မိခင္ဧရာဝတီက
သေႏၶဖ်က္ခ်လိုက္တဲ့အခါ
“ငါ” ဆိုတာ အပယ္ခံအျဖစ္
ေပါက္ဖြားရွင္သန္လာခဲ့ရတယ္...
ေသြးထဲမွာ
ငါးဆိုတဲ့ သတၱဝါေတြ ကူးခတ္
ငါ့ကလီစာ ေရေမွာ္ပင္ေတြကို
ကိုက္ျဖတ္စားသုံးၾကရင္းေပါ့...
မိတ္ေဆြ မိုးလာရင္
ငါ့အသားအရည္ေတြ စိုျပည္လို႔
ေရေသာက္ျမစ္မ်ား စိမ္လန္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကတယ္..
ေနေရာင္ျပင္းျပန္ရင္
ငါ့ခႏၶာကိုယ္ေျခာက္ခမ္း
အသက္ေငြ႔ေငြ႕ကို ေမာေမာပန္းပန္း
မနားတမ္း ရိႈက္သြင္းရတယ္...
ညေရာက္ရင္ေတာ့
ေငြလမင္းက ငါ့ပါးျပင္ကို
ဆြဲငင္ရႈိက္နမ္း အသစ္တဖန္
လန္းဆန္းရျပန္တယ္...
သို႔....
အသင္လူသားမ်ား
ငါ့အေသြးေတြကို
ေသာက္သုံးၾကပါ...
သင္တို႔ ခ်ိဳးငင္ၾကပါ....
အားလုံးအတြက္
ေနာက္ဆုံးထြက္သက္အထိ
ထာဝစဥ္ ေပးဆပ္ခ်င္တဲ့ငါဟာ
“----------” တစ္ခုသာျဖစ္တယ္...
ေကာင္းတယ္ဗ်ဳ႕ အေရးအသားေတြ
ReplyDeleteသိပ္ေကာင္းတဲ ့ကဗ်ာေလး ပဲဗ်ာ..။
ReplyDelete