အတြက္

ဖိနပ္တစ္ရံ ခႏၶာကိုယ္အခြံလြတ္တစ္ခုနဲ႕ ဒဏ္ရာေတြကို ေက်ာပိုးရင္း မိုင္တိုင္ေတြ တရိပ္ရိပ္က်န္ခဲ့ျပီ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ကိုယ့္ေနာက္ေက်ာေတာင္ ကပ္ ပါမလာခဲ့ဘူး အခ်ိန္ဆိုတာက ယႏၱရားတစ္ခုဆို ကံၾကမၼာဆိုတာက ေခြးသြားစိတ္ေတြေပါ့ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရႈံးနိမ့္ျခင္းေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးပဲ အခ်ိ္န္ေတြကုန္ခဲ့ျပီ တန္ဖိုးထားခဲ့ဖူးသမွ်က သုညေတြကိုျဖစ္လို႔ အခ်စ္ဆိုတာ မရဲ႕ရယ္သံလြင္လြင္ေတြလား ရင္ခုန္ျမတ္ႏိုးမႈဆိုတာ ဘာမဆို ေပးဆပ္ရျခင္းတဲ့လား သူ႔ဆီပို႔ထားတဲ့ မက္ေဆ့ခ်္ေလးေတြလား ျပန္လာႏိုးႏိုးေစာင့္ရတာ ကမၻာနဲ႔ခ်ီၾကာသလိုပဲ ဘဝါခါးခါးေတြၾကားမွာ ေသနတ္ေျပာင္းဝကို ႏွင္းဆီတစ္ပြင့္ ထိုးစိုက္ခ်လုိက္ခ်င္သလိုမ်ိဳး ႏွလုံးသားေျမဆီလႊာမွာ သူမပန္ဖို႔ ပန္းတစ္ခင္းပ်ိဳးေပးေနခ်င္သူပါ ခုလက္ရွိအခ်ိန္ကိုမပိုင္သလို အနာဂတ္ကိုလည္းမပိုင္ဘူး သတိရျမဲရေနျခင္းေတြပဲ ဘဝမွာ ပိုင္ဆိုင္မႈရွိတယ္ ဒါေပမဲ့ မေသမခ်င္းၾကိဳးစားရျခင္းဆိုတာလည္း နိစၥဓူဝ ဝတ္ရြတ္စဥ္တစ္ခုလိုေပါ့ အိပ္ခါနီးတိုင္း မ ရဲ႕နာမည္ကိုတိုးတိုးရြတ္ဆိုလို႕ အေမွာင္ေတြၾကားက အလင္း ဒဏ္ရာေတြၾကားက နားခိုရာ ဘဝရဲ႕တစ္ခုတည္းေသာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းျဖစ္စဥ္ေလး ညစဥ္ ေကာင္းေသာအိပ္စက္အနားယူျခင္းရွိပါေစ မ အိပ္မက္ေတြဆီ မဆုတ္မနစ္လွမ္းလာရင္းေပါ့ “အာမင္”