ေသာင္ျပင္ျဖဴလႊလႊေတြရယ္
ဒီလိႈင္းရုိက္သံ တဝုန္းဝုန္းၾကား
ၾကယ္ေတြၾကားက
လမင္းကိုလည္း ငါ မွ်ားဘူးတယ္.....
ေနာက္မွျပန္ၾကည့္မိေတာ့
လမင္းမဟုတ္ပဲ
ငါကိုယ္တိုင္က ငါးမွ်ားခ်ိတ္တန္းလန္းနဲ႔.....
အေရွ႕ဆီမွာေရာင္နီေတာင္ မ်က္ႏွာမသစ္ေသးဘူး။ အေကာင္ ၄၀ ရာမဟာ စပိဘုတ္ႏွစ္စီးက ေရလႊာေတြကိုခြဲယင္း ငွက္ေတာင္ရွိရာကို အေနာက္ယြန္းယြန္းကို ဦးတည္လို႔။ ပထမေလွေပၚမွာ လူလတ္ႏွစ္္ေယာက္၊ လူငယ္ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ဒုတိယေလွမွာ လူငယ္သုံးေယာက္၊ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ အားလုံးေပါင္း ၉ ေယာက္ ငါးမွ်ားတံ ၇ ေခ်ာင္းနဲ႔ေပါ့။ ငွက္ေတာင္ရွိရာကို ေခ်ာင္းသာကမ္းေျခကေန မနက္ေရတက္ခ်ိန္ ၁ နာရီသာသာေလာက္ စက္ကုန္္ေမာင္းရတယ္။
ေလကိုဆန္ ေရစီးေၾကာင္းကိုေဘးတိုက္ေမာင္းေတာ့ ေလွကေလးလည္း စက္သံျခစ္ၿပီး ေမာင္းေနရရွာရဲ့။ တစ္ခ်ိဳ႕လႈိင္းတစ္လုံးနဲ႔တစ္လုံးအၾကား ေလွက ၿငိမ့္ခနဲ။ ၿငိမ့္ခနဲ႔ နဲ႔။ လႈိင္းတစ္ခုကိုခြဲလိုက္တိုင္း ဖြားကနဲ႔တက္လာတဲ့ ဆားငန္ေရက ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ့အနားက ေလွလက္ရမ္းကိုလာလာရုိက္လို႔။ ကၽြန္ေတာ့္ အနီေရာင္ဂ်ာကင္လည္း ရႊဲရႊဲစိုလို႔ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ စိုလို႔စိုမွန္းေတာင္မသိပါဘူး။ မနက္ထြက္ခါစေနနဲ႔အတူ ေလွနားမွာ လာလာျမဴးတဲ့ ငါးပ်ံေလးေတြကို လုိက္လိုက္ရွာရင္း ေပ်ာ္ေနမိတယ္။ ေလွရဲ့အျမန္ႏႈန္းအတိုင္း ေလွေဘးကေန ေရေပၚကို ရွပ္ၿပီးပ်ံရင္း သူတို႔လည္း ေပ်ာ္ေနေလရဲ့။ ေလွႏွစ္စီးကလည္း ငါးပ်ံေတြနဲ႔ အျပိဳင္ေရေပၚမွာ စက္ကုန္ဖြင့္ၿပီးကူးေနတယ္။
မနက္ခင္းပင္လယ္ေလႏုေအးကလည္း တသုတ္သုတ္တိုက္လို႔....
ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ ငါးေတြလည္းအစာရွာေနၿပီေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလမွာပါလာတဲ့ ပင္လယ္လမ္းျပ ေခ်ာင္းသာရြာသား ကိုလွညိဳက
“အဲဒီ ငွက္ေတာင္ဝန္းက်င္မွာ ဒီလိုေရတက္အခ်ိန္ဆို ငါးေတြအရမ္းျမဴးတယ္။ ေရကလည္း မီတာ ၃၀ ေလာက္နက္တယ္။ အေရာင္ကအစ အျပာေရာင္ တကယ့္သမုဒၵရာအေရာင္ကို ေျပာင္းသြားတယ္။”
“ဒါဆို ေရကုူးလို႔အရမ္းေကာင္းမွာေပါ့” လို႔ကၽြန္ေတာ္ဝင္ေျပာေတာ့...
ကိုလွညိဳကျပာျပာသလဲ “မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ငါ့ညီရယ္ အဲဒီကို ငါးအေသးဆုံး ငါးပါးနီကအစ အႀကီးဆုံး ငါးမန္းျဖဴ၊ က်ားငမန္း အထိလာတက္တယ္”
ငါးမန္းဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့ ေရမကူးတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္သူက “ငါးမန္းအုပ္သာလာလို႔ကေတာ့ ေသၿပီဆရာ။ ေလွတစ္စီးမွာလည္း မွိန္္း ကႏွစ္ေခ်ာင္းပဲပါတယ္။ အလြန္ဆုံးသတ္ႏုိင္ ၄ ေကာင္ပဲေပ့ါ။ ေနာက္ကၽြန္ေတာ္တို႔က ငါးအေသးမွ်ားဖို႔လာတာ”
အဲဒီေတာ့ စပိဘုတ္ရဲ့ စတီယာရင္ကိုင္ရင္း ေမာင္းေနတဲ့ ဦးလွစိန္က “ဟေကာင္ရ ငါးမန္း ကမင္းကို ဘာလုပ္မွာမို႔လဲ၊ သူတို႔ရွိတဲ့ အခ်ိန္မင္းေရထဲခုန္ခ်ရင္ေတာင္ ကိုက္ခ်င္မွကိုက္မယ္။ မင္းကိုယ္မွာ ေသြးညီွနံ႔ရလို႔ကေတာ့ တြယ္မွာစိတ္ခ်။ ေသြးညီွနံ႔မရလို႔ကေတာ့ ဘာမွမလုပ္ဘူး။” လို႔ေျပာရင္း ေလွကိုဆက္ေမာင္းေနေလရဲ့။ သူက အရင္ေရငုပ္တပ္က တပ္ၾကပ္ႀကီး။ ေရမွာအေတြ႔အၾကဳံ အမ်ားႀကီးရွိသူ။
ကိုလွညိဳကဆက္ၿပီး “ဟိုမွာ ေရကေတာ့တကယ္ကို ၾကည္ေနတာပဲ။ ၾကည္လြန္းလို႔ ေအာက္မွာကူးေနတဲ့ ငါးေတြကို အုပ္လိုက္အုပ္လိုက္ အတိုင္းသားျမင္ေနရတယ္။”
“အဲလိုသာဆိုမိုက္ၿပီဗ်ာ။” အသံဝဲဝဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း စိုင္းစုိင္း ကဝင္ေျပာတယ္။ “ကၽြန္ေတာ္လို ေတာင္ေပၚသားတစ္ေယာက္ ဒီလို ပင္လယ္ေအာက္မွာ ကူးေနတဲ့ငါးေတြကို အတိုင္းသားႀကည့္ရဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ဘူး”
ကၽြန္ေတာ္ကဝင္ၿပီး “လြယ္ပါတယ္စိုင္းစိုင္းရာ ေတာင္ႀကီးကၿခံထဲမွာကန္တူးၿပီး ဆားထည့္ ပင္လယ္ငါးေလးေတြေမြးထားေပါ့ကြ။”
ကၽြန္ေတာ္ဝင္အရႊန္းေဖာက္လိုက္ေတာ့ ေလွေလးေပၚမွာ ရယ္သံေတြဆူညံသြားသည္။
တစ္နာရီေလာက္ၾကာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ့ဦးတည္ရာ ငွက္ေတာင္ကိုေရာက္ပါၿပီ။ အနားမကပ္ခင္ ခပ္ေဝးေဝးကပင္ မနက္ခင္း ပင္လယ္ျပင္ ျမဴေတြၾကား ေကာင္းကင္သို႔ထိုးေဖာက္ထြက္ေနေသာ ေတာင္ငါးလုံးကိုျမင္ရသည္။ စီတန္းေနေသာ ေတာင္မ်ားကလည္း တစ္ေတာင္နဲ႔တစ္ေတာင္ ပုံစံတူခ်ည္း။ ေသေသခ်ာခ်ာ တိုင္းကာ ထုလုပ္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရသည္။ ထူးဆန္းသည္မွာ ေတာင္မ်ားမွာ ေက်ာက္သားခ်ည္းျဖစ္ၿပီး အပင္ဆိုလို႔လည္း ေတာင္ထိပ္ပိုင္းတစ္ဝိုက္တြင္ပင္ ကပ္၍ေပါက္ေနေလသည္။ အဲဒီအပင္မ်ားၾကားတြင္လည္း ငွွက္သိုက္မ်ားရွိေၾကာင္း ဒါေၾကာင့္ဒီေတာင္မ်ားကို ငွက္ေတာင္ဟုေခၚေၾကာင္းလည္း ကိုလွညိဳကရွင္းျပသည္။ အျမင့္မွာ ေပ ၁၅၀ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္မွန္းအျမင္ေလာက္ရွိေပမည္။ ႀကီးလည္းမႀကီး ေသးလည္းမေသးလြန္းေသာ ေက်ာက္ခြ်န္းမ်ား ေကာင္းကင္သို႔တိုးထြက္ေနသေယာင္ေယာင္။ ကၽြန္ေတာ္သိသည့္ ငွက္သိုက္ကၽြန္းမ်ားမွာ ၿမိတ္ကၽြန္းစုႏွင့္ တနသၤာရီကမ္းရုိးတန္းေတာင္ဘက္ပိုင္းတြင္ သာရွိမည္ထင္ရာ အခုကဲ့သို႔ ရခိုင္ကမ္းရုိးတန္းအစတြင္လည္း ရွိမည္ဟုမထင္မိေပ။ ပင္လယ္မွာ အေျပာက်ယ္လွေလသည္။
ထို႔ေနာက္ ပင္လယ္ေလကြယ္ရာ ေတာင္မ်ား၏အေနာက္ဘက္ ေလျငိမ္္ ေရၿငိမ္ကာ ငါးမ်ားရွိရာေနရာ၌ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလွငယ္ႏွစ္စီး ဂီယာမထိုးပဲစက္ႏႈိးထားလိုက္သည္။ ေက်ာက္ခ်၍မရ ေအာက္ကေရအနက္မွာ ေလွေပၚမွာပါေသာ Echo Sounder အရ ၃၂ မီတာေလာက္ျပေနသည္။ ကိုလွညိဳေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ေရကလည္းၾကည္လင္လို႔ ေရေအာက္ဘယ္ေနရာကိုၾကည့္ၾကည့္ အျပာေရာင္ခ်ည္းျဖစ္ေနသည္။ အေပၚကေကာင္းကင္အျပာေရာင္ႏွင့္ ေအာက္ကေရအျပာေရာင္ မ်ားၾကားထဲတြင္ ေရာက္ေနသည္မွာ စိတ္ကိုၾကည္ႏူးေစေလ၏။ ေနေရာင္ျခည္ကေရျပာထဲသို႔ ထုိးလုိက္၍ အလင္းတန္းမ်ား ျဖာထြက္သြားပုံမွာလည္း ရႈမၿငီးေအာင္ပင္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အစီအစဥ္စၾကၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး ငါးစာအတြက္ အသင့္ယူလာေသာ ပုစြန္အစိမ္းမ်ားကို ငါးမွ်ားခ်ိတ္၌တပ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရျပာျပာဘက္ဆီသို႔ ကိုင္းတံကိုဝဲကာ လွမ္းပစ္လိုက္သည္။ “ဝွစ္”
ကနဲ ေလခြဲသံႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ့္ငါးမွ်ားတံမွာတပ္ထားေသာ ပုစြန္ေသ ေရျပာျပာထဲသို႔ ဒုိင္ဗင္ထိုးသြားေလသည္။ မသိရင္ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကပုစြန္သည္လည္း ေရကူးေနသေယာင္ေယာင္။
အခုအခ်ိန္အထိေတာ့ ငါးအုပ္မ်ားလည္းမေတြ႔ရေသး ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆက္ေစာင့္ေနရင္းနဲ႔ ေနကလည္း တိမ္မ်ားေပၚသို႔ တျဖည္းျဖည္းတက္ေနေလ၏ မနက္ ကိုးနာရီခြဲၿပီ။ ငါးတစ္ေကာင္မွ မရေသး။ အခ်ိန္ကလည္းကုန္လို႔ကုန္မွန္းမသိ။ ေလွေလးေပၚကလူမ်ားမွာလည္း အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ၿငိမ္သက္လို႔။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေရွ႕ကငွက္ေတာင္ေပၚမွာ ဝဲပ်ံေနေသာ အမ်ိဳးအမည္မသိ ပင္လယ္ငွက္မ်ားကို ေငးၾကည့္ေနမိ၏။ ငွက္အေဖႏွင့္ ငွက္အေမ မ်ားက အသိုက္ထဲမွာရွိေသာ သူတို႔၏နီတာရဲရင္ေသြးေလးမ်ားအတြက္ အစာမ်ားကိုခ်ီကာခြံေကၽြးေနသည့္ပုံ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲ ျမင္ေယာင္လာသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုၿဖိဳခြဲ၍ ဦးလွစိန္က “ေအးကြာ မင္းတို႔ကုိငါ့စြန္႔စားခန္း အေၾကာင္းေျပာျပရဦးမယ္” ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး၏ အၾကည့္မ်ားသူ႔ဆီ၌ ဆုံၾကေလသည္။
“ငါတပ္ထဲမွာတုန္းကေပါ့ကြာ။ တစ္ေန႔တနသၤာရီကမ္းရုိးတန္း ေရးၿမိဳ႕ ဘက္မွာကင္းလွည့္ေနတုန္း ငါတုိ႔သေဘၤာအတြက္ ငါရယ္ ငါ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ရယ္ ရိကၡာရွာဖို႔တာဝန္က်တယ္။ သေဘၤာေပၚမွာကြာ ေရခဲစိမ္လာတဲ့ အသားေတြဟင္းသီး ဟင္းရြက္ေတြခ်ည္းပဲစားေနရေတာ့ ငါတို႔တစ္ခါတစ္ေလက်ရင္ လည္းကုန္းေပၚကလူေတြလို အသားငါး လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ စားခ်င္ၾကတာေပါ့။ အဲဒီေတာ့ သေဘၤာေပၚကေန ရာဘာဒင္ဂီ (ေလွအေသးစား)ေလးခ် ၿပီး ငါးရွိတဲ့ေက်ာက္ေဆာင္ေတြနားသြားၿပီးေတာ့ ငါးမို္င္းခြဲ ၿပီးဖမ္းတယ္။ ရလာတဲ့ငါး သေဘၤာေပၚမွာလည္းစား။ ပိုရင္လည္း အခ်ိဳးခ်ျပန္ခြဲေပးနဲ႔ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ငါတို႔ႏွစ္ေယာက္ ငါးကို ဒိုင္းနမိုက္နဲ႔ခြဲတယ္။ ဒိုင္းနမိုက္ဆိုတာ ႏုိ႔ဆီခြက္လြတ္ထဲမွာ ယမ္းမႈန္႔သိပ္ထည့္ ၿပီးေတာ့ စနက္တံအေလာေတာ္တပ္ ၿပီးေတာ့မွ ငါးအုပ္ထဲကို ပစ္ထည့္္။ ၿပီးေတာ့မွ ငါးအေသလိုက္ေကာက္ အဲဒီလုိဖမ္းတာ။ အခန္႔မသင့္လို႔ စနက္တံလက္ထဲမွာေပါက္ၿပီး လက္ျပတ္တဲ့လူေတြလည္းရွိတယ္။ အဲဒီေတာ့ သတိထားရတာေပါ့ကြာ။ ငါတို႔အျဖစ္က ငါးမိုင္းလည္းခြဲၿပီး တေအာင့္ေန ငါးလိုက္ေကာက္မွ ျပႆနာတက္ေတာ့တာပဲ”
“ဘယ္လိုျပႆနာလဲဗ်” ဒီစကားဝုိင္းမွာ အတက္ၾကြဆုံးနားေထာင္သူ စိုင္းစိုင္းက ေမးေတာ့...
ဦးလွစိန္က “ဒီလိုကြ ငါတို႔မိုင္းေၾကာင့္ ေသေနတဲ့ ငါးပါးနီေတြ ငါးၾကက္တူ ေတြအမ်ားႀကီး။့ ငါတို႔လည္းေရေအာက္အထိဆင္း ၿပီ္းတစ္ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ ေရငုပ္ၿပီးလုိက္ေကာက္ေနတုန္း ငါေရွ႕တည့္တည့္မွာ စပါးအုံးႀကီးတစ္ေကာင္ကြာ လုံးပတ္က ဝါးပိုးဝါးအႀကီးစားေလာက္ရွိတယ္။ အရွည္ကလည္း ဆယ္ေပေက်ာ္တာေပါ့။ အဲေကာင္ႀကီးက ငါ့ကိုပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ၾကည့္ေနတာကြ။ သူကလည္း ငါးအေသေတြကိုလာစားတာ။ ငါလည္းဘာလုပ္ရမလဲမသိဘူး။ ပထမေတာ့ သတိလက္လြတ္ျဖစ္ၿပီး အသက္ရႈပါရပ္သြားတယ္။ ေနာက္က်မွ သတိဝင္ေတာ့ လက္ထဲမွာလည္း ဓားေျမွာင္တစ္ေခ်ာင္းပဲပါတယ္။ ငါလည္းအသင့္အေနအထားေပါ့... ဒီေကာင္ႀကီးကို ရင္ဆိုင္ဖို႔။ ငါ့ကို စိုက္ႀကည့္ေနတယ္ကြ ေနာက္ၿပီးက်ေတာ့မွ ဘာစိတ္ကူးရတယ္မသိဘူး ဟိုဘက္လွည့္ၿပီး ထြက္သြားတယ္ကြ။ သူ႔ကုိ ရန္မမူလို႔လည္းပါမွာေပါ့ ငါ့ကို ဘာမွမလုပ္ဘူး။ အျဖစ္အပ်က္က မိနစ္ဝက္ေလာက္ပဲရွိမယ္။ ဒါေပ့မယ့္ ငါ့အတြက္ကေတာ့ တစ္ကမၻာေလာက္ၾကာတယ္ ထင္ရတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ကြာ ငါလည္းစိတ္ထဲမွာ ရွိသမွ်ဘုရားေတြတ တာ ဗမာျပည္ကတန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြလည္း ကုန္ေရာ”
“ဟား ဟား ဟား...” ထိုအခါၾကမွပဲ အားလုံးေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္သြားပါသည္္။ ဒီလိုပါပဲ ဘဝမွာ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြလည္း ျပန္ေျပာတဲ့အခါမွာ ထူးဆန္းစြာ ရီစရာေကာင္းေနတတ္သည္။
“ဒါနဲ႔ ငမန္းနဲ႔ေရာေတြ႔ဘူးလား ဦး” ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း ေအာင္သူကဝင္ေမးသည္။
“ေတြ႕ဘူးတယ္ကြ။ က်ားငမန္းအုပ္နဲ႔ ၁၀ ေကာင္ေလာက္ရွိမယ္။ ငါတို႕က သေဘၤာေပၚမွာ ဒီေကာင္ေတြကေရထဲမွာ။ ငါတို႔ဘယ္လိုဖမ္းလည္း သိလား။” ဦးလွစိန္ကျပန္ေျဖသည္။
“ဘယ္လိုဖမ္းလဲဗ်။ မွိန္းနဲ႔လား” ကၽြန္ေတာ္ဝင္ေမးၾကည့္သည္။
“မဟုတ္ဘူးကြ၊ တစ္ေကာင္ေလာက္ကို ဂ်ီ (၃) နဲ႔ ပစ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က်ရင္ ေသြးညွီနံ႔ရေတာ့ အဲဒီအေကာင္ကို က်န္တဲ့အေကာင္ေတြက ဝိုင္းခဲ။ သူတို႔အခ်င္းခ်င္းကိုက္ကုန္ၾကေရာကြာ။ ၿပီးေတာ့မွ ငါးမန္းအေသေတြကို ငါတို႔လိုက္ေကာက္တာေပါ့။ က်ားငမန္းေတြက အဲဒီအတိုင္းပဲကြ အရမ္းၾကမ္းတယ္.... ေသြးညွီနံ႔ရလို႔ကေတာ့ အခ်င္းခ်င္းလည္းခ်မ္းသာမေပးဘူး ”
“က်ားငမန္းမွ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ လူေတြၾကေတာ့ေရာ။ ေငြညီွနံ႔ ရတာနဲ႔.....” ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေရရြတ္ေနမိသည္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေနာက္ေလွတစ္စီးမွ လွမ္းေအာ္၍ေျပာသည္။
“ကဲ ဘယ္ႏွစ္ေကာင္ရၾကၿပီလဲ ေဟ့” ကၽြန္ေတာ္တို႔အားလုံး လက္ခါ ေခါင္းခါျပၾကသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ငါးမွ်ားခ်ိတ္တြင္ ေရေအာက္က အရာဝတၳဳတစ္ခုက ေျဖးေျဖးေလး လာဆြဲသလို ခံစားရသည္။
ကၽြန္ေတာ္ အားရဝမ္းသာ ထေအာ္လုိက္သည္။ “ဆြဲၿပီဗ်ိဳ႕.....” ေလွေလးေပၚ၌ အားလုံးလႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားသည္။
ပထမဦးဆုံး တြတ္ျခင္းဆိုေတာ့ အားလုံးက မိေစခ်င္ၾကသည္။ “မေလာနဲ႔ ေျဖးေျဖး” “ငါးမွ်ားႀကိဳးကို အလိုက္သင့္ေလွ်ာ့ေပး” ကၽြန္ေတာ့္ကို အားလုံးကဝိုင္းေျပာၾကသည္။
ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲက ငါးမွ်ားတံျပန္ေပါ့သြားသည္။ မဆြဲနဲ႔ ဦး။ စိတ္ထဲတြင္ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဤ အခ်ိန္တြင္ေလာႀကီး၍မျဖစ္။ ငါးမ်ားကလည္း လည္သည္။ မိၿပီထင္၍ ဆြဲလိုက္ကာမွ လြတ္သြားတတ္သည္။
ငါးစကၠန္႔ေလာက္ၿငိမ္ၿပီးေတာ့ ဆြဲအားကၾကမ္းလာသည္။ ေရေအာက္ကငါးသည္လည္း ပုစြန္အစာကုိ ေဆာင့္ဆြဲကာ ကူးေျပးေလေတာ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳးကိုအလိုက္သင့္ ေလွ်ာ့ေပးလုိက္ တင္းေပးလိုက္ႏွင့္ ငါးႏွင့္ကစားလိုက္သည္။ ခ်ိတ္တြင္ေသခ်ာမိၿပီဆိုမွ ႀကိဳးကိုတရစ္ခ်င္းစီရစ္၍ တင္လိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္လႈပ္ရွားမႈေတြလည္း တက္ၾကြေနေလသည္။ ငါးလည္း ေရထဲမွေပၚလာပါၿပီ။ လူႀကီး လက္တစ္ဝါးေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိေသာ ငါးပါးနီေလးတစ္ေကာင္။ အားလုံးက ပထမဦးဆုံးရသည့္ငါးဆိုေတာ့ အထူးအဆန္းအေနႏွင့္ ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ပင္လယ္၌ ပထမဆုံးရဘူးေသာ ငါးလည္းျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ဆက္မွ်ားၾကရာ တစ္ေယာက္ကို ငါး ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ရသည့္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္လိုက္ၾကသည္။
ထိုငွက္ေတာင္မွေန၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလွႏွစ္စီး ေငြေဆာင္ဘက္သို႔ ၁၅ မိနစ္ခန္႔ေမာင္းေသာအခါ ကၽြန္းတစ္ကၽြန္းဆီ သုိ႔ေရာက္သြားသည္။ ေက်ာက္ေတာင္မ်ားေပၚမွ ထုံးျဖဴျဖဴေစတီေလးတစ္ဆူ၊ ျမန္မာတို႔၏ ၾကည္ႏႈးဖြယ္ရာဓေလ့က လူသူမရွိသည့္ ကၽြန္းေပၚမွာလည္းေတြ႔ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေလွကို ကၽြန္း၏ ေက်ာက္ေဆာင္မ်ားနည္းရာေနရာမွ ကၽြန္းသို႔ကပ္၍ ေက်ာက္ခ်ထားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူစုလည္း ကၽြန္းေပၚသို႔တက္၍ ဟိုဟုိဒီဒီ စပ္စုၾကသည္။
တံငါတဲေလးတစ္တဲ ေတြ႔ေလ၏။ တဲေလး၏ ေဘးဝန္းက်င္ေသာင္ျပင္ေပၚတြင္ ငါးရုိးမ်ား၊ သံပျခဳပ္ခြံမ်ားက ျပန္႔ၾကဲေနသည္။ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ တဲေလးအတြင္း၌ တံငါသည္ ႏွစ္ေယာက္စကားေျပာေနသည္။ သူတို႔၏ ဆံပင္မ်ားက ေနေလာင္ဖန္မ်ားကာ နီေၾကာင္၍ ဖြာလန္ၾကဲေနေလသည္။ အသားမ်ားမွာလည္း ဆားငံေလ၊ ေရႏွင့္ ေနဒဏ္ေၾကာင့္ မည္းသည့္အျပင္ ျပာႏွမ္းေနေလသည္။ သူတို႔ဝတ္ထားသည္မွာလည္း ဒဏ္ရာဗရဗြ အကၤ်ီႏွင့္ ပုဆိုးႏြမ္း။ ျခဳံၾကည့္လိုက္ရင္ ခ်ဳိ႕တဲ့လွ၏။ သို႔ေသာ္ သူတို႔၏ မ်က္ႏွာမ်ားမွာ ျမိဳ႕သားတို႔၏ ပူေလာင္မႈဒဏ္မရွိ။ အေျပာအဆိုကလည္း ဟန္လုပ္ျခင္းမရွိ။ အရွိကို အရွိအတိုင္း။ ရွင္းရွင္းႏွင့္ ဘြင္းဘြင္း။ ဤလူမရွိသည့္ ကၽြန္းေပၚတြင္ မီးမလာလို႔လည္း စိတ္ညစ္စရာမရွိ။ ဇိမ္ခံပစၥည္းဆိုလို႔လည္း နတၳိ။ ဗိုက္ဆာလို႔လည္း ဝယ္စားစရာ ဆိုင္မရွိ။ အပ်င္းေျပ ကာရာအိုေကလည္းမရွိ။ သို႔ေသာ္
သူတို႔လက္ထဲ၌ ပင္လယ္ႀကီးတစ္ခုလုံးရွိေလသည္။ သူတို႔အလိုရွိတုိင္း ဝမ္းစာအတြက္ ႀကိဳက္သေလာက္ဖမ္းယူႏုိင္သည္။ တစ္ခုေတာ့ရွိသည္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးကာ ကိုယ့္ငါးကိုယ္ဖမ္းရမည္္။ သဘာဝကိုအံတုႏုိင္ဖို႔ ေက်ာက္ေဆာင္လိုစိတ္ဓာတ္လိုသည္။
သူတို႔ႏွင့္ယွဥ္ေတာ့မွ ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ျပန္စဥ္းစားမိသည္။
ပုစြန္စာေတြေနာက္ကိုလုိက္ရင္း လုိက္ရင္း....
ေငြညွီနံ႔ မ်ားနဲ႕႔ကိုက္ရင္း....
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ထဲက ေရႊဝါေရာင္အေၾကးခြံေတြထြက္လာသည္။
နားရြက္ေနာက္မွာ ပါးဟတ္လည္းထြက္လာသည္။
ေျခေထာက္အစား ေရယက္ထြက္လာသည္။
ေက်ာကလည္း ဆူးေတာင္မ်ားႏွင့္
ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို လွည့္ၾကည့္၍ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
မထူးေတာ့.......
ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း အမွ်ားခံရေသာ ပင္လယ္မုဆိုးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကိုေတာ့
ဘယ္သူမွမသိခင္
ပင္လယ္ျပာထဲသို႔ ဒိုင္ဗင္ထိုးခ်လိုက္ကာ
ဟိုးအေရွ႕မွာျမင္ေနရေသာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္က ပုစြန္ကိုသာ မရရေအာင္လုိက္ဟပ္ေတာ့မည့္ အေၾကာင္း.....။ ။
