ကစဥ့္ကလ်ား ဝိဥာဥ္

ေန႔နဲ႔ညေတြ က စဥ့္ က လ်ား

အိပ္မက္ေတြ က စဥ့္ က လ်ား

သေကၤတေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ေတြးေခၚ၊ေခ်ာင္းဆိုး၊ သလိပ္ခတ္သံ က စဥ့္ က လ်ား

ေဆးလိပ္ျပာေတြ က စဥ့္ က လ်ား

အခ်စ္၊ အမုန္းေတြ က စဥ့္ က လ်ား

နာရီ၊ရာသီဥတု၊ အဟာရ က စဥ့္ က လ်ား

ဆံပင္ေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ေရသံ မီးသံ တြန္သံ က စဥ့္ က လ်ား

ရစ္သမ္မမွန္ေသာ ဂီတသံ က စဥ့္ က လ်ား

မိုးဦးေလသံ၊ ေျမသင္းနံ႔ က စဥ့္ က လ်ား

ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုတ္ခ်က္တစ္ခ်ိဳ႕ က စဥ့္ က လ်ား

ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေသာ အထိအေတြ႕ က စဥ့္ က လ်ား

ပါးျပင္ေပၚျပဳတ္က်က်န္ခဲ့ေသာ အနမ္းတပြင့္ က စဥ့္ က လ်ား

စကားလုံးေတြ က စဥ့္ က လ်ား

ဒီကဗ်ာလည္း က စဥ့္ က လ်ား….

ၿပိဳင္ပြဲ

ေကာင္းကင္တြင္ တိမ္သားမည္းမည္းမ်ားက တရိပ္ရိပ္ တက္လာေသာအခါ ေလကတျဖည္းျဖည္းထန္လာသည္။ ရြက္ထဲသို႔ ေလအျပည့္တိုးဝင္လာေသာေၾကာင့္ သူ႔ေလွကလည္း အရွိန္တျဖည္းျဖည္းျမင့္တက္လာသည္။ သူ႔အာရုံတြင္ လက္ထဲက တက္ကို ၿမဲၿမံစြာကိုင္၍ ေလွကို ေလအားႏွင့္အတူ ပန္းတိုင္သို႔ ျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ ေရာက္္ရန္သာ အေရးႀကီးေနသည္။ ၿပိဳင္ပြဲတြင္ ဗိုလ္စြဲအႏိုင္ရရန္ အေရးႀကီးသည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သူ႔ကဲ့သို႔ ပင္ တစ္ျခားႏိုင္ငံမွ ၿပိဳင္ဘက္မ်ားကလည္း သူ႔အား ေက်ာ္တက္ႏိုင္ေစရန္အတြက္ အေနာက္မွ တေဝါေဝါျဖင့္ ကပ္လိုက္လွ်က္ရွိသည္။ ဒီႏိုင္ငံကာၿပိဳင္ပြဲတြင္ အႏိုင္ရ ဗုိလ္စြဲမွ သူေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ ဆုဖလားကို ရယူသိမ္းပိုက္ႏိုင္သလို တိုင္းျပည္အတြက္လည္း တာဝန္တစ္ခုေက်ပြန္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူဆုံးျဖတ္ထားၿပီးျဖစ္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္တြင္ ရွိသမွ် ႀကြက္သားမ်ားကို ဖ်စ္ညွစ္၍ ေလွမတိမ္းေစာင္းေစရန္ အရွိန္အေကာင္ဆုံးရေစရန္ ႀကိဳးစားလွ်က္ရွိသည္။

သူေနာက္ထပ္ ဘြိဳင္(buoy) တစ္ခုကို ပတ္ၿပီးလွ်င္ ပန္းဝင္ရန္သာရွိေတာ့သည္။ ေလကလည္း ျပင္းသထက္ျပင္းလာကာ ေလွတစ္ခ်ိဳ႕မထိန္းႏိုင္သျဖင့္ ေမွာက္ကုန္ေလေတာ့သည္။ သူကေတာ့ သဘာဝကို အန္တုကာ ပန္းတိုင္သို႔သာ အေစာဆုံးဝင္ရန္ အားခဲလွ်က္။ ထိုအခိုက္တြင္ မေမွ်ာ္လင့္ထားေသာ အရာတစ္ခု ရုတ္တရက္ျဖစ္ေပၚလာသည္။ သူတို႔ ႏိုင္ငံမွ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ သူပတ္ခဲ့ေသာ ဘြိဳင္သို႔မေရာက္ခင္ ေလျပင္းလြန္း၍ ေလွေမွာက္ေနသည္။ သူ႔ေလွက ထိုေကာင္မေလးေလွအနားမွအျဖတ္တြင္ လွိဳင္းႀကီး ေလႀကီးလြန္းသျဖင့္ သူမဘာသာ ေလွျပန္မေထာင္နိင္။ ေမွာက္ေနေသာ ေလွကို ကိုင္ကာ အားကိုးရာမဲ့ ေအာ္ငိုေနသည္။ ေနာက္ၿပီး သူမ အသက္ က အခု မွ ၁၀ ႏွစ္ပင္မရွိေသး။ ၿပိဳင္ပြဲအတြက္ တာဝန္ယူထားေသာ အသက္ကယ္အဖြဲ႕မွာလည္း ေမွာက္ေသာ ေလွမ်ားမ်ားလြန္းသည့္အတြက္ သူမဆီသို႔ေရာက္မလာႏိုင္။ ေရကလည္း ေရခဲမွတ္နားကပ္ေနသည့္ အေျခအေန ေအးစက္လြန္းေနသည္။ သူ႔ Wetsuit (အေအးဒဏ္ကို ကာကြယ္ရန္ဝတ္ေသာ လည္ပင္းမွ ေျခေထာက္အထိလုံၿခံဳေစသာ အက်ၤီ) အတြင္းမွပင္ သူအေအးဓာတ္ကို ခံစားသိရွိေနရသည္။ ေရခဲတမွ်ေအးေသာ ေရထဲတြင္ အားကိုးရာမဲ့ ေအာ္ငိုေနေသာ မ်က္ႏွာ။ အေရးႀကီးေသာ ေနာက္ဆုံးၿပိဳင္ပြဲ။ ရုတ္တရက္ သူ႔ေခါင္းထဲသုိ႔ လွ်ပ္စီးမိုးႀကိဳးလက္သလို အေတြးတစ္ခု ဝင္ေရာက္လာသည္။

စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ သူ႔ေလွမွႀကိဳးကို ေျခေထာက္တြင္ခ်ည္္၍ ေရထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ထိုေကာင္မေလးရွိရာသို႔ ကူးခတ္သြား၍ ေလွကို ကၽြမ္းက်င္စြာျပန္ေထာင္မတ္ေပးလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူက ေရထဲမွာေန၍ သူမကို ေလွေပၚသို႔ျပန္တြန္းတင္ေပးလိုက္ကာ ေလွထဲတြင္ရွိေသာေရမ်ားကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ခပ္ထုတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ အသက္ကယ္ေလွအဖြဲ႕ ေရာက္လာကာ သူမကို ကမ္းစပ္သို႔ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္သြားေတာ့သည္။ သူမကေတာ့ ငိုေနတုန္းပင္။

ထို႔ေနာက္ သူ႔ေလွေပၚသို႕ ျပန္တက္လိုက္ကာ ၿပိဳင္ပြဲကို ဆက္ၿပိဳင္ေလသည္။ ခရာ မႈတ္သံႏွင့္အတူ ပန္းဝင္ေလၿပီ။ သို႔ေသာ္ သူအလိုခ်င္ဆုံးေသာ ပထမေနရာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့။ ဆုေပးပြဲတြင္လည္း သူအလိုခ်င္ဆုံးေသာ ဆုဖလားကို တစ္ျခားႏိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ ရယူသြားေသာအခါတြင္လည္း သူအားရပါးရၿပဳံးလိုက္မိေတာ့သည္။ သူ႔ရင္ထဲတြင္ျဖစ္ေပၚမိေသာ ပီတိမွာကား ထိုပြဲတြင္ အႏိုင္ရဗိုလ္စြဲရျခင္းထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာလြန္ေၾကာင္း သူ႔ကိုယ္တိုယ္သိရွိေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။