အလုပ္မေလွ်ာက္ပဲ ကဗ်ာခ်ည္းပဲေရးခ်င္တဲ့ေကာင္
နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္တဲ့…
တက္က်မ္းတစ္အုပ္က ေျပာတယ္..
အေမရယ္..
ကၽြန္ေတာ္ အတၱႀကီးတာမဟုတ္ရပါ
စက္ရုပ္ေတြကို စက္ဆုပ္
က်ဳပ္လက္တစ္ဆုပ္စာ အႏုပညာကိုပဲ
ထာဝရ ဘုရားသခင္ထင္လို႔ပါ…
ေငြနံ႔နံေနတဲ့ ေလထုထဲမွာ
လူတန္းစား ခြဲျခားတတ္သူေတြ
အတြင္းက်ိတ္ၿပိဳင္ဆိုင္လိုျခင္းေတြ
ေထာင္းလေမာင္းထလို႔ေနေလရဲ့..
ရႈးတိုးတိုး
သူတို႔ေတြ
ကပြဲ က်င္းပေနေလရဲ့…
က်ဳပ္တို႔ကေတာ့
ေခၽြးတစ္လုံးလုံးနဲ႔
ဦးေနွာက္နဲ႔ လုပ္အားထိုးေကၽြးလုိ႔ေကာင္းတုန္း..
ခင္ဗ်ား..ဘယ္ေလာက္ပဲစာနာပါတယ္ေျပာေျပာ
အေဝးေရာက္ေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ရယ္
အိမ္ျပန္စရာမရွိေတာ့တဲ့ ကေလးငယ္ေတြရယ္
သားေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ အေမအိုေတြေလာက္
ေသာကပင္လယ္မေဝဘူး…
ခင္ဗ်ား…ဘယ္ေလာက္ပဲစာနာပါတယ္ေျပာေျပာ
မ်က္လုံးေတြဖြင့္ၾကည့္
အပူသည္ရုပ္နဲ႔ လူလုံးမလွတဲ့လူေတြ
ဖုန္္ေတြၾကားထဲမွာ တနပ္စာအတြက္
ရုန္းကန္ေနၾကတယ္
နားေတြစြင့္ၾကည့္
ေျမႀကီးထဲက ေအာ္သံေတြ
ဘဝဂ္လွ်ံေနတယ္
ရင္ဘတ္ေတြဖြင့္ၾကည့္
အလင္းမီးေတာက္တစ္ပြင့္ကို
ဖ်တ္ကနဲျမင္လိုက္ရလိမ့္မယ္..
ကဲ..ကဲ
အိပ္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနလည္း
အိပ္လို႔ရေအာင္ဆက္အိပ္လိုက္ပါဗ်ာ
က်ဳပ္ကေတာ့ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္
ေရးလိုက္ဦးမယ္…
