ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို အုတ္ခုံေပၚ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ အပိုင္းအစၿပိဳကြဲျခင္းသီအိုရီ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အေတြးအေခၚျဖစ္တည္မႈ၊ ခပ္က်က် လဘၻက္ရည္တစ္ခြက္၊ စားပြဲေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ မင္းခိုက္စိုးစန္၊ ကမ္းေျခ၌ ၂၄ ပစၥည္း(ဘုရားစာမဟုတ္) ပါဝင္ေသာဗီရုိတစ္လုံးထမ္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ျမတ္သစ္၊ ပန္းခ်ီႏွင့္ အႏုပညာ၊ လႊဲေနေသာ ခ်ိန္သီးမ်ား၊ စီးကရက္ျပာခြက္၊ ဖုံမႈန္႔ေတြကပ္ညိွေနေသာ ေခါင္းထက္က မေရရာျခင္းက တမႊတ္မႊတ္လည္ေနသည္။ စကားေတြေျပာေနျခင္းလား၊ စိတ္ကေျပာေနျခင္းလား စကားေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုေျပာေနျခင္းလား? မသိစိတ္က စကားေတြကိုေျပာေနျခင္းလား? အေတြးေတြက ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနျခင္းလား? ဦးေႏွာက္က အေတြးေတြကို အလုပ္ေပးျခင္းလား?
ရီသံတစ္ခ်ိဳ႕ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ဟီလာတိုက္သည့္ ရီျခင္းမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၍ ရီေနျခင္းလား? သူတို႔ဘာသာရီေနျခင္းလား? ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတစ္စု၏ ပက္ပက္စက္စက္ ရီသံၾကားတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလုံမလဲ ျဖစ္တတ္သည္ မွာ လူ႔သဘာဝ ျဖစ္မည္။ ေဘးခုံက အမည္မေဖာ္လိုသူ တရုတ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသာဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ သူတို႔ဆက္ေျပာေနၾကသည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္အေၾကာင္းလား၊ ကဏန္းေလးလုံးစလုံးလြဲသြားေသာ ေလးလုံးထီအေၾကာင္းလား၊ မဟာရံတံတိုင္းအေၾကာင္းလား၊ ဆိုးလြန္းေပလြန္းေသာသား သမီးေတြအေၾကာင္းလား? ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေလာက္လိမၼာေၾကာင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျပိဳင္ေနျခင္းလား? ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္၊ စပ္စုလိုေသာ စိတ္ႏွင့္သာ။
ရုတ္တရက္ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု အစာအိမ္ထဲေရာက္လာသည္။ ဆာလာသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုင္မ်ားကပိတ္ေနၿပီ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေရာင္းသည့္ တရုတ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔သည္။ အဆီျပန္ေနေသာမ်က္ႏွာတစ္ခု၊ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရသတဏွာ ရနံ၊႔ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဝမ္းမီး၊ ဗလာအိတ္ကပ္ကို စမ္းမိ၍ ပိုက္ဆံမထုတ္ရေသးေၾကာင္းသတိရသည္။ ေငြထုတ္စက္၊ ကိန္းကဏန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားသြားကာ ေငြႏွစ္ဆယ္ထြက္က်လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆာေလာင္လြန္း၍ ေအာ္ငိုသံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။ ေမွာင္မည္းကာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ အိမ္လို႔ပင္ အမည္မတပ္ႏိုင္ေသာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ တဲတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚရွိ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ အစာေရဆာျပတ္ကာ မိန္းေမာေနသူမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔အပဲ့စမ်ား၊ ဆန္ကြဲၾကမ္းခဲမ်ား၊ ထမင္းရည္ပုလင္းခြံမ်ား၊ ထိုထဲကထြက္ၾကေသာ ထမင္းရည္စက္မ်ား ၾကမ္းက်ဲက်ဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ ေခြးမ်ိဳးေကာင္းတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ စားပြဲေပၚမွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာအစုံအလင္နဲ႔ လူတစ္စု က ဒင္နာ ပါတီပြဲေပးေနသည္။ စိန္ေတြညႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ထားေသာ လူမ်ား၏ ေလာဘေၾကာင့္ စားႏိုင္သေလာက္အျပင္ အပိုယူ၍ အစားအေသာက္မ်ားစြာ အလဟႆျဖစ္ကာ ေလလြင့္ကုန္သည္။ ေခြးခ်င္းပင္ မတူညီတာကေတာ့ ထိုနားအမိႈက္ပုံက ဝဲစားက တစ္ျဖဲႏွစ္ျဖဲစားျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဗန္ဂိုး၏ အာလူးတစ္လုံးေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မစား ထိုေခြးဝဲစားကို လွမ္းေပါက္လိုက္သည္။ သမရုိးက် “ကိန္ ကိန္ ကိန္” ဟု မေအာ္ “ေအာင္မေလးေၾကာက္ပါၿပီဗ်” ဟုေအာ္၍ ထိုေခြး နန္းေတာ္ေအာက္သို႔ဝင္ေျပးသည္။
ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ေရွ႕ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာသည္။ ေလာဘ၊ ရသာ၊ ေလာင္္ျမိဳက္ျခင္း၊ တပ္မက္မႈ၊ မြတ္သိပ္မႈ တစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားသည္။ မေရရာျခင္းေတြစားလိုက္ရ၍ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။ ဝမ္းတထြာအတြက္ ေရတခြက္ျဖည့္လိုက္သလို။ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း ဗီးနပ္စ္ေရာက္လာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြ ဝတ္သလို ဟိုၾကပ္ ဒီၾကပ္မေပၚ့တေပၚ အဝတ္အစားႏွင့္ အႏၱရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ သေဘာ။ ဒါနဲ႔ သူမက အက္ဒီဆင္ထံကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားေသာ လက္အတုရၿပီလားဟုလာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တပ္ေပးလိုက္သည္။ ေစတနာႏွင့္ပါ။ သူမ အိမ္သာတက္ရာတြင္ အခက္ေတြ႔ေနမွာစိုးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေအာ္ဒါမွာေပးထားေသာလက္၊ သူမႏွင့္ကြက္တိ။ သို႔ေသာ္ သူမက မယူဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပးသည္။ လက္မရွိျခင္းသည္ပင္ သူမ၏တန္ဖိုးဆိုလား? ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာသည့္အဆုံး ဂ်ပန္မ်ားထံသို႔ လွမ္း၍ ေအာ္တိုမက္တစ္ ကမုတ္တစ္လုံး သူမအတြက္ ထပ္မွာရျပန္သည္။
ရႈး....
တိုး....
တိုး....
ကၽြန္ေတာ့္ EOS ၄ ထပ္ေျမာက္တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
No comments:
Post a Comment