ရည္းစားစာ

သူမကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္မိေနၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ဒီေနရမွာ “အခ်စ္” ဆိုတာဘာလဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြက အေဟာင္းဆိုင္ပို႔သင့္ေနပါၿပီ။ ဥပမာ။ ။ သဘာဝတရားက ဘာလဲ? လူဆိုတာေရာ? သင္ဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲ? စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူမက အေျဖမေပးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမေပးဘူးဆိုပါေတာ့။ ခါးခါးသီးသီး အေျဖလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲေနၾကရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာမိေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ပါ။ ခ်ိတ္အစြန္းထြက္ေနမွန္း သိရက္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသားေၾကာင့္ သူလည္း ဗိုက္ဝပါေစဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဝေအာင္ ငါးစာကို ဟပ္ခဲ့တယ္။ သူမက ဆြဲမတင္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲထားမွာလားလို႔ေမးေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္တဲ့။ ပါးဟက္က အမာရြတ္ရယ္ ပါးေစာင္မွာ သံခ်ိတ္စူးတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရႈမဝမွာကို ေနာက္ၿပီး ငါးေတာမတိုးႏုိင္မွာေတြကိုေတာ့ သူမလစ္လွ်ဴရႈ႔ႏုိင္ရက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမသာဆို ဘယ္ေတာ့မွငါးမမွ်ားဘူးတဲ့။ သူမ်ားအသက္သတ္တဲ့ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြ မလုပ္ဘူးဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ဟစိ ဟစိ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ သူမ ဂရုမစိုက္ဘူး။ အဲလို ငေပမေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလာက္ရုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ (တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရုိက္ရက္ပါဘူး)

ေနာက္ၿပီး သူမကေျပာေသးတယ္။ ရီေလးရွင္းရွစ္ပ္ ဆိုတာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ တစ္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ရွိၿပီး ေနာက္တေယာက္က အသစ္ရွာတာတို႔ ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္တာတို႔ဆို ခံရတယ္တဲ့။ သူမအရင္က ခံစားခဲ့ရတာေတြေပါ့။ ဘာလို႔သူမက ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ ထင္ေနတာလဲ မသိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို တိုင္းတဲ့ေပတံနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုတိုင္းတာ ဘယ္တရားပါ့မလဲ။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုးတစ္ေယာက္ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အခ်စ္နဲ႔ကစားရတာကိုလည္း ေပ်ာ္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္လည္း ထင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေအာင္ တရားေသပုံသြင္းထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကိုင္ၿပီး တိုင္ေပၚမတက္ျပခ်င္တဲ့ လူမလိမၼာတစ္ေကာင္ပါ။ (ေဟာဒီ လူမိုက္ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း သူမကိုခ်စ္တဲ့ အျဖဴထည္အခ်စ္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ ရုိးလြန္းလို႔မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး) အခုထိလည္း လူ႔မလုိင္ေတြ ေတြ႔တိုင္း နံျပားနဲ႔တို႔တို႔စားခ်င္တဲ့ေကာင္ပါ။

အဲဒီေကာင္ရဲ့ မယဥ္ေက်းမႈေတြထဲမွာ လိုခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုကို လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာမရဘဲ ေနာက္မွရရင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္လို႔ ျပန္ယူဖို႔မႀကိဳးစားခ်င္တတ္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးဥာဥ္တစ္ခုလည္းရွိတယ္။ (အဲေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ လို႔မေတြးပါနဲ႔) အဲဒီျဖစ္စဥ္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ခံရခက္မလဲဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႔ေတြ႔မွ လူမိုက္ရဲ့ ဥာဥ္ဆိုးေတြလည္း ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ပါပဲ။ သူမ အသံပဲၾကားခ်င္ေနတယ္။ သူမအခုအခ်ိန္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ သိခ်င္ေနတယ္။ သူမရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေနတယ္။ သူမဆိုတဲ့ စိတၱဇနာမ္စားတစ္ခုရဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈတစ္ခုေပါ့။

သူငယ္ခ်င္းတဲ့.....။ သူမ ကိုျမင္သာျမင္ရ မခ်စ္ရ မၾကင္ရတဲ့ဘဝ။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ကိုင္တြယ္ခြင့္မရွိတဲ့ဘဝ ရွင္လ်က္ငရဲျပည္မွာ တိုက္ပိတ္ခံေနရသလိုပါပဲ။ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ကၽြမ္းေလာင္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လုံးဝမေတြ႔ရတာထက္စာရင္ ဘာအသံမွမၾကားရတာထက္စာရင္ ခံသာပါေသးတယ္။ ဒီခံစားမႈအေပၚမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သနားေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ခံစားရတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္သနားေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိ။

တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ရယူပိုင္ဆုိင္ျခင္းတဲံ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သူမေပ်ာ္ေအာင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဆိုတာပဲ ေတြးေနမိတယ္။ မနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္မွာ ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပြင့္က သူမအတြက္အျပဳံးတစ္ခု ယူေဆာင္ေပးႏုိင္မလား။ သူမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သူမနာမည္နဲ႔ ကီးခ်ိန္းေလးက သူမၾကည့္မိတိုင္း ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါ့မလား။ သူမေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုျပက္လုံးေတြထုတ္ၿပီး ဟာဒယရႊင္ေဆးတိုက္ေကၽြးရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ေတြလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနရပါဘူး။ သူမေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုထားရမလဲပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူမရယ္သံတစ္ခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္တစ္ရက္ ပိုရွည္ေစလို႔ေပါ့။

ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ခံုဖိနပ္မွာ ေခြးခ်ီးသုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို မရုိက္မျခင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ေစာင့္ေနဦးမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အရာတိုင္းေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းမလဲမယ့္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ လည္း ဆက္ခ်စ္ေနဦးမွာေပါ့။ (မွတ္ခ်က္။ ။ သူမကိုျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာခ့္မွာ ရင္ဖြင္ရုံသာျဖစ္ပါသည္။)

ပုံ

ငါးမည္ရေမာင္စက္

ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္တက္သူမ်ားအသင္း

ဥကၠ႒ (မိမိဘာသာေပးေသာဘြဲ႔)