လူတစ္ေယာက္ ခရီးထြက္လာခဲ့သည္။
သူ႔လက္ထဲတြင္ ဒိုင္အိုခ်ီးနီးစ္၏ မီးအိမ္ကို ကိုင္ေဆာင္မထား၊ ျဗဟၼာႀကီးဦးေခါင္းကိုလည္းရြက္မလာ၊ ဇီဝကလို ေဆးလြယ္အိတ္လည္းမလြယ္၊ ေခါင္းထဲတြင္ ကြန္ျဖဴးရွပ္၏အေတြးအေခၚေတြလည္းမရွိ...ယုတ္စြအဆုံး ေရဘူးႏွင့္ ဖိနပ္လည္းမပါ...ဘာဆိုဘာမွ မပါ အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုျဖင့္ သုညတစ္လုံးကိုပိုက္၍သာ ခရီးထြက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သူတြင္ရည္မွန္းခ်က္လည္းမရွိ ခရီးထြက္ခ်င္လို႔သာ ထြက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္း အဆိုအရ သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္၊ ေမးပါမ်ား စကားရ၊ မအိပ္မေနအသက္ရွည္ ဆိုသလို သူ ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ ျမစ္ကိုေက်ာ္၍ ခရီးဆက္လာခဲ့ေလသည္။
ေတာအုပ္အစပ္ေရာက္တြင္
လေပၚက ဆန္ဖြပ္သည့္ အဘုိုးအိုကို သူျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ေဘးက ယုန္ကေလးကလည္း နားရြက္ကေလးေထာင္လို႔ေပါ့။ ဒါန႔ဲသူက အဘိုးကို ေမးၾကည့္သည္။
“အဘိုး မပင္ပန္းဘူးလား တစ္ခ်ိန္လုံး ဆန္ဖြပ္ေနရတာ...အခုေခတ္မွာ ဆန္ကိုစက္နဲ႔ႀကိတ္လုိ႔ရေနၿပီေလ..အပင္ပန္းမခံပါနဲ႔လား အဘုိးရယ္”
“ေဟ...မင္းဘာသိလို႔လဲကြ...ငါက အလုပ္လုပ္ခ်င္လြန္းလို႔ ရွာႀကံလုပ္ေနရတာကြ...အလုပ္မလုပ္ပဲေနရင္ ငါမေနတတ္ေတာ့ဘူး...ေနာက္ၿပီး ကေလးငယ္ေလးေတြအတြက္ အိပ္ယာဝင္ပုံျပင္ေတြထဲမွာ ငါရွိေနခ်င္တယ္ကြာ...ငယ္ရြယ္ႏုနယ္တဲ့ ျဖဴစင္တဲ့ ကေလးေတြ လသာညတိုင္း ငါ့ကို ထိုင္ၿပီးေငးၾကည့္ေနၾကတာ ငါဘဝဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ဘူးေဟ”
ယုန္ကေလးကပါ မ်က္ေစာင္းထုိးၾကည့္ေလသည္။ ဒီလူတယ္ရႈပ္ပါလားဆိုသည့္သေဘာ... အဲဒါနဲ႔သူလည္း အဘိုးအိုနားက အသာလစ္ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
ဒီလိုနဲ႔ ေတာအုပ္တစ္ေနရာအေရာက္ တိရစာၦန္မ်ား အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ေနသည့္အသံမ်ားၾကား၍ ဘာျဖစ္ေနပါလိမ့္ဟု သူဝင္ၾကည့္မိသည္။
ယုန္နဲ႔လိပ္ အေျပးၿပိဳင္ေနျခင္းျဖစ္သည္။
လိပ္က သူ႔ေက်ာခြံႀကီးကိုလြယ္ကာ အိပဲ့အိပဲ့ႏွင့္ေျပးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ကိုေရႊယုန္ကေတာ့ သစ္ပင္ရိပ္မွာ တခူးခူးႏွင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေလသည္။ သြားရည္ေတာင္က်ေနလိုက္ေသး။ ဒါႏွင့္သူ ယုန္အနားကိုကပ္၍ သြားႏိုးေလသည္။
“ေဟ့...ဖိုးေရႊယုန္..ထ..ထ...ဟိုမွာ လိပ္ကပန္းေတာင္ဝင္ေတာ့မယ္ကြ”
အိပ္မႈန္စုံမႊားျဖင့္ မ်က္လုံးပြတ္ၾကည့္သည္။ ထို႔ေနာက္ တစ္ဘက္ေစာင္း၍ ျပန္အိပ္သြားေလသည္။ သူလည္း စိတ္မရွည္ပဲ
ယုန္၏ ေထာင္ကားေနေသာ နားရြက္နားကပ္၍
“ထဟ... ငပ်င္းရဲ့ ဟိုမွာ နင့္ထက္အဆတစ္ရာ အေျပးေႏွးတဲ့လိပ္က ပန္းဝင္ေတာ့မဟဲ့” ဟု အားကုန္ေအာ္လိုက္ေလသည္။
ယုန္သည္ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ဆိုးသြားဟန္ျဖင့္ သူ႔ကို ဘုၾကည့္ၾကည့္ကာ...
“ေဟ့လူ...က်ဳပ္က အႏႈိင္ေတြ အရႈံးေတြကို အတူတူပဲသတ္မွတ္ထားတယ္...ေလာကမွာ အိပ္ေရးဝဝအိပ္ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္းနဲ႔ မနက္ခင္းေတြကုိ ႏႈတ္ဆက္ရတာေလာက္ ဘာမွ တန္ဖိုးမထားဘူး။ ခင္ဗ်ားမအိပ္မေနအလုပ္ေတြလုပ္ ပိုက္ဆံေတြစု ပိုက္ဆံရွိတိုင္းလည္း က်ဳပ္လို သစ္ရိပ္ဝါးရိပ္မွာ ေအးေအးလူလူ အိပ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္ၿပီး ပုံျပင္ေတြထဲမွာ က်ဳပ္လို အေျပးသမားက အပ်င္းႀကီးတယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ လူေတြကတစ္ဘက္သတ္စြပ္စြဲထားတာ...တန္ေအာင္အိပ္မယ္ဗ်ာ...အိပ္ေရးပ်က္တယ္ သြား..သြား..” ယုန္ကစိတ္ဆိုးမာန္ဆိုးနဲ႔ေျပာေတာ့ သူလည္း အၿမီွးေလးကုပ္ၿပီး ခရီးဆက္ထြက္ခဲ့သည္။
ခရီးဆက္လာရင္း ေဒါင္းေတြဝိုင္းအုံခြပ္ျခင္းခံေနရေသာ က်ီးတစ္ေကာင္ကိုသူေတြ႕ေလသည္။ သူလည္း တစ္ေကာင္ႏွင့္အမ်ားဆိုေတာ့ က်ီးကိုသနားသည္ႏွင့္ ေဒါင္းေတြအားလုံးကို ေျခာက္လွန္႔လႊတ္လိုက္သည္။ ေဒါင္းအေမႊးေတြကုိယ္မွာ က်ိဳးတိုးက်ဲတဲ မဲေျပာင္ေျပာင္ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ ေဒါင္းခြပ္ခံရသည့္ ဒဏ္ရာမ်ားႏွင့္ အသက္ေမ်ာ့ေမ်ာ့သာက်န္ေတာ့ေသာ က်ီးကိုေတြ႔ရေလသည္။
“ခင္ဗ်ားဗ်ာ....ကိုယ္နဲ႔မတန္မရာဘာလို႔ ေဒါင္းေယာင္ေဆာင္ရတာလည္းဗ်” သူက ကရုဏာသံႏွင့္ေမးသည္။
ကိုေရႊက်ီးက “ဟာ...တိရစာၦန္ျခင္းအတူတူ သူတို႔က တမူးပိုရႈရတယ္လို႔ဗ်ာ... က်ဳပ္လည္း လွခ်င္တာေပါ့ဗ်...ကိုယ့္ကိုယ္ကို လွမလားဆိုၿပီး ေဒါင္းေသတစ္ေကာင္ဆီက အေမႊးေတြယူၿပီး တပ္ၾကည့္တာေပါ့..က်ဳပ္လွတာကို သူတို႔ကမနာလိုၾကဘူးေလ..အဲဒါေၾကာင့္ဝိုင္းခြပ္ၾကတာ... နင္လို အသာမည္းငမြဲက ငါ့တို႔အေရာင္အေသြးနဲ႔တူသလား တန္သလားတဲ့... တိရစာၦန္အခ်င္းခ်င္း အသားအေရာင္အဆင့္အတန္းခြဲျခား အေကာင္အတန္းအစား(လူတန္းစားမဟုတ္) ခြဲျခားတာ က်ဳပ္မခံႏိုင္ဘူး....အု...အု..အု”
ေျပာရင္း ေဒါသႏွင့္အတူ ကုိေရႊက်ီးပါ အသက္ထြက္သြားေလသည္။ သူလည္းကိုေရႊက်ီးအေလာင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာျမႈပ္ႏွံေပးၿပီးသည့္ေနာက္ ပညာရွိဦးဇီးကြက္ထံသြား၍ ေတာေကာင္အခ်င္းခ်င္း အဆင့္အတန္းခြဲျခားမႈပေပ်ာက္ေရးအေၾကာင္း အဆိုတင္သြင္းခဲ့ေလသည္။
သူေရႊက်ီးအတြက္ စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေတာအုပ္ထဲက ေရကန္ႀကီးနံေဘးမွာထိုင္ေနေလသည္။ ထိုေရကန္ထဲ၌ ၾကာမ်ိဳးငါးပါးပြင့္ေနသလို လိပ္ျပာကေလးမ်ားကလည္း ၾကာပန္းမ်ားၾကားလြင့္ဝဲေနေလသည္။ ၾကာပန္းၾကားမွတိုးေဝွ႕ကာ ကန္ေရေပၚမွျဖတ္တိုက္သည့္ေလႏုေအးေလးကို မ်က္လုံးအသာေလးမွိတ္၍ အေမာေျပရႈရႈိက္ေနတုန္း အလြန္ေမႊးပ်ံ႕ေသာရနံ႔တစ္ခုသူူရလိုက္သည္။ သူ႔မ်က္စိဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ပန္းေပါင္းစုံႏွင့္ရက္လုပ္ထားေသာ အဝါေရာင္ဝတ္ရုံျဖင့္ နတ္သမီးတစ္ပါးအား သူေရွ႕၌ူျမင္လိုက္ရေလသည္။ သူမ၏ အျဖဴေရာင္အေတာင္ပံတစ္စုံကလည္း လွပလြန္းလွသျဖင့္ မ်က္စိမ်ားေမွာက္မွားေလသလားဟု သူ႔မ်က္လုံးသူေသခ်ာပြတ္ၾကည့္မိသည္။ သူ႔အျမင္အာရုံလည္းမမွားေပ။ သို႔ေသာ္ သူ႔တစ္သက္ႏွင့္တစ္ကိုယ္ ထိုမ်ွေခ်ာေမာလွပေသာ မိန္းကေလးအား တစ္ခါမွ်မျမင္ဘူး။ အဝါေရာင္ဝမ္းဆက္ျဖင့္ မဟာဆန္စြာ ေက်ာ့ရွင္းလွပလြန္းလွသည္။ သူမ၏ လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားမွာလည္း ႏွင္းဆီပန္းတို႔ႏွင့္တူစြာ ႏႈးညံ့နီေထြးေနသည္။ ထို႔အတူ လက္ေမာင္းမ်ားမွာလည္း ေရႊအိုေရာင္ေတာက္ပေနေလသည္။ ထိုအဝါေရာင္နတ္သမီးေလးက သူ႔အားၿပဳံးၿပဳံးေလးစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ သူကလည္းျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ေလသည္။
“ခင္ဗ်ား....နာ...နာမည္ဘယ္လိုေခၚပါသလဲ” သူ႔စကားလုံးမ်ား ထစ္အကုန္သည္။
သူမကသြားေလးေပၚေအာင္ျပဳံးကာ “ကၽြန္မနာမည္က Eos ပါ.. အရုဏ္ဦးရဲ့ နတ္ဘုရားမေပါ့...မနက္ခင္းဆိုရင္ ကၽြန္မအစ္ကို ေနမင္းႀကီး (Helios) ကို ႏႈိးေပးၿပီး ေကာင္းကင္ရဲ့တံခါးဝကို ကၽြန္မရဲ့ ေဟာဒီႏွင္းဆီလက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ ကိုယ္တိုင္ဖြင့္ေပးရတယ္ေလ.. ”
ဗ်ာ...နတ္ဘုရားမ..? ႏွင္းဆီလက္ႏွစ္ဘက္? ကၽြန္ေတာ္အိပ္မက္မက္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္?
“မဟုတ္ပါဘူး..”
ဆိုၿပီး သူမက လက္ထဲက ပန္းတစ္ပြင့္ႏွင့္သူ႔ဆီသို႔ လွမး္ေပါက္လိုက္ေလသည္။ ထိုပန္းကေလးသည္ သူ႔ ဘယ္ဘက္ရင္အုံတည့္တည့္သို႔ထိမွန္သြားကာ သူ႔ ႏွလုံးခုန္သံမ်ားရပ္တန္႔သြားေလသည္။ ထိုသို႔ႏွင့္သူႏွင့္ သူမ (အဝါေရာင္နတ္သမီး) တို႔ သူမအစ္ကိုေနမင္းႀကီးမႏိုးခင္ မနက္ခင္းေလျပည္ရနံ႔မ်ားရိႈက္ရင္း ေတာအုပ္အလင္းေထာင့္ခ်ိဳးမ်ားေရာက္သည္ အထိ အတူတူလမ္းေလွ်ာက္ၾကသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးေလးအလစ္၌ ေလရႈးႏွင့္အတူ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚသို႔တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေရာက္လာေသာ သူမ၏ ဆံေကသာမ်ားကို ခိုးနမ္းေနမ္ိသည္။
သူမရဲ့ ပန္းေပါင္းစုံဝတ္ရုံံရနံ႔ၾကားမွာ ယစ္မူးရင္း တစ္ခဏေလးအတြင္း ကဗ်ာဆန္တဲ့အလွမွာ စီးေမ်ာေပ်ာ္ဝင္ေနေလၿပီ။ သူ ခရီးလည္းဆက္မထြက္ျဖစ္ေတာ့ ထိုေတာအုပ္အတြင္းမွာ ေနထိုင္ရင္း မနက္ခင္းအာရုဏ္တက္ခ်ိန္မ်ား ကိုသာ သူေစာင့္ေမွ်ာ္ေနေလ့ရွိသည္။ ဒီလိုနွင့္ သူရယ္ အဝါေရာင္နတ္သမီးရယ္ နံနက္ခင္းတိုင္း ေတာအုပ္ႀကီးထဲ၌ ေလွ်ာက္သြားၾကကာ ေနထြက္ကာနီးအခ်ိန္ေလာက္တြင္ သူမက လမ္းခြဲသြားေလ့ရွိသည္။ သူမ၏စံနန္းေတာ္ျဖစ္ေသာ သမုဒၵရာ အစြန္းတစ္ဘက္ကိုလည္း နတ္ျမင္းပ်ံေျခာက္ေကာင္ကေသာ ရထားလုံးျဖင့္ေခၚသြားေလ့ရွိသည္။ ထို႔အတူ ထိုရထားလုံးျဖင့္ပင္ ကမၻာႀကီးအႏွံ ေလွ်ာက္လည္ၾကေလသည္။ တစ္ေန႔တြင္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဇုနတ္မင္းႀကီး သိသြားကာ နတ္သမီးေလးအား လူသားႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳးသြယ္မိသည့္အတြက္ သူမအား အျပစ္ဒဏ္ခတ္လိုက္ကာ လူျပည့္သို႔ မဆင္းရဟု အမိန္႔ထုတ္လိုက္ေလသည္။
ထိုေန႔မွစ၍ သူသည္ မနက္ခင္းတုိင္း နတ္သမီးေလးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ပါေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးသူ႔ထံမေရာက္လာႏုိင္ေတာ့ေပ။
ေရကန္ႀကီးနား၌လည္းေကာင္း၊ သမုဒၵရာအစပ္၌လည္းေကာင္း၊ ပန္းပြင့္မ်ားၾကား၌လည္းေကာင္း၊ မနက္ခင္း အရုဏ္မတက္မီွ ေကာင္းကင္ေပၚသို႔ေမာ့္ၾကည့္၍ လည္းေကာင္း နတ္သမီးေလးရွိတတ္မည့္ ေနရာတိုင္း၌လိုက္ရွာေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးကေတာ့ ေပၚမလာေတာ့ေပ။
ေန႔မ်ားကို နာရီမ်ားစား၍...ရက္မ်ားမွသကၠရာဇ္မ်ားကို စားသည့္တိုင္ေအာင္ အဝါေရာင္နတ္သမီးအား သူေစာင့္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူမ၏အရိပ္ေတာင္မွ သူမျမင္ရေတာ့ေပ။
တစ္ေန႔ ၾကည္လင္သည့္ကန္ေရျပင္ထဲတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ငံု႔ၾကည့္မိေသာအခါမွ သူ႔တစ္ေခါင္းလုံးျဖဴေဖြးကာ အဘုိးႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနေၾကာင္း အံ့ၾသျခင္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင့္ေတြ႕လိုက္ရ႔ေလသည္။ အခ်ိန္မ်ားမွာျမန္ဆန္လြန္းလွေလသည္။ သူ႔၏ငယ္ဘဝကပုံျပင္မ်ားသည္လည္း အဘုိးအိုအရြယ္ေရာက္ေနသည့္ သူ႔ထံသို႔ တစ္ေက်ာ့ျပန္ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ေၾကာင္း သိရသည့္အခိုက္၌ အဘိုးအိုလည္း ကန္စပ္၌ အရုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက်သြားေလေတာ့သည္။
