(၁)
စုန္းမ၏ဝတ္ရုံနက္ လႊမ္းျခဳံထားျခင္းခံရေသာ ညက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္အနံ႔ႏွင့္
ေကာင္းကင္က ေမွာင္ပိန္းလို႔ ၾကယ္ေသေတြအိပ္တန္းတက္ေနၾကေလၿပီ။
တိမ္နီေတြကေတာ့ အုပ္စုလိုက္ အျမန္ႏႈန္းျမွင့္၍ ေလႏွင္ရာ တရြတ္တိုက္ ေနၾကသည္။
ဟူးဟူးရားရား ေလျပင္းတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တိုင္း ခႏၶာကိုယ္ထဲက အက္တမ္ေတြ စိမ့္ကြဲဲသြားမေလာက္ ခ်မ္းသည္။
ပင္လယ္ေရ၏ အထိအေတြ႕က ဟိုးေရေအာက္က ေရခဲတေစၦတစ္ေကာင္ ပြတ္သပ္ေနသည့္ႏွယ္ ေက်ာရုိးထဲအထိလိႈက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးႏြမ္းေမာလာသည္။ သဘာဝတရားက ဖန္ဆင္းထားသည့္ အဆီးအတားမ်ားသည္ မြန္ေလး၏ ေက်ာက္ေဆာင္ကဲ့သို႔ ခိုင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ရုိက္ပုတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ႏွင့္ သူ ကူးခတ္လ်က္ရွိသည္။
အမွန္အတုိင္းဝန္ခံရလွ်င္ သူ၏ဘဝ၌ ထိုမွ်အခ်ိန္အခါေလာက္အထိ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်ႏွင့္ နာရီမ်ားစြာၾကာေအာင္ မကူးခတ္စဘူး။ ေရကၽြမ္းသည္မွန္ေသာ္လည္း ပင္လယ္ျဖတ္ကူးသည့္အခ်ိန္၌ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ေျခသလုံးၾကြက္သားမ်ားက ေတာင့္တင္းကာ ဟိုးေရေအာက္တြင္ျဖစ္တည္ေသာ သံလုိက္စက္ကြင္းဆြဲအားတစ္ခုက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ကို လက္ယပ္ေခၚကာ ဆြဲငင္စုပ္ယူေနသလိုခံစားရသည္။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ကာ ထိုဆြဲငင္အားေနာက္သို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လႊတ္ခ်လိုက္လိုေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ရွိ အိ္မ္၌အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ေနေသာ ဇနီးသည္၏မ်က္ႏွာႏွင့္ သူမ၏ေဘး၌ ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ သားေလးမ်က္ႏွာ မ်ားက ကုန္ခမ္းသြားသည့္ အားသစ္မ်ား ကို အစားေလာင္းထည့္လိုက္သလို။ အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကဲ့သို႔ ေဆးျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေနေသာ သူ႔အေပၚတစ္ခါမွ အထင္ႀကီးသည့္ဟန္မျပဘူးသည့္ ဖခင္၏ တင္းမာေသာမ်က္ႏွာက သူ႔ရဲ့ ေယာက်္ားမာနကို ပုတ္ခတ္လို႔ ေဒါသမာန္တို႔ ေခါင္းေထာင္ကာ ကူးခတ္ေနေသာလက္မ်ားသို႔ လွ်ပ္စစ္စီးအားတစ္ခု စီးဝင္ေစသည့္ ပမာ။ သူအျပင္မွာ ရန္ျဖစ္လာတုိင္း စိုးရိမ္ေသာမ်က္ဝန္းညိဳညိဳတို႔ျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ မိခင္၏ လျပည့္ဝန္းေမတၱာတို႔က နားထဲ၌ “ေမေမရဲ့သားႏုိင္တယ္ ေမေမရယ္ရင္ဆိုင္ပြဲတိုင္း” ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ပို႔သေနသလို သူ၏ အေၾကာမ်ားအျပင္ ေျခသလုံးၾကြက္သားမ်ားကို ေျပေလ်ာ့ေစသည္။ စိတ္ခ်ပါေမေမ။
ကူးသည္။ လုံးဝဆက္လက္ကူး၍ မျဖစ္ေတာ့သည့္အခါ၌ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လာေသာ အမိႈက္ထည့္သည့္ အိတ္အမည္းကို အေတာ္အသင့္ေလဝင္သည္အထိ ပါးစပ္ထဲမွ ေလကိုမႈတ္ထည့္သည္။ ေလအိတ္ကဲ့သို႔ ခႏၶာကုိယ္အေလးခ်ိန္ကို ထိန္းထားႏုိင္သည့္ အခါ၌ အဝႏွစ္ဘက္ကိုခ်ည္၍ ထိုေလအိတ္ကို ဖက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေျဖေလ်ာ့သည္။ ေရထဲ၌ ထိုကဲ့သို႔ကိုယ္ေဖာ့ကာ ေလအိတ္ထဲသို႔ေလမႈတ္ ထည့္ရန္ကၽြမ္းက်င္မႈကို တစ္ခါမွ မသင္ဘူးေသာ္လည္း ေသငယ္ေဇာေၾကာင့္ သူအလိုလိုတတ္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ထိုအခ်ိန္၌ သူကိုယ္တိုင္ေလအိတ္ျဖစ္၍ ေလအိတ္ကလည္း သူအသက္ပင္။ ေရ၌အမႈိက္အျဖစ္ေမ်ာပါလာေသာ သစ္သားစမ်ားကိုေတာ့ ေလအိတ္၏နံရံကို မတိုးခြဲႏိုင္ေအာင္ သူသတိထားကာ ဖယ္ရွားေပးေနရ၏။ ပင္လယ္ေရစီးကလည္း သူ႔ကိုတစ္ျခားကမၻာသို႔ တြန္းပို႔ေနသည္။ ေရစီးႏွင့္အတူပါလာေသာ ေရဒန္းေတြကလည္း သူ၏အေရျပားထက္၌ လာကပ္၍ က်င္စက္ႏွင့္ တို႔ထိေနသလို။ ထိုအရာအားလုံးကို အန္တုကာ သူ၏ လက္မ်ားက ေရမ်က္ႏွာျပင္သို႔ စည္းခ်က္က်က်ထိုးခြဲကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးခတ္လ်က္ရွိသည္။
(၂)
“မင္း သြားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား? ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကားနဲ႔သာလိုက္ပါကြာ။ ငါ ၾကည့္စီစဥ္ပါ့မယ္” စိတ္ဓာတ္မာလြန္းလွေသာ သူငယ္ခ်င္း ေဇယ်က စိုးရိမ္ပူပန္စြာ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္းေျပာေနသည္။ ေဇယ်ႏွင့္ သူ ခင္သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ ဟိုးကေလးဘဝထဲက အခုအခ်ိန္အထိ။ ေသေဖာ္ ေသဖက္ ဆိုလည္းမမွား။
“မပူပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းငါ့အေၾကာင္းလည္းသိတာပဲ၊ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို႔ ငါ ေနာင္တမလိုဘူး၊ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ႏုိင္မလည္းပဲ ငါစဥ္းစားတယ္။ ငါေရလမ္းေၾကာင္းေတြလည္း ေလ့လာၿပီးၿပီ။”
သူ ပင္လယ္ဘက္သို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္၍ ေဇယ်ကို ေသြးေအးေအးျပန္လည္ ရွင္းျပမိသည္။
“ေအးပါကြာ၊ ငါလည္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ေအာင္ဘုတို႔တုန္းက ဟိုဘက္ကမ္းလည္းအေရာက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတာင္းထဲမွာ အသက္ရႈ က်ပ္လို႔ မြန္းၿပီးေသေနတယ္ ဆိုတုန္းက ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိတာ၊ ဒီနည္းက တကယ္ေတာ့မဟန္ပါဘူးကြာ” ေဇယ်၏ မ်က္ႏွာမွာ အဘိုးအိုႀကီးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
“ေအး၊ ငါဟိုေရာက္မွ ငါနဲ႔ဟိုကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ပို႔လိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား?”
သူျပဳံးျဖဲျဖဲလုပ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး မင္းပုံကို ငါ ရန္ကုန္က မင္းမိန္းမဆီ ဆက္ပို႔ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား? ဟား ဟား ” ေဇယ် ျပန္ပက္သည္။
သူၿပဳံး၍သာၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီႏုိင္ငံမွာေနရင္း သူႏွင့္ ေဇယ် အလုပ္ေပါင္းစုံေအာင္လုပ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း ေပါင္းစုံ။ နယ္စပ္သြား၍ ယိုးဒယားဘက္က ကူးလာမည့္ သူမ်ားကိုလည္း ကားႏွင့္ႀကိဳပုိ႔လုပ္သည္။ စားေသာက္ဆုိင္တြင္လုပ္သည္။ စက္ရုံတြင္လုပ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲ၍မရ။ တစ္ခါသူရယ္ ေဇယ်ရယ္ ဒီၿမိဳ႕က လူမိုက္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရင္း အုတ္နံရံေက်ာ္အတက္တြင္ လူမိုက္တစ္ေယာက္ ေနာက္ကဓားႏွင့္ လွမ္းခုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဇယ် ေပါင္သားတစ္ခ်ိဳ႕ ထိုအုတ္နံရံတြင္ပင္ ကပ္က်န္ရစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေဇယ်ကိုထမ္း၍ ေဆးရုံသို႔ေျပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ေဇယ် အေၾကာထိသြားကာ ေျခတစ္ဘက္က သိပ္မသန္ေတာ့။ ေဇယ်သည္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္၍ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ဗလာဆင္ဖိုနီေတးသြားတစ္ပုိဒ္လို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားျဖန္႔ခင္းထားသည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏လမ္းခြဲမွာ ေလႏွင့္အတူရြက္လႊင့္လာေသာ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ အျပိဳင္းအရုိင္း မရွိ။
ညငွက္ေတြလည္း ဆြံအ နားမၾကားျဖစ္ကာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
အေမွာင္ပါးပါးက ၿဖိဳးျဖိဳးျဖျဖျဖင့္ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အပ်ိဳးခံထားရသည္။
သူေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္ျဖစ္။
ထိုအတူ ေဇယ်ကလည္း သူ႔ေနာက္မွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္မွန္း သူသိေနသည္။
ထိုခဏ၌ ေဇယ်သည္ မြန္ေလးျဖစ္၍ မြန္ေလးသည္လည္း ေဇယ်ပင္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ေလွကေလးကိုသူေလွာ္ခတ္သလို ေလွကေလးကလည္း သူ႔ကိုထမ္းပိုး၍ ေရကဗၺလာအမည္းေရာင္ ေပၚတြင္ ဝဲဂယက္ငယ္ေလးမ်ား ထေစကာ ေဝး ေဝး လာခဲ့သည္။
(၃)
လူက ေလွာ္တက္ကို အသုံးျပဳရင္း ေလွာ္တက္ကလည္း လူကို အသုံးျပဳကာေလွကေလးကိုေရြ႕ေစ၏။
ခပ္ေဝးေဝးက ပင္လယ္ကူးသေဘာၤမ်ား၏ အသက္ရႈသံသဲ့သဲ့၊
ဆားငန္ေရ၏ စိမ္းေရႊေရႊရနံ႔ နဲ႔အတူ တခ်က္တခ်က္ ေမ်ာပါလာေသာ သစ္တုံးေသမ်ား၊
လက္ခုပ္ထဲမွာ ပါလာေသာ ပင္လယ္ေအာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕၊
သူ႔ရဲ့ေလွကေလးအား ခပ္ဖြဖြေလး ထိေတြ႔ နမ္းရႈိက္ေနေသာ ညက ဝိဥာဥ္မဲ့စြာျဖင့္ လႈိင္းတို႔၏ ဂ်စ္ပဆီဗုံသံၾကားမွာ ဝစ္လစ္စလစ္ ကခုန္ေနသည္။
ေလွကေလးျဖင့္ လမ္းခရီးတစ္ဝက္ကိုေက်ာ္လာၿပီ။ ေလွႏွင့္ဆက္သြားလုိ႔မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ ေလွကိုတိ္မ္းေမွာက္၍ ျမႈပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တဝက္က်န္ေသးေသာခရီးကို ဆက္လက္ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ငါးေမြးကန္မ်ားၾကားမွ ျဖတ္ကူးသည္။ ရုတ္တရက္ ငါးမ်ားထတြတ္ေလမလားဆိုေသာ အေတြးျဖင့္ မနားႏုိင္ပဲ အျမန္ကူးသည္။
ကူူးသည္။
သူ ကူးသည္။
သူ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
သူ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
အခ်ိဳ႕သူမ်ားအတြက္ စိတၱဇဆန္ေသာ ရူးသြပ္မႈအျဖစ္ သူ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
သူ႔ေမာေမာပန္းပန္း အသက္ရႈသံမ်ားကပင္ ဒီလိုည၌ သူ႔ကိုျပန္ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ကမ္းေျခကိုျမင္ေနရၿပီ။ သူအားတက္ကာ ဆက္လက္ ထိုးခြဲလာခဲ့သည္။ ေရေအာက္ေျမႀကီးႏွင့္ သူ႔ေျခေထာက္ထိသည့္အခ်ိန္၌ အူထဲအသည္းထဲက လိႈက္ကာ ဝမ္းသာမိေလသည္။ ထိုခဏ၌ အားျပတ္ကာ ေရတိမ္ထဲသို႔ သူလုံးဝ နစ္ျမႈပ္သြားေလသည္။ လူဆယ္ေယာက္ကူးလွ်င္ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္သာ ဆိုက္ကပ္ႏုိင္ေသာကမ္းသုိ႔ သူေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီး လုပ္ခဲ့ရသူတို႔ထုံးစံအတိုင္း သူေမာပန္းစြာျဖင့္ ေသာင္ျပင္ေပၚ၌ ေျခပစ္လက္ပစ္နားေနမိသည္။ လႈိင္းတုိ႔ရုိက္ပုတ္သံမွာ ဟစ္ေဟာပ့္ စည္းခ်က္လိုလုိက္ေနသလို။ ငိုမဲ့မဲ့တိမ္နီီေတြကင္းဆင္သြားေလၿပီ။ ဘီလူးမ်က္ႏွာဖုံးႏွင့္ ေလၾကမ္းမ်ားကလည္း အခုမွ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းကာ အသုံးေတာ္ခံေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ၾကယ္ေတြတစ္ေရးႏုိးေနၿပီျဖစ္သည္။ ၾကယ္အႀကီးမ်ား၊ အစုအစုမ်ား၊ မ်က္စိထဲတြင္ ဖုန္မႈန္႔႕လိုလို လင္းေလာက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားမ်ား အာလုံးက သူတို႔ကို သူတို႔အေတာက္ပဆုံးထြန္းညိွကာ သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳေနသေယာင္ေယာင္။ ၾကယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားဝါးလာသည္။ ၾကယ္ေတြလည္းမထင္မရွားျဖစ္ကာ တျဖည္းျဖည္းေဝး ေဝးလာသည္။ ညအေမွာင္ထုကသူ႔ မ်က္ဝန္းထဲသာမက တစ္ကိုယ္လုံးကိုလႊမ္းျခဳံကာ အစိမ္းေရာင္နတ္သမီးတစ္ပါး၏ အိပ္ေမြ႕ခ်ျခင္း အတတ္ပညာ၌ လွလွပပ ေပ်ာ္ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။
ငယ္စဥ္ဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္မႈပုံရိပ္မ်ား.....
သူ၏ ပထမဆုံးေသာ အခ်စ္ည....
ခ်စ္သူရင္ခြင္၌ အဟာရဓာတ္ေသာက္သုံးေနေသာ သားေလး...
ငိုေနေသာ အေမ.....
အေဖ့ ေအာ္သံမ်ား....
ေခါင္းမွာ ေခ်ာင္းအရုိက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ရီေမာေနေသာ ေဇယ်...
အရာအားလုံးက ရုပ္ရွင္ အေႏွးဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားလို ေမွာင္မည္းေသာ အိပ္မက္ပိတ္ကားထက္၌ တစ္ကြကခ်င္း ျပသေနေလသည္။
ဆက္ရန္
စိတ္၀င္စားဖို႕ေကာင္းတယ္ ..
ReplyDeleteဆက္ရန္ ကို ေစာင့္ေနပါတယ္ ^.^