အရင္အတုိင္းရန္ကုန္

ၾကည္

ေန႔သစ္မ်ားသို႔….

ေနာက္ေက်ာမွာဖြက္ထားတဲ့ဓားသြားအျပဳံးတုေတြ

ငါ့ မနက္ခင္းေတြကို ခုတ္ထြင္းသြားၾက

ဒီမွာ..သူငယ္ခ်င္း

ငါ့ျဖဴစင္ျခင္းမွာ

မင္းဓားဦးလည္း ႏွစ္ပိုင္းက်ိဳးသြားခဲ့ေပါ့…

အကုန္လႊတ္ခ်ထားတဲ့လူအတြက္

အဆီျပန္ဟင္းတစ္ခြက္

မလိုအပ္ဘူး..

ပါးလွပ္လွပ္ေပါင္မုန္႔တစ္ခ်ပ္ဆို

ငါ့တစ္ဘဝစာ လုံေလာက္တယ္..

အက်ိဳးလိုလို႔္ေရေလာင္းတဲ့လူအတြက္

င့ါေညာင္ပင္ႀကီးလည္း အေအးမိေတာ့မယ္

ေရမေလာင္းလည္း သစ္ပင္ဆိုတာ

သူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို…ကိုင္း…ဆန္႔…အုပ္….မိုးေနဆဲ

အရိပ္ေနၿပီး အခက္အလက္ေတြကိုလည္း

ေပ်ာ္သလို ခ်ိဳးခဲ့ေပါ့..

သူက မင္းကို…ၿပဳံးျပေနလိမ့္မယ္…

လူဆိုတဲ့ အတၱေတြနဲ႔

လိမ္းက်ံကပ္ၿငိျခင္းမရွိ

သူတတ္ႏိုင္သမွ် ပတ္ဝန္းက်င္ကို

ေပးဆပ္ခ်င္သူေတြဟာ

သစ္ပင္ေတြဆိုလည္းဟုတ္ရဲ့

ေနမင္းဆိုရင္လည္းဟုတ္ရဲ့…

ေဟာဟိုက

ရနံ႔သင္းတဲ့ ပန္းတစ္ပြင့္ဆုိလည္းဟုတ္တယ္…

တစ္ကယ္လို႔

ငါတို႔ေတြသာ သူတို႔လိုက်င့္ၾကံရင္

စိမ္းလန္းစိုျပည္တဲ့ ေန႔သစ္ေတြက

ဟိုးေရွ႕မွာ ရင္ဖြင့္လို႔ႀကိဳေနၾကေလရဲ့…..

အသံဗလံ

ကၽြန္ေတာ့္၏ နားရြက္တံခါးမ်ား စြင့္ထားသည့္အခါ ၾကားေနရပါသည္။

- အလြမ္းေလရူးမ်ား၏ ေႏြဦးဂီတသံ၊

- ပ်င္းရိေလးတြဲစြာ သမ္းေဝလိုက္ေသာ ပင္လယ္၏ အထီးက်န္ေအာ္သံ၊

- ေရတံခြန္၏ ေဒါသတႀကီးစီးဆင္းသံ၊

- သစ္ရြက္တို႔၏ တလွပ္လွပ္ လႈပ္ခတ္ရီေမာသံ၊

- အကိုင္းအခက္တို႔၏ ရမၼက္ျပင္းျပင္း ပြတ္တိုက္ေပ်ာ္ျမဴးသံ၊

- ေတာအုပ္ပုစဥ္းမ်ား၏ ရင္ကြဲသံ၊

- ဆည္းဆာလုံေမပ်ိဳမ်ား၏ နရီခ်ိဳ သီခ်င္းဆို ေရခပ္သံ၊

- သံသရာလွည္းဝင္ရုိးတို႔၏ တအီအီ လည္ပတ္သံ၊

- ေသမင္းေစတမန္၏ ေရအိုးရုိက္ခြဲသံ၊

- ဝတ္ေက်ာင္းအိုတစ္ေဆာင္၏ သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ ဓမၼေတးရြတ္ဆိုသံႏွင့္ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံ၊

- မီးျပတိုက္၏ တည္ၿငိမ္ေသာ အသက္ရႈသံ၊

- မုန္တိုင္း၏ စူးစူးဝါဝါး ေအာ္ဟစ္သံမ်ား၊

- ဒီေရလိႈင္းတံပိုးမ်ား၏ ဟီလာတိုက္သံမ်ား၊

- အတၱႏွင့္ပရ၊ သိစိတ္ႏွင့္ မသိစိတ္တို႔၏ စစ္ခရာမႈတ္သံမ်ား၊

- ၿမိဳ႕ျပ၏ တနလၤာနံ ညည္းညဴသံမ်ား၊

- လူ႔အႏၶ (သို႔) ဦးေႏွာက္မဲ့သက္ရွိစက္ရုပ္မ်ား၏ ခိုညည္းသံ၊

- သိုးေရျခဳံ ပဋိသႏၶာရ စကားသံမ်ား၊

- တဖ်စ္ဖ်စ္ ေနမင္းတြန္သံ၊

- ဥၾသတစ္ေကာင္၏ အပယ္ခံငိုေၾကြးသံ၊

- အစိမ္းေရာင္လူရုိင္းမ်ား၏ လူယဥ္ေက်းယဇ္ပူေဇာ္ပြဲ အရုိးေခါင္းဗုံတီးသံမ်ား၊

- မိစာၦတို႔၏ လိပ္ျပာဝါးၿမိဳသံမ်ား၊

- နာတာလူးပြဲေတာ္ရင္ခြင္မွ ဂ်စ္ပဆီတို႔၏ တခၽြင္ခၽြင္ ကခုန္သံမ်ား၊

- ဖန္ခြက္ငယ္ႏွစ္ခု မိန္းေမာစြာ ေတြ႔…ထိ…နမ္း…ရႈပ္သံမ်ား၊

- ဇက္္လြတ္သြားေသာ ကာမဂုဏ္ထရုိဂ်န္မ်ား၏ ခြာေပါက္သံ၊ ႏွာမႈတ္သံမ်ား၊

- ဇာတ္တူသားစားသူတို႔၏ အမဲလိုက္္ေတာေျခာက္သံမ်ား၊

- သားေပ်ာက္အေမအိုတစ္ေယာက္၏ ေအာ္ဟစ္ျမည္တမ္းသံ၊

- ေက်ာမြဲလမ္းမတို႔၏ နာက်ည္းေတာက္ေခါက္သံ၊

- ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္၏ ေျခာက္ကပ္ကပ္ရင္ဖြင့္သံ၊

- ႏုိင္ငံအခ်င္းခ်င္း စစ္တုရင္ကစားပြဲမ်ားၾကား မႏုႆမ်ိဳးျဖဳတ္သံ၊

- အဂၤါၿဂိဳဟ္၏ သန္းေခါင္ယံ အိပ္စက္သံ စသည္ျဖင့္

ေလာကျပပြဲတြင္ တိုးလွ်ဳိေပါက္ခင္းက်င္းထားေသာ အသံဗလံမ်ား ကၽြန္ေတာ့္နားရြက္တံခါးမ်ားစြင့္ထားသည့္အခါ ၾကားေနရပါသည္။

သူရူးတစ္ေယာက္၏ ညီမေလးသို႔……

ညီမေလးေရ…

ခုလိုအခ်ိန္ဆို ပ်ံလႊားငွက္ငယ္ေလးတစ္ေကာင္လိုမ်ား ေလဟုန္မွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးဝဲပ်ံေနမလား?

လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို ပန္းေပါင္းစုံပြင့္တဲ့ ဥယ်ာဥ္ထဲမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနမလား?

ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားကေခ်ာကလက္ေတြစားၿပီး ေပ်ာ္ေနၿပီလား?

သစ္ရြက္ေတြလည္း ေၾကြၿပီးရင္းေၾကြ ေဝၿပီးရင္းေဝေနၿပီေလ..

ျပတင္းေပါက္ကက်လာတဲ့ ေႏြမိုးေဆာင္းေတြကလည္း ကို္တို႔ရပ္ကြက္ကျပကၡဒိန္ေပၚမွာ မနက္ခင္းေတြ ညေနခင္းေတြဆိုရင္ ညီမေလးနာမည္ေအာ္ေခၚရင္း ခဏခဏ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာၾကတယ္…ကိုက ညီမေလးျပန္မေရာက္ေသးဘူးလို႔ ေျဖရွင္းရတာအေမာပဲ။

အိမ္ေခါင္းရင္းက ပိေတာက္ပင္ေလးေတာင္ သႀကၤန္ေရာက္ရင္ အလွျပင္တတ္ေနၿပီကြ…ခုခ်ိန္ဆို သူကလည္း ညီမေလးနဲ႔အသက္အတူတူပဲေလ…

ညအိပ္ရင္ေရာေစာင္ျခဳံရဲ့လား? ညီမေလးက အရမ္းခ်မ္းတတ္တယ္ေလ။ အဲဒီိႏိုင္ငံျခား ဆိုတဲ့ေနရာမွာ အရုိးခိုက္ေအာင္ေအးမွာပဲေနာ္။

အိမ္က ညီမေလးအခန္းကိုေတာ့ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ရေအာင္ထားထားတယ္။ အခန္းထဲဝင္တိုင္း ညီမေလးအေငြ႔အသက္ေတြရေနတုန္းပဲေပါ့။ ဒါနဲ႔ ညီမေလး အႏွစ္သက္ဆုံး မစ္ကီေမာက္စ္ အရုပ္ကေလးကလည္း ညီမေလးကိုလြမ္းတယ္တဲ့..

ဟိုမွာ အရုပ္အသစ္ေတြေရာရေနၿပီလား? ဒါမွမဟုတ္ အခုအခ်ိန္ေလာက္ဆို အပ်ိဳမေလးတစ္ေယာက္လို စိတ္ကစားတတ္ေနၿပီလား? အခန္းေထာင့္က ညီမေလးရဲ့ တေယာအိုးနဲ႔ ဘိုးတံေလးေတာင္ ဖုန္ေတြတက္လို႔ပါလား? ေဟာဗ်….နားထဲမွာ ညီမေလးတေယာထုိးေနၾက သံစဥ္ေလးေတြၾကားေနရတယ္။ ညီမေလးက တေယာထိုးတဲ့ ေနရာမွာပါရမီပါတယ္ေလ။ ကမၻာေပၚမွာ အေတာ္ဆုံး တေယာပညာရွင္ရဲ့လက္သံေတာင္ ညီမေလးလက္သံေလာက္ ကိုယ့္နားထဲ နားးေထာင္ေကာင္းေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။

ဒါနဲ႔အဲဒီမွာ ညဘက္ဆိုရင္ အရမ္းေမွာင္ေနတတ္လား? ေမွာင္ေနရင္ ညီမေလးေၾကာက္တတ္တယ္ေလ။ အခုေလာက္ဆို အေမွာင္ထဲမွာပဲ က်င့္သားရေနမလား? အရမ္းပဲအားငယ္ေနမလား? အစ္ကို တစ္ခါသတိရတိုင္း ညီမေလးဆီမွာ အလင္းဓာတ္္ေလးတစ္ခုရရင္ေတာ့ ညီမေလး ဆယ့္ႏွစ္ရာသီ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးလင္းလင္းခ်င္းခ်င္း ေနႏိုင္ေလာက္ပါရဲ့။

ညီမေလးေသာက္ခဲ့တဲ့ ေဆးဘူးေတြေတာင္ ကုတင္ေဘးကစားပြဲခုံေလးေပၚမွာရွိေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက ညီမေလးေတာ္ေတာ္စိတ္ညစ္မွာပဲေနာ္။ ေဆးေတြကို ေခ်ာကလက္လိုလုပ္စားရတာ။ ညီမေလးကေတာ့ မ်က္ႏွာေတာင္တစ္ခ်က္မပ်က္ဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ညီမေလးေဆးေသာက္တာကိုၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေတာ့မွ မဖ်ားရဲေတာ့ဘူးကြ။ ေဆးေတြတစ္လုံးၿပီးတစ္လုံးထိုးခံရေတာ့လည္း မ်က္ေတာင္ေလးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ ေအာ္ပစ္လိုက္ပါလားညီမေလးရယ္…ငိုပစ္လိုက္ပါလား… အဲဒီတုန္းက ကိုလည္းဆရာဝန္ကိုဆြဲထိုးခ်င္လိုက္တာ ညီမေလးရယ္.. ကို္သာအဲဒီတုန္းက လူႀကီးျဖစ္ေနရင္ေကာင္းမယ္။ ဆရာဝန္ဆိုတဲ့ငနဲ ညီမေလးအနားေတာင္မကပ္ေစရဘူး….ဒါနဲ႔ အဲဒီတုန္းက ရွည္လ်ားနက္ေမွာင္ေနတဲ့ ညီမေလးဆံပင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ကၽြတ္တယ္ေနာ္။

ကို မွတ္မိေသးတယ္။ အဲဒီေန႔က ရာသီဥတုကအရမ္းသာယာေနတယ္ေလ။ ေလျပည္ေလးေတြက ညီမေလးအခန္းထဲက ဆည္းလည္းေလးေတြကို အနမ္းေလးေတြ တဖြဖြေပးလုိေပါ့။ အခန္းထဲမွာေတာ့ ညီမေလးစိတ္ႀကိဳက္ အျဖဴေရာင္ေတြခ်ည္းပဲ မင္းမူလို႔၊ နံရံေတြေပၚေရာ ညီမေလး အိပ္ယာခင္းေတြ ေစာင္ေတြေပၚမွာေရာေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ညီမေလးတစ္ကိုယ္လုံးလည္း အဲဒီေန႔က အျဖဴေရာင္ေလးျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးမ်က္ႏွာေလးကေတာ့ ထူးထူးျခားျခား ယဲ့ယဲ့ေလးၿပဳံးလို႔ရႊင္လို႔ေပါ့။ ကိုလည္း ကုတင္ေပၚမွာလွဲေနတဲ့ ညီမေလးကို ပုံေျပာျပေနတုန္း ေမေမက ကိုကို႔ကို ေဒၚေလးတို႔အိမ္ကို သြားခိုင္းတယ္ေလ။ ကိုကလည္း ညီမေလးအနားကမခြာဘူးဆိုၿပီး ေပကပ္ေနေတာ့ ေဖေဖက ကို႔ကို အတင္းလာေခၚသြားတာေလ။ ညီမေလးမွတ္မိေသးလား? အဲဒီတုန္းက ညီမေလးကို ေနာက္ဆုံးေတြ႕လိုက္ရတာေလ။ ဒါေပမယ့္ ကို႔ကို လိုက္ပို႔မယ့္ကား အိမ္ထဲကထြက္လာၿပီး လမ္းမေပၚေရာက္ေတာ ့ညီမေလးအခန္းရွိတဲ့ အိမ္အေပၚထပ္က အလင္းတန္းႀကီးတစ္ခု ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္မွာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္ေလ။ ကို႔ မ်က္လုံးေတြေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ပြတ္ႀကည့္ရေသးတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အလင္းတန္းက ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီးေတာင္ ၿခံဝန္းတစ္ခုလုံးလင္းလက္ေနေစခဲ့တယ္ေလ။

ညီမေလးသာ အဲဒီအလင္းတန္းႀကီးေတြ႔ရင္ေပ်ာ္မွာပဲလို႔ ဝက္ဝံအရုပ္တစ္ရုပ္ေၾကးေလာင္းရဲတယ္။

အဲဒီလိုနဲ႔ ကို႔ကို ေဖေဖက ေဒၚေလးအိမ္မွာ ႏွစ္လေလာက္သြားထားတယ္ေလ။ အဲဒီအေတာအတြင္း ကိုလည္းညီမေလးကို လြမ္းလို႔ အိမ္ျပန္ေျပးတာ လူႀကီးေတြမိသြားလို႔ အိမ္အျပင္ထြက္ခြင့္ မရေတာ့ဘူးေလ။ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနသလိုပါပဲ။ ဒါနဲ႔ ကိုဆုေတာင္းတဲ့ အိမ္ျပန္ရမဲ့ေန႔ကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ၿခံထိပ္ကေနၿပီး ညီမေလးနာမည္ကိုေခၚ အိမ္ေပၚကိုေျပးတက္ေတာ့ ကို ေလွကားရင္းမွာေတာင္ ေမွာက္ရက္လဲေသးတယ္။ ဒူးေခါင္းၿပဲတာလည္း နာရေကာင္းမွန္းမသိပါဘူး။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ညီမေလးမ်က္ႏွာျမင္လိုက္ရရင္ အေမာေျပသြားမွာပဲဆိုၿပီး ကိုေျပးတက္လာခဲ့တာ။ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ညီမေလးကမရွိေတာ့ဘူးေလ။ ေမေမကညီမေလး ႏိုင္ငံျခားမွာေဆးသြားကုတယ္တဲ့။ ဘယ္ႏိုင္ငံလည္းေမးေတာ့ မေျပာျပဘူး။ ဟိုးအေဝးႀကီးက ႏုိင္ငံျခားမွာတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကိုသတိရတာေတာ့ ေမ့ေမ့မ်က္လုံးေတြလည္း နီရဲေနေလရဲ့။ ကိုက ေတာင္ေျပာလိုက္ေသးတယ္ေလ။ ေအာ္…ေမေမကလည္း ညီမေလးက ေနေကာင္းရင္ျပန္လာမွာပါလို႔။ သားတို႔ကို ခြဲမသြားပါဘူးလို႔။

ဒါေပမယ့္ ညီမေလးက ေနႏိုင္တယ္ေနာ္။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း ျပန္မလာေသးပါလား။ စာလည္းတစ္ေစာင္မွမေရးဘူး။ အဲဒီႏိုင္ငံက ပို႔စ္ကဒ္ေလးတစ္ကဒ္ေလာက္ေတာ့ ပို႔ေပးသင့္ပါတယ္။ ကိုတို႔ လမး္ထိပ္က ပြဲေတာ္အိုေတြေတာင္ လာလိုက္ျပန္လိုက္ပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ ညီမေလးေၾကာက္တဲ့ ေဘာ္တယ္ကုလားႀကီးေတာ့ ကိုတို႔ရပ္ကြက္ထဲကို မလာေတာ့ပါဘူး။ ေၾကာင္ႀကီးလည္းမလာေတာ့ပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ညီမေလးကိုသတိရတိုင္း ၿခံထဲမွာ ပန္းတစ္ပြင့္စိုက္ထားတာ အခုဆို ဥယ်ဥ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ေနၿပီကြ။ ပန္းေပါင္းကိုစုံလို႔။

လိပ္ျပာေလးေတြလဲ ညီမေလးျပန္အလာကိုေစာင့္ေနတယ္….

ကိုေမြးထားတဲ့ တီတီတာတာ ၾကက္တူေရြးေလးေရာပဲ….ညေနဆိုရင္ညီမေလးနာမည္ကိုသီခ်င္းလုပ္ၿပီး ဆိုေနေလရဲ့….

မစ္ကီေမာက္စ္အရုပ္ကေလးကလည္း ေဆာ့မယ့္သူမရွိလု႔ိ လြမ္းေနတယ္…

ညီမေလးရဲ့ တေယာေလးလည္း သူ႔သခင္ျပန္အလာကိုေစာင့္ေနတယ္္ေလ….

ေဖေဖ..ေမေမတို႔လည္း စကားမပီကလာပီကလာေလးကို ေစာင့္ေနတယ္…

ကို လည္း ပုံေျပာေဖာ္ေလးကို ေစာင့္ေနတယ္….

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေနာက္ဆုံးတစ္ေန႔က်ရင္ေတာ့ ညီမေလးျပန္မလာလည္း ညီမေလးရွိတဲ့ တိုင္းျပည္ကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မွာပါ…

ညီမေလးလည္း ကို႔ကို ေစာင့္ေနေနာ္…

ကၽြန္ေတာ့္၏ ၾကက္ယာဖင္ (သို႔) ၾကင္ယာဖက္

တစ္အခ်က္ - မိန္းကေလးျဖစ္ရမည္။ အမရာ၊ ကိႏၷရီ၊ မဒီ၊ သမၺဳလ

ေတာ္ေလးဝတြင္ သုံးဝေလာက္ဝင္လည္းျဖစ္ပါသည္။

ရွာရာပိုဗာေလာက္ မလွရင္ေနပါ။ သို႔ေသာ္

ပပဝတီေလာက္ေခ်ာရင္ အျပစ္မေျပာပါ။

မီးမလာသည့္အခ်ိန္ဆိုလွ်င္ ခုႏွစ္ေဆာင္တိုက္ခန္း
မီးမထြန္းပဲလင္းေနမည့္အတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုး မီးစက္ဖိုး ဓာတ္ဆီဖိုး

သက္သာမည္။

ႏွစ္အခ်က္ - အိမ္ေဖာ္ကို လက္ထပ္ျခင္းမဟုတ္သည့္အတြက္

မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက မထြက္ပဲ ထမင္းဟင္းခ်က္ အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူတိုက္ စသည့္

ဗာဟီရကိစၥမ်ားျဖင့္ အလုပ္ရႈပ္ခိုင္း ထားမည္မဟုတ္ပါ။ အိမ္ရွင္မ ပီသရင္

ေက်နပ္ပါမည္။

သုံးအခ်က္ - ဒီေခတ္ႀကီးထဲတြင္ ဦးေႏွာက္ေကာင္းဖို႔လိုပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က

လက္သီးဆုပ္ျပလွ်င္ သူက လက္ဝါးတစ္ခါတည္းျဖန္႔ျပတတ္ေသာ

အရည္အခ်င္းရွိရမည္။

ပညာအရည္အခ်င္းကၽြန္ေတာ့္ထက္သာလည္း အေရးမႀကီးပါ။

အဓိက က ဆပ္ျပာမႈန္႔ အဲ..ေလ..

တိုင္ပင္ေဖာ္ တိုင္ပင္ဖက္ တိုးတိုးေဖာ္ျဖစ္ရပါမည္။ မွတ္ခ်က္။ ။နားမေလးရပါ..

ေလးအခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ အိမ္တြင္ အရက္ေသာက္သည့္အခါ အျမည္းမလုပ္ခိုင္းပါ။

သူ႔အသိစိတ္ဓာတ္ကိုသာ တန္ဖိုးထားေလးစားပါမည္။

သူလည္းေသာက္ခ်င္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ဝိုင္ ေသာက္ခြင့္ေပးမည္။

ငါးအခ်က္ - အိမ္တြင္တစ္ေယာက္တည္းေသာက္ရသည္မွာပ်င္း၍ အျပင္မွာထြက္၍

သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင့္ ဆယ္ခြက္ဆယ္ဖလားခ်ီးျမွင့္သည့္အခါ

ဖုန္းတတီတီဆက္၍ အိမ္ေစာေစာျပန္ရန္ေခၚျခင္း၊

ညဥ္႔နက္ ျပန္လာခ်င္သည့္အခ်ိန္တြင္ လာသည့္အခါတြင္လည္း

အိမ္တံခါးမဖြင့္ေပးပဲႏွင့္ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအသံတိတ္ ဆႏၵျပျခင္း

ညလယ္စာမေကၽြးျခင္းမ်ားကို အထူးတားျမစ္ပါသည္။ ထိုကိစၥရပ္မ်ားကို

နားဖာကေလာ္သည့္ သံတုတ္လက္နက္ကိုင္၍ အၾကမ္းဖက္ေခ်မႈန္းသင့္လွ်င္

ေခ်မႈန္းမည္။ ထို႔ျပင္ အိမ္ျပန္ေနာက္က်သည့္အခါမ်ားတြင္

အိမ္ေရွ႕ဧည့္ခန္းတြင္ထိုင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း၊ အိပ္ငိုက္၍ေသာ္လည္းေကာင္း

ကၽြန္ေတာ့္အားေစာင့္ေနရန္မလိုပါ။ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ ညလယ္စာျပင္၍

ထမင္းပူပူအား ယပ္ခတ္ေပးရင္းေစာင့္ေနရင္ လက္ခံပါမည္။

ေျခာက္အခ်က္ - ကေလးခ်စ္တတ္ရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားျဖင့္ အနည္းဆုံး

ဖူဆယ္ (Fusal – Street Soccer) ေဘာလုံးအသင္း ၅ေယာက္

တစ္သင္းဖြဲ႕ႏိုင္လွ်င္ လုံေလာက္ပါၿပီ။

ခုႏွစ္အခ်က္ - ကၽြန္ေတာ္ေဆးလိပ္ေသာက္လွ်င္လည္း အနားတြင္ေန၍

ႏွာေခါင္းရႈံ႕ပြရႈံ႕ပြလုပ္ျပျခင္း၊ လက္ျဖင့္ အေငြ႕မ်ားကိုခပ္ကာ

မ်က္ႏွာကိုရႈံ႕မဲ့ထားျခင္းမ်ား မလုပ္ရပါ။ ေဆးလိပ္ေငြ႕ကင္းေဝးရာသို႔

ေအးေအးလူလူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခြာခြင့္ျပဳသည္။ ဆရာဝန္သုံးသည့္

ႏွာေခါင္းအုပ္သည့္ မ်က္ႏွာဖုံးမ်ားလည္း အလိုရွိသေလာက္

ဝယ္ထားခြင့္ျပဳမည္။

ရွစ္အခ်က္ - ကၽြန္ေတာ့္အေဖႏွင့္ အေမကို သူ၏ အေဖ အေမအရင္းကဲ့သို႔

သေဘာထားရပါမည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေဖအေမကို ေယာကၡထီး၊

ေယာကၡမ အေနျဖင့္ ရုိေသေလးစားပါမည္။

ကိုးအခ်က္ - အလုပ္မွအိမ္ျပန္ေရာက္သည့္အခါ ေကာ္လာကို စစ္ေဆးျခင္း၊

မိန္းကေလးေရေမႊးန႔ံရမရ အယ္ေဇးရွင္းကဲ့သုိ႕ အနံ႕ခံျခင္းအား ကန္႔ကြက္သည္။

ထိုအရာမ်ားအစား သနပ္ခါးလူးထားေသာ ပါးျပင္ႏွစ္ဘက္ျဖင့္

အာပြားရွလူးေပးကာ ေႏြးေထြးစြာႀကိဳဆိုရမည္။ (ေဟး..ေဟး…ငါကြ)

တစ္ဆယ္အခ်က္ - ပိုက္ဆံရွာရသမွ်ကို ကၽြန္ေတာ့္မိဘအားလစဥ္ေထာက္ပ့ံ၍

က်န္သည့္ပိုက္ဆံအား အကုန္အပ္ခ်င္သည့္အခါတြင္ အပ္မည္။

တစ္ခါတစ္ေလတြင္ ရန္ဘုံးေငြထား၍ ဒိုရွိင္ သုံးစရာရွိသည့္အရာမ်ားကို

ကပ္ဒိုးေလးအသုံးခ်မည္ျဖစ္သည္။

ေနာက္ဆုံးအခ်က္အေနႏွင့္ မယားဝတ္တရားငါးပါး၊

ေကာင္းျခင္းအဂၤါမွန္သမွ်ႏွင့္ ျပည့္စုံကုံလုံစရာမလိုအပ္ပါ။ တစ္ပါးႏွစ္ပါး

ခ်ိဳ႕ယြင္းေနလွ်င္လည္း သေဘာထားႀကီးစြာျဖင့္ ခြင့္လႊတ္မည္ျဖစ္သည္။

အထက္ပါအခ်က္မ်ားအျပင္ ကၽြန္ေတာ္အခါအားေလွ်ာ္စြာ ထပ္မံျဖည့္စြက္သည့္အခ်က္မ်ားကို ခံတန္တန္မလုပ္ပဲ လိုက္နာႏိုင္သည့္သူျဖစ္ရမည္။

(ကဲ..ေလးမေရ တက္ဂ္လုပ္ထားတာ ဒီေလာက္ဆိုရၿပီလား… ဟား ဟား)

မာနမ်က္ရည္

အလင္းႏွစ္မ်ား၏ရာဇဝင္

ပန္းပုနတ္သားစ်ာန္ဝင္စား၍ အခ်ိဳးအစားက်နစြာသြန္းလုပ္ထားေသာ ေခါမနတ္ဘုရားမ ရုပ္ထုတြင္ သူမ ဝိဥာဥ္ကိန္းေအာင္းေနေလမလား? အာေခါင္ျခစ္၍ ပါးျပင္းအေမာက္မ်ားေထာင္ကာ မာန္ဖီေနေသာ တိမ္မည္းမ်ားေနာက္ကြယ္တြင္ေရာ? ေနေရာင္ျခည္မ်ားျဖာက် စီးဆင္းေနေသာ ပင္လယ္ေရျပင္ေအာက္က ေက်ာက္စြယ္ ေက်ာက္ခက္မ်ားၾကားတြင္ေရာ? အစိမ္းေရာင္ခပ္ပါးပါး ျဖင့္ေလယူရာယိမ္းေနေသာ ျမက္ပ်ိဳပင္မမ်ားၾကားတြင္ေရာ? ရီဟားနား၏ ခ်ိဳရွရွ အသံမ်ားၾကားတြင္ေရာ? ေျဖရွင္းရခက္ေသာ သခ်ၤာပုစာၦမ်ားတြင္ေရာ? တဂိုး၏ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္တြင္ေရာ? ……..? ……….? ........?

“…………”

နာမည္(သို႔) ပညတ္တစ္ခုကို ေအာ္ေခၚရင္း ကၽြန္ေတာ္ႏြမ္းလ်စြာလဲက်သြားခဲ့သည္။ နာမည္ေၾကာင့္လူမ်ားကိုေခၚေနရသည္လား? လူမ်ားေၾကာင့္ အမည္နာမမ်ားမွည့္ေနရသည္လား? သူကိုယ္တိုင္ေရာက္ေနသည့္ေနရာကလည္း သဲကႏၱာရတစ္ခု၏ ဗဟိုတစ္ခုတြင္လိုလို…ပင္လယ္ကမ္းစပ္က သဲေသာင္ျပင္ေပၚတြင္လို…သို႔ေသာ္ သဲမ်ားက အနက္ေရာင္သဲပြင့္မ်ားျဖစ္ေနသည္။ ထို႔အတူ ေကာင္းကင္ကလည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္မဲေနေလသည္။ ေသခ်ာသည္ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲတြင္ သူပိတ္မိေနေလၿပီ။

“အား”

ကၽြန္ေတာ့္တြင္ၾကြင္းက်န္ရစ္ေနေသးေသာ အားအင္မ်ားကုန္သြားေအာင္ ေအာ္ဟစ္ပစ္လိုက္သည္။ လူတစ္ေယာက္အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ထဲေရာက္ေနသည္ေလာက္ ေလာကတြင္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အခ်ိန္မရွိဟု မသိစိတ္က သိေနေလသည္။

ဤသို႔ျဖင့္ အခ်ိန္အကန္႔အသတ္ကင္းမဲ့စြာ အနက္ေရာင္အက်ဥ္းေထာင္ထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့ရေလသည္။ ဝမ္းဟာ၍စားေတာ့လည္း အေမွာင္ထဲတြင္ ရမ္းသမ္း၍စမ္းမိေသာ အနက္ေရာင္ေတာက္ေတာက္သစ္သီးမ်ား…၎တို႔၏အရသာမ်ားမွာလည္း တူးခါးလြန္းလွသည္။ အာသာေျပတစ္ကိုက္ႏွစ္ကိုက္ကိုက္၍ ျပန္ေထြးထုတ္ပစ္ရသည္။ ေသာက္ေတာ့လည္း အနက္ေရာင္မင္ေရကဲ့သို႔ ေရမ်ား သူ႔လည္ေခ်ာင္းထဲကတဆင့္ ဝမ္းဗိုက္အစာအိမ္ ကလီစာမ်ား သူ႔ခႏၶာကိုယ္အတြင္းပိုင္းမ်ား အထိအနက္ေရာင္အရည္မ်ား စိမ့္ဝင္သြားၾကသည္။ သူ႔အသားအေရမ်ားလည္း တစ္ျဖည္းျဖည္းခ်င္းႏွင့္ အနက္ေရာင္ေျပာင္းေနေလၿပီ။ သူ႔တစ္ကိုယ္လုံးအား အနက္ေရာင္ေမွာ္ဆရာမတစ္ေယာက္က သူမ၏ဝတ္ရုံနက္ျဖင့္လႊမ္းျခဳံလိုက္ေလၿပီ….

ထိုဝတ္ရုံနက္ကိုျခဳံရင္းျဖင့္ပင္ ဘာမွ်မျမင္ရေသာ စမ္းတဝါးဝါးခရီမ်ားေလွ်ာက္ခဲ့သည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ေသြးရူးေသြးတန္းေျပးလႊားရင္း အနက္ေရာင္ေက်ာက္ခဲ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားျဖင့္ ပြန္းပ့ဲျခစ္ရွကာ ေျခေထာက္ႏွစ္ဘက္မွ ေသြးမည္းမည္းမ်ား သဲပြင့္နက္မ်ားတြင္းသို႔ စိမ့္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္းအလင္းေရာင္ေတြ႔လိုေတြ႕ျငား ဆက္ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ ေျပးလႊားလာခဲ့သည္။ ထို႔သို႔လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ေျပးလႊားရင္းျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ခရီးေရာက္ေနၿပီဟု ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲတြင္ထင္ေနေသာ္လည္း နဂိုေရာက္ခဲ့ဘူးေသာေနရာမ်ားသို႔ ျပန္လည္ေရာက္ေရာက္လာေလသည္။ သြားၿပီ အနက္ေရာင္ဝကၤဘာထဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ဝိဥာဥ္ပိတ္မိေနေလၿပီ….

“…………..”

ထိုနာမည္ကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္ထပ္မံ၍ တိုးတိုးေလးညည္းတြားမိလိုက္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ အနက္ေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္၌ အျဖဴစက္ေလးတစ္စက္ေပၚထြက္လာကာ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနေသာ ပန္းခ်ီကားေပၚတြင္အုပ္ထားေသာ အဝတ္ကို တစ္ဘက္မွလူတစ္ေယာက္က တျဖည္းျဖည္းခ်င္းလွန္ၾကည့္လိုက္သလိုမ်ိဳး အလင္းတစ္စႏွစ္စမွ ေကာင္းကင္တစ္ခုလုံး လင္းခ်င္းလာကာ ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံျဖင့္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္၏ အရိပ္တစ္ခုက ထိုအလင္းေရာင္ထဲတြင္ ထင္ဟပ္လာေလသည္။

“ဟင္……ျမတ္” အျဖဴအစိမ္းဝတ္ ေက်ာင္းသားဘဝတုန္းက ျဖဴစင္စြာ ျမတ္ႏိုးရေသာ သူမျဖစ္ေနေလသည္။ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားအတြင္းပိုင္းမွ လူတစ္ေယာက္က သူမအားလွမ္းၾကည့္ေနသည္ကို သိမွသိပါေလစ။ ပါးႏွစ္ဘက္တြင္ ပါးကြက္ၾကားေလးႏွစ္ခုျဖင့္ ပါးခ်ိဳင့္မ်ားေပၚလြင္ေအာင္ ပန္ဆင္တတ္သည့္ အၿပဳံးတစ္ခုကိုေတြ႔လိုက္ရသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ သူမ၏အေနာက္ဘက္မွ လူတစ္ေယာက္၏ ရုပ္ပုံေပၚလာကာ သူမ၏ပခုံးကိုလွမ္းဖက္လိုက္ေလသည္။ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားမွာလည္း ေက်ာင္းစိမ္းဝတ္စုံမွ ေခတ္စားေနေသာ ဖက္ရွင္ဒီဇိုင္းပုံစံသို႔ေျပာင္းသြားကာ ထိုလူႏွင့္လက္ခ်င္းခ်ိတ္၍ ထြက္သြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ေငးၾကည့္ေနမိေသာ ေကာင္းကင္လည္း ရုတ္ခ်ည္းအေမွာင္ျပန္ဖုံးသြားေလသည္။

သက္ျပင္းတစ္ခ်က္႐ႈိက္ကာ အနက္ေရာင္ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ေျခေရာလက္ေရာပစ္၍ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ေမွာင္မည္းေနေသာ ေကာင္းကင္ႀကီးအား မိႈင္ေတြေတြႏွင့္ေငးၾကည့္ေနတုန္း အလင္းေရာင္ပါးပါးေလးတစ္ဖန္ျပန္လည္ သမ္းလာသည္ကို ဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ ပန္းခ်ီကားကို မမွိတ္မသုန္စိုက္ၾကည့္ေနသည္မွာ က်က္သေရရွိေသာေကာက္ေၾကာင္းတစ္ခုျဖင့္ ထာဝစဥ္ေက်ာ့ရွင္းလွပေနတတ္ေသာ “မ” ျဖစ္ေနေလသည္။ ထုံးစံအတိုုင္း သူမအလွက မဟာဟန္ျဖင့္ ကဗ်ာဆန္လြန္းလွသည္။ ခရမ္းရင့္ေရာင္ရင္ဖုံး အက်ၤီႏွင့္ အနက္ေရာင္ေပၚတြင္ အျဖဴေရာင္ပန္းပြင့္မ်ားျဖင့္ ပုံေဖာ္ထားေသာ ခ်ိတ္ထမီကို ေျခမ်က္စိဖုံးေအာင္ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။ သူမ၏ အျမဲလိုလို စိုးရိမ္မကင္းတတ္ေသာမ်က္ဝန္းမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္အက်ဥ္းခ်ခံထားရေသာ ပန္းခ်ီကားကိုစိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္အထဲတြင္ရွိေနသည္ကို မ..သိမ်ားသိသြားၿပီလား? ျဖစ္ႏုိင္သည္။ မ…မ်က္လုံးမ်ားက အေရာင္မ်ားေတာက္ပလာသည္။ ထို႔ေနာက္တစ္ဖန္ ေဖ်ာ့ေတာ့သြားျပန္ကာ သူမႏႈတ္ဖ်ားမွ စကားသံသဲ့သဲ့ထြက္လာသည္။ “တို႔ေတြအသက္ကကြာလြန္းပါတယ္ကြာ…ေနာက္ဘဝဆိုတာရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့….” ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ “ဟုပ္…” ဆိုသည့္အသံဲျဖင့္ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို တစ္စုံတစ္ေယာက္ကမႈတ္လိုက္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ဝန္းက်င္တစ္ခုလုံး ျပန္လည္အေမွာင္က်သြားေလေတာ့သည္။

တစ္ခါေတာ့ကၽြန္ေတာ္ရွိေနသည့္ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကား၏ သစ္ပင္ေပၚတြင္ မနက္ခင္း၏ ျပာလဲ့လဲ့အလင္းတန္းတစ္ခုႏွင့္အတူ အစိမ္းေရာင္ငွက္ငယ္တစ္ေကာင္ လာေရာက္ခုိနားသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ႏႈတ္မဆက္ပဲႏွင့္ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားျပန္သည္။ အစကတည္းက အေတာင္ပံပါလာခဲ့တာပဲ….တစ္ခ်ိန္ၾကရင္ ပ်ံသန္းသြားမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိႏွင့္ၿပီးသားျဖစ္သည္။

ထိုသို႔ႏွင့္ အေမွာင္မ်ားႏွင့္ျပန္လည္ေနသားၾကလာခဲ့သည္။ အနက္္ေရာင္ ေျခာက္ကပ္ျခင္းမ်ားႏွင့္ကခုန္တတ္လာခဲ့သည္။

အနက္ေရာင္ ေကာင္းကင္…..

အနက္ေရာင္ တိမ္တိုက္မ်ား….

အနက္ေရာင္ ေတာင္တန္း…..

အနက္ေရာင္ စမ္းေရစီးသံမ်ား…

အနက္ေရာင္ ေက်ာက္ေဆာင္….

အနက္ေရာင္ ငွက္ဆိုး….

အနက္ေရာင္ ပင္လယ္….

အနက္ေရာင္ သဲေသာင္ျပင္….

အနက္ေရာင္ …….

အနက္……..

အ……….

…..….

….

..

မိတ္ေဆြ ေက်းဇူးျပဳၿပီး သင့္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ အနက္ေရာင္ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကို ဆြဲဆုတ္ပစ္လိုက္ပါ။

ဝထၲ