Monday, August 27, 2007

ထိန္းခ်ဳပ္မရျခင္း

လူတုိင္း ထိန္းခ်ဳပ္ဖူးပါလိမ့္မည္။ စားခ်င္သည့္အရာကို ထိန္းခ်ဳပ္၍ မစားျခင္း။ ဆႏၵကို သိကၡာႏွင့္ ထိန္းခ်ဳပ္ျခင္း။ အရမ္းအိပ္ခ်င္ေနေသးေသာ္လည္း ထိ္န္းခ်ဳပ္၍ အလုပ္ေနာက္မက်ေအာင္ အိပ္ယာထျခင္း စသည့္ထိ္န္းခ်ဳပ္မႈမ်ားစြာျဖင့္ ကၽြႏ္ေတာ္တို႔သည္ ေလာကႀကီး၏ မနက္ခင္းမ်ားစြာကို ႏႈတ္ဆက္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထိုထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ားသည္ လူတိုင္း လုပ္ႏုိင္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈျဖစ္၍ ေလာကတြင္ လူတိုင္းမလုပ္ႏုိင္ေသာ ထိန္းခ်ဳပ္မႈမ်ား (သို႔) တစ္ခါတစ္ရံ ခ်ဳပ္တည္းရန္အလြန္ခက္ခဲေသာ ကိစၥမ်ားရွိသည္ ဟုဆိုခ်င္ပါသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ခက္သည့္ ကိစၥမ်ားမွာ

၁) ႏွာေခ်ျခင္း

၂) ဝမ္းႏႈတ္ေဆးေသာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ထိုအခ်ိန္ကို ေစာင့္စားေနရျခင္း

၃) ထမင္းစားရင္းႏွင့္ ေလခ်ဥ္တက္ျခင္း၊ ေလျပိဳျခင္း

၄) ခရီးသြားေနရင္း (သို႔) အခန္႔မသင့္၍ လမ္း၌ အေပါ့၊ အေလးသြားလုိျခင္း

၅) ခႏၶာကိုယ္၌ ေလဓာတ္လြန္ကဲကာ အျပင္သို႔ မႈတ္ထုတ္ျခင္း (ပီ သို႔ ဘူ ကနဲ)

၅) သံခ်ေဆးစားၿပီး သည့္ေနာက္တြင္........ဒန္တန္တန္တန္.....

စသည္ စသည့္ ထိန္းခ်ဳပ္မရမႈမ်ားလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေန႔တိုင္းႀကဳံေတြ႔ေနရပါေၾကာင္း ေအာက္က သာဓကေလးျဖင့္ လူစံုတုန္းေလး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။

ထိုေန႕ကမွတ္မွတ္ရရ ၁၀ တန္း ပထမဆုံး တက္ရသည့္ေန႔ေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း ၃ လေလာက္ကြဲကြာ ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္လည္ဆုံေတြ႔ ၾကသည္ဆိုေတာ့လည္း အတန္းထဲတြင္ လက္ပံပင္ ဇရက္ၾကသည့္အလား တစ္တန္းလုံး ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေနေတာ့သည္။ ေက်ာင္းပထမဦးဆုံး စတက္သည့္ ေန႔ဆိုေတာ့လည္း စာသင္ခ်ိန္တိုင္းကို ဆရာမ မ်ားမဝင္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ပြဲေတာ္ေပါ့။ ေလပန္းရသည္မွာ လည္း မကုန္ႏုိင္။ အခ်ိန္တိုင္းကတန္ဖိုးရွိေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ျပႆနာက ညေနမုန္႔စား ဆင္းၿပီးသည့္ အခ်ိန္ေလာက္ကစသည္။ မစားရတာၾကာေသာေၾကာင့္ ေက်ာင္းမွာ ေရာင္းသည့္ အသုတ္စုံ၊ ဇီးေဖ်ာ္ရည္ စသည္ျဖင့္ အမ်ိဳးအမည္မေရမတြက္ ႏုိင္ေလာက္ေအာင္စားၿပီး ဗိုက္ကျပႆနာရွာေတာ့သည္။ ရစ္၍ ရစ္၍ ကိုေအာင့္လာသည္။ ကိစၥမရွိ ေျဖရွင္းလိုက္လို႔ရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မုန္႔စားေက်ာင္းတက္ခါနီးအခ်ိန္၌ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာ ဘက္ကိုထြက္ခဲ့သည္။

အား...လား....လား......ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႔ အေဆာင္သစ္ႀကီးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အိမ္သာအခန္းတိုင္းမွာ ရစရာမရွိ။ အိမ္သာတက္ဖို႔ အခန္းတံခါးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္သာတက္ခ်င္စိတ္ေတြေပ်ာက္ကုန္သည္။ ဘယ္အမ်ိဳးေကာင္းသားေတြမ်ား ပစ္မွတ္မထိေအာင္ ပစ္ထားမွန္းမသိ။ ေခ်ျခစရာပင္ ေနရာမရွိ။ သာမန္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္း၌ ဘယ္ေတာ့မွ အိမ္သာမသြား။ အိမ္ျပန္ေရာက္မွသာ ထိုကိစၥကို ေဆာက္ရြက္သည္။ အခုေတာ့ မရေတာ့ ကိစၥက ထိ္ပ္ဝေရာက္ေနသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆုတ္လည္းဆူး၊ စားလည္းရူး မတက္လို႔ကလည္းမျဖစ္ျပန္ တက္ရမည္ဆိုေတာ့လည္း မရ။ အီလည္လည္ႀကီးႏွင့္ အတန္းထဲကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္လာခဲ့သည္။

အုိ..ေယာက်္ားဘသား ေတာင့္ခံမယ္ကြ ဟု မဟာဇနကထုံးႏွလုံးမူ၍ စိတ္ကိုအတင္းထိန္းခ်ဳပ္ကာ အတန္းထဲ၌ ျပန္ထိုင္သည္။ စာသင္ခ်ိန္မ်ားကုန္ဆုံးရန္လည္း ၁ နာရီသာသာေလာက္သာလိုေတာ့၏။

ဒီလိုႏွင့္ ခုံမွာျပန္ေရာက္ၿပီးသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ၏ အခက္ခဲဆုံးအခ်ိန္မ်ားကို ေက်ာ္လြန္ရေတာ့၏။ ဘဝမွာ တစ္ခါမွ ဒီေလာက္အထိ အျဖစ္မဆုိးစဘူး။ နာရီစကၠန္႔ တံမ်ားမွာ လည္းေႏွးလြန္းလွသည္ဟုထင္မွတ္ရသည္။ ပထမ ဗိုက္ထဲက ရစ္၍ ရစ္၍ ေအာင့္ကာ အီလည္လည္ႀကီးျဖစ္ေန၏။ ေနာက္ေတာ့ ေဇာေခၽြးမ်ားပါ ျပန္လာသည္။ ေခၽြးသီးေခၽြးေပါက္မ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အကၤ်ီတစ္ခုလုံး ရႊဲနစ္ေနသည္။ ဆရာမေရွ႕က ဘာေျပာေနမွန္းလည္းမသိေတာ့။ နာရီကိုသာၾကည့္ကာ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ကိုယ္လုံး နတ္ပူးေနသလားေအာင္ေမ့ရေအာင္ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေလေတာ့သည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ခုနကေျခခ်စရာမရွိေသာ အိမ္သာကိုသာေျပးေျပးျမင္ေယာင္ေနေလသည္။ ဒီလိုႏွင့္ စကၠန္႔ကေန မိနစ္ ျဖင့္ ေက်ာင္းဆင္းရန္ ၁၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ေတာ့ ၁၅ မိနစ္မွာ ကမၻာပ်က္သေလာက္ျဖစ္ေနၿပီ။

၁၀ မိနစ္ကုန္ဆုံးသြားၿပီ။ ပန္းတုိင္ေရာက္ဖို႔ ၅ မိနစ္သာလိုေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ပန္းတုိင္မွာ အေရးႀကီးလြန္းေသာ ပန္းတိုင္ျဖစ္ေန၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင့္ခံသည္။ အံႀကိတ္၍ ခ်ဳပ္သည္။ တစ္သက္လုံးစုစည္းထားသည့္ အတြင္းအားႏွင့္ပိတ္သည္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့.....ေနာက္ဆုံးေတာ့.....

မရ...ခႏၶာကိုယ္၏ ေျပာင္းလဲတတ္ေသာ သဘာဝတရားကို လက္ေျမႈာက္အ႐ႈံးေပးလိုက္ရေတာ့၏။

ဘူကနဲႏွင့္ ေဘာင္းဘီထဲသို႔ ထြက္က်ကုန္ေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခါမွ မေမွ်ာ္လင့္ဘူးေသာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းျဖင့္ ေစာင့္ေနရေသာ ေက်ာင္းဆင္းေခါင္းေလာင္းထိုးသံထြက္ေပၚလာေလသည္။

ေအာင္ႏုိင္သူႀကီး တစ္ေယာက္လို တစ္ခ်က္ေတာ့ျပဳံးမိလုိက္ေသးသည္။ ေတာ္ေသး၏ သိပ္မ်ားမ်ားစားစားမထြက္။ အန႔ံကေတာ့ ေထာင္းခနဲ။ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းမ်ားက ႐ႈံ႕ပြ႐ႈံ႕ပြလုပ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔လို ႐ႈံ႕ပြရႈံ႕ပြလုပ္ကာ အနံ႔ရေၾကာင္း ဘယ္နားကရမွန္းမသိေသာ မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးလုပ္ျပရ၏။ သူတို႔ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးကာ ၿပဳံးၿပဳံးျပရသည္မွာလည္းအေမာ။ သိပ္ေတာ့မၾကာလိုက္ပါ ေဘးကသူငယ္ခ်င္းမ်ား အားလုံး သူတို႔ပစၥည္းမ်ားကို လြယ္အိတ္မ်ားထဲထည့္ကာ ေက်ာင္းဆင္းၾကေတာ့၏။

ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္သည့္ခုံ၏ေနာက္တြင္ ကပ္ရက္ခုံမရွိ။ ရွိသည့္ခုံကလည္း တံခါးမႀကီးတစ္ေပါက္စာေလာက္ျခားထားသည္။ ၿပီးေတာ့ကၽြန္ေတာ္က တံခါးမအေပါက္ဝနားမွာ ထိုင္ေသာ ေထာင့္ဆုံးလူ။ အဲဒီေတာ့ သိပ္မသိသာ။ ဒါေပမယ့္ ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နားကတံခါးကေန တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ အခန္းအျပင္ထြက္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မထေသး ေယာင္ေပေပႏွင့္ထိုင္ေနေလသည္။ ထလို႔မျဖစ္ ထလိုက္မွ သူငယ္တန္းမွစ၍ ၁၀ တန္းအထိ ထိန္းသိမ္းလာေသာ သိကၡာမ်ား ေအးခ်မ္းေမလို တစ္စစီ က်ိဳးပဲ့ကုန္လိမ့္မည္။ ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ အတန္းထဲ မထြက္က်။ ၁၀ တန္းေရာက္မွ အေျပာခံရလွ်င္မျဖစ္။ အမည္းစက္ျဖစ္သြားႏုိင္သည္။

စကၠဴႏွစ္ရြက္ေလာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ခုံႏွင့္ တင္ပါးေအာက္တြင္ အနံံ႔အသက္စုပ္ေစရန္သေဘာႏွင့္ အခုအခံလုပ္ထားလိုက္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က ျဖတ္သြားမိန္းကေလးတစ္ခ်ိဳ႕၏ ေျပာေသာစကားမ်ားက

“ ဟဲ့ ဒီနားက အီးနံရတယ္ဟဲ့” ဟုေျပာကာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၏။ ကၽြန္ေတာ္က လည္းမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ အဂၤလိပ္စာ ဖတ္စာအုပ္ကို အရမ္းစိတ္ဝင္စားသည့္ဟန္ျဖင့္ ဖတ္ေနေလ၏။ မျဖစ္ဘူး....မွင္နဲ႔ေနမွ....

ခါတုိင္းေက်ာင္းဆင္းရင္ေရွ႕ဆုံးက ဆင္းေသာကၽြန္ေတာ္ တစ္တန္းလုံးက ေက်ာင္းသားမ်ား ျပန္သည္အထိေစာင့္ရသည္မွာ ပင္ပန္းလွ၏။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ဘာျဖစ္လဲဆိုသည့္သေဘာႏွင့္ ျပန္ကာနီး ကြက္ၾကည့္ကြက္ၾကည့္လုပ္ေနၾကေသးသည္။ နည္းမ်ိဳးစုံ သရုပ္ေဆာင္ကာ ကၽြန္ေတာ္ သရုပ္မွန္ကိုဖုံးအုပ္ထားရသည့္ဒုကၡမွာလည္းမေသးလွ။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အကယ္ဒမီေပးပြဲလုပ္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရမလား မေျပာတတ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာ အမူအရာမ်ားမွာ မင္းသားရႈံးေအာင္ကို သရုပ္ေဆာင္ေနရသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေမွ်ာ္လင့္ထားေသာအခ်ိန္ကို ေရာက္ၿပီေလ။ အတန္းသားအားလုံးကုန္ၿပီ။ ထိုအခ်ိန္တြင္မွ ကၽြန္ေတာ္ မတ္တတ္ရပ္ရဲ၏။ အား...လား...လား....ကိုယ့္အနံ႔ပင္ကိုယ္မခံႏုိင္။ ကိစၥမရွိ လြယ္အိတ္ကိုဒီအတိုင္းထား။ ေျခခ်စရာမရွိေသာ အိ္မ္သာသို႔သာေျပးရေလေတာ့သည္။

ဘဝဆိုသည္မွာ ဒီလိုပါပဲ....အတင္းေအာင့္အည္းသည္းခံပါေသာ္လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ထိန္းခ်ဳပ္မရသည့္ အျဖစ္အပ်က္မ်ားလည္း ရွိတတ္ပါေၾကာင္း။ း)

မွတ္ခ်က္။ ။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ ရင္ဖြင့္သံကို ဘာသာျပန္ပါသည္။

3 comments:

  1. ဟား ဟား ဟား ဟား

    ကုိဒီ၀ုိင္းရဲ႕စာကုိဖတ္ျပီး GM ေရွ႕မွာေတာင္ မေအာင့္ႏုိင္ေလာက္ေအာင္
    အေတာမသတ္ရီမိသည့္အတြက္ အဆူခံလုိက္ရပါသည္။

    ReplyDelete
  2. ေဟာဗ်ာ... း) ျဖစ္ရေလ

    ReplyDelete