ဟိုးေရွးေရွးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ေပးခဲ့ဖူးေသာ လက္ေဆာင္တစ္ခု...အမွတ္တရ ဘေလာခ့္မွာ သိမ္းထားခ်င္လို႔ပါ...ေဗြမယူေလာက္ပါဘူးေနာ္..
(၁)လူေတြက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ခရီးဆက္တယ္
ဒါေပမယ့္ ငါ့အတြက္ဒီခရီးက ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကမ္းဆုံးပဲ….ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ဘဝစာ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြပိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ေလဆိပ္ထဲဆိုက္ကပ္ခဲ့တယ္္။ သူမရဲ့ သာယာေလးနက္တဲ့ အသံရယ္၊ လွ်ိဳ႕ဝွက္မႈေတြရယ္၊ ဝိုးတဝါးနဲ႔သူမပံုရိပ္ေတြကေတာ့ ဦးေႏွာက္ထဲမွာ အလြတ္ရေနၿပီ။ အဲဒီဓာတ္ပုံကိုင္ၿပီးပဲ ကၽြန္ေတာ္ က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္ခဲ့ပါတယ္။ အလင္းခ်ိဳးတဲ့တစ္ေထာင့္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး က်က္သေရရွိတဲ့ဝတ္စုံနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးသားေတြက်ိန္းသြားတယ္…. ေဘးမွာလည္းအစ္ကိုတစ္ေယာက၊္ သူတို႔ အျပံဳးခ်င္းခ်ိတ္လို႔။ ဘုရား…ဘုရား…သူမအရင္ကေျပာတဲ့အတိုင္း မဟုတ္ပါေစနဲ႔။ ကၽြန္ေတာ့္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ေသတၱာထဲတည့္ၿပီး လာလမ္းကိုပဲျပန္လွည့္ရမလား? ခရီးဆုံးကိုလွမ္းရမလား? ခ်ီတုံခ်တုံျဖစ္ေနတုန္းပဲ သူမ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတြ႔သြားခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အငတ္မြတ္ဆုံး အၿပံဳးတစ္ခုကိုလွစ္ဟလို႔….. ကၽြန္႔ေတာ့္ဘဝတစ္ခုစာ ေပ်ာ္ဝင္ေစေလာက္တာေပါ့့။ သူမကစကားဆိုတယ္….
“ကိုဒီပါလင္း ဟုတ္ပါတယ္ေနာ္…” “ဟုတ္…ဟုတ္ပါတယ္” သူမနဲ႔ေတြ႔မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံၾကည္လွခ်ည္ရဲ့ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသံေတြ အက္ရွကုန္တယ္္။
“အင္း…ဓာတ္ပုံထဲကထက္ ပိုငယ္တယ္ထင္ရတယ္ေနာ္။” အနီေရာင္ႏႈတ္ခမ္းတစ္စုံနဲ႔တင္ ေသေလာက္ရဲ့။ သူမကၽြန္ေတာ့္ကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ၿပီးေျပာလို္က္ပုံမ်ား… အမွန္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္က ဥဳံဖြဆိုၿပီး အသက္ပိုႀကီးခ်င္ေနတာ သူမမွ မသိပဲ။
“ထင္လို႔ပါ…မ…။ ဒါနဲ႔…” ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးရဲ့အဓိပၸါယ္ကိုသူမသိတာေပါ့။
“ေၾသာ္ဒါက… ကိုေအာင္ထြန္းပါ။ မ….ရဲ့ ခင္ပြန္းေလာင္းေပါ့။” ေသခ်ာသြားပါၿပီ။ အရာအားလုံးခဏရပ္တန္႔သြားတယ္။ သူကေအာင္ျမင္စြာျပဳံးၿပီး လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နကၡတ္ကို ဂဠဳန္ခြစီးလိုက္သလိုပါပဲ။
“ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္…” ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဝမ္းအနည္းဆုံး အခိုက္အတန္႔ဆုိတာေတာ့ မ်က္ႏွာမွာ မေပၚေစရပါဘူး။
“ဟုတ္ကဲ့ အကူအညီလိုရင္လည္းေျပာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကဒီေရာက္ေနတာၾကာၿပီ။” လူေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ဂဠဳန္ႀကီးက ျပဳံးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ေျပာတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ၾကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာႀကိဳတဲ့သူငယ္ခ်င္းဇာနည္က ေနာက္ၾကျခင္းနဲ႔ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္။ ထုံးစံအတိုင္း အလာပသလာပ ေျပာၿပီးကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္းခြဲခဲ့ပါတယ္။
သူ႔အိမ္အျပန္လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖဖို႔ေတာင္ အားမရွိေတာ့သလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ျငင္းပယ္ခံရတဲ့ေနာက္ေတာ့ လာလမ္းအတိုင္းျပန္မယ္ စိတ္ကူးေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံႏုိင္ရည္ေမြးၿပီး ရင္ဆိုင္ရဲရမွာေပါ့။ ဘုရင့္ေနာင္ေဖာင္ဖ်က္တဲ့ အသံလည္း နားထဲမွာ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ေပါ့။ ေသြးပ်က္ေလာက္ရဲ့။
အျပန္လမ္းတစ္ေလွ်ာက္
သစ္ပင္ေတြလည္းဖ်ားလို႔…..
ငွက္ေတြလည္းအေတာင္က်ိဳး….
ေနဝင္ခ်ိန္လည္း အေရာင္မရွိေတာ့သလိုပါပဲ။
(၂)
လူဆိုတာကေမွ်ာ္လင့္ထားသလိုမျဖစ္ရင္၊ ျငင္းပယ္ခံရရင္ စိတ္ဓာတ္က်တတ္တယ္
ကၽြန္ေတာ္လဲလူထဲကလူပါပဲ ဒါေပမယ့္ အရႈံးေတြနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနပါၿပီ…..ရရာအလုပ္ဝင္လုပ္ရင္း သူမကိုေတြ႔ခြင့္မရွိတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ၿမိဳ႕မွာ အသက္ဆက္ခဲ့တယ္။ မရွိမဲ့ရွိမဲ့မာနကိုပိုက္ ကၽြန္ေတာ္ငတ္တစ္လွည့္ ျပတ္တစ္လွည့္နဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္မွာအျမဲတမ္းခ်မ္းသာတာဆိုလို႔ ဂစ္တာတစ္လက္ရယ္၊ ေကာ္ဖီေသာက္တဲ့ခြက္တစ္ခြက္ရယ္၊ ေဆးလိပ္တစ္ဘူး နဲ႔ ဇစ္ပိုမီးျခစ္တစ္လုံးရယ္ ကၽြမ္းေနတဲ့ႏွလုံးသားတစ္ခုရယ္ပါပဲ။ ေၾသာ္..သူမအတြက္ စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြရယ္ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဇကာေပါက္အဆုတ္ပါ အဆစ္တိုးလာတယ္တဲ့ ဆရာဝန္ကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆုံးထြက္သက္ရက္ေတြကို ေရတြက္ေနပါတယ္။ ထြက္ေျပးတာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းခ်င္တာပါ။
အဲဒီေန႔က….
ေကာင္းကင္ကေမွာင္မည္း
အနက္ေရာင္အဆုပ္လို္က္တိမ္ေတြရယ္
ေလျပင္းေတြက ေတြ႔သမွ်ကိုဝါးၿမိဳလို႔
ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ကိုိထမ္းထုတ္မယ့္ေန႔ေပါ့ျပတင္းေပါက္ကဝင္လာတဲ့ ေလျပင္းကခပ္ၾကမ္းၾကမ္းနမ္းလို္က္လို႔ အခန္းထဲက ျပကၡဒိန္က ျပဳတ္ထြက္မတတ္။ ျပာခြက္ထဲကေဆးလိပ္ျပာ ေတြကလည္း စားပြဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ။ နံရံမွာေထာင္ထားတဲ့ ဂစ္တာကလည္း ႀကိဳးေတြျပတ္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာ ဖရုိဖရဲနဲ႔ေပါ့။ တံခါးသံၾကားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ သူမ…။ အျဖဴေရာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ အျပဳံးထူထူေလးဆင္ျမန္းၿပီး တံခါးေရွ႕မွာ ရပ္လို႔…
ကၽြန္ေတာ္တံခါးဖြင့္ေပးေတာ့….
“ေနပါေစ..မဝင္ေတာ့ပါဘူး… ဖိတ္စာလာေပးတာ”“ဗ်ာ…လာဖိတ္တာ?”
“လာမည့္စေနေန႔မွာ မ…ရဲ့မဂၤလာေဆာင္ရွိတယ္ေလ… ဘုရားေက်ာင္းမွာ…” သူမစကားအဆုံး ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာ ေခါင္းေလာင္းသံေတြ ညံသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္လို အင္အားမ်ိဳးနဲ႔သြားရမလဲ? ေတြးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ လက္နဲ႔ပါးစပ္ကိုပိတ္လို႔ ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုး လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းအရွိန္ကို သိေတာ့ သူမက
“ဟာ မင္းေခ်ာင္းေတြေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတာပဲ….မ်က္ႏွာကလည္းအားမရွိဘူး…ေဆးေရာေသာက္ရဲ့လား?”
“ဟုတ္…ေသာက္ပါတယ္…မ…” တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ လမ္းဆုံးေနၿပီီ။
“ေရာ့…….ေခ်ာင္းဆိုးရင္သုံးဖို႔…” ေျပာေျပာဆုိဆုိသူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါျဖဴေလးကို ထုတ္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ခ်က္ေတာ့ ၾကည္ႏူးမိတာေပါ့။
“အထဲဝင္ဦးေလ…မ…..”“မဝင္ေတာ့ဘူး….ေအာက္မွာ အထြန္း ေစာင့္ေနတယ္။ က်န္းမာေရးကိုဂရုစိုက္…သြားေတာ့မယ္ေနာ္…”“ဟုတ္….ဟုတ္ကဲ့” ေျပာေျပာဆိုဆိုသူမလွည့္ထြက္သြားေတာ့ သူမရဲ့ ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕ပဲကၽြန္ေတာ္နဲ႔ က်န္ခဲ့တာေပါ့။
သူမတို႔ ကားေလးမီးခိုတန္းသြားတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္းၾကည့္မိတယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ေလျပင္းနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့္အဆုတ္ထဲကလည္း ေလေတြေရာ အနီေရာင္ေတြေရာ တလေဟာၿပိဳက်လာပါေတာ့တယ္။ သူမေပးခဲ့တဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလး ခ်င္းခ်င္းနီတဲ့အထိေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္ ေနာက္ဆုံးျပင္ဆင္ျခင္းအျဖစ္ ဇာနည္ရယ္ ေနာက္ၿပီးရင္ခြဲရုံရယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။ ဖုန္း စကားေျပာခြက္ကို ခ်ခ်လိုက္ျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္အထဲက ရွိသမွ်အရာေတြ ဆန္တက္ ထြက္ၾကလာေလာက္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဆိုးလိုက္တယ္။ ေထြးခံတင္မက၊ ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္ယာခင္းအျဖဴလည္း ခ်င္းခ်င္းနီသြားတာပါပဲ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ခဏ ၿငိမ္သက္ၿပီး ဝင္သက္ထြက္သက္ မွတ္ေနတုန္း ကင္းဗတ္စ္ အျဖဴတစ္ခ်ပ္ကို ပိတ္စအမည္းေရာင္နဲ႔ ဖုံးအုပ္လိုက္သလို ကၽြန္ေတာ့္ကမၻာအေမွာင္အတိက်သြား။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေလႏွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာသြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စ်ာပနကေတာ့ ထူးထူးျခားျခားမရွိ။
ကၽြန္ေတာ္စီစဥ္ထားတဲ့အတိုင္း ဒီၿမိဳ႕ကအပယ္ခံလူေတြပဲတက္ေရာက္လာပါတယ္။
သူတို႔အတြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေခၽြးနဲစာထဲက လိုအပ္မယ့္အသုံးအေဆာင္ေလးေတြ ျပန္ေပးလိုက္ႏုိင္ပါတယ္။
တစ္ျခားသိတာဆိုလို႔ ဇာနည္ရယ္။ ရင္ခြဲရုံက ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရယ္ပါပဲ။
မပူပါနဲ႔ မ…ရယ္ မရဲ့မဂၤလာေဆာင္ကို ကၽြန္ေတာ္မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာမွာပါ။
ကၽြန္ေတာ္မလာႏုိင္ရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးျဖစ္ျဖစ္ေေပါ့။(၃)
လူေတြက လက္ေဆာင္အတြက္ေငြကိုေပးတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူမအတြက္ႏွလုံးသားကုိပဲ လက္ေဆာင္ေပးပါရေစ…
လမ္းေပၚမွာမာက်ဴရီလည္း အစြမ္းကုန္အသက္လုေနတယ္။
လျခမ္းပဲ့ကလည္း ကုန္ခါနီးမီးစာလုိ ဟုန္းခနဲေတာက္ၿပီး ၿငိမ္းေတာ့မလို။
ပုရစ္ေတြကရဲ့ တတြီတြီနဲ႔ အာျခစ္ေနသံက
နားထဲမွာ ငွက္ဆိုးတစ္ေကာင္ရဲ့ ရက္ပ္ ရြတ္သံအလား….
ေလေအးတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တို္င္း အသည္းထဲအထိစိမ့္ကနဲ… အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ေတာ့ ဒီခရီးဒီလမ္းကို အခ်ိန္မေတာ္တစ္ကိုယ္တည္းလာဖို႔ ဇာနည့္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ စိတ္ကူးမိမွာမဟုတ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားမွာ ဇာနည္ကမေၾကာက္တတ္ဆုံး။ ဒါေတာင္ဘာမွန္းမသိ ဒီတစ္ခါ ေတာ့ဇာနည္ရြံ႕ ေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ေနရတယ္။
“ေအးကြာငါ့ကိုကူညီပါဦး…. မင္းခို္င္းတဲ့အတိုင္းငါလုပ္ပါ့မယ္။
အားလုံးေခ်ာေခ်ာေမြ႔ေမြ႔ျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ မတန္ဘူးကြာ။ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔မ်ား…အ့ံပါ့။
မင္းလိုငေပါေတြေၾကာင့္ မိန္းမေတြေစ်းတက္တာကြ…”ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ဇာနည္တစ္ေယာက္တည္း ရင္ခြဲရုံကအျပန္ ကားေမာင္းရင္းေျပာေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရည္ရြယ္ၿပီးေပါ့။
သူ႔မ်က္ႏွာမွာေတာ့ စိတ္မေကာင္းျခင္းးႏွင့္ ဝမ္းနည္းျခင္းေရာယွက္ၿပိဳင္ေနေလရဲ့။
ဒါမွလည္းသူစိတ္သက္သာရာရမွာေပါ့ ေျပာပါေစ။ အခုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ခႏၶာကိုယ္ကို ဇာနည္ကလည္းမျမင္ေတာ့။ ဘယ္သူကမွမျမင္ေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္အခ်စ္ဆုံး ဆိုသည့္အရာသည္လည္း အခုအခ်ိန္မွာ ထိေတြ႔ခြင့္ေတာင္မရွိေတာ့။ ဘာဆိုဘာမွမရွိေတာ့ေသာဘဝမွာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္မနက္ျဖန္ဆိုတာက နထိၱ။ တစ္ေယာက္တည္းေတြးရင္း စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ ေလတစ္ခ်က္ခြ်န္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလခၽြန္တာကို ဇာနည္ၾကားသြားၿပီး
“ငဒီ မင္းပါလာလား။ ေအးကြာ ငါနဲ႔စကားေလးဘာေလးေျပာပါဦး… ငါတစ္ေကာင္တည္းကားေမာင္းပ်င္းတာ မင္းလည္း သိသားနဲ႔။”ကၽြန္ေတာ္လည္းသိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သူႏွင့္ အခုအခ်ိန္မွာ စကားေျပာလုိ႔မရမွန္း။ ဒါေတာင္သူ႔ဝသီအတိုင္း ေနာက္လိုက္ေျပာင္လိုက္ လုပ္ေနတုန္း။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာတယ္္။
ကၽြန္ေတာ္ ကားကက္ဆက္ခလုတ္ကိုႏွိပ္လိုက္တယ္။ ဘယ္လိုမွႏွိပ္လို႔မရ။ ထိ္လို႔မရ။ အာရုံေတြကိုစုစည္း ကၽြန္ေတာ္ထပ္ႏွိ္ပ္တယ္။ ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ စိတ္ေတြကစုစည္းလို႔မရ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ေလွ်ာ့ခ်င္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ္ရွိသမွ်အာရုံကိုစုစည္း စိတ္ကိုတတ္ႏုိင္သေလာက္အၿငိမ္ဆုံးထား ကက္ဆက္ခလုတ္တစ္ခုတည္း ကိုသာေဆာင့္ႏွိပ္ခ်လိုက္တယ္။
“အုုန္း….”စပီကာအသံ မတိုးရေသးသည့္အတြက္ သီခ်င္းသံကအက်ယ္ႀကီး ထျမည္ေလေရာ။
ဟဲ့ ေသာက္ေခြး… ဇာနည္လန္႔သြားတယ္။ သူလန္႔တာကိုၾကည့္ၿပီးကၽြန္ေတာ္အားရပါးရ ရယ္မိတယ္။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပထမဦးဆုံးအႀကိမ္ ရယ္ေမာျခင္း။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရယ္သံက ေရတြင္းပ်က္ထဲက အသံတစ္ခုလို တိုးဝင္ႏြမ္းလ်သြား...
သူ႕ကို ထိတ္လန္႔ေအာင္လုပ္မိသည့္အတြက္ ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆဲတယ္။ သူဆဲသည့္အသံမွာ အခုအခ်ိန္မွာ အသာယာဆုံးအသံဟုကၽြန္ေတာ္ထင္မိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဇာနည့္ကိုကၽြန္ေတာ္ေက်းဇူးတင္သည္။ ေတာ္ရုံလူေသြးပ်က္မည့္ အလုပ္ကိုစိတ္ေစတနာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လုပ္ေပးေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ဇာနည့္ထံမွ ဘာအသံမွမၾကားရေတာ့ေပ။ ေသခ်ာပါသည္။ ကားစပီကာကလြင့္ပ်ံ႕ေနေသာ
“သတိ” ဆိုသည့္ ကၽြန္ေတာ္အလြန္ႏွစ္သက္ေသာ သီခ်င္းသံၾကားရင္း ဇာနည္ကၽြန္ေတာ့္အတြက္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနေပလိမ့္မည္။
မနက္ျဖန္ေတြ႔ဖို႔ေရာက္ေအာင္လာပါ မင္းမေမ့နဲ႔ဦး
ငါ့ကိုခ်ိန္းၿပီးအဲဒီ ေန႔ကတည္းက
ေနာက္တစ္ခါ ဘယ္ေတာ့မွ
ျပန္မေတြ႕ရေတာ့မယ့္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္
လက္ျပၿပီးေတာ့ကားေပၚတက္သြား ေဆးလိပ္ျဖတ္ဦးတဲ့
က်န္းမာေရးကသိပ္ခ်ဴခ်ာတာ
ငါ့ကို သတိေပးသြား
ေနာက္ဆုံးေတြ႔လိုက္တဲ့ေန႔တုန္းက
ခဏခဏ ေမ့ထား
ေသျခင္းေသျခင္းရဲ့တရား
သတိ သတိ သတိေတာ့ထား
ေသျခင္း ေသျခင္းရဲ့တရား ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သီခ်င္းမွာေမ်ာပါေနတုန္း ဇာနည္ကကားစက္ကုိသတ္လိုက္သည္။ ေၾသာ္…ကၽြန္ေတာ္သူမကိုလြမ္းရင္ လာေမွ်ာ္ေလ့ရွိေသာ သူမတို႔အိမ္အေနာက္ဖက္ကိုေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီဲ။
အျဖဴေရာင္ႏွစ္ထပ္တိုက္အိမ္ေလးကေတာ့ အေမွာင္ေအာက္မွာသူမဟုတ္သလို ၿငိမ္ကုပ္လို႔။ ညမီးအနီေရာင္မွိန္မွိန္ေလးထြန္းထားတဲ့အခန္းထဲက အေပၚထပ္ဘယ္ဘက္ေထာင့္စြန္းက သူမအခန္းကိုၾကည့္မိ။ အရာအားလုံးလွပစြာ သူမနဲ႔အတူ အိပ္ေမာက်ေနမွာပါ။ အိမ္ေနာက္ေဖးေျမကြက္လပ္မွာ သူမကိုယ္တိုင္စိုက္ထားေသာ ပန္းရနံ႔မ်ိဳးစုံက ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲအထိ ေရာက္လာေလသည္။ ဇာနည္ကကားေပၚမွဆင္း၍ ကားေနာက္ဖုံးထဲမွ အထုပ္တစ္ခုကိုယူလုိက္ေလသည္။ ထိုခဏ၌ ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ရင္အုံ ဟာခနဲျဖစ္သြားေလသည္။ အထုပ္ကိုသတိႀကီးစြာထား၍ကိုင္ရင္း ဇာနည္ကျခံကိုေက်ာ္တက္ဖို႔အတြက္ ေနရာရွာေနသည္။
အထုပ္ထဲကဘူးကေလးထဲမွာေတာ့ သူမအတြက္ကၽြန္ေတာ္စုထားတဲ့ ပန္းမ်ိဳးေစ့ေတြကို အနီေရာင္စြန္းေနတဲ့သူမရဲ့ လက္ကိုင္ပဝါေလးနဲ႔ထုပ္လို္႔…..ေနာက္ၿပီး……ေနာက္ၿပီး…….
ညကလည္း ႏွင္းျမဴေတြသုတ္လိမ္းလို႔
ပန္းရနံ႔ေတြထုံေနတုန္း
ဒါေပမယ့္ လမင္းနဲ႔အတူ ၾကယ္ေတြက
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ငုိေၾကြးေနလားမေျပာတတ္…
အေရာင္ေတြမေတာက္ မွိန္ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ…ဇာတ္သိမ္းအာဒမ္ကအရာရာကို အံတုၿပီး ဘုရားသခင္က သူ႔ဘယ္ဘက္နံရုိးနဲ႔ သြန္းလုပ္ေပးထားတဲ့ ခ်စ္သူ ဧဝ အတြက္ ပန္းသီးတစ္လုံးဆြတ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကျဖစ္ႏုိင္ရင္ ကမၻာေပၚမွာမရွိေသးတဲ့ ပန္းဥယ်ာဥ္အသစ္တစ္ခု ႏွလုံးသားနဲ႔ ဖန္ဆင္းေပးခ်င္တာပါ။ အေရွ႕ဆီမွာေရာင္နီႏိုးလာၿပီ။ ညအေမွာင္ထုကိုခြဲၿပီး ပထမအလင္းတန္းေတြထိုးထြက္ေတာ့ ေကာင္းကင္မွာ အမည္းနဲ႔ အျပာေရာင္ကေဘာင္အနားကြပ္လို႔ ခရမ္းႏုေရာင္၊ ပန္းဆီေရာင္၊ လိေမၼာ္ေရာင္၊ အဝါေရာင္နဲ႔ အနီေရာင္အျပင္ မနက္ခင္းအေရာင္စုံက ေနမင္းႀကီးထြက္အလာကို ခစားေနၾကတယ္။
ငွက္ကေလးေတြလည္း အိပ္မႈန္စုံမႊားနဲ႔ အခ်င္းခ်င္းတြတ္ထိုးလို႔။
သာယာလိုက္တာ…..
ဇာနည္ျပန္သြားၿပီ္။ ကၽြန္ေတာ္ျခံအေနာက္ဘက္က ဒန္းေလးေပၚမွာထိုင္ရင္း မနက္ခင္းရဲ့သံစဥ္ကို ႀကိဳးညို္ေနမိတယ္။ တစ္ျခားပန္းပင္ေတြ ဝိုင္းအုံေနတဲ့အလယ္ ဇာနည္ခုနကတူးဆြသြားတဲ့ေနရာကို မမိွတ္မသုန္စိုက္ၾကည္ေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေပ်ာ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အႏွစ္ႏွစ္အလလက ဆုေတာင္းေတြျပည့္ၿပီေပါ့။
ေနေရာင္ျခည္ရဲ့ အနမ္းထိုေျမျပင္ေပၚကိုေရာက္ရွိတာနဲ႔ ပင္စည္ေလးတစ္ခုေျမႀကီးထဲကထိုးထြက္လာတယ္။
ေနာက္ၿပီး ပင္စည္ကေနႀကီးထြားလာလုိက္တာ အကိုင္း၊ အခက္၊အလက္၊ အရြက္ေတြနဲ႔ခဏခ်င္းေဝဆာလို႔ေပါ့။
အပင္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ခါးအလယ္ေလာက္ေရာက္ေတာ့ ဆက္မတက္ေတာ့ဘူး။ ရပ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္လုံးမိွတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာရွိသမွ် စိတ္စြမ္းအားေတြ စုစည္းၿပီး အပင္ေလးထဲ မွာ အာရုံစူးႏွစ္ထားလုိက္တယ္။ ေနာက္ခဏအၾကာ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးအမည္မသိတဲ့ စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတဲ့ရနံ႔ေလးတစ္ခုရလိုက္လို႔ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထူးဆန္းတဲ့ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ခုနကအပင္ေလးထိပ္က အရြက္ေလးေတြၾကားထဲမွာပြင့္လို႔။
သူ႔အေရာင္အဆင္းက မနက္ခင္းအေရာင္လိုပါပဲ။ စုတ္ခ်က္ပိုင္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ ႏူးညံ့တဲ့ အေရာင္အားလုံးကိုစပ္ၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ အနုစိတ္ျခယ္ထားလိုက္ေတာ့ နာမည္တပ္လို႔မရသလို ကၽြန္ေတာ္အရင္က မျမင္ဘူးေသးတဲ့အေရာင္ပါ။ သူ႔ရနံ႔ကလည္း ေကာင္ကင္အထိကိုပ်႕ံလြင့္ၿပီး ရနံ႔ရသူတိုင္း သူတို႔ငယ္ဘဝကေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ျပန္ေတြးမိသလိုမ်ိဳး စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစတာေပါ့။ သူ႔ရနံ႔ရလို႔လားမသိဘူး ျခံထဲမွာရွိတဲ့ တစ္ျခားအပင္ေပါင္းစုံကလည္း အၿပိဳင္အဆိုင္ပြင့္လာၾကတာ အလွေပၚအယဥ္ဆင့္သလို ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး သင္းထုံလို႔ေပါ့…..
ကၽြန္ေတာ္အရမ္းကိုေပ်ာ္ျမဴေနတုန္း သစ္ရြက္ေျခာက္နင္းသံၾကားေတာ့ အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ သူမ…..ေသခ်ာေတာ့ေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီး….အပင္ေတြကိုမနက္ခင္းအေစာပိုင္းေရေလာင္းေနက် သူမ….. ညအိပ္ဝတ္စုံအျဖဴေရာင္ ေလးနဲ႔ ေရပုံးနဲ႔ေရခြက္ေလးကိုကိုင္ၿပီး တအံ့တၾသနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာရပ္ေနတယ္။ သူမဆံႏြယ္ရွည္ေတြကလည္း ကပိုကယိုနဲ႔ပုခုံးကိုမွီလို႔…မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ့အလွကို သိခ်င္ရင္ မနက္ခင္းအိပ္ယာထတဲ့ အခ်ိန္ကိုၾကည့္တဲ့။ တကယ္လို႔သာအဲဒီလိုၾကည့္ရရင္ ကၽြန္ေတာ့္နတ္သမီးကအလွဆုံးေနမွာပါ။ က်က္သေရရွိတဲ့သူမမ်က္ႏွာေပၚမွာ ဝုိင္းစက္အေရာင္ေတာက္တဲ့မ်က္လုံးေတြက အေရာင္ပိုေတာက္လို႔ သူမႏႈတ္ခမ္းေလးကလည္း ေလးကိုင္းလိုေကြးညႊတ္လို႔ အံ့ၾသေနေလရဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေယာင္ၿပီးသူမနာမည္ကို လွမ္းေခၚမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မသိသလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာရွိတဲ့ေနရာကို တိုး…ဝင္…ခြဲ…ထြက္ ၿပီး ပန္းပြင့္ရွိရာကိုေျပးသြားေလရဲ့။ ေနာက္ပန္းပြင့္ေလးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး သူမတစ္ကိုယ္တည္း…
“ဟယ္…လွလိုက္တာ….အန႔ံေလးကလည္းသင္းလို႔”
“ေနပါဦး…ဒီပန္းပင္ေလးက ဘယ္လိုလုပ္ီျခံထဲကိုေရာက္ေနပါလိမ့္?” သူမတစ္ကိုယ္တည္း ေရရြတ္ရင္း ကေလးတစ္ေယာက္လိုေပ်ာ္ရႊင္စြာ ျမဴးေပ်ာ္ေနေလရဲ့…
“ေအာ္..ဟုတ္ၿပီ ဒီေန႔မဂၤလာေဆာင္ဝတ္စုံေလးနဲ႔ဆိုရင္ ဒီပန္းေလးကအရမ္းလွမွာ….”
“ဟာ… တစ္ျခားပန္းေတြလည္းပြင့္လို႔ပါလား……..”သူမအရမ္းေပ်ာ္ၿပီး ကေလးေလးတစ္ေယာက္လို ပန္းေလးေတြၾကားမွာ ခုန္ေပါက္ေနတာေပါ့၊ အဲဒီျမင္ကြင္းကိုၾကည့္ေနရင္းကၽြန္ေတာ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းျခင္းရယ္လြန္ဆြဲေနတယ္။ အရမ္းေပ်ာ္ရရင္ ငုိရတတ္တယ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ေတြကိုပဲ သိမ္းပိုက္ အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းၿပီး သူမတို႔ျခံထဲကေနလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ေဆာင္ေလးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္မွာ သူမဒီေန႔အစြမ္းကုန္ကို လွေနမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းေလာင္းသံေတြေဝဆာေနတဲ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲက ေတြ႔သမွ်လူေတြကလည္း သူမကိုေငးေမာေနမွာေပါ့။ သူမတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝတစ္သက္တာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏုိင္ပါေစ။
ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းေတြက ထြက္ျပဴစေနမင္းႀကီးဆီကိုဦးတည္လို႔….
အလင္းတန္းေတြေရာျပြမ္းေနတဲ့ေနရာဆီကို ေလျပည္ကိုဆန္ရင္း ကူးခတ္ဆဲေပါ့…
စိတ္ထဲမွာ မ်ိဳးႀကီးရဲ့ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါဆိုတဲ့ သီခ်င္းကိုဆုိညည္းရင္း….
ေမွာင္လြန္းတဲ့ဘဝမွာ ေသတဲ့အထိဆက္ခ်စ္မွာ
ငါ့အတြက္တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာမွာေနထိုင္ဆဲ
ေသသည့္တိုင္ဒီဘဝထဲ ငါမင္းသာအခ်စ္ဆုံးပဲ
ဒီမွာအသက္နဲ႔အမွ် ရွင္သန္ဆဲ
ဆုံမွတ္တို႔လြဲေခ်ာ္ခဲ့ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနခဲ့
ဘယ္ဘဝမွတို႔ျပန္ဆုံေတြ႔ခြင့္ရွိႏုိင္မလဲ အခုေတာ့
သူစိမ္းတစ္ေယာက္ပါ…..
(D’vine)
