ေဟမာေနဝင္း သီခ်င္းကဗ်ာ (ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ သဘင္ ၊ ၁၉၈၆ ၾသဂုတ္)

ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ပန္းခင္းမွ ပန္းျခင္းတစ္ခုစာ အျပာေရာင္ပန္းမ်ား ခူးယူခဲ့ၿပီးေနာက္ ဘယ္သူ႕ထံေမွာက္ အေရာက္ခစား၍ ပန္းမ်ားကို ေပးအပ္ရပါမည္နည္း။ ေဆာင္းဦးေပါက္ တစ္ေန႔တာအတြက္ ကဗ်ာမ်ား ဖူလုံစြာ စပ္ၿပီးၿပီလား။

မေန႔က ကဗ်ာမ်ားသည္ သည္ကေန႔ ကဗ်ာမ်ားကို ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ ျငင္းဆိုေနၾကေၾကာင္း ၾကားသိလိုက္ရေသာေၾကာင့္ စိတ္မသက္သာ။ ကဗ်ာက ျငင္းသည္လား၊ လူကျငင္းသည္လား။ ေရာင္ဝါမထြန္းခ်မ္းရွာလြန္း၍၊ တည့္မြန္းခ်ိန္ေန၊ ေရာက္လြယ္ေစဟု…။ေနက ခ်မ္းသည္လား၊ လူကခ်မ္းသည္လား။

ၿမိဳ႕မၿငိမ္း၏ ေရခ်ိဳးဆိပ္အနားက သစ္ေဖာင္ေပၚမွာ ေၾကာင္တစ္ေကာင္ရွိ၏ ထိုေၾကာင္ကို ဘယ္သူပင္ပန္းႀကီးစြာ ေရခ်ိဳးေပးေနသည္လဲ။

ပန္းေတြေဝေနေအာင္ ပြင့္ေနသည္။ ပန္းေတြႏွင့္ေဝ၊ ပန္းကေလးေတြႏွင့္ေဝ၊ ေတြႏွင့္ေဝ။ ေဒၚစိန္ငုံ သီခ်င္းဆိုေနသည္။ ေမာင္ဝဏၰ ရုပ္ရွင္ရုိက္ေနသည္။ ပန္းကေလးေတြႏွင့္ေဝ၊ ပန္းေတြႏွင့္ေဝ၊ ကတၱီပါပန္းခင္းထဲမွာ က်က္သေရ ကင္းမဲ့စြာ ရာဘာဖိနပ္ သဲႀကိဳးျပတ္တစ္ဖက္။ ေက်းဇူးျပဳ၍ မေနတတ္သူမ်ား ထိုဖိနပ္ကို ကာသိကရာဇ္တိုင္း ျဖစ္ ပိုးသားစစ္စစ္ ပုဆိုးတစ္ထည္ျဖင့္ ထုပ္၍ စၾကဝဠာ အျပင္ဘက္သို႔ သြားေရာက္ပစ္ခ်ခဲ့ပါ။

ရြာထဲသို႔ အရူးဝင္ေသာအခါ ကေလးေတြဆူ၏။ အႀကီးအက်ယ္ဆုံး ဟာသ တစ္ပုဒ္ကို ေရခဲတုံးျဖင့္ ပန္းပုရုပ္ ထုလုပ္ေနၾကသည္လား။

ေနေရာင္ခ်ည္ ျဖန္႔က်က္ေသာ နံနက္ခင္း၏ ႏွင္းျမဴဇာမွာ ေရႊေရာင္ ေငြေရာင္ အကြက္ဆင္မ်ား သံစဥ္ညွိ၍ ဖူးပြင့္လာပါေစ။ ‘ထိုအခါ ေနျခည္ႏွင္းျမဴဇာကို ထက္ေအာက္ဆင္တူ ဝတ္စုံခ်ဳပ္၍ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း၏ သမီးကေလးကို ေမြးေန႕လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ၾကပါ။ သူသီခ်င္းဆိုေနပါေစ’။ သီခ်င္းသံပဲ ၾကားပါရေစ။ ေအးေအးေဆးေဆး နားေထာင္စမ္းပါရေစ။ သူတို႔မရွိဘဲ သူတို႔မပါဘဲ ဘဝသည္ အလိုလိုေမာေန၏။ ေမ်ာေန၏။ မြန္းေန၏။ အေမာသမား၊ အေမ်ာသမား၊ အမြန္းသမားမ်ား သံသရာေရးျပင္မွာ ေရနစ္၍ မေသ၊ အခုတေလာ နားေၾကာျပတ္၍ ေသၾကရလွ်င္ တစ္စုံတစ္ေယာက္ေတာ့ ဝမ္းသာေပလိမ့္မည္။

မိုက္မလင္းႏိုင္ဘု၊ ၿမိဳက္ခင္းညာဆီမ်ာ ခါေတာ္မီ သီမေဝ့ႏိုင္ဘု၊ သည္ေကြ႕မွာ၊ ခါေတာ္မီ သီသီေလးေတာင္ မေဝ့ႏုိင္ဘု၊ မိုက္မလင္းႏိုင္ဘု၊ သည္ေကြ႕မွာ၊ ေနကုန္ေမ်ာရွာၾက၊ ခါေတာ္မီ၊ ခါေတာ္မီ၊ သည္ေကြ႕့မွာ၊ တစ္ေနကုန္ေအာင္ေမ်ာ၍၊ ခါေတာ္မီ၍ သည္ေကြ႕မွာ… ေဟမာေနဝင္း သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ေလာက္ ထပ္ဆိုပါ။ ‘မင္းအေဖကို တို႔ သတိရသည္’။ ပါးစပ္အလွဆုံး၊ သြားအလွဆုံး၊ ေမးရိုးအလွဆုံး သမီးေလးကို ေမြးမွေမြးတတ္ပေလ။

အရူးေတြမလာႏွင့္။ မိမဆုံးမ ဖမဆုံးမ ကေလးေတြ၊ မလာႏွင့္ ပန္းခင္းထဲမွာ ပန္းေတြ ညိွဳးေလ်ာ္ေနသည္ေလာ။ ေရေလာင္းပါ၊ ေပါင္းသင္ပါ။ ေျမကို ဆြပါ။ ႏွင္းမိုးမ်ား ရြာသြန္းၿဖိဳးေအာင္ သိပၸံပညာကို အကူအညီေတာင္းပါ။

အဝါေရာင္တိမ္တိုက္မ်ား၏ ဖြားရာဇာတိသည္ ပိေတာက္ပန္းျဖစ္၏ မအူမလည္ ႏုိင္ငံေရး စကားလုံးမ်ား၏ ဖြားရာဇာတိသည္ ညစ္ေထးေသာ သမိုင္းသဲေျမပြေပၚမွ ေျခာက္ေသြ႕ေနေသာ တံေတြးကြက္မ်ားျဖစ္၏။ အေကာင္းဆုံးကေတာ့ မသိဘဲႏွင့္ ဝင္ဝင္မေျပာႏွင့္။ ဟိုမွာ သီခ်င္းသံမ်ား ဝဲပ်ံလာေနသည္။ ျမက္ခင္းေပၚက သစ္ရြက္ေျခာက္ကို ေကာက္၍ပစ္။ ေကာ္ေဇာအသစ္ကို ဖုန္ေကာင္းစြာ ခါ၊ ထိုေနရာမွာ ျဖန္႔ခင္း၊ သီခ်င္းသံကို ေနရာေပးပါ။

ရင္ထဲမွာ မီးပုံ။ အဂၢဘုံမွာ ကဗ်ာဆရာမ်ား ေန၏။ သူ၏မွတ္ပုံတင္ ကတ္ျပားႏွင့္ အိမ္ေထာင္စုစာရင္းသည္ သူ႕ကဗ်ာမ်ားျဖစ္၏။ သူသည္ ထမင္းကို စားသူမဟုတ္၊ ကဗ်ာကို စားသူျဖစ္၏။ ကဗ်ာႏွင့္ ေနသည္။ ကဗ်ာကို ေနသည္။ ကဗ်ာတြင္ ေနသည္။ ကဗ်ာအား ေနသည္။ ကဗ်ာေၾကာင့္ ေနသည္။ ကဗ်ာက ေနသည္။ ကဗ်ာမွ ေနသည္။ ေက်ာက္စီျခယ္ ေရႊကလာပ္မွာ လိမ္းကပ္သည့္ ျမဴမႈန္ဖယ္၍ ကဗ်ာကိုထားပါ။ ကဗ်ာကို ဆရာလိုထားပါ။ ကမၻာေပၚမွာ အႀကီးျမတ္ဆုံးဟု ကမၺည္းထိုးပါ။ ေဆာ့ခရိတိၱေခတ္မွာ လူသြား၍ ျဖစ္သူကို ေစာင္အျဖဴတစ္ထည္ ကိုယ္မွာပတ္၍ ေက်ာင္းသားေလွကားထစ္မ်ားေပၚမွာ မတ္တတ္ရပ္ေစ၍ မိန္႕ခြန္းေျခြခိုင္းပါ။ ေခါမေခတ္၊ ေရာမေခတ္၊ ေဘာမေခတ္၊ ေသာမေခတ္ေတြ၏ ေရွ႕အေဝးႀကီးမွာ ကဗ်ာေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့ သူေကာင္းစြာ သိဖို႕လိုမည္ မထင္ပါ။ ကဗ်ာဆရာသည္ စပါးစိုက္သူမဟုတ္။ ကားေဘာ္ဒီထုသူမဟုတ္၊ မိုက္ကရုိခ်စ္(ပ) ထုတ္လုပ္သူမဟုတ္။ ရက္ကန္း ရက္သူမဟုတ္။ လက္သမားမဟုတ္။ သိပၸံပညာရွင္ မဟုတ္။ သုေတသီ မဟုတ္။ က်မ္းသုံးေထာင္ ကုန္ေအာင္ဖတ္ေသာ ပါေမာကၡမဟုတ္။ ဆရာဝန္မဟုတ္။ ကေခ်သည္မဟုတ္။ တပ္မွဴးမဟုတ္။ ေဂၚဖီထုပ္ေရာင္းသူမဟုတ္။ ဒႆနိကေဗဒ ပညာရွင္မဟုတ္။ ဖန္ခြက္ဆိုင္ထဲ ဝင္သည့္ကြ်ဲလို မည္းမည္းျမင္တိုင္း ဝင္ခတ္သူမဟုတ္။ ေဝဖန္ေရးဆရာ မဟုတ္။ ထိုသူအားလုံး ဟုတ္ခ်င္ဟုတ္မည္။

ကဗ်ာဆရာသည္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္၏။ ေဟမာေနဝင္း ဘာေျပာခ်င္သလဲ။ သီခ်င္းကေလးထဲက အရဲစြန္႔ၿပီး ေျပာစရာမလို။ ရဲရဲဝံ့ဝံ့သာ ေျပာလိုက္ပါ။ ကဗ်ာဆရာသည္ ကဗ်ာဆရာျဖစ္သည္ဟု ရဲရဲဝ့ံဝံ့သာ ေျပာလိုက္ပါ။ မဆိုင္ေသာအရာေတြ ေလေၾကာရွည္ ေနသူမ်ားကိုလည္း မင္း၏ပ်ားရည္အသံကေလးျဖင့္ ေျခေထာက္လွလွကေလး တစ္ခ်က္ ေဆာင့္၍ သြားၾကစမ္း…တိတ္ၾကစမ္းဟု ေငါက္လိုက္ပါ။ ကမၻာေလာက၏ ေကာင္းခ်ီးေပးသံတို႔ျဖင့္ သူတို႔ကို ႏွစ္ျမွုပ္ၿပီးသား ျဖစ္သြားပါလိမ့္မည္။

အနာဂတ္အတြက္ ေနျခည္အသစ္တို႕ ဖြင့္လွစ္ေပးေသာ မိုးေကာင္းကင္မွာ ကဗ်ာရွိေနမည္မွာ ေသခ်ာပါ၏။ ဆာေလာင္ျခင္း၊ မြတ္သိပ္ျခင္း၊ မျပည့္စုံျခင္း၊ အထိတ္တလန္႔ျဖစ္ရျခင္း၊ ေျဖရွင္းမရျခင္း၊ အႏွစ္သာရကင္းမဲ့ျခင္း၊ ရဲဝံ့စြာ မရယ္ေမာႏိုင္ျခင္း ထိုအရာအားလုံးကင္းေသာေနရာႏွင့္ အခ်ိန္က ကဗ်ာကို ေမွ်ာ္လင့္ေစာင့္စား၏။

တဖြဲဖြဲေၾကြ၍ ေျမျပင္မွာ အဝါေရာင္ပန္းေကာ္ေဇာခင္းသည့္ ပိေတာက္ပင္ေျခရင္းမွာ ပလႅင္ေဆာက္၍ ကဗ်ာကို ေလာက၏ ဘုရင္ အျဖစ္ ေျမွာက္ၾကမည္။ တညင္းသီး၊ ၾကြက္စုတ္ႏွင့္ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒ မရွိေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထီးအက်ားေအာက္မွာ ေကာ္ဖီေသာက္ရင္း ကဗ်ာကို ေစာင့္ၾကမည္။ အေကာင္းဆုံး အၾကံ ေပးလိုက္မည္။ ခပ္ေဝးေဝးသြားၾက။ ဆာေလာင္သည္၊ မြတ္သိပ္သည္၊ မျပည့္စုံ၊ ထိတ္လန္႔သည္၊ ေျဖရွင္းမရ၊ အႏွစ္သာရ၊ ဗလာ၊ ရဲဝံ့စြာ ရယ္ေမာ။ ငါတို႔ သီခ်င္းနားေထာင္ေနသည္။ ငါတို႔ ကဗ်ာဖတ္ခ်င္သည္။ ကဗ်ာေသာင္စပ္မွာ ကဗ်ာဟု စာလုံးေရးလိုက္ၿပီးသည္ႏွင့္ လိႈင္းေခါင္းျဖဴ အျမွဳပ္ေဖြးတို႔က ေရေဆး၍ ခ်လိုက္၏။ သဲျပင္ေပၚမွာ ကဗ်ာ၏ ေျခရာ၊ ကဗ်ာ။ ေက်ာက္သားေပၚမွာ၊ ပန္းပြင့္ေပၚမွာ၊ လြယ္အိတ္ထဲမွာ၊ ေလွကားေပၚမွာ၊ ပန္းကန္ျပားေပၚမွာ၊ လေရာင္ျခည္ထဲမွာ၊ ႏွင္းမႈန္ထဲမွာ၊ ဝါးရြက္ၾကားမွာ၊ ယုဇနပင္ေအာက္မွာ၊ သရက္ပင္ထိပ္ဖ်ားမွာ၊ ပင္လယ္ထဲမွာ၊ ဘဏ္တိုက္ထဲမွာ၊ အက္ဖ္ ၁၆ ေလယာဥ္ပ်ံေပၚမွာ၊ ပင္လယ္ထဲမွာ၊ ဧဝရတ္ေတာင္ထပ္မွာ၊ ျမစ္ႀကီးနားမွာ၊ ပုဂံယြန္းေက်ာင္းမွာ၊ စိန္ေဗဒါႀကီး၏ ေက်ာက္ရုပ္မွာ၊ တစ္ေန႕ေန႕လူသန္႔သြားေသာ ကမၻာႀကီးမွာ…ကဗ်ာေတြ။ တစ္ေန႕ေန႕လူသန္႔သြားေသာ ကမၻာႀကီးမွာ…ကဗ်ာေတြ။ ညင္သာစြာ တီးမႈတ္၍ မႏၱေလးက်ဳံးေတာ္တြင္းက ေရကင္းသံျဖင့္ လူသန္႔သြားေသာအခါ၊ တစ္ေန႔ေန႔၊ မႏၱေလးက်ဳံးေတာ္တြင္းက ေရကင္းသံျဖင့္ ကဗ်ာကို ႀကိဳဆိုၾကပါမည္။ မႏၱေလးမွာ လူသန္႔သြားေသာအခါ။ တညင္းသီးဆားရည္စိမ္ရယ္၊ ၾကြက္စုတ္ရယ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ဝါဒရယ္ မရွိေသာ ေသာင္စပ္က ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ။ ေရခဲစိမ္ေကာ္ဖီႏွစ္ခြက္ကို ကဗ်ာမ်ားမ်ားထည့္၍ ပါးစပ္အားေနလွ်င္ ေခ်ာင္းဆိုးပါ။ ဝင္ဝင္မေျပာပါႏွင့္။ လက္အားေနလွ်င္ တေယာထိုးပါ။ တေယာထိုးပါ။ ေခ်ာင္းဆိုးပါ။ သို႔မဟုတ္ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္လိုက္ပါ။ အိပ္မက္ထဲမွာ နီရိုးဘုရင္ ကိုေတြ႕လွ်င္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ေအာင္ဆက္ပါ။ သူ႕ကို ကဗ်ာအေၾကာင္း သြားမစပါႏွင့္။ မိုးဦးေစာမည္။ ျမစ္ေရႀကီးမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မိုးေလဝသႏွင့္ ဇလေဗဒပညာရွင္မ်ား ႀကိဳတင္ေျပာၾကေကာင္းပါရဲ႕။ ကဗ်ာျမစ္သည္ ေကာင္းကင္မွာ စီးဆင္းေန၏။ အမႈိက္ပုံထဲမွာ လူတစ္ေယာက္၏ ေက်ာရုိးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ လူတစ္ေယာက္၏ ဦးေႏွာက္တစ္ျခမ္းပဲ့။ တူးေကာ္…ကဗ်ာမ်ား…သၾကားခ်ိဳခ်ိဳ။

လူသန္႔လွ်င္ ကဗ်ာသန္႔မည္။ သီခ်င္းေတြခ်ိဳမည္။ စိတ္ထားေတြခ်ိဳမည္။ နားလည္လာ၍ ခ်ိဳမည္။ ယုံၾကည္လာ၍ ပိုခ်ိဳမည္။ ျပည့္စုံလာ၍ ခ်ိဳမည္။ စားေကာင္းေသာက္ဖြယ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိဳမည္။ တကယ္ျပည့္စုံလာမည့္ ကတိစကားမ်ားျဖင့္ ခ်ိဳမည္။ အခ်စ္မ်ားျဖင့္ ခ်ိဳမည္။ မိုက္မလင္းႏုိင္ဘု၊ ေက်ာက္စီျခယ္ေရႊကလာပ္မွာ ကဗ်ာသည္ ဘုရင္ျဖစ္၏။ ကဗ်ာျမစ္ေကာင္းကင္မွာ စီး၏။ ခါေတာ္မီ သီမေဝ့ႏိုင္ဘု၊ သည္ေကြ႕မွာ ကဗ်ာသည္ အႀကီးအက်ယ္ အျမင့္ျမတ္ဆုံး ျဖစ္၏။ ကတီၱပါပန္းခင္းထဲက တမ္းခ်င္းအသစ္ေရႊကဗ်ာ။ သံစဥ္သြင္း၍ သီခ်င္းဆိုေသာအခါ ေဟမာေနဝင္းဆိုပါေစ။ အေဝးဆုံးတစ္ေနရာ ျမစ္ညွာအရပ္ဆီမွ သစ္ရြက္စိမ္းမ်ား ေညွာ္နံ႔ရသည္။ ေျပာင္းျပန္ ျမင္ရေသာ ခပ္ေဝးေဝးက ေရတံခြန္တစ္ခုပမာ၊ မီးခိုးမ်ား ေခြလိပ္ တြန္႕တက္ေနသည္။ သီခ်င္းမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား လြတ္ရာကို ေရႊ႕၍ထားပါ။ အုတ္ခဲႏွင့္ ေက်ာက္တုံးမ်ား လူအုပ္ထဲေရာက္ေနသည္။

ရြာလယ္မွာ ကေလးေတြဘာေၾကာင့္ ဆူေနၾကသလဲ၊ ေမႊးပ်ံ႕ေသာ ပန္းခင္းထဲမွ ပန္းျခင္းတစ္ခုစာ ပန္းအျပာေရာင္မ်ား ခူးၿပီးေနာက္ ကဗ်ာဆရာကို ကမၻာေလာက၏ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ေပးအပ္ၾကမည္။ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္းသမီးကေလး သေဘာတူပါရဲ႕လား။ သူတို႔ကို ေငါက္ငမ္းပစ္လိုက္စမ္း။ လူသန္႔သြားသည္အထိ ေက်းဇူးျပဳ၍ သီခ်င္းဆက္ဆိုပါဦး ကေလးမ။

ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္
စာေပါင္းသိုက္အက္ေဆးမ်ား