ဗီလိန္ေတြေနတဲ့ရြာ

ဟိုး…ေရွးေရွးမနီးမေဝးေလာက္တုန္းက ရြာတစ္ရြာလုံးက လူဆိုးေတြပဲေနၾကသတဲ့။ သူတို႕ကလူဆိုးဆိုေတာ့ ရိုင္းစိုင္းတယ္၊ ရက္စက္တတ္တယ္။ ဲဒါေပမယ့္ ေကာက္က်စ္တဲ့အလုပ္ကိုေတာ့ သူတို႔ကိုယ္တိုင္ ရြံရွာသတဲ့။ အဲဒီရြာကိုအမ်ားက……….အဲလိုသမုတ္ၾကတယ္.။

အိမ္နံပါတ္(၁)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္…

ေျမေခြး။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…(အိမ္ထဲမွေန၍)

ဧည့္သည္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဝက္သုံးေကာင္ပုံျပင္ထဲက အငယ္ဆုံးဝက္ကေလးပါဗ်ာ…

ေျမေခြး။ ။ ဟာ..မင္းဘာလာလုပ္ျပန္တာလဲ..မင္းေနာက္ကိုငါ မလိုက္ျဖစ္တာၾကာၿပီ..မင္းအသားကိုလည္း ငါစားခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ဘူး…စားရတာနည္းနည္းဲ..ငါ့ကိုလူမုန္းတာကမ်ားမ်ား…သြား..သြား..
သြား…

ဝက္ငယ္။ ။ ဟာဗ်ာ..ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေကာက္က်စ္ၿပီးဖ်ားေယာင္း..ၿပီးေတာ့ မွ သတ္စား ဒါမွ ပုံျပင္ထဲက အတုိင္းျဖစ္မွာေလဗ်ာ..လုပ္ပါ..က်ဳပ္ကို လူေတြသနားလာေအာင္လို႔..

ေျမေခြး။ ။ ဒီေကာင္ကေတာ့..ငါ့ဟာငါ သတ္သတ္လြတ္သာစားမယ္ေဟ့..မင္းလိုေကာင္မ်ိဳး လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္မတို႔ဘူး…ၾကြမွာသာ ျမန္ျမန္ၾကြ

ဝက္ငယ္။ ။ လုပ္ပါဗ်ာ…ေရေလးတစ္ခြက္ေလာက္ေတာ့ တိုက္ပါ..အထဲဝင္ပါရေစ…

ေျမေခြး။ ။ ဟာ..ေျပာေလဆိုးေလ..မန္းေလျပဲေလ ေကာင္ပါလား..ငါ ဖုန္းဆက္ၿပီး ဦးဇီးကြက္ကိုေခၚလိုက္ရမလား..

ဝက္ငယ္။ ။ခင္ဗ်ားက ေျမေခြးငေၾကာက္ႀကီးပဲ… ေျပာေျပာဆိုဆို ဝက္က ျခံတံခါးကို ေဆာင့္ကန္ကာ ထြက္သြားေလသည္။

ေျမေခြး။ ။ မင္းေၾကာက္တယ္လို႔ထင္ခံရတာ အေရးမႀကီးဘူး…အလကားေနရင္းငါ့မွာ ရာဇဝင္ထဲမွာ လူမုန္းမ်ားရတယ္…မင္းလိုဝက္မ်ိဳး ဖ်ားေယာင္းစရာေတာင္မလိုဘူး..ေျမေခြး သိကၡာက်တယ္… လမ္းမွာေတြ႕ ဘယ္သူမွမသိခင္ ကြိခနဲ ေနေအာင္စားလိုက္လို႔ရတယ္..ကြ…
အိမ္ထဲမွေန၍ ႀကဳံးဝါးေျပာလိုက္ေလသည္။


အိမ္နံပါတ္ (၂)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္…

ဦးအ့ံေက်ာ္္။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…

ဧည့္သည္။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ရႈတင္မန္ေနဂ်ာပါဗ်ာ…အစ္ကိုႀကီးအလုပ္မဆင္းလို႔ လိုက္လာေခၚတာပါ…

ဦးအ့ံေက်ာ္။ ။ ေၾသာ္…လာလာ…ဝင္ကြာ ထိုင္..ဘာေသာက္ဦးမလဲ…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ မေသာက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ..အစ္ကို ကို႔ ဒါရိုက္တာက အေခၚေတာ္လႊတ္လိုက္လို႔..ေနာက္တစ္ကားအတြက္…

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေၾသာ္…ဘယ္လိုဇာတ္မ်ိဳးလဲကြ…ထုံးစံအတိုင္းပဲလား…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ ထုံးစံအတိုင္းေပါ့ အစ္ကိုႀကီးရာ..အစ္ကိုႀကီး အက္ရွင္အတိုင္း အပီအျပင္ သရုပ္ေဆာင္ရမယ့္အခန္းေတြႀကီးပဲ…ၾကမ္းရမယ္..ရမ္းရမယ္…မိုက္ရမယ္..ဖိုက္ရမယ္…
ဆြဲရမယ္..ရဲရမယ္…

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေအာ္..အင္း..ဒါဆိုလည္း ငါမလိုက္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ မင္းတို႔ဆရာသမားကို ေျပာလိုက္ပါကြာ။ အသက္အရြယ္ရလာေတာ့ ပုတီးစိပ္ တရားထုိင္ ငါလည္းကုသိုလ္ဘာဝနာပြားမ်ားခ်င္လို႔…ဒီေန႔ေတာင္ ဥပုသ္ေစာင့္ေနတာကြ…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ ခင္ဗ်ာ..ဒါဆို တစ္ျခား အစားထိုးဖို႔ လူၾကမ္းေတြေရာ…သူတို႔မွမရွိရင္ေတာ့ ဘယ္သူမွ အဲဒီေနရာမွာ သရုပ္ေဆာင္ရဲမွာ မဟုတ္ဘူးဗ်….

ဦးအံ့ေက်ာ္။ ။ ေအာ္..သူတို႔လဲ..ေခၽြးႏွဲစာေလးေတြစုၿပီး ဒီေန႔ပဲ ရြာဦးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဘုံကထိန္လုပ္တယ္…ဒါနေလးေျမာက္သြားေအာင္ မင္းလဲ သြားစားလိုက္ပါဦး…

မန္ေနဂ်ာ။ ။ (ေခါင္းကေလးကုတ္၍) …ေအာ္..ဟုတ္ကဲ့..ကၽြန္ေတာ္ မသြားေတာ့ပါဘူး..လက္ဖက္ေျခာက္ယူၿပီးပဲ ျပန္ေတာ့မယ္..ဒါမွ ဒါရိုက္တာႀကီးဆူရင္ တန္းခပ္လို႔ရေအာင္....ေျပာေျပာဆိုဆို မန္ေနဂ်ာတစ္ေယာက္ ဒီေန႔အလုပ္မျဖစ္ေပဘူးဆိုသည့္ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္သြားပါသည္။

အိမ္နံပါတ္ (၃)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္….

အိမ္ရွင္။ ။ ဘယ္သူလဲေဟ့…ေဘးကပတ္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးကိုလာခဲ့…

ဧည့္သည္။ ။ ဟား…ကိုေရႊယုန္က ဘာေတြလုပ္ေနတာတုန္းဗ်…ေျပာေျပာဆိုဆို အိပဲ့အိပဲ့ ကိုယ္ခႏၶာႏွင့္ ဖိုးေရႊလိပ္က အိမ္ေနာက္ေဖးဘက္ေရာက္သြာသည္။

ေရႊယုန္။ ။ ေရႊယုန္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူးကြာ…ရြာပတ္ အေျပးေလ့က်င့္ၿပီး အိမ္နားမွာ ေသြးပူေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ေနတာ…

ေရႊလိပ္။ ။ အေတာ္ပဲဗ်ာ..ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီကိစၥလာတာ…ခင္ဗ်ားနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ အေျပးၿပိဳင္ပြဲ ေနာက္အပတ္မွာ ထပ္ႏႊဲလိုက္ရေအာင္….

ေရႊယုန္။ ။ ေတာ္ပါၿပီကြာ…မင္းက လိပ္သူေတာ္လုပ္၊ ငါ့ကို ႏိုင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္၊ ငါက ဟန္ေဆာင္အရႈံးေပး… အဲဒါအလုပ္ေကာင္းတာ အခု ငါ့အမ်ိဳးေတြက ငါ့ကို သတ္ခ်င္ေနၾကၿပီ…
ငါတို႔ ယုန္မ်ိဳးမွာ လိပ္ကိုရႈံးတဲ့ေကာင္ မရွိဘူးတဲ့…ဒီၾကားထဲလူေတြကပါ ငါတို႔အမ်ိဳးကို ငပ်င္းေတြလို႔ထင္ကုန္ၾကၿပီ။ အဲဒါ..မင္းလုပ္တာ…

ေရႊလိပ္။ ။ ေအးပါကြာ…ဒီတစ္ခါ ငါႀကိဳက္တဲ့လိပ္မေလးက မင္းကို ငါႏိုင္ေအာင္ေျပးႏိုင္ၿပီဆိုရင္ လက္ထပ္မယ္တဲ့…ကူညီပါသူငယ္ခ်င္းရာ..ပထမတစ္ခါတည္းက ရည္းစားျဖစ္သြားၿပီပဲဟာ…လုပ္ပါ…

ေရႊယုန္။ ။ ေတာ္ၿပီသူငယ္ခ်င္းေရ…ေနာ္..မင္းကို အကူေကာင္းတာ ငါအေမြျဖတ္ခံရေတာ့မယ္…မျဖစ္ဘူး…

ေရႊလိပ္။ ။လုပ္ပါကြာ..မင္းကလည္း ငယ္ငယ္တည္းက ေပါင္းလာတာ ေဘာ္ဒါအကန္႔ကိုမရွိဘူး… မင္းအတြက္ မုန္လာဥနီ ဝမ္းေတဘယ္လ္နဲ႔ ႀကိဳက္တာခ်ကြာ..ငါျပဳစုမယ္…ဒီတစ္ခါ ၿပိဳင္ရင္ သိကၡာရွိေအာင္ မင္းေျခေခ်ာ္လဲလို႔ ေျခေထာက္ေခါက္ၿပီး ငါ့ကို ရႈံးသြားဟန္ေဆာင္မယ္..ကဲဘယ္လိုလဲ

ေရႊယုန္။ ။ (တခ်က္စဥ္းစားၿပီးမွ…) ေအးေလ အဲဒါဆိုလည္းၾကည့္က်က္လုပ္ၾကတာေပါ့…ဒီတစ္ေခါက္ ငါ့သိကၡာမက်ရင္ၿပီးတာပဲ…ကေလးေတြက အစ ငါ့ကိုေတြ႕ရင္ မခန္႔ေလးစားနဲ႔..အေျပးခ်န္ပီယံအမ်ိဳးကြ…

ေရႊလိပ္။ ။ အဲလိုလုပ္ပါကြ…..ကဲကဲ..ေနာက္တစ္ပတ္ေတြ႕မယ္…
သူ႔အခြံႀကီးကို မႏိုင္တႏိုင္မ၍ အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ျပန္သြားေလသည္။ ေရႊယုန္ကေတာ့ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ရင္း က်န္ရစ္သည္။

အိမ္နံပါတ္ (၄)

ေဒါက္…ေဒါက္…ေဒါက္….

ကုေဠရွစ္ဆယ္သူေဠးသား။ ။ ဘယ္သူလဲကြ….

ဆားေတာင္(တုံ)ဆရာေတာ္။ ။ငါကြ.မင္းအေၾကာင္းေရးတဲ့သူ…မင္းငါ့ ဖတ္စာအုပ္ထဲက ေပ်ာက္သြားလို႔…

သူေဠးသား။ ။ ေၾသာ္…အရွင္ဘုရား…တင့္ပါ့ဘုရား တပည့္ေတာ္ လူဆိုးလူမိုက္ဘဝနဲ႔ ဆက္ၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့လို႔ပါ…

ဆားေတာင္ဆရာေတာ္။ ။ ဟ…ဘယ္ျဖစ္မလဲဟ..မင္းလိုလူမ်ိဳးေတြကိုျပၿပီးမွ ငါက ေနာက္လူေတြကိုပညာေပးရမွာေလ။ မင္း ငါ့စာအုပ္ထဲကထြက္ေျပးလို႔ဘယ္ရမလဲ။

သူေဠးသား။ ။ ပ်က္အစဥ္ျပင္ခဏပါဘုရား…. တပည့္ေတာ္လည္းအျမင္မွန္ရၿပီး ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္လုပ္စားေနပါတယ္။ အဲဒီစာအုပ္ထဲမွာေနၿပီး လူတကာ လက္ညိႈးေငါက္ေငါက္ထိုးၿပီး တံေတြးပင္လယ္ထဲပက္လက္မေျမာခ်င္ေတာ့လို႔ပါ။

ဆားေတာင္ဆရာေတာ္။ ။ အိမ္း…အိမ္း..ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း မင္းကိုယ္တိုင္ေတာင္ အျမင္မွန္ရၿပီပဲ။ ငါလည္းေရးရက်ိဳးနပ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္လူေတြအတြက္ ဆုံးမဖို႔ရာ သူေဠးသားတစ္ေယာက္လိုက္ရွာရေတာ့တာေပါ့ကြာ….


အဲလိုနဲ႔ ရြာထဲမွာ ေန႕စဥ္ေနထုိင္သြားၾက။ သူတို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ေတြက သူတို႔အလုပ္ေတြကိုဆက္လုပ္ၾကနဲ႕ စည္စည္ကားကားပါပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ အဲဒီဗီလိန္ရြာဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတြရဲ႕စိတ္ထဲမွာရွိေနတယ္ဆိုတာပါပဲ။