အမဲလိုက္ေနၾကေသာ သားေကာင္မ်ား

(၁)

လူဝင္မႈႀကီးၾကပ္ေရးွ။ ။ ပတ္စ္ပို႔ အနီေရာင္ကိုၾကည့္၍ မ်က္ႏွာရႈံ႕တြကာ မင္းက

ဒီႏိုင္ငံကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?

သားေကာင္ ။ ။ ခင္ဗ်ာ…(မန္က်ည္းသီးခန္႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္)

လဝက ။ ။ မင္းအဂၤလိပ္လိုေျပာတတ္လား? မင္းဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ?

(မာေရေက်ာေရ ငပ်င္းၿခံစည္းရုိး ဆက္ဆံေရးျဖင့္)

သားေကာင္ ။ ။ ေၾသာ္…အ..အလည္..လာတာပါ (အထစ္အထစ္ျဖင့္ေျဖ)

လဝက ။ ။ မင္းဟိုဘက္မွာ ခဏေစာင့္။

အတန္ၾကာ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးေသာအခါ။ ေနာက္ထပ္ သားေကာင္ ၄ ေယာက္ခန္႔တိုးလာေလသည္။

လဝက ။ ။ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့... ဟုဆုိကာ ရုံးခန္းအတြင္းသို႔ဝင္သြားေလသည္။

လဝက အရာရွိ ။ ။ မင္းတို႔က ဒီကို လာလည္တယ္လို႔ေျပာတယ္ေနာ္..မင္းတို႔ဆီမွာ

လည္စရာပတ္စရာ ပိုက္ဆံ ဘယ္ေလာက္ပါလဲ? အိတ္ဖြင့္ျပ?

သားေကာင္မ်ား ။ ။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီ အိတ္ဖြင့္၍ အထဲရွိပိုက္ဆံမ်ားျပေသာ္..

လဝက အရာရွိ ။ ။ ေရၾကည့္စမ္းကြာ..

သားေကာင္မ်ား ။ ။ ပိုက္ဆံမ်ားကို တစ္ရြက္ျခင္းေရျပ..

ထို႔ေနာက္ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ ဟိုေမး ဒီေမးလုပ္ၿပီးေသာအခါ ရက္သုံးဆယ္ေနခြင့္ ကို ဒုံး…ဒုံး..ဟု တံဆိပ္တုံးထုကာ ေဆာင့္ႀကီးေအာင့္ႀကီးေပးလိုက္ေလသည္။

(၂)

သားေကာင္ ။ ။ ဟဲလုိ…

မုဆိုး ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ေျပာပါ…

သားေကာင္ ။ ။ သတင္းစာထဲမွာပါတဲ့အလုပ္ေၾကာ္ျငာကို စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ။

မုဆိုး ။ ။ ခင္းဗ်ားက Singaporean လား PR လား?

သားေကာင္ ။ ။ ေၾသာ္..ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာျပည္ကလာတာပါ။

မုဆိုး ။ Foreigner ဆိုရင္ေဆာရီးပါ..ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္မခံပါဘူး..(ဖုန္းခ်သြား..)

သားေကာင္ ။ ။ တူ…တူ…တူ…သံျမည္ေနေသာဖုန္းသံကို နားေထာင္ရင္း

ေငါေတာင္ေတာင္ျဖင့္က်န္ရစ္

(၃)

သားေကာင္ ။ ။ အားကုိးပါရေစ အစ္ကိုရယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေဖာင္ဖ်က္ၿပီးလာတာမို႔လို႔ပါ။

အေမကလည္း ၿခံကိုေရာင္းၿပီးကို တစ္ခါတည္း အေမြေပးလိုက္တာ။

ဒါကုန္လည္း ဖ်ာပုံျပန္လို႔မရေတာ့လို႔ပါ။

မုဆိုး ။ ။ စိတ္ခ်စမ္းပါငါ့ညီရာ။ အစ္ကိုလုပ္ေပးလိုက္လို႔ အဆင္ေျပၿပီး

အိမ္ကိုေငြျပန္ပုိ႔ေနတဲ့လူေတြ တစ္ပုံႀကီး။

သားေကာင္ ။ ။ ယုံပါတယ္ဗ်ာ။ ယုံပါတယ္။ ဒါနဲ႔ဘယ္ေလာက္ေပးထားရမွာ?

မုဆုိး ။ ။ တစ္ရာထဲပါကြာ။ ဒါကလည္း မင္းတို႔အတြက္အလုပ္ရွာေပးတုန္း

ငါသြားစရိတ္..လာစရိတ္ေလာက္ပါ။ ေထာင္ျမင္ရင္ရာစြန္႔ရမွာေပါ့

ဟုတ္တယ္မလား? မင္းက အဂၤလိပ္စကားလည္း မေကာင္းေတာ့

ငါ့အဆက္အသြယ္နဲ႔မွ အဆင္ေျပမွာေလ။

သားေကာင္ ။ ။ အလုပ္တကယ္လို႔မရရင္ေရာ ဒီပိုက္ဆံျပန္ရမွာလား?

မုဆိုး ။ ။ တစ္ဝက္တိတိျပန္ရေစမယ္ကြာ။ ကတိေပးတယ္။

သားေကာင္ ။ ။ ယုံပါတယ္ဗ်ာ။ ဗမာအခ်င္းခ်င္းပဲဟာ ရုိင္းပင္းကူညီတတ္ၾကပါတယ္…

ေရာ့..ေရာ့..ဒါကကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူ ထြက္လာတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ..

သူတို႔ကိုလည္း ကူညီေပးပါ အစ္ကိုရာ။ ေက်းဇူးမေမ့ပါဘူး။

ထိုသို႔ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကို ေငြတစ္ရာေပးလိုက္က ထိုေန႔မွစ၍ ကတိတစ္ဝက္ႏွင့္ ပြဲစားတစ္ပိုင္း မုဆိုးရိုင္းက ေပ်ာက္ခ်င္းမလွေပ်ာက္ဆုံးသြားေလေတာ့သည္။

(၄)

လူေတြ႕ အင္တာဗ်ဴးတစ္ခုသို႔သြားကာ ေလွ်ာက္လႊာတင္ေသာအခါ

သားေကာင္ ။ ။ ေလွ်ာက္လႊာေလးတစ္ေစာင္ေလာက္မရဘူးလားဗ်ာ။

စာေရးမ ။ ။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ကၽြန္းဆြယ္တစ္ခုလုံး သူ႔လုပ္စာ ထုိင္စားေနရေသာ

မ်က္ႏွာေပးမ်ိဳးႏွင့္ ေရာ့…အင့္…

သားေကာင္ ။ ။ ဒါနဲ႔လာေလွ်ာက္တဲ့လူက ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေလာက္မ်ားရွိလဲမသိဘူး။

စာေရးမ ။ ။ စာရင္းစာအုပ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ အင္း ရွင္အပါအဝင္ဆို ရွင္တို႔လူမ်ိဳးႀကီးပဲ

ဒီပို႔စ္ကို လာေလွ်ာက္တာ အေယာက္ ၁၂၀ ရွိၿပီ…

သားေကာင္ ။ ။ ခင္ဗ်ာ…!!!!

(၅)

ထိုသုိ႔ျဖင့္ ရက္မ်ားက တေရြ႕ေရြ႕ျဖင့္ ကုန္ဆုံးရန္ နီးကပ္လာေလသည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ သတင္းစာထဲတြင္ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုသြားေတြ႕သည္။

စားေသာက္ဆိုင္ အကူ စားပြဲထိုး၊ ထမင္းခ်က္၊ ေတာက္တိုမယ္ရ ဘာညာသာဓကာ အလုိရွိသည္။ (Foreigner Welcome)

ေရငတ္တုန္း အင္းေလးကန္ထဲျပဳတ္က်သလို မေျပးရုံတမယ္ျဖင့္ ဗ်ဴးရန္သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ရြာတုန္းက သာေအး အလွဴလို လူေတြက အမ်ားသား။ ေရႊေတြေရာ ဖအုပ္ထုပ္ေတြေရာ။ ကိုယ္လိုသူလို လူမ်ိဳးမ်ား အပူလႈိင္းမ်ားကို အုပ္၍ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ၿပဳံးျပၾကသည္။ အို.....ဘာျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္မွေတာ့ မထူးဟု ဆိုကာ ေလွ်ာက္လႊာျဖည့္၍ အလွည့္ကိုေစာင့္ေနမိသည္။ ကိုယ့္အလွည့္လည္းေရာက္ကာနီးေရာ ဗ်ဴးသည့္လူကထြက္လာကာ လူေတြအရမ္းမ်ားေနသည့္အတြက္ သူကပဲ အလုပ္ႏွင့္ပတ္သတ္သည့္အေသးစိတ္ကို အားလုံးနားေထာင္ႏိုင္ရန္ ရွင္းျပသည္။

မုဆိုး ။ ။ ဒီစားေသာက္ဆိုင္က အခုမွစဖြင့္မွာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကုမၸဏီအေနနဲ႔

ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ အေတြ႕အႀကဳံရွိတဲ့လူ၊ ဘယ္ေလာက္ႀကီးပဲ ပညာအရည္

အခ်င္းေတြျမင့္မားေနပါေစ ေအာက္ထစ္ တစ္လကို ၁၀၀၀ ကစေပးပါမယ္။

ပညာအရည္အခ်င္း လုပ္သက္အေတြ႕အႀကဳံမ်ားေပမယ့္ အလုပ္မွာ စြမ္းေဆာင္

ရည္ရွိမရွိကို မသိတဲ့အတြက္ အခုလို စေပးရျခင္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္မ်ားေတာ့

၂ လတန္သည္ ၃ လတန္သည္ ႀကဳံရင္လည္း ႀကဳံသလို မႀကဳံရင္လည္း မႀကဳံသ

လိုေပါ့ဗ်ာ…ၾကည့္က်က္တိုးေပးပါမယ္။

သားေကာင္မ်ား ။ ။ (ရြစိ..ရြစိ..ျဖစ္ကုန္၍) ေခါင္းလိုက္ညိတ္သည့္လူကလည္း ၿငိမ့္လွ်က္..

မလႈပ္မရွက္ျဖင့္ ေက်ာက္ရုပ္လိုၿငိမ္သက္သူမ်ားကလည္း ၿငိမ္သက္

လွ်က္.... မုဆိုး၏ အပစ္ကို ေသမထူးေနမထူးသေဘာျဖင့္

ပစ္ကြင္းေကာင္းေစရန္ တစ္ခ်ိဳ႕က မသိမသာ ေက်ာလွည့္ေပးသည္။

(၆)

သားေကာင္ ။ ။ ကၽြန္မကို လူအိုရုံမွာ အလုပ္ရမယ္ဆိုၿပီး ေအ့ဂ်င့္က လႊတ္လိုက္တာပါ။

ဒီေရာက္မွ အိမ္ေဖာ္အလုပ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ပထမကေတာ့ စလုံးတစ္

ေယာက္အိမ္မွာလုပ္ရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက တစ္ပတ္တစ္ခါ အျပင္ထြက္

ခြင့္ရသလို မုန္႔ဖိုးေလးဘာေလးလဲရပါတယ္။ တစ္ႏွစ္စာခ်ဳပ္ျပည့္ေတာ့မွ

ဗမာအိမ္ကို ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကုိယ့္လူမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္းဆိုၿပီးေတာ့

အားတက္မိပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့မွ တစ္ပတ္ကိုလည္း

တစ္ရက္မွ နားလို႔မရ။ အလုပ္ဆိုလည္း အားလုံး သိမ္းက်ဳံးလုပ္၊

ကၽြန္မဘြဲ႕နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ တစ္ျခားအလုပ္ရွာဖို႔ အင္တာနက္ဆိုင္ကို အသြား

လမ္းေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ရွင္က ဇက္ေၾကာတက္လို႔ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ေခၚ

ပါတယ္။ ကိုယ့္လူမ်ိဳးအိမ္ကိုေရာက္မွ ပိုဆိုးေတာ့တာပါပဲ။

နိဂုံး

ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးေတြ အလုပ္ဆိုတဲ့အမဲေကာင္ကိုလိုက္ရင္း ေရၾကည္ရာျမက္ႏုရာ ဒီကၽြန္းေပၚကို ေရာက္လာၾကပါတယ္။ တစ္ရြာမေျပာင္းသူေကာင္းမျဖစ္၊ ေသခ်င္တဲ့က်ား ေတာေျပာင္းဆိုသလို အဆင္ေျပတဲ့လူေတြရွိသလို အမဲလိုက္ရင္း ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ သားေကာင္ဘဝေရာက္တဲ့လူေတြလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။ အလုပ္မလုပ္ခင္ ေသေသခ်ာခ်ာ စုံစမ္းၾကပါ။ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းဆိုၿပီး မယုံလြယ္ၾကပါနဲ႔။ မုဆိုးတစ္ပိုင္း ပြဲစားရိုင္းမ်ား၏ ေဘးရန္မွလည္း ကင္းေဝးၾကပါေစဗ်ာ….