Untitled

ဘဝမွာ တစ္ခါမွမရွိတဲ့ အားေတြရရွိလာ
ငါ နပိုလီယန္ကိုေတာင္ စိန္ေခၚရဲလာတယ္
ငါ့အတြက္ ကံေကာင္းျခင္း ေဆးတစ္စက္ေရ..
မင္းဟာ ငါ့ဘဝတစ္သက္စာျဖစ္တယ္ကြဲ႕…

တကယ္ဆို ကိုယ့္ေစတနာေတြကအမွန္
တင္ဆက္ပုံက မွားခဲ႔ရတာပါ မိခေရရယ္
မင္းမုန္းထိုက္ပါတယ္ေလ…
အစကတည္းက ရႈံးမွာသိလည္း
ငါဆိုတာက ျမွားမကုန္တတ္ခဲ့ျပန္ဘူးကြ..

စကားႏွစ္မ်ိဳးကိုပဲ ႀကိဳးစားက်က္ေနရင္းက
ရထားမမွီလိုက္တဲ့ အျဖစ္ရယ္ပါ
ငါ့အလင္းကားခ်ပ္က စုတ္ခ်က္ၾကမ္းတယ္
မင္းလက္ဖဝါးႏုႏုနဲ႔ မတန္ပါဘူးကြယ္
အျပစ္တင္မယ့္အစား
ေနမင္းလို ျပဳံးလို႔ၾကည့္ေနလိုက္မယ္…
လင္းသုန္ေမႊးပ်ံ႕ပါေစသား…

ပြဲၿပီးသြားတဲ့ေဘာလုံးကြင္း တစ္ကြင္းလို
ငါအထီးက်န္ဆန္လြန္းလွတယ္
ဘဝဆိုတာ ေဘာင္ခတ္ၾကည့္တတ္မွ
ပိုမိုၾကည္လင္ေနတတ္တာ
ကၽြန္ေတာ္မွမသိလုိက္တာ ေမေမရယ္…
ကာဗြန္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ေရဘူးအသစ္ၾကပ္ခၽြတ္ထဲက
ေအာက္ဆီဂ်င္ကို ေသာက္ေနရသလို
အသက္ရႈၾကပ္လြန္းလွရဲ႕…

ေဟာဟိုမွာ တဖြဲဖြဲနဲ႔
လူေတြစီးဆင္းေနၾကတယ္
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မီးကၽြမ္းေၾကြက်ဓာတ္မီးတိုင္လိုငုတ္တုတ္
ရႈပ္ရႈပ္ရႈပ္ရႈပ္ ေတြကို
သိပ္စိတ္ဝင္စားလို႔မရေသးဘူး…

ေဘးအိမ္က ေဒၚေဒါသတရုတ္မ လက္ဝါးက
ကေလးေတြကိုယ္ေပၚေရာက္သြားၾက
သူ႔စိတ္အလိုကိုလိုက္ ရိုက္ခ်င္တိုင္းရိုက္ေနျပန္ၿပီ
စိတ္ဆိုးရင္ရိုက္
စိတ္ၾကည္ရင္ ေခ်ာ့ျမဴလိုက္ သီခ်င္းဆိုလိုက္ နဲ႔
ကမၻာေပၚမွာ အတတ္ႏိုင္ဆုံးဆိုတာသူေပါ့…

ေဟာဒီအေမ ၾကေတာ့
ရထားေပၚမွာ ႏို႕ခ်ိဳတိုက္ေၾကြးေနတယ္
လမင္းႀကီးဆိုတာ သူ႔မ်က္ႏွာပါပဲ
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ ေအးလန္းရျပန္တယ္…

ကုန္းတက္ရင္ ဂီယာအႀကီးသုံး
ကုန္းဆင္းရင္ ေမွ်ာခ်တတ္ေအာင္
ကၽြန္ေတာ္ ေလ့လာသင္ယူရဦးမယ္
လူ႔ဘဝဟာ လမ္းမေတြျဖစ္သြား
အရွိန္မျမန္ႏိုင္ရင္ေတာင္
ဘယ္ေလာက္ေႏွးေႏွးေလွ်ာက္သာေလွ်ာက္ပါ
ရပ္ေနတာထက္ေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔
ကြန္ျဖဴးရွပ္က MRTနံရံမွာေရးထားတယ္
ရပ္ၾကည့္ေနတာႀကာၿပီထင္ပ
လူေတြတစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကေနၾကည့္လို႔
လူအုပ္အရမ္းႀကီးလာေတာ့ “ခ်ာကနဲ” လွည့္အထြက္
ကြန္ျဖဴးရွပ္လို တရုတ္ႀကီးတစ္ေယာက္နဲ႔ ဝင္တုိက္ခဲ့ေသးတယ္..

အစကတည္းက အမုန္းခံရမယ္ဆိုတာသိရက္
အာေပါက္မတတ္ ေျပာထြက္ခဲ့ျပန္တယ္
ဆည္ေတြက်ိဳးကုန္ၿပီေလ
သတိရလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ရည္ေတြၾကား
သူမနစ္ျမႈပ္ေတာ့မယ္

၁.
၂.
၃.

ဝုန္းကနဲ ကၽြန္ေတာ္ဆင္းဆယ္လိုက္ရတယ္။
သတိရရျခင္း ကၽြန္ေတာ့္ဘယ္ဘက္ပါးကို ေျဖာင္း ကနဲ ေနေအာင္ခ်လို႔
ညာဖက္ပါး လွည့္ေပးလိုက္ပါတယ္
သူမက မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးနဲ႔အုပ္ရင္း ထြက္ေျပး
ေျပးထြက္
ထြက္ေျပး
ေျပး
ထြက္
ေျပး
ထြက္
ရထားလာမည့္ လမ္းမွာ
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ခ်လက္ခ် လွဲအိပ္လိုက္တယ္…
ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ ေနသာဝင္သြားတယ္
အဲဒီေန႔က ရထားတစ္စင္းမွမလာေတာ့ဘူး…
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေဆြးလို႔

ကြန္ျဖဴးရွပ္လို တရုတ္ႀကီးက ေဘးမွာဝင္လွဲရင္းေျပာတယ္
ငါဘယ္သူလဲ….မင္းသိလား?
ဘာမွျပန္မေျပာရေသးခင္ သူကပဲဆက္ၿပီး
ျပဳံးေနတဲ့ စကားေတြေျပာတယ္
ရီစရာပါသလို
ေမာစရာေတြပါတယ္
ေပ်ာ္ရႊင္စရာပါသလို
ေမာ္စကို အေၾကာင္းပါတယ္
H1N1 အေၾကာင္းလည္းပါတယ္
၁လုံး, ၂လုံး, ၃လုံး, ၄လုံး ေတြအေၾကာင္းပါတယ္
ဘင္လာဒင္အေၾကာင္းပါသလို….အိုဘားမားအေၾကာင္းပါတယ္
The Ants အေၾကာင္းပါသလို….Greenday အေၾကာင္းပါတယ္
ခ်ီေကာ့ဗ္စကီးပါသလို….ကတ္ကိုဘိန္းပါတယ္..
ခ်ီေဂြဗားရားအေၾကာင္းပါသလို…ဂႏၵီအေၾကာင္းလည္းပါတယ္
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းပါသလို…ဂဠဳန္ဦးေစာအေၾကာင္းပါတယ္
သိန္းေဖျမင့္အေၾကာင္းပါသလို….ျမသန္းတင့္အေၾကာင္းပါတယ္
Harry Potter အေၾကာင္းပါသလို…..God Father အေၾကာင္းပါတယ္
Kat Deluna ရဲ႕ကကြက္ေတြအေၾကာင္းပါသလို….ေလဘာတီမျမရင္လည္းပါတယ္
Prodigy ရဲ႕ စည္းခ်က္ေတြပါသလို…. စိန္ဗိုလ္တင့္ရဲ႕တီးခ်က္ေတြပါတယ္
လန္ဗိုေမာင္းေနတဲ့သူေဠးသားအေၾကာင္းပါသလို….ငါးက်ပ္၊တစ္ဆယ္ေတာင္းတတ္တဲ့ ေခ်းေညွာ္ေလးေတြအေၾကာင္း…ဆိုက္ကားအုံနာခ ေစ်းတက္တဲ့အေၾကာင္းေတြပါတယ္
မာယာေကာ့စကီးရဲ႕ ေဗာ့ဒကာအနံ႔ပါသလို…အလင္းဆိုင္ထဲက ရနံ႔တစ္ခ်ိဳ႕အေၾကာင္းပါတယ္
ဂ်မခါနာအေၾကာင္းပါသလို….ေရေဝးအေၾကာင္းပါတယ္…
နာဂစ္အေၾကာင္းပါသလို….ေတာေၾကာင္ေတြအေၾကာင္းပါတယ္….
တစ္ရြာေျပာင္းတဲ့လူေတြအေၾကာင္းပါသလို….ေသခ်င္တဲ့က်ားေတြအေၾကာင္းပါတယ္…
ဂ်ဴမုံအေၾကာင္းပါသလို….အေနာ္ရထာအေၾကာင္းပါတယ္
မင္းတုန္းမင္းအေၾကာင္းပါသလို….ကြန္ဒုံးအေၾကာင္းပါတယ္
ဘီယာဆိုင္၊ စင္တင္ေတးဂီတေတြပါသလို….ညလုံးေပါက္ အလင္းဆိုင္ေတြပါတယ္
လွ်ပ္ေပၚေလာ္လီ ပိုက္ဆံနဲ႔ အလွအရမး္မက္တတ္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြအေၾကာင္းပါသလို…..ျပည့္တန္ဆာေတြအေၾကာင္းပါတယ္…
ဦးခ်စ္အေၾကာင္းပါသလို….ေလထန္ကုန္းအေၾကာင္းပါတယ္
ဣသာမစိၦရိယအေၾကာင္းပါသလို… မုဒိတာအေၾကာင္းပါတယ္
၅၂၈ အေၾကာင္းပါသလို…. ၁၅၀၀ အေၾကာင္းပါတယ္…
…………………..ပါသလို………………………….ပါတယ္…

အဲလိုနဲ႔
သူကပဲဆက္ေျပာေနလိုက္တာ..
ကၽြန္ေတာ္က တစ္ျခမ္းပဲ့လကို ေငးၾကည့္ေနမိတယ္…
သူလည္းပဲငါ့အျဖစ္ကို ၾကည့္ၿပီးၿပဳံးေနတာပါလား
ကိုယ့္အျဖစ္ကိုယ္ ဆန္းစစ္ရင္း
အဘိုးအိုကို အျပစ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ဝန္ခံမလို႔ေဘးကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
သူမရွိေတာ့ဘူးေလ…ဘယ္ကဘယ္လို
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပြား ေနာက္တစ္ေယာက္က
ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ထိုင္ၾကည့္ေနတယ္မသိ…
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိပဲ
ေယာင္ယမ္းၿပီး ၿပဳံးျပလိုက္မိပါတယ္
မ်က္စိတစ္မွိတ္အတြင္းမွာပဲ “ျဗဳန္းဆို”
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ပြားကေန ခေရပြင့္တစ္ပြင့္ျဖစ္သြား
အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လွမ္းေကာက္ယူေမႊးျမလိုက္တဲ့အခ်ိန္
သံလမ္းေပၚကေန
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာဟာ ေပါ့ပါးစြာလြင့္စင္ထြက္သြား
ကၽြန္ေတာ္ပ်ံသန္းလာခဲ့ပါတယ္
တစ္ေန႔ေတာ့ “အိမ္” ျပန္ေရာက္မွာပါေလ….

ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္

Vampires are mythological or folkloric beings who subsist by feeding on the life essence (generally in the form of blood) of living creatures. Although typically described as undead, a vampire could be a living person. (source: Wikipedia)


ႏွင္းစက္ႏွင္းေပါက္မ်ားၾကားမွ ေန၏အလင္းတန္းမ်ား ျဖာထြက္စီးဆင္းေနၾကၿပီ။ သစ္ပင္မ်ားထက္မွ ငွက္ငယ္ကေလးမ်ားလည္း တီတီတာတာ က်ီက်ီက်ာက်ာျဖင့္ အသံေပးေနၾက၏။ ၾသကာသေလာက ယႏၱားရားတစ္ခုစတင္လည္ပတ္ေပေတာ့မည္။ ထုိကဲ့သို႔ မေန႕ကနည္းတူေရာက္လာေသာ အရုဏ္မနက္ခင္းသစ္တိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ့္တစ္ေန႔တာ၏ အိပ္တန္းတက္ခ်ိန္မ်ားသာလွ်င္ျဖစ္ေပသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္……

ကၽြန္ေတာ္လူမွန္းသိတတ္စအခ်ိန္က စ၍ အေကာင္ငယ္ကေလးမ်ားကို မသတ္ရက္။ သူတစ္ပါးအသက္ကို သတ္ျခင္းသည္ အႀကီးဆုံးေသာျပစ္မႈတစ္ခုဟု ခံယူထားေပေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ဘယ္အေၾကာင္းႏွင့္မွ် သူတစ္ပါးအသက္ကို မသတ္ပါရေစႏွင့္ဟု ငယ္၇ြယ္စဥ္ကတည္းက အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းခဲ့ဘူးသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ့္ဆုေတာင္း မျပည့္ခဲ့ပါ။ ဗီဇအရ ဘိုးေဘးမ်ားစြာ၏ မ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္အေမြဆိုးအရ ကၽြန္ေတာ္လူလားေျမာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် ေလာကတြင္ ေၾကာက္စရာအေကာင္းဆုံး လူသတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္သာျဖစ္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္ရွင္သန္ရန္အတြက္ လူသားမ်ား၏ ေသြးစိမ္းရွင္ရွင္မ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးပုပ္မ်ား ပုံမွန္လဲလွယ္ရသည့္ Vampire တစ္ေကာင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္…ဟုတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလာကတြင္ စက္ဆုပ္စရာ အေကာင္းဆုံး Vampire တစ္ေကာင္သာျဖစ္ေပသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သည္ လူသားထဲက လူသားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေသြးအသစ္မွန္မွန္လဲလွယ္ရန္လိုအပ္ေနေသာ လူနာမ်ားလို လူသားမ်ားထမင္းဆာရင္ စားသလို..ေသြးဆာလွ်င္ ေသြးစုပ္ရန္လိုအပ္သည္။ ထိုမွပင္ရွင္သန္္ႏိုင္သည္။
တိရစာၦန္ေသြး၊ လူေသြး စသည့္ျဖင့္ ရွင္သန္ေနေသာ သက္ရွိမ်ား၏ ေသြးလိုအပ္သည္။
ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ တစ္ေယာက္အတြက္ ရွင္သန္ရန္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုသည္မွာ ညဘက္တြင္ေပ်ာ္ျမဴးေသာလူသားမ်ား တစ္ညထက္တစ္ည မ်ားသထက္မ်ားလာေစရန္သာျဖစ္သည္။ ထိုကိစၥအတြက္ကေတာ့ စိတ္ပူစရာမလိုပါ။ ညစဥ္ကလာပ္မ်ား အရက္ဘားမ်ားအနီးတြင္ သြားေစာင့္ေနရုံပင္။ ရုံးပိတ္ရက္မ်ားဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအစ္ကိုမ်ားအတြက္ပူစရာမလိုေတာ့။
ထိုကဲ့သို႔ လူသားတိုင္း၏ ေသြးမ်ားကို ေန႔စဥ္ေသာက္သုံးေနရေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ရက္မွမေပ်ာ္ႏိုင္ပါ။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္လုံးဝ မေသာက္သုံးရက္ေသာ ေသြးအမ်ိဳးအစားလည္းရွိသည္။

ထိုေသြးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ၏ ေသြးပင္ျဖစ္သည္။ သူမက ကၽြန္ေတာ့္ဘဝအမွန္ကို မသိရွာေပ။ ကၽြန္ေတာ့္၏ ခၽြန္ထက္ေနေသာသြားမ်ားကို သြားတက္ကေလးေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္တာဟုပင္ ထင္ေနေသးသည္။ တစ္ကယ္တမ္းေတာ့ သြားတက္ပါသည့္လူတိုင္းနီးပါးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အမ်ိဳးေတြသာျဖစ္သည္။ ထိုခ်စ္စရာေကာင္းေသာ သြားထက္ထက္မ်ားျဖင့္ လည္ပင္းႏုႏုမ်ားကို ကိုက္ေဖာက္တတ္ေၾကာင္းကို ရုိးေအးေသာသူမ မသိရွာ။ သူမအနားေရာက္တိုင္း ေသြးနံ႔မ်ားက တလႈိင္လႈိင္စီးက်တတ္စျမဲ။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ ထိန္းမရျဖစ္ကာ အံကို ခဏခဏ ႀကိတ္ထားရတတ္သည္။ သူမကေတာ့ ကေလးတစ္ေယာက္လို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕လွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္တတ္စျမဲပင္။ သို႔ေသာ္လည္း ညေနေစာင္းမွ လာလာေတြ႔သည္ကို သိပ္မေက်နပ္တတ္။ မနက္ဆိုလွ်င္ အလုပ္လုပ္ေနရသည္ဟု လိမ္ထားရသည္။ ထိုအခါတြင္လည္း ယုံလြယ္ေသာသူမက ဘာမွဆက္မေမးေတာ့ပဲ စကားေတြသာေဖာင္ဖြဲ႕ေနတတ္ေလသည္။

တစ္ည….ဝတၱဳေတြထဲကလို လမိုက္ညမဟုတ္။ ေခြးေတြကလည္း အူမေန။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ေသြးစုပ္ဖုတ္ေကာင္ေတြအတြက္ သားေကာင္ျပတ္လတ္ေနေသာ ကာလျဖစ္သည္။ လူအမ်ားၾကားတြင္ ကူးစက္ေရာဂါပိုးတစ္မ်ိဳးျပန္႔ေနေသာေၾကာင့္ ညေနမိုးခ်ဳပ္လွ်င္ မည္သူမွ်အိမ္ထဲက အိမ္ျပင္ပင္ မထြက္ၾက။ ဒီၿမိဳ႕ေလး၏ လမ္းမ်ားေပၚမွာ တစျပင္ လို ေျခာက္ကပ္လို႔ေန၏။ အစာအိမ္၏ေတာင္းဆိုုမႈေၾကာင့္ ေနဝင္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္သားေကာင္အရွာထြက္ခဲ့သည္။ တစ္လမ္းဝင္ တစ္လမ္းထြက္ေလွ်ာက္သြားရင္း တစ္ခါတစ္ေလ ကိုယ္လိုသူလို သားေကာင္ရွာေနသူမ်ားႏွင့္သာ တစ္ေယာက္စ ႏွစ္ေယာက္စ ေတြ႕ေတြ႕ေနရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ကိုယ္ေပၚတြင္ ရွင္သန္လတ္ဆတ္ျခင္းဆိုေသာ လူသား၏ေသြးနံ႔မရွိေတာ့။ သားစိမ္းငါးစိမ္းထည့္သည့္ ေရခဲေသတၱာထဲမွ ထြက္လာေသာ ပုပ္အဲ့အဲ့ အန႔႔ံတစ္မ်ိဳးသာရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္အနံ႔ကိုလည္း ထိုလူေတြရသည္ထင့္…တစ္ခ်က္ၾကည့္၍ လွည့္ထြက္သြားၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားထဲတြင္ စည္းမ်ဥ္းတစ္ခုရွိသည္။ လူတစ္ေယာက္ကို သားေကာင္အျဖစ္ေတြ႕သည္ဆိုပါစို႔…ထိုအခ်ိန္တြင္ ကိုယ့္ထက္ဝါရင့္ေသာ အသက္ႀကီးေသာ Vampire တစ္ေကာင္က ထိုသားေကာင္ကို လိုခ်င္သည္ဆိုလွ်င္ ရက္ရက္ေရာေရာ ေပးကမ္းရသည္။ ေတာတြင္းဥပေဒသလို လမ္းမဥပေဒသ တစ္မ်ိဳးပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါက ထိုဝါရင့္သူ၏ ဆုံးမတိုက္ခိုက္ျခင္းခံရတတ္သည္။ ေျမြႀကီးက ေျမြငယ္ကိုစားပစ္သကဲ့သို႔ပင္။ ဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း သူမတို႔ အေဆာင္ နားသို႔ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီ။ သူမက နယ္ေဝးမွလာကာ ဒီၿမိဳ႕ေလးတြင္ေက်ာင္းလာတက္ေနေသာ အေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလိုပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ခႏၶာက သူမအိပ္ခန္းအတြင္းသို႔ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ သူမအိပ္ေနပုံမွာ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အပူအပင္မရွိစြာ အိပ္စက္ေနပုံမ်ိဳး…ႏိုးသြားမည္စိုး၍ ကၽြန္ေတာ္ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ တိုင္ကပ္နာရီကို ၾကည့္ေတာ့မွ မိုးလင္းရန္ နာရီအနည္းငယ္သာလိုေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးေတာင္းေနေလၿပီ။ အစာရွာထြက္ရေပဦးမည္။ သူမကေတာ့ အိပ္လို႔ေကာင္းတုန္း….

ကၽြန္ေတာ္လမ္းမဘက္ဆက္ထြက္ခဲ့သည္။ ရုတ္တရက္ ေရွ႕နားဆီမွ လူနံ႔ရလာသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ ရႈရႈိက္မိေတာ့ တကယ့္လူေသြးနံ႔ျဖစ္သည္။ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္မႈႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ေျခလွမ္းမ်ား အရွိန္ျမွင့္လာသည္။ လမ္းမီးေရာင္ ဝိုးတဝါးၾကားမွ လမ္းမထက္တြင္လူတစ္ေယာက္ လွဲေလ်ာင္းေနသည္ကိုေတြ႕သည္။ ထိုသူသည္ ကံဆိုးစြာ ကၽြန္ေတာ့္ ညစာျဖစ္ရေပဦးမည္။ ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ကို တစ္ခ်က္ၿပဳံးလိုက္ကာ အနားသို႔ေရာက္ေအာင္ အျမန္ေလွ်ာက္မိသည္။ ေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ လူႀကီးတစ္ေယာက္မဟုတ္ပဲ က်ဳံလွီခ်ည့္ႏွဲ႕ေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ အစာအာဟာရျပတ္ကာ အိမ္သို႔ျပန္မေရာက္ႏုိင္ရွာပဲ လမ္းမထက္တြင္ ပုံလ်က္သားလဲက်ေနျခင္းျဖစ္သည္။ သူ႔အဝတ္အစားမ်ားကလည္း စုတ္ျပတ္သတ္လို႔။ အိမ္မွရွိပါေလစ။ ငါသူ႔ေသြးေသာက္လို႔ေကာင္းပ့ါမလား။ ခါတိုင္းဆိုလွ်င္ ကေလးငယ္ေသြးကို မေသာက္ေသာ္လည္း ဒီလိုရွားပါးညအတြက္....အို..ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္…သူဟာ ငါ့ညစာ ျဖစ္ရမွာေပပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးထဲမွ ညစ္ထပ္ေသာ စိတ္ႏွင့္ ျဖဴစင္ေသာစိတ္ႏွစ္ခု အတြင္းတိုုက္ပြဲျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဟုတ္စိတ္ကူးၿပီး ကေလးငယ္၏လည္ၿမိဳနားသို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကပ္လိုက္မိသည္။

ဆက္ပါဦးမည္…

ေဘာလုံးပြဲ

အခုဆိုရင္…
သူတို႔ေတြ
ေခၽြးသံရႊဲရႊဲနဲ႔
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြကို
ကန္ထုတ္တတ္ေနၾကၿပီ…

အခုဆိုရင္…
သူတို႔ေတြ
ရာသီတစ္ခုလုံးရဲ႕
အေကာင္းဆုံးဖလားအတြက္
အသက္ရႈသံေတြျပင္းထန္ေနၾကၿပီ..

အခုဆိုရင္…
သူတို႔ေတြ
ကုိယ့္လူမ်ိဳးအတြက္ဆိုၿပီး
ေလွခြက္ခ်ည္းက်န္ အလံမလွဲ
မိုးထဲေလထဲမွာ
ေမာပန္းဖို႔ေမ့ေနေလာက္ၾကၿပီ..

ျဖစ္ႏိုင္ရင္
လက္ခုပ္လက္ဝါးတီး
ငါကိုယ္တိုင္ ေဘးမွာထိုင္ၿပီး
အားေပးလိုက္ခ်င္ရဲ႕…

အဲဒီလိုအခြင့္မရရင္ေတာင္မွ
ျဖစ္ႏိုင္ရင္
ရုပ္ျမင္သံၾကားခလုုတ္ကိုွွႏွိပ္
အစီအစဥ္ေၾကျငာသူနဲ႔
တိတ္တိတ္ရန္ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္..

ေပ်ာ္ရာမွာမေနရ..
ေတာ္ရာမွာေနရ ဆိုေပမယ့္
ေနမခတဲ့ ေန႔ေတြမ်ားလာတဲ့အခါ
ရာသီသုံးလီရွိတဲ့အရပ္ဆီ
ေျခၾကြလို႔သာလွမ္းခ်င္ပါေတာ့တယ္…

ဒီေန႔ညေန…
အခုေလာက္ဆို သုဝဏၰအားကစားကြင္းတြင္ လက္ခုပ္လက္ဝါးသံ၊ ဘင္ခရာသံ၊ လက္ေခါက္မႈတ္သံ၊ အားမလို အားမရ ဂိုးနားေရာက္မွ ကန္ခ်က္လြဲသြားသျဖင့္ “ဟာ..” ကနဲ ေအာ္သံ စသည့္ျဖင့္ သူ႔အသင္း၊ ငါ့အသင္း သူ႔ထက္ငါအၿပိဳင္အဆိုင္ အားေပးသံမ်ားျဖင့္ စီညံေနေလာက္ေပၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္ႏိုင္ငံျခားေဘာလုံးပြဲမ်ားကို အဲဒီေလာက္စိတ္မဝင္စားပါ။ သို႔ေသာ္္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ကန္သည့္ပြဲဆိုလွ်င္ေတာ့ မလြတ္တမ္းအားေပးျဖစ္သည္သာမ်ားသည္။
ငယ္စဥ္ကတည္းက ေဘာလုံးကို ရူးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ပထမဆုံးေသာ အမ်ိဳးသားခ်န္ပီယံလိဂ္ကို ကြင္းထဲတြင္သာ ဆင္း၍ အားေပးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ ကြင္းထဲမေရာက္ႏိုင္ရင္ေတာင္ ရုပ္ျမင္သံၾကားၾကည့္၍ သူကိုယ္တိုင္ ဝင္မကန္ရုံတမယ္ ေၾကျငာေနေသာအစီအစဥ္ထုတ္လႊင့္သူႏွင့္ တစ္ေယာက္တည္းရန္ျဖစ္ကာ အားေပးခ်င္ပါသည္။

အခုလာေသာ သတင္းအရ.. ပထမပိုင္း ဒုတိယပိုင္း အၿပီးတြင္ ႏွစ္ဖက္စလုံးက သေရပြဲျဖစ္ေနသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ အရင္က ၿမိဳ႕ေတာ္ ရန္ကုန္ႏွင့္ ေရွးယခင္ကတည္းက ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္တည္ရာ ဒုတိယအႀကီးဆုံး မႏၱေလးၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ ၏ အားၿပိဳင္ပြဲဆိုလွ်င္လည္းမမွားႏိုင္ပါ။ ရန္ကုန္အသင္းကလည္း ၿပိဳင္ပြဲကို ႏိုင္လွ်င္ သိန္း ၅၀၀ ႏွင့္ တစ္ေထာင္အၾကားေပးမည္..စသည္ျဖင့္ ပေရာ္ဖက္ရွင္နယ္ အားကစားသမားေတြကို အားေပးသလို ရတနာပုံအသင္းကလည္း ရထားတြဲမ်ားကို စီစဥ္ကာ မန္းသူ မန္းသားမ်ားအား ရန္ကုန္အထိ သြားလာစရိတ္ၿငိမ္း အကုန္အက်ခံကာ ေဘာလုံးပြဲကို အားေပးရန္စီစဥ္သည္။

ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း အခုဆိုရင္ သုဝဏၰကြင္းထဲတြင္ ျပည့္လွ်ံေနမည္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္မွန္းထဲတြင္ပင္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျမင္ေယာင္ေနမိပါသည္။ အထူးတန္း၊ အေရွ႕ဘက္တန္း၊ ေတာင္ဘက္တန္း၊ ေျမာက္ဘက္တန္း စသည့္ျဖင့္ ကြင္းလွ်ံေနေလာက္ၿပီ။ ရတနာပုံပရိသတ္မ်ားကလည္း အျပာေရာင္ကို ဝတ္ဆင္လို႔…ရန္ကုန္ပရိတ္သတ္မ်ားကလည္း အစိမ္းႏုေရာင္ကို ဝတ္ဆင္လို႔ ေအာ္ဟစ္အားေပးေနၾကမည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲျဖစ္သည္။

ယခုေနာက္ဆုံး တင္လိုက္ေသာသတင္းအရ အခ်ိန္ပိုအထိ သေရျဖစ္၍ ပန္္နယ္လ္တီကန္ ရာ ရတနာပုံအသင္းက ရန္ကုန္အသင္းကို အႏိုင္ရရွိသြားၿပီျဖစ္သည္။ ပန္နယ္လ္တီအဆုံးအျဖတ္သည္ ေျပာရခက္သည္။ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္သြားႏိုင္ရာ ယခု ရန္ကုန္အသင္းလည္း ခ်န္ပီယံဆုဖလားႏွင့္ေဝးကြာရၿပီျဖစ္သည္။ ရန္ကုန္အသင္း ပရိတ္သတ္မ်ားလည္း ကြင္းထဲတြင္ ႀကိတ္မႏိုင္ခဲမရျဖစ္ေနၾကမည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း အႏိုင္ရသည့္ မန္းသူမန္းသားမ်ားကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကမည္ပင္ျဖစ္သည္။ ဒါကေတာ့ ႏိုင္သူေပ်ာ္၊ ရႈံးသူမႈိင္သည့္ ေဘာလုံးဥပေဒသတစ္ရပ္ပင္။ သို႔ပါေသာ္လည္း အားကစားဆိုသည္မွာ အသင္းစြဲ၊ ႏိုင္ငံစြဲထက္ သူ႔ထက္ငါ အႏိႈင္မခံ၊ အရႈံးမေပး ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကရသည့္ပြဲမို႔ ေဘာလုံးပြဲမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ အသင္းစြဲထက္ ေဘာလုံးကန္ျခင္းအႏုပညာကိုသာ အေလးေပး ၾကည့္တတ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ လိမ္ေခါက္ပုံ၊ အေပးအယူ လွပေသသပ္မႈ၊ ေဘာလုံးအထိန္းအသိမ္း၊ ကန္ခ်က္ အျပင္း အေပ်ာ့၊ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဟုတ္၊ မဟုတ္ အသင္းလိုက္ေဆာင္ရြက္ခ်က္ စသည္မ်ားကိုၾကည့္ရသည္မွာ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ၾကည့္ေနရသလိုပင္။ ျပဇာတ္မ်ားတြင္ စာေရးဆရာ ေကာင္းလွ်င္ ေကာင္းသလို ဇာတ္သိမ္းခန္းမည္သို႔ ျဖစ္မည္ကို မသိႏိုင္သကဲ့သို႔ ေဘာလုံးပြဲတြင္လည္း ေျခရည္တူသည့္ အသင္းႏွစ္သင္းေတြ႕လွ်င္ ဘယ္အသင္းႏို္္င္မည္ဆိုသည္မွာ ဇာတ္ဝင္ခန္း၏ climax တစ္ခုကဲ့သို႔ ဆြဲေဆာင္အားျပင္းလွေပသည္။

အားကစားမ်ားမေပၚခင္ ေရွးအခါက Gladiator မ်ား အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္ျခင္းမ်ားကို ၾကည့္ကာ လူတို႔ ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာၾကသည္။ ကၽြန္မ်ားကို သင္တန္းေပး၊ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္အျခင္းျခင္းေလွာင္အိမ္ထဲတြင္ ၾကက္ခြပ္သလို တိုက္ခိုင္းကာ ၾကည့္ရႈသူမ်ား ရင္သပ္ရႈ႕ေမာေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ရွာၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ပိုင္း ေတြးေခၚပုံအဆင့္အတန္းျမင့္၍ အားကစားနည္းမ်ား ေပၚေပါက္လာေသာအခါ တစ္ႏိုင္ငံႏွင့္ တစ္ႏိုင္ငံ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးႏွင့္တစ္မ်ိဳး အားကစားနည္းမ်ိဳးစုံ တြင္ ပါဝင္ယွဥ္ၿပိဳင္ကာ အိုလံပစ္ၿပိဳင္ပြဲလုိ ပြဲႀကီးမ်ား က်င္းပ၍ လူသားမ်ားက်န္းမာေစရန္ႏွင့္ ႏိုင္ငံအခ်င္းခ်င္း ဂုဏ္သိကၡာၿပိဳင္ဆိုင္မႈ စိတ္လႈပ္ရွားမႈကို ရွာၾကသည္။ ထူးခၽြန္သူအားကစားသမားမ်ားမွာလည္း သူေဠးသူၾကြယ္၊ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးမ်ား တန္းတူ လူအမ်ား၏ အေလးေပးမႈကို ခံလာရသည္။

အားကစားနည္းမ်ိဳးစုံထဲမွ ေဘာလုံးအားကစားမွာကား လူအမ်ားၾကားေရပန္းအစားဆုံးလူႀကိဳက္အမ်ားဆုံးျဖစ္သည္။ သားေရေဘာလုံးမေျပာႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က ပလတ္စတစ္ေဘာလုံးတစ္လုံးေလာက္ႏွင့္ပင္ ကန္စရာ လမ္းမတစ္ခုရွိလွ်င္ အလုပ္ျဖစ္သည္။ ထိုကဲ့သို႔ျဖင့္ လူထုၾကားေဘာလုံးေရာဂါပိုးကူးစက္သလို လ်င္လ်င္ျမန္ျမန္ပ်ံ႕ႏွံ႕သည္။ ျမန္မာျပည္ရွိ ရပ္ကြက္ႀကိဳ ရပ္ကြက္ၾကား လမ္းႀကိဳ လမ္းၾကားမ်ားတြင္လည္း ေဘာလုံးပြဲမ်ားရွိေနသကဲ့သို႔၊ ေတာင္အာဖရိကကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံမ်ားရွိ လမ္းႀကိဳလမ္းမမ်ားတြင္ ႏွပ္ေခ်းတြဲေလာင္းမ်ား ကန္ေနၾကေပဦးမည္။ ထို႔အတူ အဂၤလန္ရွိၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးမ်ားတြင္ ေငြေၾကးအေျမာက္အမ်ား အကုန္အက်ခံကာ အသည္းအသန္ကန္ေနသကဲ့သို႔၊ ကမၻာ့ဖလားကဲ့သို႔ေသာ ႏိုင္ငံတကာ ေဘာလုံးၿပဳိင္ပြဲမ်ားမွာလည္း ေနာက္မ်ိဳးဆက္ မ်ားစြာတိုင္ေအာင္ ေရပန္းစားေနမည္မွာ မလြဲဧကန္ပင္ျဖစ္သည္။

ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္

ကၽြန္ေတာ္ေရးမည္။ စာေရးမည္။ အေသြးအသားေပါက္ကြဲမႈတစ္မ်ိဳးအျဖစ္ အေတြးစနက္တံကိုမီးရိႈ႕ကာ ကၽြန္ေတာ့္လက္မ်ားျဖင့္ လင္းခ်င္းေစရမည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္သာျဖစ္ခ်င္္ပါသည္။ စကားႀကီးစကားက်ယ္ေျပာရလွ်င္ သူ႔ပတ္ဝန္းက်င္ေလာက အတြက္ ေနမင္း အလင္းမဟုတ္ေတာင္ ပိုးစုန္းၾကဴးအလင္းခန္႔ ထြန္းလင္းခ်င္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ ကုန္သည္မဟုတ္၊ စီးပြားေရးသမားမဟုတ္၊ အရင္းရွင္မဟုတ္၊ ေခါင္းပုံျဖတ္သူမဟုတ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမဟုတ္၊ ေက်ာင္းဆရာမဟုတ္၊ သေဘၤာသားမဟုတ္၊ သူေဠးမ်က္ႏွာထိုင္ၾကည့္ေနရေသာ လခစားမဟုတ္၊ မင္းသား မဟုတ္၊ အင္ဂ်င္နီယာမဟုတ္၊ ဆရာဝန္မဟုတ္၊ အဆိုေတာ္ အစရွိသျဖင့္ တစ္ျခားနည္းျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းမဟုတ္….မဟုတ္…မဟုတ္

သို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္သာျဖစ္ခ်င္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ငယ္ရြယ္စဥ္က ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္ဆိုသည့္ စာစီစာကုံးကို သတိရမိပါသည္။ ထိုစဥ္က သမာရိုးက်အတိုင္း “ရည္မွန္းခ်က္မရွိသူလူတစ္ေယာက္၏ ဘဝသည္ တက္မရွိေသာ ရြက္ေလွတစ္စီး အေျပာက်ယ္ေသာပင္လယ္ျပင္တြင္ လြင့္ေမ်ာေနသကဲ့သို႔ ကိုယ္လိုရာကမ္းသို႔မကပ္ႏိုင္ေခ်။ ထို႔အတြက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရည္မွန္းခ်က္သည္ ……..ျဖစ္သည္ဟု” အျခားလူမ်ားနည္းတူ စာစီစာကုံးစာအုပ္မွကူးခ်ကာ ေရးခဲ့ဘူးပါသည္။ ျဖန္႔ထြက္ေတြး၍ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ငါဘာေကာင္ျဖစ္ရမည္ဟု အတြင္းျမင္ခ်င္း သိပ္မရခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္တိုင္ မရိုးသား မပြင့္လင္းခဲ့ပါ။ ရခဲ့ေသာ္လည္း ထိုကဲ့သုိ႔ ေရြးခ်ယ္မႈအတြက္ အက်ိဳးအဆက္အားလုံးအတြက္ ဘာမဆိုရင္ဆိုင္ရဲသည့္ သတၱိရွိရပါမည္။ စာေရးဆရာအျဖစ္ နာမည္မႀကီးခင္ ငတ္သည့္၊ ျပတ္သည့္ဒုကၡ၊ လူတကာက ေမးေငါ့သည့္ဒုကၡ ထိုကဲ့သို႔ေသာ အေသးအဖြဲဒဏ္မ်ားသာမက အနီးစပ္ဆုံးအျဖစ္ မိသားစု၏ ဖိအားကိုပါခံႏိုင္ရည္ရွိရပါမည္။

ေရြးခ်ယ္ခြင့္သိပ္မရွိေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပညာေရးေခတ္တြင္ ႀကီးျပင္းလာရေသာ ေက်ာင္းသားပီပီ ေယာယိမ္းလိုက္၊ ဘသားယိမ္းလိုက္ေသာ ရည္မွန္းခ်က္မ်ားသာမ်ားေနခဲ့ပါသည္။ ဘယ္ကေလးကမွေတာ့ “ငါႀကီးလာရင္ စာေရးဆရာႀကီးျဖစ္ရမည္” ဟု သူ႔စာစီစာကုံးတြင္ထည့္ေရးေလ့ရွိမည္မဟုတ္။ ထိုသုိ႕ေရးသည္ႏွင့္ အမွတ္ ၁၀၀ မရသည့္အျပင္ ဆရာမ၏ ႀကိမ္တုတ္သာ လက္ေဆာင္မြန္အျဖစ္ရရွိေပလိမ့္မည္။ ထို႔အတူ ကတ္ထူစာရြက္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ဘြဲ႔လက္မွတ္တစ္ခုႏွင့္ အတူ လူ႔စီးေမ်ာမႈတစ္ခုအတြင္း ဝင္၍ အိမ္ေထာင္သားေမြးလုပ္ကာ မီးဇာကုန္ ဆီခန္းျဖစ္မလား၊ မီးဇာမကုန္ ဆီမခန္းခင္ ေနာက္ထပ္ မီးေတာက္ မီးပြင့္မ်ား ကူးေပးႏိုင္ခဲ့သလား၊ ဖန္တီးခ်င္ေသးလား စသည္ျဖင့္ စဥ္းစားမိပါသည္။

Oxford တကၠသိုလ္မွ အဂၤလိပ္စာပါေမာကၡ G. Gordon ရဲ႕အဆိုအရ စာေပအႏုပညာဟာ လုပ္ငန္းတာဝန္သုံးခုကို ယူရလိမ့္မယ္တဲ့။ တစ္ခုက ႏွစ္သက္ၾကည္ႏူးမႈရသကိုေပးမႈ၊ တစ္ခုက အမွားအမွန္ညႊန္ၾကားဖို႔၊ ေနာက္တစ္ခုက လူေတြရဲ႕ ဝိဥာဥ္ကို ကယ္တင္ဖို႔နဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္ကို ကုစားဖို႔တဲ့။ (ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္- ေဝေဝရီရီဝတၱဳ စာမ်က္ႏွာ ၁၁၀တြင္ရႈ႕) ဒီစကားလုံးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ လမိုက္ညေကာင္းကင္တြင္ မီးပုံးပ်ံထြန္းညိွလိုက္သလို လင္းခ်င္းသြားေစသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဘယ္တာဝန္ကို ယူႏိုင္ပါသနည္း?

ထိုစာအုပ္ထဲတြင္ပင္ စာေရးဆရာေဇာ္ေဇာ္ေအာင္က ႏိုင္ငံတစ္ႏိုင္ငံ ခ်မ္းသာၾကြယ္ဝရန္ အခ်က္အလက္ မ်ာမွာ စီးပြားေရးေပၚလစီမွန္ရမည္။ ကမၻာႏွင့္လိုက္ေလ်ာညီေထြရွိရမည္။ အလုပ္ႀကိဳးစားမည္ဆိုလွ်င္ သယံဇာတမထြက္ေသာ စကၤာပူႏိုင္ငံပင္ ခ်မ္းသာလာႏိုင္သည္။ ဂ်ပန္လိုကၽြန္းငယ္ပင္ ျပာပုံထဲမွ ႏိုးထလာႏိုင္သည္။ ရုပ္ပစၥည္း ခ်မ္းသာဖို႔၊ ၾကြယ္ဝဖုိ႔၊ ျပည့္စုံဖို႔ဆိုတာ သိပ္မခက္ပါ။ စိတ္ဓာတ္ေရးရာမွာ အားနည္းျခင္း၊ေအာက္တန္းက်ျခင္း၊ခြ်တ္ခ်ဳံၾကျခင္းမ်ားကို ျဖည့္ဆည္းႏိုင္ရန္ခက္သည္။ သိပၸံနည္းပညာမ်ားျဖင့္ မကယ္ႏိုင္ စိတ္ဓာတ္တြင္စြဲကပ္ေနေသာ နာတာရွည္ ေရာဂါကို ကယ္တင္ရန္ စာေပအႏုပညာ သာရွိသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြမကယ္ႏိုင္၊ သိပၸံပညာ၇ွင္ေတြ၊ စီးပြားေရးပညာရွင္ေတြ၊ ဒႆနပညာရွင္ေတြမကယ္ႏို္င္၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဝတၱဳေရးဆရာေတြ၊ စာေပအႏုပညာသမားမ်ားသာလွ်င္ ကယ္တင္ႏိုင္ေပလိမ့္မည္။ အဂၤလိပ္ပါေမာကၡေျပာစကားအရ
England is sick and English Literature must save it… To save our souls and heal the state ဟုဆိုလွ်င္ ျမန္မာျပည္ကို အဂၤလန္ဆိုသည့္ စကားလုံးအစား အစားထိုးၾကည့္ခ်င္သည္။
ကၽြန္ေတာ္အပါအဝင္ လူအမ်ားစု တစ္ျခားႏိုင္ငံသို႔ထြက္ကာ ပညာရွာၾကသည္။ အလုပ္လုပ္ၾကသည္။ ထိုအထဲတြင္မွ မိမိဇာတိခ်က္ေၾကြေမြးရပ္ေျမ ႏိုင္ငံကိုအခ်ိန္တန္ရင္ ျပန္ကာ ေခါင္းခ်မည္ဟုႀကံသူသာမ်ားမည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါသည္။ (တစ္ခ်ိဳ႕လူမ်ားအတြက္ လြဲေကာင္းလြဲႏိုင္ပါသည္) သို႔ေသာ္ ထိုထြက္ခြာသြားေသာ လူမ်ားစုမွ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္း ျပန္ေရာက္၍ ေခါင္းခ်ကာ ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏႈန္းက တစ္ျခားႏိုင္ငံသား ခံယူသြားၾကသနည္း? ကၽြန္ေတာ့္ အျမင္အရ ဒုတိယလူစားမ်ိဳးက မ်ားေပမည္။ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို တစ္ျခားႏိုင္ငံသားခံယူေပမည္။ ထို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္အျပစ္မဆိုပါ။ လူသားတိုင္း ခံယူခ်က္ သေဘာထားျခင္းမတူစြာ လြတ္လပ္စြာကြဲျပားခြင့္ရွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ကဗ်ာကို သတိရမိပါသည္။
သင္ေသသြားေသာ္
ေၾသာ္ – လူ႔ျပည္ေလာက လူ႔ဘ၀ကား
အိုရနာရေသရဦးမည္၊ မွန္ေပသည္တည့္
သို႔ၿပီးတကား၊ သင္ေသသြားေသာ္၊ သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ျပည္သည္၊ အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏
သင္၏ မ်ဳိးသား၊ စာစကားလည္း၊ ႀကီးပြားတက္ျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏၊ သင္ဦးခ်၍၊ အမွ်ေ၀ရာ
ေစတီသာႏွင့္၊ သစၥာအေရာင္၊ ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္၀င္းလ်က္၊ က်န္ေစတည္း။
ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိသည္မွာေသေသာအခါ သူတစ္ပါးတိုင္းျပည္တြင္ သရဏဂုံတင္စရာမရွိေသာအျဖစ္ျဖင့္ ေျမၾသဇာျဖစ္ခ်င္သလား? ဘဝ၏ေႏွာင္းပိုင္းအရြယ္တြင္ ဘုရားရိပ္ တရားရိပ္ျဖင့္ ေအးေအးသာသာ ဆီခန္းခ်င္သလား? ကၽြန္ေတာ္ေမြးေသာေျမသည္ ထိုအခ်ိန္အထိ ဖုန္းဆိုးေျမျဖစ္ေနပေစ ထိုအရပ္တြင္သာ စိတ္ခ်လက္ခ်ေခါင္းခ်လိုပါသည္။ ထိုသို႔ေခါင္းမခ်ခင္ ထိုေျမအတြက္ ဖေယာင္းတိုင္ တစ္တိုင္ေလာက္ေတာ့ ထြန္းေပးခ်င္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး၏ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတာက္မ်ား တစ္ေယာက္တစ္လက္ ဝိုင္းဝန္းပူးေပါင္းလိုက္မည္ဆုိပါလွ်င္….

Sixth Symphony

စာေရးဆရာ ေအာင္ခင္ျမင့္ေရးသားသည့္ "တိမ္လႊာမို႔မို႔လြင္မွသည္ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္အႏုပညာဆီသို႔"စာအုပ္ထဲတြင္

Sixth Symphony (ဆ႒မဆင္ဖိုနီ) ေတးသြားကေတာ့ ခ်ီေကာ့ဗ္စကီးရဲ႕ အေကာင္းဆုံးလက္ရာ Masterpiece လို႔ေခၚတဲ့ေတးသြားပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ခ်ီေကာ့ဗ္စကီးဟာ အဲဒီအထဲမွာ သူ႔ဝိဥာဥ္တစ္ခုလုံးကိုပါထည့္သြင္း ဖြဲ႕ဆိုခဲ့လို႔ပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဆ႒မဆင္ဖိုနီရဲ႕ ပထမဆုံးတင္ဆက္မႈဟာ က်ရႈံးမႈတစ္ရပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ စိန္႔ပီတာစဘတ္ဟာ ၁၉ရာစုရဲ႕အေကာင္းဆုံးလက္ရာတစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆ႒မဆင္ဖုိနီကို က်ိဳးတို႔က်ဲတဲၾသဘာသံေတြနဲ႔ ေျခာက္တိေျခာက္ကပ္ တုံ႔ျပန္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က စိန္႔ပီတာစဘတ္ဟာ ဆ႒မဆင္ဖိုနီကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ ခ်ီေကာ့ဗ္စကီးဟာ စိတ္ပ်က္ၿပီးကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတ္ေသခဲ့တယ္။ (သူဟာ ကာလဝမ္းေရာဂါျဖစ္ပြားေနခ်ိန္မွာ က်ိဳခ်က္မထားတဲ့ေရကို တမင္သက္သက္ေသာက္ခဲ့တယ္။)

အထက္ပါအဆိုရဆိုလွ်င္ ဒီ ဆ႒မဆင္ဖိုနီထဲတြင္ ခ်ီေကာ့ဗ္စကီးရဲ႕ဝိဥာဥ္ ကိန္းေအာင္းေကာင္းကိန္းေအာင္းေနႏိုင္ပါသည္။ ရွာေဖြၾကပါကုန္...

Tchaikovsky - Swan Lake Waltz

ခ်ီေကာ့ဗ္စကီး အေၾကာင္း - http://en.wikipedia.org/wiki/Pyotr_Ilyich_Tchaikovsky

ျမန္မာ့စိတ္ရင္း ျမန္မာ့ရႈခင္း...