လုူငယ္ႏွင့္အေၾကာက္တရား

“ဟဲ့ ေကာင္ေလး ဒါမလုပ္နဲ႔ဆို လုပ္တယ္ ကဲမွတ္ပလား.... ေဒါက္” ကၽြန္ေတာ့္ေဘးက ေကာင္ေလးကို သူ႔အေမက ႀကိမ္းေမာင္း၍ ေခါင္းေခါက္လိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ကေလးက ငယ္ေသးသည္ ၁၀ႏွစ္သားေလာက္ပဲရွိဦးမည္။ ကေလးသဘာဝ အျငိမ္မေန ဟိုေဆာ့ ဒီေဆာ့လုပ္ေနရင္း၊ စပ္စုရင္း ဟိုပစၥည္းလည္းစူးစမ္း ဒီပစၥည္းဆိုလည္း စူးစမ္းကာ ေလွ်ာက္ကိုင္ေနေသာေၾကာင့္ အေခါက္ခံရျခင္းျဖစ္သည္။

အိုးေကာင္းဖို႔ နာနာခတ္ရမည္ မွန္သည္။

သို႔ေသာ္ အခတ္လြန္၍ ကြဲသြားေသာ အိုးမ်ားမည္မွ်ရွိ ၿပီနည္း။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ကလည္း ခဏခဏ အရိုက္ခံရသည္။ အထူးသျဖင့္ စကားနားမေထာင္၍၊ အိမ္စာမၿပီး၍၊ အေဆာ့သန္လြန္း၍ ေက်ာျပင္ေဗ်ာတင္ခံရေလသည္။ သို႔ေပမယ့္လည္း ရုိက္တုန္းခဏပင္။ ေဆာ့ျမဲေဆာ့သည္။ အိမ္စာဆိုလည္း မလုပ္သည့္အခါမလုပ္။ ကေလးသူငယ္မ်ားကို ရုိက္တို္င္း အက်ိဳးတရားမျဖစ္ထြန္းႏုိင္ပါ။ ရုိက္ႏွက္ျခင္းျဖင့္ ေပကပ္ကပ္ ဂ်စ္ကန္ကန္ႏွင့္ ေခါင္းမာေသာ ကေလးမ်ားသာ မ်ားျပားလာေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကၾကားဘူးသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းမ်ား၌ ကေလးငယ္မ်ားအား ေျခသလုံး အရႈိးရာထင္ေအာင္ရုိက္သည္။ အိ္မ္စာမလုပ္သည့္ကေလးမ်ားအား ဒူးေအာက္တြင္ ဇီးေစ့ခံ၍ ဒူးေထာက္ခိုင္းသည္ စသည့္ ျဖင့္ အရြယ္ႏွင့္မမွ်ေသာ အျပစ္ဒဏ္မ်ားအားေပးသည္ ဟူ၍။ ထိုအခ်ိန္က ငါ ထိုကဲ့သို႔ေက်ာင္းမ်ား၌ ေက်ာင္းသားမျဖစ္သည္မွာ ေတာ္ေပေသး၏ ဟုေအာက္ေမ့မိသည္။

ကေလးငယ္မ်ားကို စစ္သားမ်ားအရြယ္ သေဘာထား၍ အျပစ္ေပး၍ မရ။ ဤေနရာ၌ မရိုက္ပဲႏွင့္ ဘယ္လိုဆုံးမ မည္နည္းဟူေသာ ေစာဒက တက္စရာမ်ားရွိလာပါသည္။ ေျပာဆိုဆုံးမႏုိင္ပါသည္။ အိမ္စာတစ္ပုဒ္မလုပ္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္အား အိမ္စာႏွစ္ပုဒ္လုပ္ခိုင္းႏုိင္ပါသည္။ သို႕မဟုတ္ အလီက်က္ခိုင္းႏိုင္ပါသည္။ ထိုေနရာတြင္ အိမ္စာ မလုပ္ပဲေန၍ ဆုံးမျခင္းဆိုသည္ထက္ သူတို႔အား အိမ္စာ မလုပ္လုပ္ခ်င္လာေအာင္ ခို္င္းတတ္ဖို႔လိုပါလိမ့္မည္။ ဥပမာ အားျဖင့္ “သဘာဝတရား” ဆိုသည့္စာစီစာကုံးကို ရွစ္တန္းကေလးတစ္ေယာက္အား အိမ္စာေပးသည္ဆိုပါစို႔။ ဒီအတုိင္း ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေခါင္းစဥ္ခ်ေရး၍ ေနာက္ေန႔က်ရင္ အိမ္စာေရးခဲ့ဟု မွာသည့္ဆရာမထက္ အိမ္စာမေပးခင္ အတန္းသားမ်ားအားလုံးအား သဘာဝတရားဆိုသည္မွာဘာလဲ? သဘာဝတရားႏွင့္ပတ္သတ္ေသာ အခ်က္အလက္မ်ားအား အတန္းသားမ်ားႏွင့္ စဥ္းစားရင္း အျပန္အလွန္ ေဆြးေႏြးကာ သူတို႔၏ ထင္ျမင္ခ်က္ကို နားေထာင္ခ်င္သည့္အတြက္ ေနာက္ေန႔က်ရင္ သဘာဝတရားအေၾကာင္းေရးခဲ့ဟု ခိုင္းသည့္ ဆရာ ဘယ္ဆရာေကာင္းသည္ဟုထင္ပါသနည္း။ ကေလးတို႔၏ လုပ္ခ်င္စိတ္၊ စူးစမ္းခ်င္စိတ္၊ တတ္ခ်င္စိတ္ကို ဆြေပးကာ ႏႈိးေဆာ္ဖို႔လိုေပမည္။

ဘုရားအေလာင္းမင္းသားလို ႏွမ္းတစ္ဆုတ္ခိုးစား၍ သူ႔ဆရာက ရုိက္၍ဆုံးမသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမွတ္အေတးထားကာ သူဘုရင္ျဖစ္သည့္အခါ၌ သူ႔ဆရာကို ေခၚ၍ ေမးသည္။ သူ႔ဆရာက သူ႔အက်ိဳးကိုလိုလား၍ ဆုံးမေၾကာင္းေျပာျပသည္။ ထိုအခါ ဘုရားအေလာင္းက လက္ခံ၍ သူ႔ဆရာ ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးကို ပညာရွိပါသည္ဟု ခ်ီးမြမ္းကာ ပုေရာဟိတ္အရာကို တင္ေျမွာက္ေလသည္။ ဒီေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္မွာ သူ႔ဆရာက ပါးစပ္ျဖင့္ ေျပာဆိုဆုံးမ၍ မရေပဘူးလား။ သူမ်ားပစၥည္းကို တစ္ေန႔ႏွမ္းတစ္ဆုတ္မွ် ခိုးယူစားသုံးျခင္းေၾကာင့္ သူမ်ား၏ စီးပြားထိခိုက္တတ္ေၾကာင္းကို အက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္းျပကာ ေခါင္းေအးေအးထား၍ ဆုံးမသင့္ေပသည္။ ဘုရားအေလာင္းလုိ ပါရမီဥာဏ္ရင့္သန္သူအဖို႔ ထိုမွ်ေလာက္ဆုံးမရုံမွ်ပင္ သူ႔ဆရာသည္ ပညာရွိပါေပသည္ဟု ထိုေနရာတြင္ပင္ ဆင္ျခင္သုံးသပ္မိေပလိမ့္မည္။ ေတးမွတ္ကာ ဆရာကို ရာဇဝတ္သားကဲ့သို႔ ဆက္ဆံမိေပလိမ့္မည္လည္း မဟုတ္ေပ။

ငယ္ရြယ္သည့္လူမ်ား၌ လည္းသူ႔အရြယ္ႏွင့္သူ အသိဥာဏ္ႏွင့္ ဆင္ျခင္တုံတရားရွိေၾကာင္းကိုလည္း မေမ့အပ္သင့္ေပ။ သူ႔ေခါင္းထဲ၌ အသိဥာဏ္ပညာ လက္ကနဲ လင္းသည္အထိ ဆုံးမသည့္ လူမ်ားက သုူ႔ရြယ္ႏွင့္သူ စဥ္းစားတတ္မည့္ ဥပမာ မ်ားေပး၍ ဆုံးမသင့္သည္။ ဥပမာ၊ ၊ သူတပါးကို ႏုိင္လိုမင္းထက္လုပ္တတ္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္အား သူ႔အေပၚ သူ႔ထက္အားႀကီးသည့္သူက အႏုိင့္က်င့္ရင္သူဘယ္လို ခံစားရမည္နည္း ဆိုသည့္ ေမးခြန္းမ်ားေမး၍ သူ႔ကို စဥ္းစားခို္င္းသင့္သည္။ ရုိက္ႏွက္ဆုံးမျခင္းျဖင့္ သူလည္း ရုိက္မယ့္သူမရွိသည့္ ေနာက္ အႏုိင္က်င့္ျမဲက်င့္ေနဦးမည္ မဟုတ္ဟု မည္သူ အာမခံႏုိင္သနည္း။ အေကာင္းဆံုးက သူ႔ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ျခင္းဟူေသာ သေဘာကို ကေလးနားလည္ေအာင္ လူႀကီးမ်ားက ရွင္းျပတတ္ေပရမည္။

ရုိက္ႏွက္ျခင္းအားျဖင့္ ကေလးငယ္အား အေၾကာက္တရားကို ရုိက္သြင္းသကဲ့သို႔ျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက အေၾကာက္တရားမ်ားႏွင့္ ႀကီးျပင္းလာေသာကေလးငယ္တစ္ေယာက္သည္ အရာရာ၌လည္း မိမိကိုယ္ကိုယုံၾကည္မႈ နည္းပါးလာေပလိမ့္မည္။ ငါလုပ္လို႔ျဖစ္မွ ျဖစ္ပါမလား။ ငါလုပ္လိုက္လို႔၊ ေျပာလိုက္လို႔ မွားသြားရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ စသည့္ ျဖင့္ မိမိ၏ ခံစားမႈမ်ား၊ ခံယူခ်က္အျမင္ မ်ားကို အမ်ားသူငွာေရွ႕၌ မေျပာရဲ မဆိုရဲ ေၾကာက္သြားႏုိင္သည္။ မွားမည္။ မည္သူမွ်အမွားႏွင့္မကင္း။ သို႔ေသာ္ ထိုအမွားမ်ားက သင္ခန္းစာယူႏုိင္ရန္ အေရးႀကီးသည္။ ကိုယ္မွားရင္မွားေၾကာင္းလည္း ရဲရဲဝင့္ဝင့္ ဝန္ခံရဲရမည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကေလးမ်ားမွားရင္ ဘာေၾကာင့္မွားတာလဲဟု စဥ္းစားႏုိင္ရန္ လမ္းေၾကာင္းေပးသင့္သည္။ ထိုအခါမွ ထိုအမွားမ်ားမွတဆင့္ အသီးအပြင့္မ်ားကို ကေလးငယ္မ်ား ခံစားႏုိင္ေပလိမ့္မည္။ အမွားလုပ္ျခင္းသည္ ဘာမွမလုပ္ပဲေနျခင္းထက္ေတာ့သာသည္။ ဘာအမွားမွ မရွိႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးေပါ့။ သို႔ေသာ္ ပညာရဲရင့္ပြဲလယ္တင့္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမွားမ်ားႏွင့္ နပန္းလုံးရေပဦးမည္။

အေၾကာက္လြန္သည့္ ကေလးတစ္ေယာက္သည္ အလကားေနရင္း ေဒါသႀကီးေနတတ္သည္။ သူ႔ကို ဘယ္သူကဘယ္အခ်ိန္ၾကရင္ တိုက္ခိုက္မည္နည္းဟု ေတြးကာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုဆိုရင္ တရားလြန္တုံ႔ျပန္တတ္သည္။ ထို႔အျပင္ ရွက္တတ္ျခင္းႏွင့္ ေၾကာက္တတ္ျခင္းသည္ တြဲေနတတ္သည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသာ ရွက္တတ္ေၾကာက္တတ္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လြတ္လပ္ေရးမရႏုိင္ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ ရွက္ေနေၾကာက္ေန၍ ထမင္းမဝႏုိင္ ကုိယ့္ႏုိင္ငံကိုယ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ႏိုင္မည္မဟုတ္။ ထို႔အျပင္ အရွက္အေၾကာက္ႀကီးသူတစ္ေယာက္သည္ ေတြ႔သမွ်လူႏွင့္ ရန္လိုတတ္သည့္ အေလ့အထလည္းရွိသည္။ အျခားသူမ်ား၏ စဥ္းစားခြင့္ေတြးေခၚခြင့္ကို အေရးမစိုက္ ငါေျပာတာကိုလုပ္၊ ငါ ဆိုသည့္အတၱလည္း အစြန္းေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။ သူတစ္ပါး၏ ခံစားခ်က္ႏွင့္ အေတြးအျမင္ကို လက္မခံသူတစ္ေယာက္သည္ လူလူခ်င္း ဆက္ဆံေရး၌လည္း အဆင္မေျပႏုိင္။ အဆင္ေျပရင္လည္း တဒဂၤသာျဖစ္ႏုိင္သည္။ ေရရွည္ဆက္ဆံေရး၌ သူတစ္ပါး၏ ခံယူခ်က္ႏွင့္ အေတြးအေခၚကို ေလးေလးစားစား မဆက္ဆံသူသည္ လူ႔စည္းအျပင္သို႔ေရာက္ေနေပလိမ့္မည္။

ထို႔အျပင္ တရားလြန္တုံ႔ျပန္ျခင္းအေနျဖင့္ မလိုအပ္သည့္ေနရာမ်ားကဲ့သို႔ အေသးအဖြဲ ကိစၥမ်ား၌ပါ လူကို အေၾကာင္းမဲ့ျပင္းထန္ေနေစသည္။ ေနရာတကာ ျပင္းထန္ရင္မေကာင္းဘူးလား ဟု ေစာဒကတက္လာႏုိင္ပါသည္။ လူတစ္ေယာက္အဖို႔ ဖိသင့္သည့္ေနရာ၌ ဖိ၍ ေဖာ့သင့္သည့္ေနရာ၌ ေဖာ့သင့္သည္။ ထို႔အတူ တင္းသင့္သည့္ ေနရာ၌ တင္း၍ ေလွ်ာ့ဖို႔လိုသည့္ ေနရာမ်ား၌လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔စိတ္ကို ေလွ်ာ့ေပးသင့္သည္။ ဖိလြန္းရင္နစ္၍ တင္းလြန္းလွ်င္ျပတ္တတ္သည္။ စိတ္ဆိုသည့္အရာကို ကိုယ္လိုတုိင္းခိုင္းတတ္ရန္အေရးႀကီးပါသည္။ ထို႔အတြက္ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိတ္ကို အနားေပးသင့္သည့္ အေသးအဖြဲမ်ား၌ အနားေပးသင့္ေပသည္။

အခ်ဳပ္အားျဖင့္ဆိုေသာ္ အနာဂတ္၏ ထြန္းလင္းေတာက္ပေသာ ႏုိင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ငယ္မ်ား ၏ လက္ရုံးရည္ႏွင့္ ႏွလုံးရည္ ျမင့္မားေစရန္အတြက္ အလယ္အလတ္လမ္းစဥ္အတိုင္းလိုက္၍ မေလွ်ာ့မတင္း ေစာင္းႀကိဳးညွင္း ကာ နည္းမွန္ လမ္းမွန္ညႊန္ျပတတ္ဖို႔ လူႀကီးတိုင္း၌တာဝန္ရွိေပသည္။