ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ ကုလားထိုင္တစ္လုံးေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သလို အုတ္ခုံေပၚ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္လည္းျဖစ္ႏိုင္သည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနသည္။ အပိုင္းအစၿပိဳကြဲျခင္းသီအိုရီ၊ ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္၊ ခင္ေမာင္ရင္၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ အေတြးအေခၚျဖစ္တည္မႈ၊ ခပ္က်က် လဘၻက္ရည္တစ္ခြက္၊ စားပြဲေပၚတြင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ကတ္သီးကတ္သတ္ မင္းခိုက္စိုးစန္၊ ကမ္းေျခ၌ ၂၄ ပစၥည္း(ဘုရားစာမဟုတ္) ပါဝင္ေသာဗီရုိတစ္လုံးထမ္း၍ လမ္းေလွ်ာက္ေနေသာ ျမတ္သစ္၊ ပန္းခ်ီႏွင့္ အႏုပညာ၊ လႊဲေနေသာ ခ်ိန္သီးမ်ား၊ စီးကရက္ျပာခြက္၊ ဖုံမႈန္႔ေတြကပ္ညိွေနေသာ ေခါင္းထက္က မေရရာျခင္းက တမႊတ္မႊတ္လည္ေနသည္။ စကားေတြေျပာေနျခင္းလား၊ စိတ္ကေျပာေနျခင္းလား စကားေတြက ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကိုေျပာေနျခင္းလား? မသိစိတ္က စကားေတြကိုေျပာေနျခင္းလား? အေတြးေတြက ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ေပးေနျခင္းလား? ဦးေႏွာက္က အေတြးေတြကို အလုပ္ေပးျခင္းလား?
ရီသံတစ္ခ်ိဳ႕ ပ်ံ႕လြင့္လာသည္။ ဟီလာတိုက္သည့္ ရီျခင္းမ်ိဳး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္၍ ရီေနျခင္းလား? သူတို႔ဘာသာရီေနျခင္းလား? ေသခ်ာတာကေတာ့ လူတစ္စု၏ ပက္ပက္စက္စက္ ရီသံၾကားတိုင္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္မလုံမလဲ ျဖစ္တတ္သည္ မွာ လူ႔သဘာဝ ျဖစ္မည္။ ေဘးခုံက အမည္မေဖာ္လိုသူ တရုတ္ႀကီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ္မသိေသာဘာသာစကားမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ေျပာေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သိေနသည္။ သူတို႔ဆက္ေျပာေနၾကသည္။ ကြန္ျဖဴးရွပ္အေၾကာင္းလား၊ ကဏန္းေလးလုံးစလုံးလြဲသြားေသာ ေလးလုံးထီအေၾကာင္းလား၊ မဟာရံတံတိုင္းအေၾကာင္းလား၊ ဆိုးလြန္းေပလြန္းေသာသား သမီးေတြအေၾကာင္းလား? ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္ေလာက္လိမၼာေၾကာင္း တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ ျပိဳင္ေနျခင္းလား? ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္မဆိုင္၊ စပ္စုလိုေသာ စိတ္ႏွင့္သာ။
ရုတ္တရက္ ဟင္းလင္းျပင္တစ္ခု အစာအိမ္ထဲေရာက္လာသည္။ ဆာလာသည္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆိုင္မ်ားကပိတ္ေနၿပီ။ ေလွ်ာက္ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေခါက္ဆြဲေရာင္းသည့္ တရုတ္ႀကီးႏွင့္ေတြ႔သည္။ အဆီျပန္ေနေသာမ်က္ႏွာတစ္ခု၊ ေမႊးပ်ံ႕ေသာရသတဏွာ ရနံ၊႔ အေငြ႔တစ္ေထာင္းေထာင္းထေနေသာ ဝမ္းမီး၊ ဗလာအိတ္ကပ္ကို စမ္းမိ၍ ပိုက္ဆံမထုတ္ရေသးေၾကာင္းသတိရသည္။ ေငြထုတ္စက္၊ ကိန္းကဏန္းမ်ား ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က ဖန္သားျပင္ေပၚမွာ ေျပးလႊားသြားကာ ေငြႏွစ္ဆယ္ထြက္က်လာသည္။ ထိုအခ်ိန္၌ ဆာေလာင္လြန္း၍ ေအာ္ငိုသံတစ္ခ်ိဳ႕ၾကားရသည္။ ေမွာင္မည္းကာ စုတ္ျပတ္သတ္ေနေသာ အိမ္လို႔ပင္ အမည္မတပ္ႏိုင္ေသာ ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ တဲတစ္ခ်ိဳ႕ေပၚရွိ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ အစာေရဆာျပတ္ကာ မိန္းေမာေနသူမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔အပဲ့စမ်ား၊ ဆန္ကြဲၾကမ္းခဲမ်ား၊ ထမင္းရည္ပုလင္းခြံမ်ား၊ ထိုထဲကထြက္ၾကေသာ ထမင္းရည္စက္မ်ား ၾကမ္းက်ဲက်ဲေပၚမွာ ျပန္႔က်ဲ ေခြးမ်ိဳးေကာင္းတစ္ေကာင္က လွ်ာႏွင့္လွ်က္ေနေလသည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပင္ စားပြဲေပၚမွာ စားေသာက္ဖြယ္ရာအစုံအလင္နဲ႔ လူတစ္စု က ဒင္နာ ပါတီပြဲေပးေနသည္။ စိန္ေတြညႊတ္ေနေအာင္ ဆင္ထားေသာ လူမ်ား၏ ေလာဘေၾကာင့္ စားႏိုင္သေလာက္အျပင္ အပိုယူ၍ အစားအေသာက္မ်ားစြာ အလဟႆျဖစ္ကာ ေလလြင့္ကုန္သည္။ ေခြးခ်င္းပင္ မတူညီတာကေတာ့ ထိုနားအမိႈက္ပုံက ဝဲစားက တစ္ျဖဲႏွစ္ျဖဲစားျပေနသည္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ဗန္ဂိုး၏ အာလူးတစ္လုံးေရာက္လာသည္။
ကၽြန္ေတာ္ မစား ထိုေခြးဝဲစားကို လွမ္းေပါက္လိုက္သည္။ သမရုိးက် “ကိန္ ကိန္ ကိန္” ဟု မေအာ္ “ေအာင္မေလးေၾကာက္ပါၿပီဗ်” ဟုေအာ္၍ ထိုေခြး နန္းေတာ္ေအာက္သို႔ဝင္ေျပးသည္။
ေခါက္ဆြဲတစ္ပန္းကန္ေရွ႕ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာသည္။ ေလာဘ၊ ရသာ၊ ေလာင္္ျမိဳက္ျခင္း၊ တပ္မက္မႈ၊ မြတ္သိပ္မႈ တစ္ပန္းကန္ ကုန္သြားသည္။ မေရရာျခင္းေတြစားလိုက္ရ၍ ေနသာထိုင္သာရွိသြားသည္။ ဝမ္းတထြာအတြက္ ေရတခြက္ျဖည့္လိုက္သလို။ ေကာ္ဖီေသာက္ေနတုန္း ဗီးနပ္စ္ေရာက္လာသည္။ ထူးထူးျခားျခား ခုေခတ္မိန္းကေလးေတြ ဝတ္သလို ဟိုၾကပ္ ဒီၾကပ္မေပၚ့တေပၚ အဝတ္အစားႏွင့္ အႏၱရာယ္ကို လက္ယပ္ေခၚေနသည့္ သေဘာ။ ဒါနဲ႔ သူမက အက္ဒီဆင္ထံကၽြန္ေတာ္ အပ္ထားေသာ လက္အတုရၿပီလားဟုလာေမးသည္။ ကၽြန္ေတာ္တပ္ေပးလိုက္သည္။ ေစတနာႏွင့္ပါ။ သူမ အိမ္သာတက္ရာတြင္ အခက္ေတြ႔ေနမွာစိုးလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေအာ္ဒါမွာေပးထားေသာလက္၊ သူမႏွင့္ကြက္တိ။ သို႔ေသာ္ သူမက မယူဟုဆိုကာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုျပန္ေပးသည္။ လက္မရွိျခင္းသည္ပင္ သူမ၏တန္ဖိုးဆိုလား? ကၽြန္ေတာ္လည္း မတတ္သာသည့္အဆုံး ဂ်ပန္မ်ားထံသို႔ လွမ္း၍ ေအာ္တိုမက္တစ္ ကမုတ္တစ္လုံး သူမအတြက္ ထပ္မွာရျပန္သည္။
ရႈး....
တိုး....
တိုး....
ကၽြန္ေတာ့္ EOS ၄ ထပ္ေျမာက္တြင္ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
ျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ား နားေထာင္လိုသူမ်ားအတြက္
http://morris.myanmar-sar.org/index.php?d=Myanmar+Oldies
http://mission.itu.ch/MISSIONS/Myanmar/music/index.htm
http://www.burmeseclassic.com/song_kala.htm
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သီခ်င္းႀကီးမ်ားက ေဟာင္းေပမယ့္ေကာင္းေနဆဲပါဗ်ာ...ေရွးတုန္းကလူႀကီးမ်ား နားေထာင္တဲ့သီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံစားျခင္းျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္တို႔ အေဖ၊ အေမ၊ အဘုိး၊ အဘြားမ်ားရဲ့ လူငယ္ဘဝကို ေခ်ာင္းၾကည့္ေနရသလိုပါပဲ။
ဒီလင့္ခ္မ်ားကို ေနးတစ္ျမန္မာဖိုရမ္မွ ရရွိပါသည္။ တစ္ျခားျမန္မာသီခ်င္းႀကီးမ်ားစြာလည္း ေနးတစ္ဖိုရမ္တြင္ရွိပါသည္။ လင့္ခ္ေပးသူမ်ား သီခ်င္းတင္ေပးသူမ်ားအား ေက်းဇူးအထူးတင္ပါေၾကာင္း....
ေဒါက္...ေဒါက္...ေဒါက္...(တံခါးေခါက္သံ)
လာပါ...ဝင္ခဲ့ပါ..(ေခၚသံ)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေတြ႔ရတာဝမ္းသာပါတယ္....(ေအာက္သိုးသိုးမ်က္ႏွာထား (ဝါ) ပုပ္ေနေသာမ်က္ႏွာထားျဖင့္)
ေျဖသူ ။ ။ ေၾသာ္...ဟုတ္ကဲ့. (ဇေဝဇဝါျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ားနာမည္ “.........” ေနာ္။
ေျဖသူ ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ...နာမည္အျပည့္အစုံကေတာ့“............” ပါ။
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ား ဒီစားက်က္ကိုေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား?
ေျဖသူ ။ ။ ဗ်ာ...စားက်က္? ေၾသာ္...သုံးႏွစ္ေလာက္ေတာ့ရွိေရာေပါ့....(မႈန္ကုပ္ကုပ္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ားျဖစ္ေၾကာင္းသက္ေသအေထာက္အထား?
ေျဖသူ ။ ။ မွတ္ပုံတင္ဒီမွာပါ.....(လူကိုယ္တိုင္က သူ႔ေရွ႕တြင္ငုတ္တုတ္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေအးဗ်ာ... ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားလွ်ာ ခဏေလာက္ထုတ္ျပပါလား? (ေအးေဆးစြာျဖင့္)
ေျဖသူ ။ ။ ဗ်ာ...လွ်ာ ထုတ္ျပရမယ္? (အံ့ၾသဟန္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ခင္ဗ်ား ဖိနပ္ ခြာေလးတစ္ခ်က္ေလာက္ ေျမွာက္ျပပါလား?...
ေျဖသူ ။ ။ ခြာ? (စိတ္ညစ္ညဴးဟန္ျဖင့္)
ဗ်ဴးသူ ။ ။ ေအးေလဗ်ာ....ခြာနာ လွ်ာနာရွိမရွိေပါ့... စစ္ ႏုိင္မွေတာ္ကာၾကတာ....ေနာက္ၿပီး သြားေလးေစ့ျပပါဦး?
အင္း မဆိုးပါဘူး...ခင္ဗ်ားက ဂ်ိဳေလးေတာ့ နည္းနည္းေထာင္ခ်င္တယ္..... ဒူးကေတာ့ ကုပ္ပါရဲ့ ဒါေပမယ့္
အမာရြတ္ေတြ၊ ခ်ဳပ္ရာေတြနဲ႔..... အင္း... ေက်ာကေတာ့ မဆိုးပါဘူး...ေျပာင္ ပါတယ္....
အရင္ကေရာ ခဏ ခဏ ေဝွ႔ ဘူးလား? ခင္ဗ်ား သခင္ရဲ့ ေထာက္ခံစာေရာ?
ေနာက္ၿပီး ကြန္ျပဴတာသုံးတတ္လား?
အရင္စားက်က္က ဘာရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ထြက္ခဲ့တာလဲ? ခင္ဗ်ားမွာ အေတြ႔အၾကဳံမရွိပဲကိုး....
ႏြားေနာက္၊ ႏြားသိုး၊ ႏြား ဘာသာစကားေရာ ေျပာတတ္လား? ႏြားရူးေရာဂါ ကာကြယ္ေဆးေရာ ထိုးထားလား?
********************************************************************
ေျဖသူူ ။ ။ (ခဏၾကာတိတ္ဆိတ္ၿပီးမွ) ထိုလူ၏ ႏြားေသးနံ႔နံေသာ မ်က္ခြက္ႀကီး အားထိုး၍ ျပန္လာခဲ့သည္။
သူမကို ကၽြန္ေတာ္ဖြင့္ေျပာလုိက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္အထိ ခ်စ္မိေနၿပီဆုိတဲ့အေၾကာင္း။ ဒီေနရမွာ “အခ်စ္” ဆိုတာဘာလဲလို႔ မေမးပါနဲ႔။ တစ္ခ်ိဳ႕ေမးခြန္းေတြက အေဟာင္းဆိုင္ပို႔သင့္ေနပါၿပီ။ ဥပမာ။ ။ သဘာဝတရားက ဘာလဲ? လူဆိုတာေရာ? သင္ဟာ ဘယ္လိုလူစားမ်ိဳးလဲ? စသည္ျဖင့္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ သူမက အေျဖမေပးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လိုခ်င္တဲ့ အေျဖမေပးဘူးဆိုပါေတာ့။ ခါးခါးသီးသီး အေျဖလည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ သူငယ္ခ်င္းလိုပဲေနၾကရေအာင္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာမိေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္ပါ။ ခ်ိတ္အစြန္းထြက္ေနမွန္း သိရက္သားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အသားေၾကာင့္ သူလည္း ဗိုက္ဝပါေစဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗိုက္ဝေအာင္ ငါးစာကို ဟပ္ခဲ့တယ္။ သူမက ဆြဲမတင္ပါဘူး။ ဒီအတိုင္းပဲထားမွာလားလို႔ေမးေတာ့ ျပန္လႊတ္ေပးမယ္တဲ့။ ပါးဟက္က အမာရြတ္ရယ္ ပါးေစာင္မွာ သံခ်ိတ္စူးတဲ့ ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အသက္ရႈမဝမွာကို ေနာက္ၿပီး ငါးေတာမတိုးႏုိင္မွာေတြကိုေတာ့ သူမလစ္လွ်ဴရႈ႔ႏုိင္ရက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး သူမသာဆို ဘယ္ေတာ့မွငါးမမွ်ားဘူးတဲ့။ သူမ်ားအသက္သတ္တဲ့ အကုသိုလ္အလုပ္ေတြ မလုပ္ဘူးဆိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာ ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္ ဟစိ ဟစိ ျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ သူမ ဂရုမစိုက္ဘူး။ အဲလို ငေပမေလးကို ခပ္ဆတ္ဆတ္ေလာက္ရုိက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲ။ (တကယ္တမ္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မရုိက္ရက္ပါဘူး)
ေနာက္ၿပီး သူမကေျပာေသးတယ္။ ရီေလးရွင္းရွစ္ပ္ ဆိုတာ မေကာင္းဘူးတဲ့။ တစ္ေယာက္က ဂရုတစိုက္ရွိၿပီး ေနာက္တေယာက္က အသစ္ရွာတာတို႔ ေပါ့ပ်က္ပ်က္လုပ္တာတို႔ဆို ခံရတယ္တဲ့။ သူမအရင္က ခံစားခဲ့ရတာေတြေပါ့။ ဘာလို႔သူမက ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုလုပ္မယ္လို႔ ထင္ေနတာလဲ မသိဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကို တိုင္းတဲ့ေပတံနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကိုတိုင္းတာ ဘယ္တရားပါ့မလဲ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လူေကာင္းတစ္ေယာက္မဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ လူဆိုးတစ္ေယာက္ လူယုတ္မာတစ္ေယာက္လည္း မဟုတ္ဘူး။ မိန္းကေလးေတြရဲ့ အခ်စ္နဲ႔ကစားရတာကိုလည္း ေပ်ာ္တယ္လို႔ ဘယ္တုန္းကမွ မထင္ပါဘူး။ ေနာက္လည္း ထင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ေခါက္ရုိးက်ိဳးေအာင္ တရားေသပုံသြင္းထားတဲ့ စည္းကမ္းေတြကိုင္ၿပီး တိုင္ေပၚမတက္ျပခ်င္တဲ့ လူမလိမၼာတစ္ေကာင္ပါ။ (ေဟာဒီ လူမိုက္ဆိုတဲ့ေကာင္ရဲ့ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း သူမကိုခ်စ္တဲ့ အျဖဴထည္အခ်စ္ရွိတယ္ဆိုတာေတာ့ ရုိးလြန္းလို႔မေျပာျပခ်င္ေတာ့ပါဘူး) အခုထိလည္း လူ႔မလုိင္ေတြ ေတြ႔တိုင္း နံျပားနဲ႔တို႔တို႔စားခ်င္တဲ့ေကာင္ပါ။
အဲဒီေကာင္ရဲ့ မယဥ္ေက်းမႈေတြထဲမွာ လိုခ်င္တဲ့အရာတစ္ခုကို လိုခ်င္တဲ့အခ်ိန္မွာမရဘဲ ေနာက္မွရရင္ ေပါ့ပ်က္ပ်က္ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္လို႔ ျပန္ယူဖို႔မႀကိဳးစားခ်င္တတ္တဲ့ ခပ္ဆိုးဆိုးဥာဥ္တစ္ခုလည္းရွိတယ္။ (အဲေတာ့ ဘာလုပ္ရမွာလဲ လို႔မေတြးပါနဲ႔) အဲဒီျဖစ္စဥ္ထဲကို ဝင္ၾကည့္ပါ။ ဘယ္ေလာက္ခံရခက္မလဲဆိုတာ။ ဒါေပမယ့္ သူမနဲ႔ေတြ႔မွ လူမိုက္ရဲ့ ဥာဥ္ဆိုးေတြလည္း ေခါင္းမေဖာ္ရဲေအာင္ပါပဲ။ သူမ အသံပဲၾကားခ်င္ေနတယ္။ သူမအခုအခ်ိန္ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာကိုပဲ သိခ်င္ေနတယ္။ သူမရဲ့ မ်က္ႏွာေလးကိုပဲ ျမင္ခ်င္ေနတယ္။ သူမဆိုတဲ့ စိတၱဇနာမ္စားတစ္ခုရဲ့ ထိန္းခ်ဳပ္မႈတစ္ခုေပါ့။
သူငယ္ခ်င္းတဲ့.....။ သူမ ကိုျမင္သာျမင္ရ မခ်စ္ရ မၾကင္ရတဲ့ဘဝ။ ဆံႏြယ္ေလးေတြ ကိုင္တြယ္ခြင့္မရွိတဲ့ဘဝ ရွင္လ်က္ငရဲျပည္မွာ တိုက္ပိတ္ခံေနရသလိုပါပဲ။ တဆစ္ဆစ္နဲ႔ ကၽြမ္းေလာင္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း လုံးဝမေတြ႔ရတာထက္စာရင္ ဘာအသံမွမၾကားရတာထက္စာရင္ ခံသာပါေသးတယ္။ ဒီခံစားမႈအေပၚမွာလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္သနားေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ခံစားရတာကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ျပန္သနားေနျခင္းေလာက္ ရွက္စရာေကာင္းတာ မရွိ။
တစ္ခ်ိဳ႕အတြက္ ရယူပိုင္ဆုိင္ျခင္းတဲံ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ သူမေပ်ာ္ေအာင္ဘာလုပ္ေပးရမလဲ ဆိုတာပဲ ေတြးေနမိတယ္။ မနက္မိုးေသာက္ခ်ိန္မွာ ႏွင္းဆီပန္းေလးတစ္ပြင့္က သူမအတြက္အျပဳံးတစ္ခု ယူေဆာင္ေပးႏုိင္မလား။ သူမကို ခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ သူမနာမည္နဲ႔ ကီးခ်ိန္းေလးက သူမၾကည့္မိတိုင္း ၾကည္ႏူးႏုိင္ပါ့မလား။ သူမေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုျပက္လုံးေတြထုတ္ၿပီး ဟာဒယရႊင္ေဆးတိုက္ေကၽြးရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲက ဥာဏ္နီ ဥာဏ္နက္ေတြလည္း ၿငိမ္ၿငိမ္မေနရပါဘူး။ သူမေပ်ာ္ေအာင္ ဘယ္လိုထားရမလဲပဲ ေတြးေနမိတယ္။ သူမရယ္သံတစ္ခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္အသက္တစ္ရက္ ပိုရွည္ေစလို႔ေပါ့။
ေသခ်ာတာကေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္ ခံုဖိနပ္မွာ ေခြးခ်ီးသုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ပါးကို မရုိက္မျခင္း ဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ေစာင့္ေနဦးမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး အရာတိုင္းေျပာင္းလဲေနတဲ့ ေလာကႀကီးထဲမွာ ဘယ္ေတာ့မွမေျပာင္းမလဲမယ့္ အခ်စ္ေတြနဲ႔ လည္း ဆက္ခ်စ္ေနဦးမွာေပါ့။ (မွတ္ခ်က္။ ။ သူမကိုျပန္မေျပာၾကပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဘေလာခ့္မွာ ရင္ဖြင္ရုံသာျဖစ္ပါသည္။)
ပုံ
ငါးမည္ရေမာင္စက္
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္တက္သူမ်ားအသင္း
ဥကၠ႒ (မိမိဘာသာေပးေသာဘြဲ႔)
(၁)
စုန္းမ၏ဝတ္ရုံနက္ လႊမ္းျခဳံထားျခင္းခံရေသာ ညက ေၾကာက္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေျခာက္ကပ္ကပ္အနံ႔ႏွင့္
ေကာင္းကင္က ေမွာင္ပိန္းလို႔ ၾကယ္ေသေတြအိပ္တန္းတက္ေနၾကေလၿပီ။
တိမ္နီေတြကေတာ့ အုပ္စုလိုက္ အျမန္ႏႈန္းျမွင့္၍ ေလႏွင္ရာ တရြတ္တိုက္ ေနၾကသည္။
ဟူးဟူးရားရား ေလျပင္းတစ္ခ်က္ေဝွ႔လိုက္တိုင္း ခႏၶာကိုယ္ထဲက အက္တမ္ေတြ စိမ့္ကြဲဲသြားမေလာက္ ခ်မ္းသည္။
ပင္လယ္ေရ၏ အထိအေတြ႕က ဟိုးေရေအာက္က ေရခဲတေစၦတစ္ေကာင္ ပြတ္သပ္ေနသည့္ႏွယ္ ေက်ာရုိးထဲအထိလိႈက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးႏြမ္းေမာလာသည္။ သဘာဝတရားက ဖန္ဆင္းထားသည့္ အဆီးအတားမ်ားသည္ မြန္ေလး၏ ေက်ာက္ေဆာင္ကဲ့သို႔ ခိုင္မာေသာ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ဘယ္နည္းႏွင့္မွ ရုိက္ပုတ္ႏုိင္စြမ္းမရွိ။ ျဖည္းျဖည္းမွန္မွန္ႏွင့္ သူ ကူးခတ္လ်က္ရွိသည္။
အမွန္အတုိင္းဝန္ခံရလွ်င္ သူ၏ဘဝ၌ ထိုမွ်အခ်ိန္အခါေလာက္အထိ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်ႏွင့္ နာရီမ်ားစြာၾကာေအာင္ မကူးခတ္စဘူး။ ေရကၽြမ္းသည္မွန္ေသာ္လည္း ပင္လယ္ျဖတ္ကူးသည့္အခ်ိန္၌ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့ ေျခသလုံးၾကြက္သားမ်ားက ေတာင့္တင္းကာ ဟိုးေရေအာက္တြင္ျဖစ္တည္ေသာ သံလုိက္စက္ကြင္းဆြဲအားတစ္ခုက သူ႔တစ္ကိုယ္လုံး ကို လက္ယပ္ေခၚကာ ဆြဲငင္စုပ္ယူေနသလိုခံစားရသည္။ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်ကာ ထိုဆြဲငင္အားေနာက္သို႔ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လႊတ္ခ်လိုက္လိုေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ရန္ကုန္ ဆင္ေျခဖုံးရပ္ကြက္ရွိ အိ္မ္၌အပူအပင္ကင္းစြာ အိပ္စက္ေနေသာ ဇနီးသည္၏မ်က္ႏွာႏွင့္ သူမ၏ေဘး၌ ရွိေနမည္ျဖစ္ေသာ သားေလးမ်က္ႏွာ မ်ားက ကုန္ခမ္းသြားသည့္ အားသစ္မ်ား ကို အစားေလာင္းထည့္လိုက္သလို။ အုိမင္းေဟာင္းႏြမ္းေသာ ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ကဲ့သို႔ ေဆးျပယ္ေနၿပီျဖစ္ေနေသာ သူ႔အေပၚတစ္ခါမွ အထင္ႀကီးသည့္ဟန္မျပဘူးသည့္ ဖခင္၏ တင္းမာေသာမ်က္ႏွာက သူ႔ရဲ့ ေယာက်္ားမာနကို ပုတ္ခတ္လို႔ ေဒါသမာန္တို႔ ေခါင္းေထာင္ကာ ကူးခတ္ေနေသာလက္မ်ားသို႔ လွ်ပ္စစ္စီးအားတစ္ခု စီးဝင္ေစသည့္ ပမာ။ သူအျပင္မွာ ရန္ျဖစ္လာတုိင္း စိုးရိမ္ေသာမ်က္ဝန္းညိဳညိဳတို႔ျဖင့္ ေတာက္ေလွ်ာက္လိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ မိခင္၏ လျပည့္ဝန္းေမတၱာတို႔က နားထဲ၌ “ေမေမရဲ့သားႏုိင္တယ္ ေမေမရယ္ရင္ဆိုင္ပြဲတိုင္း” ဆိုသည့္ စိတ္ဓာတ္မ်ား ပို႔သေနသလို သူ၏ အေၾကာမ်ားအျပင္ ေျခသလုံးၾကြက္သားမ်ားကို ေျပေလ်ာ့ေစသည္။ စိတ္ခ်ပါေမေမ။
ကူးသည္။ လုံးဝဆက္လက္ကူး၍ မျဖစ္ေတာ့သည့္အခါ၌ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲထည့္လာေသာ အမိႈက္ထည့္သည့္ အိတ္အမည္းကို အေတာ္အသင့္ေလဝင္သည္အထိ ပါးစပ္ထဲမွ ေလကိုမႈတ္ထည့္သည္။ ေလအိတ္ကဲ့သို႔ ခႏၶာကုိယ္အေလးခ်ိန္ကို ထိန္းထားႏုိင္သည့္ အခါ၌ အဝႏွစ္ဘက္ကိုခ်ည္၍ ထိုေလအိတ္ကို ဖက္ကာ တစ္ကိုယ္လုံးကို ေျဖေလ်ာ့သည္။ ေရထဲ၌ ထိုကဲ့သို႔ကိုယ္ေဖာ့ကာ ေလအိတ္ထဲသို႔ေလမႈတ္ ထည့္ရန္ကၽြမ္းက်င္မႈကို တစ္ခါမွ မသင္ဘူးေသာ္လည္း ေသငယ္ေဇာေၾကာင့္ သူအလိုလိုတတ္ေျမာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ စင္စစ္ထိုအခ်ိန္၌ သူကိုယ္တိုင္ေလအိတ္ျဖစ္၍ ေလအိတ္ကလည္း သူအသက္ပင္။ ေရ၌အမႈိက္အျဖစ္ေမ်ာပါလာေသာ သစ္သားစမ်ားကိုေတာ့ ေလအိတ္၏နံရံကို မတိုးခြဲႏိုင္ေအာင္ သူသတိထားကာ ဖယ္ရွားေပးေနရ၏။ ပင္လယ္ေရစီးကလည္း သူ႔ကိုတစ္ျခားကမၻာသို႔ တြန္းပို႔ေနသည္။ ေရစီးႏွင့္အတူပါလာေသာ ေရဒန္းေတြကလည္း သူ၏အေရျပားထက္၌ လာကပ္၍ က်င္စက္ႏွင့္ တို႔ထိေနသလို။ ထိုအရာအားလုံးကို အန္တုကာ သူ၏ လက္မ်ားက ေရမ်က္ႏွာျပင္သို႔ စည္းခ်က္က်က်ထိုးခြဲကာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဘက္ကမ္းသို႔ ကူးခတ္လ်က္ရွိသည္။
(၂)
“မင္း သြားလို႔ျဖစ္ပါ့မလား? ဟင္းသီးဟင္းရြက္ကားနဲ႔သာလိုက္ပါကြာ။ ငါ ၾကည့္စီစဥ္ပါ့မယ္” စိတ္ဓာတ္မာလြန္းလွေသာ သူငယ္ခ်င္း ေဇယ်က စိုးရိမ္ပူပန္စြာ သူ႔ကို ၾကည့္ရင္းေျပာေနသည္။ ေဇယ်ႏွင့္ သူ ခင္သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ ဟိုးကေလးဘဝထဲက အခုအခ်ိန္အထိ။ ေသေဖာ္ ေသဖက္ ဆိုလည္းမမွား။
“မပူပါနဲ႔ကြာ၊ မင္းငါ့အေၾကာင္းလည္းသိတာပဲ၊ ငါ့အတြက္ အေကာင္းဆုံးဆိုတဲ့လမ္းကိုေလွ်ာက္ဖို႔ ငါ ေနာင္တမလိုဘူး၊ အခုအခ်ိန္မွာ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ႏုိင္မလည္းပဲ ငါစဥ္းစားတယ္။ ငါေရလမ္းေၾကာင္းေတြလည္း ေလ့လာၿပီးၿပီ။”
သူ ပင္လယ္ဘက္သို႔ေမွ်ာ္ၾကည့္၍ ေဇယ်ကို ေသြးေအးေအးျပန္လည္ ရွင္းျပမိသည္။
“ေအးပါကြာ၊ ငါလည္း ေျပာမယ့္သာေျပာရတယ္ ေအာင္ဘုတို႔တုန္းက ဟိုဘက္ကမ္းလည္းအေရာက္ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတာင္းထဲမွာ အသက္ရႈ က်ပ္လို႔ မြန္းၿပီးေသေနတယ္ ဆိုတုန္းက ငါ့မ်က္စိထဲမွာ ျမင္ေယာင္ေနမိတာ၊ ဒီနည္းက တကယ္ေတာ့မဟန္ပါဘူးကြာ” ေဇယ်၏ မ်က္ႏွာမွာ အဘိုးအိုႀကီးကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနသည္။
“ေအး၊ ငါဟိုေရာက္မွ ငါနဲ႔ဟိုကမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ တြဲရုိက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပုံတစ္ပုံ ပို႔လိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား?”
သူျပဳံးျဖဲျဖဲလုပ္၍ ေျပာလိုက္သည္။
“ေအး မင္းပုံကို ငါ ရန္ကုန္က မင္းမိန္းမဆီ ဆက္ပို႔ေပးလိုက္မယ္ ဟုတ္ၿပီလား? ဟား ဟား ” ေဇယ် ျပန္ပက္သည္။
သူၿပဳံး၍သာၾကည့္ေနမိသည္။ ဒီႏုိင္ငံမွာေနရင္း သူႏွင့္ ေဇယ် အလုပ္ေပါင္းစုံေအာင္လုပ္သည္။ အလုပ္ၾကမ္း ေပါင္းစုံ။ နယ္စပ္သြား၍ ယိုးဒယားဘက္က ကူးလာမည့္ သူမ်ားကိုလည္း ကားႏွင့္ႀကိဳပုိ႔လုပ္သည္။ စားေသာက္ဆုိင္တြင္လုပ္သည္။ စက္ရုံတြင္လုပ္သည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ခြဲ၍မရ။ တစ္ခါသူရယ္ ေဇယ်ရယ္ ဒီၿမိဳ႕က လူမိုက္မ်ားႏွင့္ ရန္ျဖစ္ရင္း အုတ္နံရံေက်ာ္အတက္တြင္ လူမိုက္တစ္ေယာက္ ေနာက္ကဓားႏွင့္ လွမ္းခုတ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ေဇယ် ေပါင္သားတစ္ခ်ိဳ႕ ထိုအုတ္နံရံတြင္ပင္ ကပ္က်န္ရစ္သည္။ ထိုစဥ္က ေဇယ်ကိုထမ္း၍ ေဆးရုံသို႔ေျပးရသည္။ သို႔ေသာ္ ေဇယ် အေၾကာထိသြားကာ ေျခတစ္ဘက္က သိပ္မသန္ေတာ့။ ေဇယ်သည္လည္း သူ႔ကိုၾကည့္၍ သူ႔အေတြးႏွင့္သူ။
တိတ္ဆိတ္ျခင္းက ဗလာဆင္ဖိုနီေတးသြားတစ္ပုိဒ္လို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားျဖန္႔ခင္းထားသည္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္၏လမ္းခြဲမွာ ေလႏွင့္အတူရြက္လႊင့္လာေသာ ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ အျပိဳင္းအရုိင္း မရွိ။
ညငွက္ေတြလည္း ဆြံအ နားမၾကားျဖစ္ကာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။
အေမွာင္ပါးပါးက ၿဖိဳးျဖိဳးျဖျဖျဖင့္ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အပ်ိဳးခံထားရသည္။
သူေနာက္ကိုလွည့္မၾကည့္ျဖစ္။
ထိုအတူ ေဇယ်ကလည္း သူ႔ေနာက္မွာ ေစာင့္ၾကည့္ေနမွာမဟုတ္မွန္း သူသိေနသည္။
ထိုခဏ၌ ေဇယ်သည္ မြန္ေလးျဖစ္၍ မြန္ေလးသည္လည္း ေဇယ်ပင္။
ထိုသို႔ျဖင့္ ေလွကေလးကိုသူေလွာ္ခတ္သလို ေလွကေလးကလည္း သူ႔ကိုထမ္းပိုး၍ ေရကဗၺလာအမည္းေရာင္ ေပၚတြင္ ဝဲဂယက္ငယ္ေလးမ်ား ထေစကာ ေဝး ေဝး လာခဲ့သည္။
(၃)
လူက ေလွာ္တက္ကို အသုံးျပဳရင္း ေလွာ္တက္ကလည္း လူကို အသုံးျပဳကာေလွကေလးကိုေရြ႕ေစ၏။
ခပ္ေဝးေဝးက ပင္လယ္ကူးသေဘာၤမ်ား၏ အသက္ရႈသံသဲ့သဲ့၊
ဆားငန္ေရ၏ စိမ္းေရႊေရႊရနံ႔ နဲ႔အတူ တခ်က္တခ်က္ ေမ်ာပါလာေသာ သစ္တုံးေသမ်ား၊
လက္ခုပ္ထဲမွာ ပါလာေသာ ပင္လယ္ေအာ္သံတစ္ခ်ိဳ႕၊
သူ႔ရဲ့ေလွကေလးအား ခပ္ဖြဖြေလး ထိေတြ႔ နမ္းရႈိက္ေနေသာ ညက ဝိဥာဥ္မဲ့စြာျဖင့္ လႈိင္းတို႔၏ ဂ်စ္ပဆီဗုံသံၾကားမွာ ဝစ္လစ္စလစ္ ကခုန္ေနသည္။
ေလွကေလးျဖင့္ လမ္းခရီးတစ္ဝက္ကိုေက်ာ္လာၿပီ။ ေလွႏွင့္ဆက္သြားလုိ႔မျဖစ္ေတာ့။ သူသည္ ေလွကိုတိ္မ္းေမွာက္၍ ျမႈပ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ တဝက္က်န္ေသးေသာခရီးကို ဆက္လက္ကူးခတ္လာခဲ့သည္။ ငါးေမြးကန္မ်ားၾကားမွ ျဖတ္ကူးသည္။ ရုတ္တရက္ ငါးမ်ားထတြတ္ေလမလားဆိုေသာ အေတြးျဖင့္ မနားႏုိင္ပဲ အျမန္ကူးသည္။
ကူူးသည္။
သူ ကူးသည္။
သူ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
သူ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
အခ်ိဳ႕သူမ်ားအတြက္ စိတၱဇဆန္ေသာ ရူးသြပ္မႈအျဖစ္ သူ သမုဒၵရာဝမ္းတစ္ထြာအတြက္ ပင္လယ္ကိုျဖတ္၍ ကူးသည္။
သူ႔ေမာေမာပန္းပန္း အသက္ရႈသံမ်ားကပင္ ဒီလိုည၌ သူ႔ကိုျပန္ေျခာက္လွန္႔ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ ကမ္းေျခကိုျမင္ေနရၿပီ။ သူအားတက္ကာ ဆက္လက္ ထိုးခြဲလာခဲ့သည္။ ေရေအာက္ေျမႀကီးႏွင့္ သူ႔ေျခေထာက္ထိသည့္အခ်ိန္၌ အူထဲအသည္းထဲက လိႈက္ကာ ဝမ္းသာမိေလသည္။ ထိုခဏ၌ အားျပတ္ကာ ေရတိမ္ထဲသို႔ သူလုံးဝ နစ္ျမႈပ္သြားေလသည္။ လူဆယ္ေယာက္ကူးလွ်င္ ခုႏွစ္ေယာက္ေလာက္သာ ဆိုက္ကပ္ႏုိင္ေသာကမ္းသုိ႔ သူေရာက္ခဲ့ေခ်ၿပီ။ အလုပ္ႀကီးအကိုင္ႀကီး လုပ္ခဲ့ရသူတို႔ထုံးစံအတိုင္း သူေမာပန္းစြာျဖင့္ ေသာင္ျပင္ေပၚ၌ ေျခပစ္လက္ပစ္နားေနမိသည္။ လႈိင္းတုိ႔ရုိက္ပုတ္သံမွာ ဟစ္ေဟာပ့္ စည္းခ်က္လိုလုိက္ေနသလို။ ငိုမဲ့မဲ့တိမ္နီီေတြကင္းဆင္သြားေလၿပီ။ ဘီလူးမ်က္ႏွာဖုံးႏွင့္ ေလၾကမ္းမ်ားကလည္း အခုမွ မင္းသားေခါင္းေဆာင္းကာ အသုံးေတာ္ခံေနသည္။ ေကာင္းကင္မွာလည္း ၾကယ္ေတြတစ္ေရးႏုိးေနၿပီျဖစ္သည္။ ၾကယ္အႀကီးမ်ား၊ အစုအစုမ်ား၊ မ်က္စိထဲတြင္ ဖုန္မႈန္႔႕လိုလို လင္းေလာက္ေတာက္ပေနေသာ ၾကယ္မႈန္ၾကယ္မႊားမ်ား အာလုံးက သူတို႔ကို သူတို႔အေတာက္ပဆုံးထြန္းညိွကာ သူ႔ႀကိဳးစားမႈကို အသိအမွတ္ျပဳေနသေယာင္ေယာင္။ ၾကယ္မ်ားကိုၾကည့္ရင္း ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူ႔မ်က္လုံးမ်ားဝါးလာသည္။ ၾကယ္ေတြလည္းမထင္မရွားျဖစ္ကာ တျဖည္းျဖည္းေဝး ေဝးလာသည္။ ညအေမွာင္ထုကသူ႔ မ်က္ဝန္းထဲသာမက တစ္ကိုယ္လုံးကိုလႊမ္းျခဳံကာ အစိမ္းေရာင္နတ္သမီးတစ္ပါး၏ အိပ္ေမြ႕ခ်ျခင္း အတတ္ပညာ၌ လွလွပပ ေပ်ာ္ဝင္သြားေတာ့ေလသည္။
ငယ္စဥ္ဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္မႈပုံရိပ္မ်ား.....
သူ၏ ပထမဆုံးေသာ အခ်စ္ည....
ခ်စ္သူရင္ခြင္၌ အဟာရဓာတ္ေသာက္သုံးေနေသာ သားေလး...
ငိုေနေသာ အေမ.....
အေဖ့ ေအာ္သံမ်ား....
ေခါင္းမွာ ေခ်ာင္းအရုိက္ခံလိုက္ရေသာ္လည္း ရီေမာေနေသာ ေဇယ်...
အရာအားလုံးက ရုပ္ရွင္ အေႏွးဇာတ္ဝင္ခန္းမ်ားလို ေမွာင္မည္းေသာ အိပ္မက္ပိတ္ကားထက္၌ တစ္ကြကခ်င္း ျပသေနေလသည္။
ဆက္ရန္
ဒီပြဲနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဒီမွာ ေဆြးေႏြးထားပါတယ္...
ဒီမွာေတာ့ တစ္ဖက္သတ္ပဲ ၾကည့္ရေသးတယ္ဗ်ာ...ပြဲအျပည့္အစုံ ကိုတင္ေပးၾကရင္ေကာင္းမယ္
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ကေတာ့ မေလးရွားေရာက္တုန္းမို႔လို႔ မာေဒးကားၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္ေတာ့ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းလြတ္သြားတယ္ဗ်ာ...
မအိမ့္ရဲ့ တက္ခ်က္ကေတာ့ ရက္စက္လိုက္ျပန္ၿပီဗ်ိဳ႕။ ေျခမခ်ိဳးလည္းမမွီတဲ့အျဖစ္ပါဗ်ာ။ ၅ ခု။ အင္း အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူးဗ်ာ။ ကိုယ့္စာေရးအားကို ကိုယ္သေဘာမက်ေသးပါဘူး။ တက္ေတာ့လည္း ခ်ိဳးရတာေပါ့ဗ်ာ။ ေျခမ...ေျခမ။ ကဗ်ာေတြအေၾကာင္းေတာ့ ထည့္မေရးေတာ့ပါဘူးဗ်ာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အားလုံးႀကိဳက္လို႔ပါ...ဟီး ဟီး (ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္လိပ္ပါ ကိုယ့္ဘက္ကိုယ္ပဲယက္ပါတယ္ း)
အရွိန္မနည္း သတ္ထားရတယ္။ ႀကိဳက္တာ ကေတာ့ အကုန္ပဲ... ကိုယ္ေရးတာကိုး... း)
ဒါနဲ႔ ဒီလိပ္သီခ်င္းေလးဆိုျပခ်င္တယ္ဗ်ာ..
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္လိပ္ပါ
ကိုယ့္ဘက္ကိုပဲ ယက္ပါတယ္
အေဖကေတာ့ ဦးဦးလိပ္ေပါ့
ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေပ်ာ္ပါတယ္
အေမကေတာ့ ေဒၚေဒၚလိပ္ေပါ့
လိပ္ဥ ေတြကို ဖြက္ပါတယ္...
ေရညွိထုပ္ေတြ ခိုးခိုးစားရင္
တစ္ခါတစ္ခါ ကၽြန္ေတာ့္ကိုရိုက္တယ္...
မဂ်စ္ ကၽြန္ေတာ့္ မက္ေဆ့ဂ်္ကို မရဘူးနဲ႔တူတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာ ၾကင္နာတတ္ျခင္းနဲ႔ တာဝန္ ဝတၱရား ရင္ဆိုင္ေတြ႔တာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္လုိ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႔တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ကားဆရာရဲ့ တာဝန္ကဘာလဲ?
သူရဲ့ တာဝန္ကခရီးသည္ေတြကို သူတို႔သြားလိုတဲ့ေနရာကို လုံျခဳံတိက်စြာနဲ႔ မွန္ကန္ျမန္ဆန္စြာ ေရာက္ေအာင္ပို႔ေပးဖို႔ပါ။ အဲဒီခရီးသည္ထဲမွာမွ ဦးစားေပးအဆင့္ဆိုတာရွိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ကားေတြေပၚမွာ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြကို ဦးစားေပးဖုိ႔ မ်က္မျမင္ေတြ၊ ဗိုက္ႀကီးသည္ေတြကို ဦးစားေပးဖို႔ အဆင့္ေတြသတ္မွတ္ထားတာပါ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔ကသာမန္လူေတြလို သြက္လက္ေပါ့ပါးစြာ မလႈပ္ရွားႏုိင္ေတာ့ လူလူခ်င္း ဦးစားေပးၿပီး ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံၾကတာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာ mrt ေတြေပၚမွာ ဦးစားေပးဆိုၿပီး ထုိင္ခုံေတြသတ္မွတ္ေပးထားျခင္းအားျဖင့္ လူသားခ်င္းစာနာေထာက္ထားတတ္တဲ့ လူလူခ်င္းရုိင္းပင္းကူညီတဲ့ ဓေလ့တိုးတက္ေအာင္ အားေပးထားျခင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားက လမ္းပိတ္လို႔ အၾကာႀကီးရပ္ထားပါတယ္။ ကားေမာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္မေျပာလိုပါဘူး။ ကားဆရာအတြက ္ခလုတ္ကေလးႏိွပ္ၿပီး တံခါးဖြင့္ဖို႔ပဲလိုအပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာ အဘိုးႀကီးကိုတင္တဲ့ အတြက္ ခရီးသည္ေတြအားလုံးက ဒရုိင္ဘာရဲ့စိတ္ဓာတ္ကို ေလးစားသြားမွာပါ။ အခုေတာ့ ဒရုိင္ဘာရဲ့ အျပဳအမူေၾကာင့္ စည္းကမ္းႀကီးလွပါတယ္(ေျပာၾကတာပဲ) ဆိုတဲ့ ကားေပၚက စကၤာပူလူမ်ိဳးေတြ အကုန္လုံးစုတ္တသပ္သပ္္ ျဖစ္သြားပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စစ္တိုက္ေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကားေပၚမွာလည္း အေရးႀကီးလူနာ မပါပါဘူး။ အလြန္ဆုံးေနာက္ထပ္ ၅ မိနစ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္တာနဲ႔ ကားေပၚကလူေတြအားလုံးအတြက္ ထူးထူးျခားျခား အက်ိဳးမယုတ္ႏုိင္ပါဘူး။
ဦးစားေပးအဆင့္လို႔သာေျပာရရင္ အဘိုးႀကီးက ပထမပါ။ သူ႔ပုံစံက ႏြမ္းပါးပါတယ္။ တက္စ္ဆီဖိုးလည္း တတ္ႏုိင္ပုံမေပၚပါဘူး။ သူသာတတ္ႏုိင္ရင္ အခုလို လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္မယ့္အခ်ိန္မွာ ဘတ္စ္ကားစီးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူကားဂိတ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ပုံကို မဂ်စ္မျမင္ရဘူးဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ သူေျမညီလမ္းမွာလမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ ဧဝရတ္ေတာင္တက္ေနရသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေျခေထာက္ခြဲ ဘူးလို႔ ၆ လေလာက္ လမ္းေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ ဂ်ိဳင္းေထာက္နဲ႔ေလွ်ာက္နုိင္တဲ့ သန္သန္မာမာကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အဲလိုအခ်ိန္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ရတာဟာ လြယ္မလိုနဲ႔ ခက္ခဲမွန္း သိရတာပါ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဘးကကိုယ့္ကိုေစာင့္ေခၚတြဲေခၚတဲ့လူရွိရင္ ေစတနာထား ၿပီးရုိင္းပင္းသူေတြရွိရင္ အားတက္ခဲ့ဘူးပါတယ္။
အဘိုးႀကီးအတြက္ အခုလိုအခ်ိန္မွာ သူ႔ကို လူသားခ်င္း စာနာေၾကာင္း၊ အသက္ႀကီးလို႔ မသန္စြမ္းတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြက ေဖးမကူညီေၾကာင္းေလး သူသိလိုက္ယုံနဲ႔တင္ သူလူျဖစ္ရက်ိဳးနပ္သြားပါၿပီ။ သူ႔စိတ္ဓာတ္ခြန္အား အတြက္ လူလူခ်င္း စာနာေထာက္ထားမႈေလးေတြပဲ ဒီအရြယ္မွာေမွ်ာ္ကိုးတတ္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအဘိုးႀကီးေနရာမွာ ဥပမာ- လီကြမ္ယုက တားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ စည္းကမ္းလိုက္နာပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒရိုင္ဘာေတြ ဘယ္လိုေနမလဲမသိဘူး။
ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံအတြက္ စည္းကမ္းက ႏုိင္ငံသားတိုင္း လိုက္နာရမယ္ဆိုေပမယ့္ တလြဲဆံပင္ေကာင္းတဲ့ စည္းကမ္းေတြဆိုရင္ ႏုိင္ငံသားေတြက ျပင္ဆင္ႏုိင္စြမ္းရွိရပါမယ္။ အစိုးရက ဒီစည္းကမ္းလို္က္နာရမယ္ဆိုလို႔ မ်က္ကန္းတေစၦမေၾကာက္ လိုက္နာတိုင္း ႏုိင္ငံသားေကာင္းမပီသပါဘူး။ အျမဲတမ္း လူသားတုိင္းအတြက္ အက်ိဳးရွိမယ့္ စည္းကမ္းကို ျပည္သူေတြကပဲ ပဲ့တင္ရုိက္ႏုိင္ပါတယ္။ အစိုးရကလည္း သူခ်မွတ္တဲ့စည္းကမ္း သူကိုယ္တိုင္လိုက္နာရမွာျဖစ္သလို၊ စည္းကမ္းေတြဟာ ျပည္သူေတြအတြက္ အံ့ဝင္ခြင္က်ျဖစ္လား ဘယ္နားျပင္သင့္လည္း ဘာေတြေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးသင့္လဲ လႊြတ္ေတာ္နဲ႔အျမဲတမ္း တိုင္ပင္ေနရမွာပါ။
စည္းကမ္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မလိုက္နာရဘူးမဟုတ္ဘူး လိုက္နာရမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုလို လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္ၾကရင္ေတာ့ စည္းေတြ ေဘာင္ေတြကို ရုိက္ခ်ိဳးရဲတဲ့ ေပ်ာ့ေပ်ာင္းတဲ့စိတ္ဓာတ္သတၱိ လူသားတိုင္းအတြက္လိုအပ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဒီႏုိင္ငံမွာ ကိုယ့္အဘုိးအရြယ္ေတြ၊ အဘြားအရြယ္ေတြ ေဟာ္ကာစင္တာမွာ ပန္းကန္လိုက္သိမ္းေနတာတို႔ အိမ္သာမွာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတာတို႔ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ တစ္မ်ိဳးႀကီးပဲဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံမွာလည္း အဘိုးအရြယ္ အဘြားအရြယ္ေတြ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းတရားအားထုတ္ေနတဲ့လူေတြရွိသလို ေတာင္းစားေနတဲ့ အဘိုးအဘြားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ဒါေပမယ့္ အဘိုးအရြယ္ အဘြားအရြယ္ေတြ လမ္းမေပၚမွာ စည္းကမ္းမဲ့ ေတာင္းေနတာလည္း တတ္ႏုိင္တဲ့လူက တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီၾကပါတယ္။ စည္းကမ္းမဲ့ လိုက္ေတာင္းေနလို႔လည္း ဘယ္သူမွအေရးမယူပါဘူး။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ စီးပြားေရးစနစ္ေၾကာင့္ဆိုတာ လူတုိင္းသိပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ စီးပြားေရးစနစ္ေကာင္းလွပါတယ္ဆိုတဲ့ ဒီႏုိင္ငံႀကီးမွာ အဘိုးေတြ အဘြားေတြ အိမ္သာေဆး သူမ်ားစားၿပီးသားစားပြဲလိုက္ရွင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏုိင္ငံက အဘိုးအဘြားေတြကမွ သက္ႀကီးသူကိုရုိေသရေကာင္းမွန္းသိတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စနစ္မေကာင္းတာေတာင္ အပုံႀကီးသာေသးတယ္လို႔ေျပာခ်င္ပါေတာ့တယ္ဗ်ာ။
ဒီပို႔စ္ ေရးတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တမင္တကာ အျပည့္အစုံမေရးပဲခ်န္ထားတာပါ။ ဖတ္တဲ့လူေတြ ျဖည့္စြက္ေတြးႏုိင္ေအာင္လို႔ပါ။ မဂ်စ္ရဲ့ အျမင္အတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေတြးစရာေတြရတာေပါ့ဗ်ာ။ ရွဲရွဲ မဂ်စ္ း)
