တစ္ခါက မဝါ

တစ္ခါကအေဆာင္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ သည္ ၆၆၅ ျဖစ္သည္။ တစ္ည ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုုမအိပ္ပဲႏွင့္ အေဆာင္သစ္ေဆာက္လက္စ တန္းလ်ားရွိ ကြမ္းယာဆိုင္သုိ႔ ခိုးေၾကာင္ခိုးဝွက္ခ်ီတက္ခဲ့ၾကသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္ေလးမွာ အသစ္ေဆာက္ေနေသာ အေဆာင္သစ္မွ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ ေန႔လည္ေန႔ခင္းတြင္ဖြင့္လွစ္ေရာင္းခ်ျခင္းျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစု မီးပိတ္အိပ္ခ်ိန္တြင္ မအိပ္ပဲ အေဆာင္မွလစ္ကာ ခဏ ခဏ လာေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ သေဘာေကာင္းေသာ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီးက ညပိုင္းတြင္လည္း အအိပ္ပ်က္ခံကာ ဖြင့္လွစ္ေပးေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူစုအတြက္ေတာ့ မဟာအခြင့္အေရးပင္ျဖစ္သည္။ အေဆာင္တြင္ ေဆးလိပ္မေသာက္ရ၊ ကြမ္းမစားရ၊ ဂစ္တာမတီးရ၊ ညဘက္လူ ၅ေယာက္ထက္ပိုမစုရ၊ ဘာမလုပ္ရ၊ ညာမလုပ္ရ စသည့္ စည္းကမ္းေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ၾကားထဲမွ ထုိကြမ္းယာဆိုင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး၏ ညခင္းဘက္အိုေအစစ္ေလးပင္ျဖစ္သည္။

တစ္ေန႔တာပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနသမွ် ထုိဆိုင္ေလးေရာက္သည္ႏွင့္ အေမာေျပေလသည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ခ်င္သူကေသာက္၊ ကြမ္းယာစားခ်င္သူကစား၊ လက္ဖက္သုပ္စားရင္း ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္ ေလေပါသူကေပါ၊ ဆိုင္တြင္ခ်ိတ္ထားသည့္ မုန္႔မ်ိဳးစုံထဲမွ တစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္စားခ်င္သူကစား၊ ဂစ္တာတီးခ်င္သူက တီး၊ ဆိုခ်င္သူကဆို စသည္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး၏ တစ္ေန႔တာ ပင္ပန္းသမွ် အပန္းေျဖလို႔ရသည္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ရီသံက အေမွာင္ထုထဲသို႔ တိုးထြက္လာတတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး အေမာေျပရသည့္ေနာက္ထပ္အေၾကာင္းအရင္းတစ္ခုမွာ ဆိုင္ရွင္ဦးေလးႀကီး၏သမီး မဝါျဖစ္သည္။ သူမသည္ လွသည္။ တစ္ေန႔လုပ္စာ တစ္ေန႔စားရေသာ သူမတို႔ မိသားစုတြင္ အလွအပအတြက္ အခ်ိန္ေပးရန္မရွိသလို အင္အားလည္းမရွိ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာတြင္လည္းဘာမွ လိမ္းျခယ္ေလ႔မရွိ။ သို႔ေသာ္လည္း မဝါသည္လွသည္။ ပင္ပန္းေနေသာမ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတာက္ပေသာအၿပဳံးတစ္ခုေတြ႕ရျခင္းျဖင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ေတာ့ မဝါသည္ လမိုက္ည၏ လမင္းတစ္စင္းပင္ျဖစ္သည္။ ထုိအလင္းေၾကာင့္ပင္ သူမကို မဝါဟုကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းက နာမည္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။


သူမသည္ ေန႔ခင္းဘက္တြင္ အေဖ၏ကြမ္းယာဆိုင္တစ္ပုိင္း ကုန္စုံဆိုင္ဝိုင္းကို ဦးစီးသလို္ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ဂိုက္လည္းလုပ္သည္။ ညခင္းဘက္တြင္ ႏိုင္ငံျခားဘာသာတကၠသိုလ္တြင္ ဂ်ပန္ဘာသာသင္ေနသည္။ ထို႔အတူ LCCI level 3 လည္းေအာင္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ စကားေျပာၾကည့္ျခင္းျဖင့္လည္း သူမသည္ ေခသူမဟုတ္ေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းအားလုံးလည္းသိသည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ပါးစပ္မွဖြင့္ဟ မေျပာၾကေသာ္လည္း မဝါသည္ ႏွစ္သက္ဖြယ္ေကာင္းေသာ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး အတည္ျပဳထားၿပီးျဖစ္သည္။ ထိုသုိ႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ ညခင္းမ်ားစြာမွာ အိမ္ဆိုင္၏ ဝါက်င့္က်င့္ဖေယာင္းတိုင္မီးေရာင္ေအာက္တြင္ မဝါႏွင့္ သူ႔ထက္ငါ စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔ရင္း ကုန္လြန္ခဲ့ၾကသည္။

သို႔ေသာ္တစ္ညတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုထိုကဲ့သို႔ လစ္လစ္ေနေၾကာင္းကို ကင္းသမားက အေဆာင္မႈးအားသတင္းပို႔သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မနက္တန္းစီလူစစ္ခ်ိန္တြင္ ထိုကိစၥကိုေရွ႕တန္းတင္၍ တာဝန္ခံက မလိုအပ္ပါပဲႏွင့္ ရင့္ရင့္သီးသီးစကားလုံးမ်ားျဖင့္ ဓာတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုလည္း သုံးပတ္ အိမ္ျပန္ခြင့္ အပိတ္ခံရသည္။ မလိုအပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ားကို ခဏခဏ ေဖာက္ဖ်က္ေနၾက ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္က ကိစၥမရွိ။ မဝါတို႔ကြမ္းယာဆိုင္ကေတာ့ အႏွင္ခံလိုက္ရေလသည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးက သာ၍စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိသည္။ ရိုးရုိးသားသားလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနေသာ မိသားစုအတြက္ ထိုအျပစ္ေပးမႈသည္လြန္လြန္းေနသည္။ ထို႔အတူ တာဝန္ခံပါးစပ္မွထြက္သည့္စကားလုံးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးအား ခံျပင္းေစေလသည္။ သို႔ေသာ္ကၽြန္ေတာ္တို႔ အားလုံး မတတ္ႏိုင္။

ဤသို႔ျဖင့္ မဝါသည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံးႏွင့္ တိကနဲ အစိမ္းသက္သက္ေဝးခဲ့ရသည္။ ခုခ်ိန္ဆိုလွ်င္ အိမ္ေထာင္ရွင္မေကာင္းတစ္ေယာက္ျဖစ္ကာ အိမ္တစ္ေဆာင္မီးတစ္ေျပာင္ျဖင့္ျဖစ္ေနေလာက္မည္။ သို႔မဟုတ္ပါကလည္းူ မိသားစုအတြက္ ရုန္းကန္ဆဲပင္ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မည္။ မီးတိုင္မွိန္မွိန္ၾကားမွ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းအျပဳံးတစ္ပြင့္ကို ပန္ဆင္ရင္း စကားေတြေဖာင္ဖြဲ႔တတ္သည့္ လမိုက္ည၏ လမင္းတစ္စင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္းအားလုံးကေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္သလို သတိရေနဦးမည္ျဖစ္သည္။