အဲဒီသတင္းၾကားၿပီး
ဟီးရိုးဇာတ္ေကာင္ေတြက
ရင္ဘတ္စည္တီး
လက္ခုပ္လက္ဝါးတီးၾကတယ္
ဖိုးေရႊလိပ္
ၾကြက္
ဝက္သုံးေကာင္
တြစ္တီ
လိပ္ျပာ
ေရႊသမင္
အစရွိသျဖင့္လူေတြ ေဖဗာရတဲ့အေကာင္ေတြေပါ့

ဒါေပမယ့္ ဗီလိန္ရပ္ကြက္မွာေတာ့
ခံျပင္းေတာက္ ေခါက္သံေတြ ဆူညံကုန္တယ္
ဖုိးေရႊယုန္
ေၾကာင္
ေျမေခြး
ေခြးအ
ပင့္ကူ
လဒ
အစရွိသျဖင့္ သဘာဝဗီလိန္ေတြေပါ့

အဲဒီသတင္းေၾကာင့္
ေတာတြင္းလက္နက္ကိုင္ဆင္သူပုန္ေတြ ဆူပူလႈပ္ရွားလာတယ္
ေတာတြင္းအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႕ပညာတတ္ဘက္မလိုက္ယုန္ေတြ ေခါင္းစား
သမၼတဦးဇီးကြက္လည္း ေန႔လည္တေရးတေမာနားခ်ိန္မရ
ေတာတြင္းသတင္းစာရွင္းလင္းပြဲေတြလုပ္
ေတာတြင္းဥပေဒသအေျခခံမူျပန္လည္ျပဌာန္းဖို႔
ေတာတြင္းညီလာခံေခၚဖုိ႕
ဆိုင္းျပင္းေနရျပန္တယ္

ၿမိဳ႕ေပၚကလူေတြအတြက္
ေတာသုံးေတာင္သတင္းဌာနက ဒီလို လႊင့္လိုက္တယ္

“ဝံပုေလြတစ္ေကာင္မွ စားက်က္ျမက္ခင္းစိမ္းတြင္ ျဖဴျဖဴစင္စင္သိုးတစ္ေကာင္္အား ေျခာင္းေျမာင္းေနစဥ္
က်န္သိုးအုပ္တစ္အုပ္လုံးမွ ၄င္းဝံပုေလြအား ဝင္ေရာက္ခုန္အုပ္ ကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ၾကျခင္း” ….


သတင္းအစုံအလင္မွာ....

Sunday, August 16, 2009

ဒဏ္

ညံ့တဲ့ေကာင္

အဲဒီေကာင္က
ခပ္ည့ံညံ့ဝတၳဳတစ္ပုဒ္ထဲက
အေပါစားစကားလုံးေတြ (ကဗ်ာေတြ)နဲ႔
မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို
ရည္းစားစကားေျပာတတ္တယ္

အဲဒီေကာင္ဟာ
ျခဴးတစ္ျပားမွမကပ္သူ
အေမ့ရဲ႕ ဒုကၡအိုး

အဲဒီေကာင္ဟာ
မ်က္စိထဲမွာေထာင့္က်ဥ္းလာရင္
အမုန္းခံၿပီး ေနာင္က်ဥ္ေအာင္္ေျပာတတ္တယ္
(စိတ္လိုက္မာန္ပါ)

အဲဒီေကာင္ဟာ
ၾကယ္ေတြကို တံခ်ဳနဲ႔ခူးခ်င္ေနတဲ့ေကာင္
ခုန္လို႔ကို မဝေသး

အဲဒီေကာင္ဟာ
မက္ေဆ့ခ်္ပို႕တိုင္း
ျပန္မပို႕တတ္ဘဲ
ႏွလုံးသားခ်င္း နီးနီးခ်င္ေနတဲ့ေကာင္ (ေၾကာင္လိုက္ပုံမ်ား)

အဲဒီေကာင္ဟာ
တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္မႈကို
ရြံမုန္းတယ္ (အဲဒါလည္း တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္ျခင္းတစ္မ်ိဳး)

အဲဒီေကာင္ဟာ
မာေတာင့္ေနတဲ့ ေပါင္မုန္႔အေၾကြစတစ္ခ်ိဳ႕
ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္ရယ္
မာတီနီ္တစ္ခြက္နဲ႔ဆို (ဘီအီးလည္းရတယ္)
သူ႕ကိုယ္သူ သမၼတလို႔ထင္ေနတဲ့ေကာင္ (အား…ပါး…ပါး)

အဲဒီေကာင္ဟာ
သဝန္တိုတတ္တယ္
ဒါေပမယ့္ မခ်ဳပ္ခ်ယ္တတ္ဘူး

အဲဒီေကာင္ဟာ
လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေတြးေခၚရတာကိုႀကိဳက္တယ္
ဒါျဖစ္လို႔ ဒါျဖစ္တယ္လို႔ ျမင္လို႔ကိုမရဘူး…
(၁+၁ =၁)

အဲဒီေကာင္ရဲ႕ မွင္နီဟာ
သူကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္တယ္
အမွတ္ျခစ္ထားလိုက္တာ
ရဲဗေရာင္းကိုခတ္လို႔ (ဘယ္လိုေပါင္းရမွန္းမသိ)

အဲဒီေကာင္ရဲ႕စာမူေတြဟာလည္း
သူ႔လိပ္စာကိုပဲ ျပန္ျပန္ေရာက္လာတတ္သတဲ့

အဲဒီေကာင္ဟာ
ဘာမွကိုမဟုတ္ဘူး (အဲဒီေလာက္ကိုေတာ္တာ)
ဒါေပမယ့္
အဲဒီေကာင္ဟာ
အဲဒီေကာင္ကိုယ္တိုင္ပဲျဖစ္တယ္….

မွတ္ခ်က္။ ။အဲဒီေကာင္ကို ေတြ႕ရင္ေဝးေဝးကသာေရွာင္ဗ်ာ။

so cold- breaking benjamin

Friday, August 14, 2009

လမ္းခြဲျခင္းသတ္ပုံ

နတ္ဆရာ

ဒါလည္း ကဗ်ာေဟာင္းတစ္ပုဒ္ပါ..အခုတေလာ Photoshop နဲ႔လက္သရမ္းခ်င္ေနလို႔ း)

Wednesday, August 5, 2009

ပါးကြက္သား

ဟိုးအရင္က ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ပါ...